2010: η χρονιά σε νότες

20. Kanye West - Gorgeous
19. John Grant - Marz
18. Belle & Sebastian - Write About Love
17. LCD Soundsystem - I Can Change
16. Whirl - Leave

15. Sabbath Assembly - Hymn of the Consecration
14. Ida Maria - Devil
13. Sleigh Bells - Treats
12. The Black Angels - Phosphene Dream
11. Kylesa - Don't Look Back

10. Gorillaz - Stylo
9. The Besnard Lakes - Like the Ocean, Like the Innocent Pt. 2: The Innocent
8. Deerhunter - Desire Lines
7. Best Coast - When I'm With You
6. Sufjan Stevens - Impossible Soul

5. Zola Jesus - Night
4. Dax Riggs - See You All In Hell or New Orleans
3. Weekend - Youth Haunts
2. Caribou - Odessa
1. Arcade Fire - Suburban War

>>download<<

1. Arcade Fire - The Suburbs

Ήταν μια εποχή που το ίντερνετ δεν είχε μπει ακόμη στις ζωές μας. Τα παιδιά έβγαιναν έξω για να παίξουν. Δεν υπήρχαν έγνοιες για οικονομική κρίση. Το μέλλον φαινόταν μακρινό. Ήταν μακρινό. Φάνταζε σαν κάτι που θα αργήσει πάρα πολύ να έρθει. Ο καθένας μπορούσε να γίνει ό,τι ήθελε. Ο ένας πυροσβέστης, ο άλλος αστροναύτης, αρχαιολόγος, αστέρας της μουσικής. Όλα ήταν αθώα. Οποιαδήποτε υστεροβουλία δε χωρούσε, παρά μόνο στα πλαίσια του παιχνιδιού. Κυνηγυτό, αμπάριζα, κρυφτό. Αυτό που δε μπορούσες να αντιληφθείς τότε, είναι ότι το παιχνίδι αυτό θα ήταν στην ουσία κάποια μέρα η πραγματικότητα... Στα προάστια... Ο χρόνος όμως περνάει γρηγορότερα απ'όσο μπορείς να φανταστείς. Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο. Το ίντερνετ έχει μπει για τα καλά στη ζωή σου. Αποχωρίζεσαι παλιούς φίλους, και κάνεις νέους. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα έχουν μετατραπεί σε τυποποιημένες σχέσεις με τα "πρέπει" τους και τα "δεν πρέπει" τους, και πλέον είσαι κάτι συγκεκριμένο, το οποίο θα ακολουθείς για την υπόλοιπη ζωή σου. Βιώνεις τη μέρα της μαρμότας. Το ασαφές και μακρινό μέλλον έχει γίνει παρόν. Τα παιδιά στα προάστια δεν είναι τα ίδια. Σαν κάτι να έχει διαβρώσει αυτήν την αθωότητα που θα έπρεπε να εκπέμπουν. Τα προάστια δεν είναι τα ίδια. Μια εταιρεία έχει στεγάσει τα γραφεία της εκεί που πήγαινες Λύκειο. Εκεί που κάποτε ήταν αλάνες γεμάτες με παιδιά που ξέσκιζαν τα γόνατά τους στα χώματά, τώρα φιγουράρουν παντού πολυκατοικίες. Το μόνο πράγμα που έχει μείνει από τότε είναι οι ξεθωριασμένες σου αναμνήσεις. Τα προάστια έχουν αλλάξει...
Στην εποχή που το single τα έχει ισοπεδώσει όλα, οι Arcade Fire γράφουν έναν concept δίσκο που δε γίνεται να πατήσεις το skip ακούγοντας τον. Δε θα ξεχωρίσεια κάποια κομμάτια για να τα βάλεις σε μια playlist που θα παίζει όσο θα σερφάρεις στο ίντερνετ. Θα τον ακούσεις πάντα από την αρχή ως το τέλος του. Το "Suburbs" των Arcade Fire δεν είναι απλά ο καλύτερος δίσκος του 2010. Είναι κάτι παραπάνω. Γιατί ξέρω πολύ καλά πως μετά από χρόνια, μόλις δω έναν τοίχο που πάνω του θα είναι γραμμένο σε μορφή συνθήματος: "In the suburbs I learned to drive/And you told me I'd never survive/Grab your mother's keys, we're leaving.", θα σκάσει στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο γεμάτο νόημα, και δε θα μείνω ασυγκίνητος...
Οι Arcade Fire είναι πλέον και με τη βούλα η μπάντα της γενιάς μας. Και το 'Suburban War' είναι το τραγούδι της χρονιάς.



ΥΓ: Θα μου λείψει η blogovision. Του χρόνου πάλι... :)

Ανακεφαλαιώνοντας:
01. Arcade Fire - The Suburbs
02. Dax Riggs - Say Goodnight To The World
03. Weekend - Sports
04. Beach House - Teen Dream
05. Deerhunter - Halcyon Digest
06. Kylesa - Spiral Shadow
07. Jonsi - Go
08. Caribou - Swim
09. Sufjan Stevens - The Age of Adz
10. The National - High Violet
11. The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are The Roaring Night
12. Women - Public Strain
13. Male Bonding - Nothing Hurts
14. Best Coast - Crazy For You
15. 65daysofstatic - We Were Exploding Anyway
16. The Black Angels - Phosphene Dream
17. No Age - Everything In Between
18. Crocodiles - Sleep Forever
19. Liars - Sisterworld
20. Interpol - Interpol

2. Dax Riggs - Say Goodnight To The World

Στα 90's το sludge metal άνθησε στον αμερικάνικο Νότο. Οι Acid Bath από τη Louisiana ήταν μία από τις μπάντες που ξεχώρισαν. Και αυτό δε συνέβη μόνο για τη μουσική τους, αλλά κυρίως λόγω των ερμηνειών του τραγουδιστή τους, που παρέκκλιναν αρκετά από τα τυπικά φωνητικά της σκηνής. Ο Dax David Riggs είναι ένας καλλιτέχνης που πάντα είχε ανησυχίες. Ποτέ δεν έμεινε στάσιμος σε κάποιο συγκεκριμένος είδος, και πάντα πίστευε πως οι τέχνες είναι αλληλένδετες. Ο πρώτος του solo δίσκος κυκλοφόρησε το 2007, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς "δικός του", μιας και προοριζόταν να είναι ο δεύτερος δίσκος των Deadboy and the Elephant, της τελευταίας δηλαδή ασχολίας του Riggs σε μπάντα. Έτσι, το φετινό "Say Goodnight To The World" είναι ουσιαστικά ο πρώτος δίσκος που ο Riggs έχει την απόυτη ελευθερία των κινήσεων για να γράψει τη μουσική που ο ίδιος επιθυμεί. Και εν τέλει, πρόκειται για μία 100% αληθινή δουλειά, όπου ο καλλιτέχνης καταθέτει την ίδια την ψυχή του μέσα στη μουσική του. Ακριβώς έτσι θα ακουγόταν η dream pop αν έβγαινε από τα σπάργανα των μπαρουτοκαπνισμένων blues του αμερικάνικου Νότου. Τότε που ο μουσικός είχε μόνο τη μουσική του και ένα μπουκαλάκι με αλκοόλ στη μέσα τσέπη του ξεθωριασμένου σακακιού του. Η διασκευή στο 'Heartbreak Hotel' του Elvis παίζει να είναι και η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει. Σοβαρά. Ο Riggs αποδίδει αληθινό νόημα στους στίχους του κομματιού. Σαν το ίδιο το τραγούδι να τον περίμενε τόσα χρόνια για να "απελευθερωθεί". Το κλείσιμο με το ανατριχιαστικό 'See You All In Hell or New Orleans' αποδεικνύει ότι ο Dax Riggs είναι ένας αληθινός bluesman, και ένας σκοτεινός Elvis Presley. Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες των Νότιων πολιτειών θα πρέπει να είναι υπερήφανες για αυτόν.

3. Weekend - Sports

Αυτό που μ'αρέσει στη μουσική είναι ότι πάντα μπορείς να ανακαλύψεις κάτι καινούριο που θα σε συνεπάρει. Έχεις την αίσθηση ότι ο αγαπημένος σου δίσκος, αυτός που θα ταιριάζει επακριβώς με αυτό που ψάχνεις στη μουσική, είναι ακόμα εκεί έξω και σε περιμένει. Και εν τέλει, αυτό είναι που σε κάνει να ψάχνεσαι συνεχώς, και να ακούς σχεδόν ψυχαναγκαστικά όλες τις νέες κυκλοφορίες. Το "Sports" των Weekend το πέτυχα σε ένα site για downloading. Έγραφε πως παίζουν post punk, και μιας και το εξώφυλλο μου θύμισε λίγο το "Unknown Pleasures", είπα να το κατεβάσω. Και τελικά αποδείχθηκε το ντεμπούτο της χρονιάς. Οι Weekend από το San Francisco συνδυάζουν άψογα το πρώιμο post punk με το shoegaze/noise rock των late 80's, και ακούγονται σαν οι Sonic Youth να τζαμάρουν με τους A Place To Bury Strangers, έχοντας ως μοναδική επιρροή τους Joy Division. Δεν κάνουν όμως ένα απλό ξεπατίκωμα των αγαπημένων τους συγκροτημάτων. Ο δίσκος περιέχει συνθέσεις που θα ζήλευαν ακόμη και οι μπάντες που συνιστούν τις επιρροές τους. Εκεί που με πάει το κλείσιμο του στοιχειωτικού 'Youth Haunts', δε με πάει κανένα άλλο φετινό κομμάτι. Το 'Landscape' είναι το ιδανικό τραγούδι για να το ακούς τις μικρές ώρες, στις πιο μοναχικές σου στιγμές, περιμένοντας κάποιον ή κάποια που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Το 'End Times' είναι το κομμάτι που μετά από 10-15 χρόνια, και εφόσον οι Weekend έχουν κάνει καριέρα, θα το ζητάει όλος ο κόσμος στις συναυλίες τους. Μεγαλειώδες ντεμπούτο, δημιουργεί υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια.

4. Beach House - Teen Dream

Οι Beach House από τη Βαλτιμόρη μεταπήδησαν στη μεγάλη Sub Pop, και κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο της πρώτες μέρες του 2010. Ομολογώ πως στις πρώτες ακροάσεις δεν ενστερνιζόμουν τον ενθουσιασμό των διθυράμβων που λάμβανε από τους κριτικούς. Κάπως πιο χαλαρό και ambient-οειδές από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, και με αρκετά καθαρή παραγωγή, απαλλαγμένη από τα reverbs που είναι ξανά στη μόδα στο χώρο. Ίσως να έφταιγε και το ότι κυκλοφόρησε στην καρδιά του χειμώνα. Κακά τα ψέμματα, το dream pop λατρεύει το καλοκαίρι. Τελικά, μπήκαν και οι ζέστες, και έχοντας ακούσει το δίσκο ήδη αρκετές φορές, κάπου το συνήθισα. Συνειδητοποίησα πως ήθελα να τον ακούω συνέχεια. Γιατί εν τέλει, για να αγαπήσεις το "Teen Dream" πρέπει να είσαι και στην κατάλληλη διάθεση. Είναι ο ιδανικός δίσκος για να τον ακούσεις το καλοκαίρι, ενώ θα είσαι ξαπλωμένος σε μια αιώρα δίπλα σε κάποιο παραθαλάσσιο σπίτι στον Ατλαντικό, με μοναδική συνοδεία τον παφλασμό της θάλασσας, τα θαλασσοπούλια, και τη φωνή της Victoria Legrand. Οι Beach House με αυτόν το δίσκο ανεβαίνουν στην Α' Εθνική του indie, και χτυπούν με αξιώσεις το πρωτάθλημα.

5. Deerhunter - Halcyon Digest

Οι Deerhunter είναι από τις λίγες μπάντες που εξέλιξαν το αμερικάνικο indie rock στα 00's, δίνοντάς του ταυτόχρονα νόημα ύπαρξης. Σε κάθε δίσκο εξελίσσονται, πειραματιζόμενοι με διάφορα στυλ songwriting. Ξεκινώντας από το post punk revival του ντεμπούτου τους, πέρασαν από την τοξική ψυχεδέλεια του "Cryptograms", συνέχισαν σε πιο sheogaze ρυθμούς με το "Microcastle", και στον τέταρτο δίσκο τους το dream pop στοιχείο κυριαρχεί. Δε λείπουν βέβαια κάποια ξεσπάσματα του ιδιόμορφου indie rock των Deerhunter ως παρεμβολές στην πορεία, για να καταδείξουν απλά πως ο Bradford Cox είναι πλέον και με τη βούλα μια από τις μεγαλύτερες και αυθεντικότερες προσωπικότητες του χώρου. Το παράδοξο με το "Halcyon Digest" είναι πως μέσα στην ασφυξία που μπορεί εν τέλει να αποπνέει, είναι ένα τρομερά εθιστικό album, το οποίο όμως δε θα σου φανερωθεί αμέσως. Αρχικά, ίσως ακούγοντάς το σου φανεί υπνωτιστικό. Ίσως ακόμη αισθανθείς μια ελαφρά δυσφορία. Στην πορεία όμως θα εθιστείς. Θα θες να ακούς το δίσκο συνέχεια, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αυτό σε αντιδιαστολή με τους περισσότερους δίσκους του είδους, που σε περιμένουν να είσαι σε συγκεκριμένη διάθεση για να τους ακούσεις. Και εδώ έγκειται το ταλέντο του Cox. Έχει αποκτήσει τεράστιο hype χωρίς να είναι εμπορικός. Έχει βρεί τον τέλειο ήχο για αυτό που θέλει να κάνει, και παραδίδει τον πιο μεστό, πιο ώριμο και πιο άρτιο δίσκο της μέχρι στιγμής καριέρας του. Το 'Helicopter' είναι από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου, και στην πορεία θα εκτιμήσεις και το φαινομενικά απλό videoclip του.

6. Kylesa - Spiral Shadow

Η Georgia των ΗΠΑ είναι αδιαμφισβήτητα η Μέκκα του σκληρού ήχου αυτήν τη στιγμή. Η τοπική sludge σκηνή φαίνεται πως κινείται με τους δικούς της όρους και ρυθμούς, και τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να πειραματίζεται μουσικά σε πιο mainstream φόρμες. Δε σου αφήνει όμως περιθώρια να πεις ότι αυτό συμβαίνει λόγω προσπάθειας προσέλκυσης ευρύτερου ακροατηρίου, από τη στιγμή που ακούγοντας δίσκους σαν το "Spiral Shadow", αντιλαμβάνεσαι ότι το ζητούμενο είναι η μουσική. Ας δούμε τα πράγματα με λίγη φαντασία. Στον πέμπτο τους δίσκο λοιπόν, οι Kylesa ηχούν σαν τη στιγμή που μερίδα του αμερικάνικου hardcore/punk μεταλλάχθηκε με μπάντες όπως οι Sonic Youth και οι Husker Du, σε αυτό που λατρέψαμε ως US indie rock. Το μόνο που αλλάζει είναι η heavy προσέγγιση των περισσότερων κομματιών. Κατά τα άλλα, το skate feeling είναι εδώ, το rock πηγάζει πάλι από δεξαμενή πιο ακραίων μουσικών, και η Laura Pleasants πλέον προσιδιάζει στην Kim Gordon. Οι δύο drummers που διαθέτει η μπάντα μπορεί να μη φαίνονται μέσα στο δίσκο αν δεν το γνωρίζεις, αλλά δίνουν έναν τόνο tribal ψυχεδέλειας στο όλο αποτέλεσμα. Μένει να δούμε που θα οδηγήσει αυτή η τάση της σκηνής της Georgia, με μπροστάρηδες τους Mastodon και τους Kylesa. Το μόνο βέβαιο είναι πως ό,τι συμβαίνει, είναι ακόμα στην αρχή. Η power pop του 'Don't Look Back' το αποδεικνύει.

7. Jónsi - Go

Τα τελευταία χρόνια ο Jonsi των Sigur Ros φαίνεται να διανύει παρατεταμένη περίοδο φόρμας. Το 2008 κυκλοφόρησε δίσκο με τους Sigur Ros, πέρυσι με τους Riceboy Sleeps, και φέτος κυκλοφορεί το ντεμπούτο του. Το "Go" είναι πιο pop και λιγότερο ambient-οειδές από τις δουλειές των Sigur Ros. Στην ουσία ακούγεται σαν μια εκλαϊκευμένη εκδοχή τους. Το ταλέντο του Jonsi όμως είναι τέτοιο, που η κρυστάλλινη αθωότητα του, μετατρέπει το κάθε τραγούδι σε ένα πανέμορφο παραμύθι. Χρώματα, φώτα, παιχνίδια, χαρά, η προσμονή που έχουν τα μικρά παιδιά για τις γιορτές, και οι ανεκτίμητες στιγμές του να κάθεσαι ολόκληρο το βράδυ κοιτώντας τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου περιμένοντας τον Αη Βασίλη. Αυτές οι εικόνες σου έρχονται στο νου ακούγοντας το δίσκο. Γιατί ο Ισλανδός έχει ένα μοναδικό τρόπο να βγάζει το παιδί από μέσα σου. Και επειδή στην τελική όλοι έχουμε την ανάγκη κάποιες φορές να πάμε πίσω σε αυτήν την εποχή και στα συναισθήματα με τα οποία αυτή ταυτίζεται. Λίγοι μουσικοί έχουν αυτό το ταλέντο. Και καθώς ο Jonsi αυτή τη στιγμή είναι ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό, δε θα μπορούσα να μη βάλω το "Go" στη δεκάδα της λίστας μου...

8. Caribou - Swim

Ο Καναδός Daniel Snaith ήξερε πάντα πως να πειραματίζεται με τις μουσικές του, και να παραμένει επίκαιρος, από τότε που ηχογραφούσε ως Manitoba. Οι δίσκοι του υπό το όνομα Caribou κατάφεραν να κερδίσουν μεγάλη μερίδα ακροατών, πέρα από το indie κοινό, και φτάνουμε έτσι στο φετινό "Swim", το οποίο πρόκειται άνετα για ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει από την εποχή του "Up In Flames" (ως Manitoba ακόμα). Φουτουριστική electronica, που διεγείρει το σώμα να λικνιστεί στους ρυθμούς της, αλλά παράλληλα και το μυαλό, μιας και ο δίσκος δεν είναι καθόλου επιφανειακός και χρειάζονται αρκετές ακροάσεις μέχρι να διεισδύσεις στον πυρήνα του ώστε να τον αγαπήσεις και να κολλήσεις μαζί του. Η υδάτινη προσέγγιση του ήχου του "Swim" δείχνει το μέλλον. Ένας ήλιος μέσα στο νερό. Το 'Odessa' είναι το χιτ της χρονιάς, και ένας από τους λόγους για τους οποίους στο μέλλον θα μνημονεύεις το 2010. Και σε κάθε περίπτωση, πλέον ακούγοντας το όνομα Caribou, δε μου έρχεται πρώτα στο μυαλό το κομμάτι από το ντεμπούτο των Pixies, αλλά ο κύριος Dan Snaith. Και για μένα αυτό είναι ένα σημαντικό επίτευγμα...

9. Sufjan Stevens - The Age of Adz

Υπάρχουν περιπτώσεις καλλιτεχνών που θεωρείς πως στη ζωή τους πρέπει να είναι υπερβολικά βαρετοί και ξενέρωτοι, που είσαι σίγουρος πως δε θα μπορούσες να κάνεις παρέα μαζί τους, αλλά σου αρέσει το έργο τους. Ίσως αυτό εν τέλει να συμβαίνει επειδή διοχετεύουν όλο το πάθος τους στην τέχνη τους. Ο Sufjan Stevens είναι μια τέτοια περίπτωση. Βλέπεις τις φωτογραφίες του τις οποίες θα ζήλευε και επικοινωνιολόγος Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου στις Αμερικάνικες εκλογές, και από την άλλη ακούς τους δίσκους του και απλά συγκλονίζεσαι. Ο Sufjan λοιπόν, μετά το "Illinois" εγκαταλείπει το τρελό εγχείρημα να γράψει ένα album για κάθε μία από τις πολιτείες των ΗΠΑ, και κυκλοφορεί το "The Age of Adz". Πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, η αίσθηση του 'υψηλού' που διακατέχει τον Sufjan αρτιότερη από ποτέ, και ένα 26λεπτο επικό κομμάτι, που θέλει εξ ορισμού να είναι το τραγούδι που θα σφραγίσει το 2010. Ο Sufjan Stevens, ακριβώς σαν το παλιό καλό κρασί, κάθε δίσκο γίνεται και καλύτερος. Με το "The Age of Adz" αποδεικνύει πως είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής μας. Ακόμη και αν δε σου αρέσει, θα τον σεβαστείς. He's not fucking around...

10. The National - High Violet

Πάντα όταν φτάνεις στη στιγμή που θα συντάξεις τη λίστα σου με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, τίθεται το εξής ερώτημα: ποιοι είναι αυτοί που πρέπει τελικά να υπερτερήσουν; Αυτοί τους οποίους άκουσες περισσότερες φορές; Που σε τραβούσαν να τους ακούσεις ακόμα και σε εποχές που δεν είχες ποια νέα κυκλοφορία να πρωτοακούσεις, ή αυτοί που τους άκουσες κάποιες συγκεκριμένες, όχι πάρα πολλές, φορές, αλλά αυτές οι φορές ήταν πάντα υψηλού επιπέδου, και ενδεχομένως ακόμη και καθαρτικές. Το "High Violet" των National λοιπόν, δεν είναι ο δίσκος που θα σε κάνει να εθιστείς μαζί του τόσο πολύ ώστε να θες να τον ακούς συνέχεια και παντού. Είναι ένας δίσκος στον οποίο θα ανατρέξεις συγκεκριμένες φορές μέσα στη χρονιά. Κάποια κρύα και συννεφιασμένα πρωινά του χειμώνα, όταν θα είσαι μόνος σου και θα χρειάζεσαι μια παρέα στην οποία θα θες διηγηθείς τις ιστορίες σου και να σε κατανοήσει, δεν έχεις παρά να φτιάξεις ένα ζεστό καφέ και να βάλεις το "High Violet" να παίζει. Και ως δια μαγείας, θα αισθανθείς καλύτερα. Μπορεί λίγο αργότερα να θες να πας να κάνεις μια βόλτα σε κάποιο κοντινό πάρκο. Πάρε το παλτό σου, και πάρε μαζί σου και το mp3 player, και άσε απλά το album να παίζει. Θα καταλάβεις τότε πως το "High Violet" δε γίνεται να λείπει από τη λίστα μου με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, όπως και ότι η δεκάδα μου δε θα μπορούσε να άνοιγε με καλύτερο τρόπο. Το videoclip του 'Bloodbuzz Ohio' μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά απλοϊκό, αλλά μόλις μπεις στο πνεύμα του δίσκου θα το εκτιμήσεις...

11. The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are The Roaring Night

Κάτι περίεργο γίνεται με αυτούς τους Καναδούς. Από τον Neil Young και τους Rush, μέχρι τους Godspeed You! Black Emperor και τους Arcade Fire, πάντα είχαν τον τρόπο τους να πρωτοπορούν και να σε αναγκάζουν να ασχοληθείς μαζί τους. Οι Besnard Lakes από το Montreal του Quebec δείχνουν να συνεχίζουν αυτήν τη μουσική παράδοση. Φτάνοντας στον τρίτο δίσκο τους, παίρνουν τα καλά του post rock του σήμερα και τα αναμειγνύουν με μια shoegaze-ίζουσα ψυχεδέλεια, καταθέτοντας τη δική τους άποψη για το indie rock του σήμερα. Το αριστοτεχνικό εξώφυλλο δύναται να ιδωθεί και αλληγορικά. Η μουσική του δίσκου θα μπορούσε να περιγραφεί ως το κατάλληλο soundtrack για μια νύχτα κατά την οποία βαδίζεις προς το άγνωστο αλλά γεμάτο όνειρα μέλλον, παρακολουθώντας για μια τελευταία φορά το κατεστραμμένο παρόν, που όσο και αν σου θυμίζει όμορφες στιγμές του παρελθόντος, ξέρεις πως δε γίνεται να αλλάξει. Οι Besnard Lakes στον τρίτο δίσκο τους βρυχώνται. Ακούγωντας κομμάτια όπως το 'Light Up In The Night', αισθάνεσαι να επιπλέεις στο διάστημα. Η χρήση ποικίλλων μουσικών οργάνων (μέχρι και mellotron), δείχνει ότι οι Besnard Lakes έχουν ένα όραμα στη μουσική. Την αντιμετωπίζουν πάνω απ'όλα ως τέχνη. Το 'Albatross' είναι γεμάτο νοσταλγία, και το videoclip του αντικατοπτρίζει πλήρως τις εικόνες που σου δημιουργεί ο δίσκος.

12. Women - Public Strain

Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερες μπάντες παύουν να αχολούνται με το post punk revival, ψάχνοντας επιρροές και ηχητική προσέγγιση από το ατόφιο post punk, όπως αυτό εκφράστηκε μέχρι τα mid 80's. Οι Καναδοί Women στο δεύτερο δίσκο τους πράττουν τα βασικά του είδους. Μια μπασογραμμή στο προσκήνιο να ακολουθεί το δικό της δρόμο, μια κιθάρα μέσα στο τρέμολο, και κάποια θολά φωνητικά, με αρκετά instrumental μέρη. Το "Public Strain" ακούγεται σαν τις post punk στιγμές των Sonic Youth του "EVOL", με αρκετά πιο "θαμπή" παραγωγή. Νομίζω πως το εξώφυλλο χαρακτηρίζει πολύ εύστοχα το περιεχόμενο του δίσκου. Το "Public Strain" ακούγεται σαν να καλύπτεται από μια ηχητική ομίχλη, αλλά μόλις διεισδύσεις στον πυρήνα του, θα διαπιστώσεις πως πρόκειται για ένα διαμάντι αυτού που αποκαλούμε σήμερα indie rock.

13. Male Bonding - Nothing Hurts

Το ντεμπούτο των Λονδρέζων Male Bonding κυκλοφορεί από την ιστορική Sub Pop, και σε συνδυασμό με τις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε, σε αναγκάζει να ασχοληθείς μαζί του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με noise pop βγαλμένη θαρρείς από την καρδιά του αμερικάνικου indie rock των late 80's, που εκτιμά το punk και τον fuzzy ήχο στις κιθάρες, και που σε κάνει να νοιώθεις πως ακούς μια καλή παρέα που μαζεύτηκε στο studio για να παίξει τη μουσική που την εκφράζει. Έχοντας μπει ήδη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, γίνεται φανερό πως όλο και περισσότερες μπάντες θέλουν να ψάχνονται με τον ήχο τους, δοκιμάζοντας μοτίβα του παρελθόντος, και απορρίπτοντας τις υπερτέλειες και καλογυαλισμένες παραγωγές του σήμερα. Τα 30 λεπτά που διαρκεί το "Nothing Hurts" είναι συναρπαστικά, και τα τραγούδια του σου μεταφέρουν τη ζεστασιά της παρέας που σίγουρα είναι οι Male Bonding. Το videoclip του 'Weird Feelings' είναι όσο DIY πρέπει, και φανερώνει την αγάπη των Male Bonding για τη χρυσή εποχή του US indie rock.

14. Best Coast - Crazy For You

Το καλοκαίρι του 2010 σημαδεύτηκε από δύο δίσκους. Ο ένας είναι το "King Of The Beach" των Wavves, και ο άλλος το "Crazy For You" των Best Coast. Ο δίσκος των Wavves είναι περισσότερο δήθεν απ'όσο πρέπει, και φαντάζει σαν ένα ξεδιάντροπο ξεπατίκωμα των Nirvana σε surf rock φόρμες. Από την άλλη, οι Best Coast παραδίδουν έναν καθόλα ανέμελο δίσκο, ό,τι πρέπει για να περάσεις μαζί του ένα ολόκληρο καλοκαίρι νοσταλγώντας εφηβικούς έρωτες. Στιχουργικά, το "Crazy For You" αναφέρεται μόνο σε αγόρια, σε cheesy love stories και σε γάτες. Και μουσικά είναι ο ορισμός του πάναπλου. Παρόλα αυτά, σε κάνει να θέλεις να περάσεις το επόμενο καλοκαίρι σου στις παραλίες της California, κάνοντας surf και ηλιοθεραπεία υπό τους ήχους του. Σε μια εποχή που το απλό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, η Bethany Cosentino καταφέρνει να ξεχωρίσει, γιατί πολύ απλά νοιώθει αυτό που κάνει. Η γάτα της Cosentino, ο Snacks, γίνεται η απόλυτη indie μασκότ, και το 'When I'm With You' γίνεται ο απόλυτος ύμνος στην αθωότητα και στην ξεγνοιασιά για το 2010.

15. 65daysofstatic - We Were Exploding Anyway

Το post rock έχει καταφέρει να γίνει το πιο κορεσμένο είδος. Η μία μπάντα αντιγράφει την άλλη, και στο τέλος καταλήγεις να ακούς δεκάδες μπάντες που παίζουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, χωρίς κανένα απολύτως ίχνος πρωτοτυπίας. Οι 65daysofstatic από το Sheffield της Αγγλίας το αντιλαμβάνονται, και ρίχνουν μαύρη πέτρα στο post rock παρελθόν τους, στρεφόμενοι σε καθαρά ηλεκτρονικά μονοπάτια. Το "We Were Exploding Anyway" χορεύεται από την αρχή μέχρι το τέλος, και νομίζω πως το εξώφυλλο είναι πλήρως αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου. Ο δίσκος ηχεί σαν τα πρώτα βήματα ενός κεραυνοβόλου έρωτα δύο νέων στην πόλη. Συναρπαστικός, εκρηκτικός, αντισυμβατικός. Γιατί αυτό που μετράει είναι το τώρα. Η στιγμή. Και αυτό ακριβώς σκοπεύει να μας υπενθυμίσει επί μία ώρα η εξωστρέφεια του "We Were Exploding Anyway". Πρόκειται για ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής οι 65daysofstatic, και νομίζω πως το απόλυτο αστικό soundtrack, αποτελείται από δίσκους ακριβώς σαν αυτόν...
Η συμμετοχή του Robert Smith στο 'Come To Me' εξυψώνει πλήρως το κομμάτι.

16. The Black Angels - Phosphene Dream

Τα ψυχεδελικά late 60's/early 70's έχουν επανέλθει για τα καλά με όλες αυτές τις σύγχρονες garage/alternative rock μπάντες που αναζητούν επιρροές από τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το πρόβλημα όμως, είναι πως οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες καταλήγουν να ακούγονται περισσότερο σαν να κάνουν tribute στους αγαπημένους τους μουσικούς ήρωες, παρά να προσπαθούν να κάνουν κάτι καινούριο. Αυτό δε συμβαίνει όμως με τους Τεξανούς Black Angels. Οι επιρροές τους είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Προσκυνούν Velvet Underground και Jefferson Airplane μέχρι εκεί που δεν πάει. Τις χειρίζονται όμως με τέτοιον τρόπο, που αν δεν ήξερες πως οι Black Angels ανήκουν στο σήμερα, θα ορκιζόσουν πως το "Phosphene Dream" είναι κυκλοφορία του 1970. Εκεί που με ταξιδεύουν οι ψυχεδελικές δονήσεις του τρέμολου της κιθάρας στο ομότιτλο κομμάτι, δε με ταξιδεύει κανείς άλλος φετινός δίσκος. Έχουν τις ευλογίες του αρχιερέα της ψυχεδέλειας Roky Erickson, και δίνουν την αίσθηση πως ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, απαλλαγμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας και από οποιαδήποτε hypes. Το 'The Sniper' που κλείνει το δίσκο, μου δείχνει μια μπάντα που έχει ένα όραμα βγαλμένο από μια αλλοτινή εποχή. Το που θα τους οδηγήσει θα δείξει. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως το "Phosphene Dream" ήταν ένα από τα πιο εθιστικά albums του 2010, που έβρισκε το δρόμο προς το 'play', ακόμη και σε περιόδους που δεν είχα ποια νέα κυκλοφορία να πρωτοακούσω. Θέλω να ελπίζω πως στον επόμενο δίσκο τους θα μπούν στη δεκάδα της λίστας μου...

17. No Age - Everything In Between

Το Αμερικάνικο indie rock έζησε μεγάλες στιγμές στα late 80's/early 90's. Οι Dinosaur Jr. και οι Pavement ήταν από τις πρωτοπόρες μπάντες του είδους. Και οι No Age δείχνουν να τους αγαπούν τρελά, κρατώντας ψηλά τη σημαία του ιδιώματος σε μια εποχή που δεν ευνοεί και τόσο τα κιθαριστικά μοτίβα. Στο "Everything In Between" οι No Age έχουν για πρώτη φορά πολλά τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος, και αν θεωρείς το "You're Leaving All Over Me" έναν από τους κορυφαίους κιθαριστικούς δίσκους όλων των εποχών, δε γίνεται να μην εκτιμήσεις αυτό που κάνει το δίδυμο από το Los Angeles. Η shoegaze τροπή που παίρνει ο δίσκος προς το τέλος, είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη και εν τέλει, το "Everything In Between" ίσως να μην είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, αλλά με αυτό το δίσκο οι No Age καθιερώνονται ως η κορυφαία μπάντα των τελευταίων χρόνων στο είδος τους. US indie rock. Έτσι ήταν, έτσι είναι, και έτσι θα είναι.

18. Crocodiles - Sleep Forever

Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους είναι αυτός που λέει ότι το μέρος στο οποίο ζείς επηρεάζει την ψυχολογική σου κατάσταση. Το μυαλό του κάθε ανθρώπου είναι τόσο μοναδικό και περίπλοκο, που είναι πραγματικά αφελές να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο. Οι Crocodiles από το ηλιόλουστο San Diego της California, ενώ θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε οποιαδήποτε παραλία κάνοντας surfing δίπλα σε αιθέριες υπάρξεις, αποφασίζουν να παίξουν shoegaze και να θέσουν ως concept του δεύτερου δίσκου τους το θάνατο. Οι στίχοι του "Sleep Forever" είναι τόσο πεσσιμιστικοί, που σε κάποια σημεία αγγίζουν το γκροτέσκο χιούμορ. Μουσικά, ο δίσκος πατάει με το ένα πόδι στο shoegaze, και με το άλλο στο lo-fi σε στυλ Sebadoh. Άνετα θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει στα early 90's. Με μπάντες όπως οι Crocodiles, το shoegaze/noise pop δείχνει να επανέρχεται, και μιας και δηλώνω ευθαρσώς shoegazer, δε θα μπορούσα να μη στηρίξω αυτό το revival μέσω της λίστας μου...

19. Liars - Sisterworld

Οι Νεοϋρκέζοι Liars πάντα λάτρευαν τους μουσικούς πειραματισμούς. Στον 5ο τους δίσκο έχουν την εμπειρία, και ξέρουν προς τα που να κινηθούν για να σου δώσουν τα μυαλά στο χέρι. Το αποτέλεσμα του 'Sisterworld' είναι εντελώς mindfuck, και οι ήρεμες στιγμές του εμπεριέχουν τέτοια παραζάλη και παράνοια, που ακούγοντάς τες, αισθάνεσαι πως βιώνεις το πιο ασαφές hangover της ζωής σου, από ένα μεθύσι που αδυνατείς να θυμηθείς. Οι αγαπημένες μου στιγμές όμως στο δίσκο είναι οι επιληπτικές εξάρσεις του, όπως αυτές στο 'Scarecrows On A Killer Slant' και στο 'Overachievers', οι οποίες φαντάζουν σαν την έκρηξη ενός ανθρώπου που συνειδητοποιεί πως έχει φτάσει σε ένα σημείο που αδυνατεί να κάνει πράγματα που κάποτε μπορούσε, αλλά δεν τα έπραξε τότε λόγω δειλίας και κοινωνικών συμβάσεων, και τώρα επιθυμεί να δώσει τέλος στη "μέρα της μαρμότας" που βιώνει για μια ζωή. Οι Liars παραδίδουν το πιο περιπετειώδες και στρεβλό post punk που μπορεί να υπάρξει. Και εφόσον έρθεις κοντά στο μήκος κύματός τους και καταφέρεις να ανοίξεις την πόρτα του εξωφύλλου, θα δεις πως είναι και πάρα μα πάρα πολύ απολαυστικό... Στα όρια του βιώματος, ίσως να μπορούσε να είναι και ψηλότερα στη λίστα μου.
Το videoclip του 'Scissor' μου θυμίζει αρκετά το Lost...

20. Interpol - Interpol

Ο τέταρτος ομότιτλος δίσκος των Interpol δεν είναι ο καλύτερός τους. Σίγουρα δεν είναι αυτός που θα πάρει διθυραμβικές κριτικές. Είναι ένας δίσκος που θα εκτιμήσεις μόνο αν σε πετύχει στην κατάλληλη κατάσταση. Γιατί οι Interpol πάντα ήξεραν πως να βγάζουν ψυχή στους δίσκους τους. Πάντα ήξεραν πως να σε ρίξουν στα πατώματα. Άσχετα αν πλέον δεν το κάνουν με την σχεδόν σαδιστική σαφήνεια του "Turn On The Bright Lights". Κομμάτια σαν το 'Safe Without', 'Try It On', 'All Of The Ways' και 'The Undoing' (ολόκληρη η τετράδα που κλείνει το δίσκο δηλαδή), είναι ικανά να σου προκαλέσουν μελαγχολία, ακόμη και αν έχεις την καλύτερη δυνατή διάθεση. Αν δεν είσαι ερωτευμένος, θα σε κάνουν να θέλεις να ερωτευτείς παράφορα. Οι Interpol θα υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι. Ναι, δε γινόταν με τίποτα να τους αφήσω εκτός λίστας...

Τα "άρεσαν, αλλά δε χώρεσαν" της blogovision.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος άλλης μιας μουσικής χρονιάς, και η blogovision είναι προ των πυλών. Περί τους 90 Έλληνες bloggers θα μπουν αύριο στον αγώνα για την ανάδειξη των καλύτερων albums του 2010. Όπως αναφέρθηκε και από άλλους συμμετέχοντες, το ωραίο σε τέτοια δημοψηφίσματα είναι η βάση που δίνεται σε δίσκους, και όχι σε μεμονωμένα κομμάτια που έχουν χρηστική αξία μόνο να περνάει η ώρα στα μέσα μεταφοράς. Ως νέος στη διαδικασία, έχω να πω πως είχα την τύχη και συνάμα την ατυχία, η πρώτη μου συμμετοχή να συμπέσει με μια εξαιρετικά παραγωγική χρονιά, με πολύ καλούς δίσκους. Όπως γίνεται αντιληπτό, η επιλογή των 20 καλύτερων albums για το 2010 είναι το πιο δύσκολο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω αυτήν τη στιγμή. Παραθέτω λοιπόν τα 10 albums που άρεσαν μεν, δεν κατάφεραν να χωρέσουν δε, και τα σπουδαιότερα έπονται...

30.Black Mountain - Wilderness Heart

Ομολογώ πως μου αρέσει πολύ αυτή η φάση στο indie rock/alternative που έχει τις επιρροές της στα ψυχεδελικά late 60's/early 70's. Οι Black Mountain είναι από τις μπάντες που έχουν ξεχωρίσει στο είδος, και το επιβεβαιώνουν με τον φετινό αρκετά καλό δίσκο τους. Το μόνο πρόβλημα είναι πως φαντάζει λίγο διεκπεραιωτικός και κάπως μινιμαλιστικός, με την έννοια ότι αν και έχουν το ταλέντο, ο δίσκος στο σύνολό του ηχεί σαν να έγινε απλά για να γίνει. Τέτοια κομμάτια οι Black Mountain μπορούν να τα γράφουν ενώ φτιάχουν τον πρωινό καφέ τους. Έχουν αποδείξει πως μπορούν και καλύτερα.

29.Zola Jesus - Stridulum II

Η Zola Jesus διαθέτει εξαιρετική και χαρακτηριστικότατη φωνή. Αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Όσο και αν μου αρέσει όμως το 'Night' (τρομερό χιτάκι), θεωρώ πως αν στο δίσκο τραγουδούσε μια ερμηνεύτρια στο στυλ π.χ. των Camera Obscura, ο δίσκος δε θα είχε αυτό το hype. Εν τέλει, η φωνή της Zola Jesus κάνει τη διαφορά. Αν οι συνθέσεις ήταν καλύτερες, μάλλον θα χτύπαγε την πόρτα της 20άδας μου...

28.Avey Tare - Down There

Ο πρώτος solo δίσκος του Avey Tare ακούγεται όσο Animal Collective πρέπει, ώστε να εξαργυρώσει την επιτυχία του "Merriweather Post Pavilion", και παράλληλα έχει και το προσωπικό στοιχείο, ώστε να έχει νόημα ύπαρξης. Το 'Down There' είναι καλό, αλλά αρκετούς Animal Collective δε χορτάσαμε πέρυσι?

27.Ida Maria - Katla

Η Νορβηγίδα Ida Maria στο δεύτερο δίσκο της σε αναγκάζει να την προσέξεις. Το "Katla" περιέχει από easy listening/folk, μέχρι το ηλεκτρισμένο rock έπος 'Devil', το οποίο είναι άνετα μέσα στην 20άδα με τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Η Ida Maria δε μένει σε συγκεκριμένα είδη, και είναι ανοιχτή σε μουσικούς πειραματισμούς όπως στο 'I Eat Boys Like You For Breakfast'. Αν το είχα ακούσει στο πρώτο μισό της χρονιάς, ίσως και να χτύπαγε την πόρτα της 20άδας.

26.Belle & Sebastian - Write About Love

Οκ, οι Belle & Sebastian δεν πρόκειται να απογοητεύσουν τους οπαδούς τους. Και πλέον έχουν κατασταλλάξει σε ένα συγκεκριμένο στυλ songwriting, απευθυνόμενοι κυρίως σε αυτούς. Αποκάλυψη του δίσκου η Carey Mulligan του "An Education", που συμμετέχει στο ομότιτλο κορυφαίο κομμάτι του δίσκου με απρόσμενα καλά αποτελέσματα. Το "Write About Love" είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ό,τι πρέπει για να τον ακούς με καλή παρέα δίπλα στο τζάκι τα κρύα βράδια του χειμώνα, αλλά για 20άδα ολίγον τι δύσκολο...

25.The Stone Foxes - Bears & Bulls

Το 'I Killed Robert Johnson' είναι το δεύτερο κομμάτι στο tracklist του ντεμπούτου των Stone Foxes από το San Francisco. Στην πρώτη ακρόαση του δίσκου με συγκλόνισε τόσο πολύ, που νόμιζα πως είχα μόλις ανακαλύψει ένα νέο μεγάλο συγκρότημα. Το πρόβλημα όμως είναι πως ο υπόλοιπος δίσκος είναι μεν καλός, αλλά κανένα κομάτι δε φτάνει τα επίπεδα του 'I Killed Robert Johnson'. Αυτό το κομμάτι είναι ό,τι πρέπει για να το ακούς ενώ οδηγάς μόνος σου ντάλα μεσημέρι προς το άγνωστο, σε κάποια ερημική παλιά αμερικάνικη λεωφόρο. "Βρώμικο" southern/swamp rock όπως πρέπει να παίζεται. Στο μέλλον ίσως και να περιμένουμε κάτι καλό από αυτούς.

24.Darkstar - North

Με το status που είχαν χτίσει οι Darkstar στους underground κύκλους του dubstep, η αλήθεια είναι πως περίμενα το ντεμπούτο τους να ταράξει συθέμελα τα ηλεκτρονικά κυκλώματα του είδους, οδηγώντας το σε νέα μονοπάτια. Τελικά δεν το κάνει. Αλλά έφτασε κοντά. Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά.

23.Kings Of Leon - Come Around Sundown

Το "Come Around Sundown" είναι ένας λιγότερο εμπορικός δίσκος από το "Only By The Night", που αποτέλεσε μηχανή για χιτάκια για τους Kings Of Leon, και τους βοήθησε να κάνουν το μεγάλο breakthrough. Αυτό δε σημαίνει καθόλου όμως ότι είναι ένας κακός δίσκος. Κάθε άλλο. Οι επιρροές των Led Zeppelin στους Kings Of Leon είναι εμφανέστερες παρά ποτέ, και ως λάτρης του southern ήχου, δε μπορώ να μην το εκτιμήσω. Σίγουρα είναι υπερεκτιμημένοι, αλλά κυκλοφορώντας δίσκους όπως το "Come Around Sundown", δικαιολογούν κάποιο μέρος αυτού του hype.

22.John Grant - Queen Of Denmark

Το "λάθος" των Midlake για το 2010, είναι ότι αποφάσισαν να συνεισφέρουν τη μουσική στον πρώτο προσωπικό δίσκο του πρώην τραγουδιστή των Czars, John Grant. Οι μελωδίες είναι τόσο μοναδικές, και οι ερμηνείες του Grant τόσο ονειρικές, που το "Queen Of Denmark" κερδίζει κατά κράτος το φετινό πόνημα των Midlake...

21.These New Puritans - Hidden

Οι Βρετανοί These New Puritans στο δεύτερο δίσκο τους πειραματίζονται ακόμη περισσότερο από το προ διετίας άψογο ντεμπούτο τους, διαβαίνοντας ακόμα πιο σκοτεινά μουσικά μονοπάτια. Οι εξάρσεις του δίσκου είναι εθιστικές μέχρι αηδίας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έμπαινε στην 20άδα, αλλά ας όψεται το γεγονός ότι το 2010 κυκλοφόρησαν τόσες δισκάρες, και έτσι με πόνο ψυχής μένει εκτός λίστας...

Shoegaze revival.

Whirl - Distressor EP

8/10

Καταρχάς, πριν πω ο,τιδήποτε άλλο, πρέπει να πω πως λατρεύω το shoegaze. Έχω για προσκύνημα τους δίσκους των My Bloody Valentine, θεωρώ το "Nowhere" των Ride έναν από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών, και γενικά, κάποιες στιγμές, πιστεύω πως στη Βρετανία από τα τέλη των 80's μέχρι τις αρχές των 90's γράφτηκε η καλύτερη μουσική όλων των εποχών. Δυστυχώς, κάπου στα mid 90's, το shoegaze χωνεύτηκε από το britpop, με αποτέλεσμα οι εξέχουσες μπάντες του κινήματος είτε να διαλυθούν (στην αποτυχημένη τους προσπάθεια να ακολουθήσουν τα ρεύματα της εποχής), είτε να συνεχίσουν δημιουργώντας μετριότητες. Αρκετά χρόνια μετά την παρακμή του, το shoegaze φαίνεται πως κερδίζει έδαφος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κάλλιο αργά λοιπόν, παρά ποτέ... Όλο και περισσότερες μπάντες που θυμίζουν τους Βρετανούς πρωτοπόρους του ιδιώματος ξεπετάγονται από τις ΗΠΑ, αποπνέοντας παράλληλα μια αξιοπρόσεκτη φρεσκάδα. Οι Whirl από τη Βόρεια Καλιφόρνια είναι από τις μπάντες που με το φετινό EP τους ξεχωρίζουν. Η αιθέρια παρουσία της Nicole Kidman δεσπόζει στο εξώφυλλο (καθώς και στο intro του EP, το οποίο δανείζεται κάποια λόγια της από το "Μάτια Ερμητικά Κλειστά"), και σε προϊδεάζει για το τι θα ακούσεις. Πανέμορφες μελωδίες, παραμόρφωση και θολούρα στον ήχο της κιθάρας, και εναλλαγή ανδρικών-γυναικείων ονειρικών φωνητικών. Με το που ξεκινάει το δεύτερο τραγούδι του EP, "Leave", το μόνο σίγουρο είναι πως αν έχεις αναπτύξει κάποια ιδιαίτερη σχέση με το shoegaze, δε θα μείνεις ασυγκίνητος. Όλα ηχούν τόσο συναρπαστικά, σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει στο σωτήριο έτος 1991. Το "Distressor", αν και EP, έχει την ισχύ full length δίσκου. Και οι Whirl, πέραν των σαφών επιρροών τους από My Bloody Valentine, Slowdive και Pale Saints, δείχνουν να έχουν νέες, δικές τους, ιδέες, τις οποίες μπορούν να τις αναπτύξουν περισσότερο. Θαρρώ πως περιμένουμε να ακούσουμε κάτι πραγματικά καλό από αυτούς στο εγγύς μέλλον. Το βέβαιο είναι πάντως ότι μπορούμε πλέον να μιλάμε για shoegaze revival...

Δισκοκριτικές του 2010 Pt.4

Three Mile Pilot - The Inevitable Past Is The Future Forgotten

8/10

Οι Three Mile Pilot από το San Diego ήταν μάλλον ένα ξεχασμένο συγκρότημα μέχρι την κυκλοφορία του φετινού τους δίσκου. Στα 90's είχαν κυκλοφορήσει κάποιους καλούς grunge-influenced indie rock δίσκους, και εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι το είδος είχε ζήτηση, κατάφεραν να υπογράψουν και με την Geffen. Όμως, σταδιακά το αμερικάνικο rock άρχισε να υποχωρεί, και το υλικό των Three Mile Pilot δεν ήταν τόσο καλό ώστε να τους διατηρήσει στην επιφάνεια. Έτσι, τα μέλη τους τράβηξαν το καθένα το δρόμο του, με τον Pall Jenkins να κάνει επιτυχία με τους Black Heart Procession, και τον Armistead Burwell Smith IV να απασχολείται με τους Pinback. Όλα αυτά τα χρόνια των εξωσχολικών από τους Three Mile Pilot δραστηριοτήτων, φαίνεται πως επέδρασαν θετικά. Ο φετινός τους δίσκος, μια δεκαετία και βάλε μετά τον προηγούμενο, ακούγεται τόσο εμπνευσμένος και φρέσκος, που δε φανερώνει τα μουσικά χρόνια που έχουν στην πλάτη τους. Το "The Inevitable Past Is The Future Forgotten" (επικός τίτλος) είναι μια μίξη των καλύτερων στιγμών των Three Mile Pilot, των Black Heart Procession και των Pinback, και συνδυάζει όμορφα όλα αυτά με κάποιες σύγχρονες τάσεις του indie. 12 συνθέσεις που αν σε πετύχουν στην κατάλληλη στιγμή, μπορούν να σε ξεκάνουν. Πολλά credits σε μια μπάντα που κυκλοφορεί τον καλύτερο δίσκο της καριέρας της μετά από τόσα χρόνια, αλλά και μετά τη διακοπή που προηγήθηκε.

The Black Angels - Phosphene Dream

8/10

Οι Τεξανοί Black Angels είχαν δώσει δείγματα γραφής με τους δύο πολύ καλούς πρώτους δίσκους τους, και είχαν αποδείξει πως λατρεύουν την ψυχεδέλεια των late 60's/early 70's. Στον τρίτο τους δίσκο απλά αφήνουν την ψυχεδέλεια να τους καθοδηγήσει. Το "Phosphene Dream" είναι κάτι παραπάνω από απλά ένας ακόμα καλός δίσκος της retro προσέγγισης στο rock από μπάντες όπως οι Black Keys ή οι Black Mountain. Οι Black Angels δεν επιθυμούν να πρωτοτυπήσουν, και οι επιρροές των συγκροτημάτων που λατρεύουν είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Όμως, ο δίσκος είναι τόσο μα τόσο απολαυστικός, και θα μπορούσε άνετα να είχε ηχογραφηθεί το 1970. Όσοι απολαμβάνουν τις δονήσεις της μουσικής συγκροτημάτων όπως οι Jefferson Airplane, πρέπει να τους ακούσουν επειγόντως...

Best Coast - Crazy For You

8/10

Μου αρέσει πολύ αυτή η μόδα με την επαναφορά του όρου "surf" στο μουσικό λεξιλόγιο. Πρώτα ήταν το "King Of The Beach" των Wavves του Nathan Williams, και έπειτα, ακολούθησε το "Crazy For You" των Best Coast της Bethany Cosentino (του έτερου ήμισυ του Williams δηλαδή). Το "Crazy For You" δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα, και δε σφύζει από μουσική πρωτοτυπία. Ο τρόπος όμως που η Cosentino γράφει pop κομμάτια που σου κολλάνε σαν τσιχλόφουσκες (ακόμα και αν στους στίχους μιλάνε μόνο για σχέσεις και γάτες) και σε μεταφέρουν σε ηλιόλουστες παραλίες του LA είναι αριστουργηματικός. Έχει δανειστεί πολλά στοιχεία από 60's surf pop/rock μπάντες (ιδίως από girl groups της εποχής), όπως και από το lo-fi των late 80's/early 90's, κάτι που είναι εμφανές στα reverbs και στις παραμορφώσεις του ήχου. Να σημειωθεί πως οπαδός τους δηλώνει ο πολύς Thurston Moore των Sonic Youth. Εξαιρετικό ντεμπούτο. Αυτό που κάνει η Cosentino είναι 100% αυθεντικό, και αν συνεχίσει να γράφει κομμάτια σαν το 'Boyfriend', σίγουρα θα έχει πολύ μέλλον μπροστά της...

Διαφθορά, βία και ποτοαπαγόρευση στην Αμερική των 20's.

Αναμφίβολα, η καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα νέα τηλεοπτική σειρά της σαιζόν που διανύουμε είναι το Boardwalk Empire του HBO. Τοποθετημένη χρονικά στην Αμερική των 1920's και της ποτοαπαγόρευσης, παρουσιάζει άψογα το κλίμα της εποχής, αλλά οι ερμηνείες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Ο Steve Buscemi είναι τόσο καλός στο ρόλο του διεφθαρμένου μέχρι τα μπούνια πολιτικού, που σου δίνει την εντύπωση πως όλα αυτά τα χρόνια έκανε ό,τι έκανε μόνο και μόνο για να υποδυθεί το συγκεκριμένο ρόλο. Ο Michael Pitt, βρισκόμενος στο ρόλο του προστατευόμενου του Nucky Thompson (του χαρακτήρα που υποδύεται ο Buscemi), που μόλις έχει γυρίσει από το μέτωπο του Α' Π.Π., ενσαρκώνει τέλεια το Αμερικάνικο Όνειρο του οποίου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και είναι ο χαρακτήρας με τον οποίο εν τέλει θα ταυτιστείς (σημαντικό να υπάρχει ένας τέτοιος σε μια σειρά). Ο Stephen Graham είναι αποκαλυπτικός στο ρόλο του Al Capone, και η Gretchen Mol, η μητέρα του Jimmy Darmody (Michael Pitt) στη σειρά, είναι στα 38 της πιο sexy από ποτέ. Η σειρά μετά το πρώτο επεισόδιο επιβραδύνει αρκετά τη δράση και αρέσκεται περισσότερο σε εξάρσεις των πρωταγωνιστών, αλλά όλα είναι τόσο τέλεια στημένα από τον Martin Scorseze και τον Terence Winter (των κλασικών "Sopranos"), που άπαξ και παρακολουθήσεις ένα επεισόδιο, είναι βέβαιο πως θα κολλήσεις με τη σειρά. Στα συν της σειράς και το εξαιρετικό intro, με τη μουσική υπόκρουση από το 'Straight Up And Down' των φοβερών και τρομερών Καλιφορνέζων The Brian Jonestown Massacre. Ευκαιρία λοιπόν να ακουστούν από το πουθενά σε ένα αρκετά ευρύ κοινό. Η σειρά βρίσκεται στα μέσα του πρώτου κύκλου, και έχει ήδη πάρει το ΟΚ και για δεύτερο...

Νέα διάσταση στην έννοια weekend...

Weekend - Sports

9/10

Αυτό που πάντα μου άρεσε στη μουσική είναι το στοιχείο του απρόβλεπτου. Πάντα θα υπάρχουν εκεί έξω νέες μπάντες, έτοιμες να ταρακουνήσουν το είναι σου. Αρκεί να θελήσεις να τις ψάξεις. Οι Weekend λοιπόν, κατάγονται από το San Fransisco, και αυτές τις μέρες κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τίτλο "Sports". Δε διαθέτουν ούτε το όνομα, ούτε τον τίτλο του album που θα σου κινήσει το ενδιαφέρον να ασχοληθείς μαζί τους. Άσε που αν google-άρεις "Weekend - Sports", θα σου βγάλει μόνο αθλητικά events! Σε αυτόν τον τομέα λοιπόν, ίσως θα μπορούσαν να το ψάξουν λίγο περισσότερο το πράγμα... Εφόσον αποφασίσεις να ασχοληθείς μαζί τους, θα προϊδεαστείς για κάτι καλό από το εξώφυλλο (αν αυτό δεν αποτέλεσε και το λόγο που θα ασχοληθείς μαζί τους). Βλέποντάς το σε ένα site για downloading, μου έφερε στο νου το "Unknown Pleasures" των Joy Division, και με παρακίνησε να κατεβάσω το δίσκο μέσα από το σωρό των κυκλοφοριών. Ομολογώ πως στην πρώτη ακρόαση ένα μικρό σοκ το έπαθα. Οι Weekend ακούγονται σαν οι A Place To Bury Strangers να τζαμάρουν με τους My Bloody Valentine, κόβοντας φλέβες για τους Joy Division (αν και τους tag-άρουν ως indie rock, δεν έχουν και τόση σχέση με το είδος, όσο και αν φέρνουν σε κάποιες φάσεις στους No Age). Η παραγωγή έχει μια "βρωμιά", που σε δυσκολεύει να κατατάξεις τους Weekend στο post punk revival. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο τίγκα στα reverbs, που ακούγοντάς τον, νοιώθεις πως έχει ηχογραφηθεί το αργότερο μέχρι το 1985. Όχι αργότερα. Σκέτο POST PUNK δηλαδή... Ο δίσκος ξεκινάει με το 'Coma Summer', που σε βάζει σε ένα κλίμα αέναης και κωματώδους καλοκαιρινής μελαγχολίας. Αν το ακούσεις καλοκαίρι, μπορεί να μελαγχολήσεις από το πουθενά... Στο 'Youth Haunts' ανατρίχιασα μετά από πολύ καιρό ακούγοντας μουσική. Πραγματικά ανατριχιαστικό, κοντράρει τις καλύτερες στιγμές των συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν. Το μπάσο του δίσκου είναι τόσο απλό όσο πρέπει για μια post punk μπάντα. Άλλωστε, σε ένα μουσικό σύμπαν που αισθάνεσαι πως όλα τα βασικά έχουν παιχτεί, το απλό είναι πλέον και το πιο δύσκολο αν θες να ξεχωρίσεις. Και οι Weekend με το ντεμπούτο τους ξεχωρίζουν. Το κλείσιμο με το 'Untitled' σε ταξιδεύει αλλού, και τελειώνοντας την ακρόαση (και εφόσον έχεις συνέλθει) ξέρεις ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγάλο, και που όσο και αν μπορεί να θυμίζει άλλες κλασικές μπάντες του χώρου, αυθεντικό. Απλά ελπίζω οι Weekend να μην έχουν τη σύντομη καριέρα του διάττοντα αστέρα (που χάραξε τόσο όμως την πορεία της μουσικής) των Joy Division, και να συνεχίσουν να έχουν αυτήν την αξιοπρόσεκτη έμπνευση. Ποτέ ξανά δε μπορούσα να συσχετίσω ένα weekend με ξυράφια, μουντάδα και καταθλιπτική εσωτερικότητα...

Δισκοκριτικές του 2010 Pt.3

Sufjan Stevens - The Age of Adz

9/10

Γενικά αντιπαθώ τους συντηρητικούς Αμερικάνους που αναπαράγουν το τρίπτυχο "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια". Και ο Sufjan Stevens μου δίνει την εντύπωση ακριβώς ενός τέτοιου ανθρώπου. Το καλό παιδί που ζει μια τυποποιημένη μικροαστική ζωή σε ένα ήσυχο προάστιο μιας μεγαλούπολης σε κάποια βόρεια πολιτεία της Αμερικής. Σε αυτό ακριβώς το σημείο όμως έρχεται η μουσική και τα αλλάζει όλα. Ο Sufjan Stevens εγκαταλείπει το εγχείρημα να γράψει ένα δίσκο για κάθε μία από τις 50 πολιτείες της Αμερικής, και 5 χρόνια μετά από το "Ιllinois", ένα από τα πιο critical acclaim άλμπουμ των 00's, κυκλοφορεί το "The Age Of Adz" (προφέρεται "odds"). Ο Sufjan εδώ εντάσσει πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία στον indie folk ήχο του, και στο 'I Want To Be Well' επαναλαμβάνει "I'm not fucking around" (και το ότι βωμολοχεί είναι είδηση!), χωρίς να σου αφήνει περιθώρια για να διαφωνήσεις επ'αυτού... Το "The Age Of Adz" ξεπερνά κάθε προσδοκία. Τα επίπεδα έμπνευσης είναι τρομερά, ενώ χάνεις τη μιλιά σου με το 26λεπτο ΕΠΟΣ 'Impossible Soul' που κλείνει το δίσκο. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, που ακούγοντάς το ο κόσμος γίνεται ομορφότερος για κάτι λιγότερο από 30 λεπτά της ώρας. Thumbs up σε έναν κορυφαίο συνθέτη της γενιάς μας.

Kylesa - Spiral Shadow

9/10

Κάτι παράξενο συμβαίνει στην Georgia των ΗΠΑ. Εδώ και χρόνια η τοπική sludge metal σκηνή κάνει ραγδαία βήματα προόδου, αλλά τον τελευταίο καιρό το rock στοιχείο κάνει ολοένα και περισσότερο το στοιχείο του στο sludge, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο sludge rock υβρίδιο (δες π.χ. το περσινό αριστούργημα από κάθε άποψη των Mastodon). Οι Kylesa λοιπόν είναι από τους άξιους εκπροσώπους της sludge σκηνής της Georgia. Και μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Static Tensions", ξαναχτυπούν με ένα δίσκο ικανό να φέρει στο προσκήνιο όλο το sludge οικοδόμημα της Georgia. Ό,τι πιο mainstram έχουν κυκλοφορήσει, χωρίς όμως να χάνουν το χαρακτήρα τους. Άκου π.χ. το 'Don't Look Back'. Μπορείς να το πείς μέχρι και pop, αλλά δεν ξεφεύγει από το στύλ της μπάντας. Το ομότιτλο κομμάτι αποδεικνύει το ταλέντο και τη συνθετική μαεστρία των Kylesa, και η Laura Pleasants γίνεται η νο.1 γυναίκα στο σκληρό ήχο του σήμερα. Το "Spiral Shadow" ακούγεται κάπως σαν το alternative rock των 90's, ιδωμένο μέσα από το πρίσμα του sludge. Καταπληκτικός δίσκος.

Hidden Orchestra - Night Walks

7,5/10

Ντεμπούτο για τους Hidden Orchestra από το Εδιμβούργο, και μια από τις εκπλήξεις του 2010. Χωρίς να γνωρίζω τίποτα γι'αυτούς έχω κολλήσει με το δίσκο, και με τόσες νέες κυκλοφορίες να σου αποσπούν το ενδιαφέρον, ο δίσκος παίζει συνέχεια.
Εξαιρετικά εμπνευσμένη electronica με jazz πινελιές, κάτι μεταξύ Bonobo και Red Snapper. Το θέμα με την jazz-ίστικη electronica είναι να μην το παρακάνεις με το αφαιρετικό και τεχνικό παίξιμο παραμελώντας τις μελωδίες. Και αυτός ο δίσκος έχει βρεί τη χρυσή τομή μεταξύ των δύο. Σε σύγκριση π.χ. με το φετινό "Black Sands" του Bonobo, το "Night Walks" είναι πολύ πιο φρέσκο και συναρπαστικό, και εν πάσει περιπτώσει αυτή είναι η electronica που θέλουμε.

Interpol - Interpol

7/10

Ο φετινός δίσκος των Interpol είναι αυτός που δίχασε περισσότερο από κάθε άλλη φετινή κυκλοφορία. Καταρχάς, δε γίνεται να μη σχολιάσω το άθλιο και προχειροφτιαγμένο εξώφυλλο. Σε προδιαθέτει αρνητικά για το δίσκο. Πάμε στα μουσικά τώρα... Το "Our Love To Admire" του 2007 ήταν ένας μέτριος δίσκος, σε σχέση μάλιστα με τα δύο μνημεία που είχαν προηγηθεί. Και γι'αυτό το λόγο οι προσδοκίες ποικίλλαν για αυτό το δίσκο. Άλλοι περίμεναν οι Interpol να επανέλθουν στα μεγαλεία, και άλλοι τους είχαν ξεγραμμένους. Το "Interpol" (μα διάολε, έναν τίτλο για το άλμπουμ δε μπορούσαν να σκεφτούν?) είναι ένας περίεργος δίσκος. Περιέχει στιγμές κλασικών Interpol (του "Antics" κυρίως) με τα 'Lights' και 'Barricade', αλλά στο σύνολό του είναι ό,τι πιο εσωστρεφές και "καταθλιπτικό" έχουν κυκλοφορήσει. Το κακό είναι πως ο δίσκος περιέχει κάποια fillers. Γιατί κατά τα άλλα η τριάδα κομματιών που κλείνει το δίσκο ('Try It On', All Of The Ways' και 'The Undoing') είναι ικανή να σε καθηλώσει και να σε ρίξει στα πατώματα για εβδομάδες. Να αναφερθεί πως το ρεφραίν στο 'All Of The Ways' είναι στα ισπανικά και, αν και πρόκειται για κομματάρα, μου φαίνεται... κάπως... Εν τέλει, σαν σύνολο ο δίσκος όχι, δεν ακουμπάει τα δύο πρώτα έπη τους. Αλλά το θάψιμο που έχει φάει από κάποια μέσα είναι πέρα για πέρα αδικαιολόγητο. Όποιος αγαπάει τους Interpol, δε γίνεται να μην αγαπήσει (έστω και λίγο...) αυτόν το δίσκο.

Future Islands - In Evening Air

7/10

Ωραία μπάντα οι Future Islands από τη North Carolina. Πραγματικά ωραία μπάντα. Μάλλον ποτέ δε θα γίνουν οι superstars και οι πρωτοπόροι του χώρου, αλλά οι μουσικές που παίζουν είναι πολύ καλές, και χρήζουν προσοχής. Παίζουν new wave με πολλά synths, με τις μπασογραμμές να είναι βγαλμένες από την καρδιά του post punk. Αυτό όμως που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ο τραγουδιστής τους, που με τις θεατρικές του ερμηνείες κάνει κάθε κομμάτι του δίσκου να ξεχωριστό. Οι οπαδοί των New Order θα βρούν πολά ενδιαφέροντα στοιχεία. Στα συν και το ωραίο εξώφυλλο. Αξίζουν.

Δισκοκριτικές του 2010 Pt.2

No Age - Everything In Between

8,5/10

Οι Καλιφορνέζοι No Age δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Nouns", επανέρχονται για να αφήσουν και αυτοί το στίγμα τους στο μουσικό 2010. Το "Everything In Between" είναι ίσως ο πιο βατός τους δίσκος. Οι δομές των περισσότερων κομματιών έχουν αρχή, μέση και τέλος, και οι επιρροές από Pavement είναι εμφανέστερες όσο ποτέ. Ο δίσκος μπορεί να χωριστεί σε δύο μέρη. Το πρώτο μέχρι το όγδοο κομμάτι, όπου τα κομμάτια έχουν μια σχετικά απλοϊκή δομή, και το ιδιόμορφο indie punk των No Age είναι σαφές, και από το ένατο κομμάτι και έπειτα, όπου οι No Age κάνουν μια μικρή βουτιά στους δύο προηγούμενους δίσκους τους και η lo-fi ψυχεδέλεια αποκτά τα ηνία. Συνθέσεις όπως τα 'Glitter', 'Fever Dreaming' και 'Valley Hump Crash' αποδεικνύουν πως οι No Age είναι ό,τι πιο κοντινό στους Pavement στη μουσική σκηνή σήμερα.

Kings Of Leon - Come Around Sundown

7,5/10

Με το "Only By The Night" οι Kings Of Leon κατάφεραν να κάνουν επιτέλους επιτυχία και στην Αμερική, και εν μέσω αυτού του hype κυκλοφορούν το διάδοχό του με τίτλο "Come Around Sundown". Σίγουρα δεν είναι αυτό που θα περίμενες να ακούσεις. Ο δίσκος είναι αρκετά πιο ανέμελος και φωτεινός από τον προκάτοχό του, με επιρροές από τη μουσική του αμερικάνικου νότου (ειδικά το 'Back Down South' είναι country τραγουδοποιία). Το 'The End' που ανοίγει το δίσκο είναι ένα μικρό 'Closer', αλλά ο δίσκος έχει έλλειψη ενός χιτ ανάλογου του 'Sex On Fire' ή του 'Use Somebody', καθώς το πρώτο single 'Radioactive' δεν είναι στο ίδιο επίπεδο. Βέβαια η έλλειψη κομματιών-κραχτών δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Οι Kings Of Leon κινούνται με τους δικούς τους ρυθμούς, ανεξάρτητα από τα εμπορικά κελεύσματα, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να τους το αναγνωρίσεις. Άν το "Only By The Night" ήταν το ιδανικό soundtrack για μια βροχερή χειμωνιάτικη νύχτα στο κέντρο της πόλης, το "Come Around Sundown" είναι ό,τι πρέπει για μια πρωινή ηλιόλουστη βόλτα στο πάρκο το τέλος της άνοιξης, με όλα τα όνειρα για το καλοκαίρι που είναι προ των πυλών.

Dinosaur Pile-Up - Growing Pains

7,5/10

Οι Dinosaur Pile-Up είναι από το Leeds και αυτό εδώ είναι το ντεμπούτο τους. Παίζουν ένα εξαιρετικά φρέσκο grungeοειδές rock, με εξόφθαλμες επιρροές από Nirvana και Foo Fighters. Δε διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας σε αυτό που κάνουν. Μιας όμως και οι Foo Fighters τον τελευταίο καιρό πνέουν τα λοίσθια, οι Dinosaur Pile-Up μου κάνουν και με το παραπάνω. Το "Growing Pains" είναι μια βόμβα αδρεναλίνης, και ένα εξαιρετικό ντεμπούτο που αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Οι οπαδοί του είδους να σπεύσουν παρακαλώ...

Raime - Raime EP

7/10

Καταρχάς, αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία της Blackest Ever Black, και πάντα όταν μια εταιρεία κυκλοφορεί τον πρώτο της δίσκο, προσέχει να είναι καλός. Οι Raime είναι ένα ηλεκτρονικό δίδυμο από το Λονδίνο, και είναι αρκετά δύσκολο να ορίσεις με ακρίβεια αυτό που παίζουν. Ambient, techno, post dubstep (?) και θεοσκότεινο synth/ebm. Η μουσική είναι εντελώς ψυχρή, απογυμνωμένη από ο,τιδήποτε και βιομηχανική, και τα μπάσα (ειδικά στο 'This Foundry') είναι αποκαλυπτικά. Το 'We Must Hunt Under The Wreckage Of Many Systems' είναι εντελώς soundtack-ικό και βγάζει μέχρι και πολεμικό feeling. Αξιοπρόσεκτη κυκλοφορία.

Neil Young - Le Noise

7/10

Ο Neil Young, ο οποίος κλείνει αισίως τα 65 του χρόνια, συνεχίζει να δισκογραφεί, και δεν περνά καθόλου απαρατήρητος. Για την παραγωγή του "Le Noise" συνεργάστηκε με τον Daniel Lanois, αλλά το στυλ του Young είναι τόσο μοναδικό, που ακούγοντας το δίσκο νοιώθεις πως παίζει δίπλα σου εκείνη τη στιγμή, χωρίς καμία συνδρομή της τεχνολογίας. Αν ο άνθρωπος είναι ταλαντούχος, ωριμάζει σαν το παλιό καλό κρασί. Και δε γνωρίζω πολλούς 65άρηδες που να γράφουν τραγουδάρες σαν το 'Love And War'. Ένας 65χρονος, η κιθάρα του, και οι ανησυχίες του λοιπόν. Μόνο. Είναι πολύ πιο συναρπαστικό απ'ό,τι ακούγεται...

Δισκοκριτικές του 2010 Pt.1

Arcade Fire - The Suburbs

9,5/10

Λένε ότι ο τρίτος δίσκος ενός συγκροτήματος είναι και ο πιο σημαντικός. Οι Arcade Fire λοιπόν, φαίνεται πως αντιλαμβάνονται αυτήν την κρισιμότητα. Δεν είναι μόνο οι εξωπραγματικά τέλειες μελωδίες που κάνουν το "Suburbs" τη δισκάρα που είναι. Είναι κατά βάση το στιχουργικό υπόβαθρο, που αυτή τη φορά έχει από πίσω κάποιο concept, και δένει τέλεια με τη μουσική. Το BBC συνέκρινε το "Suburbs" με το "Ok Computer" των Radiohead. Και όσο ιερόσυλη και αν φαίνεται αυτή η σύγκριση, αν το σκεφτείς καλύτερα, θα αντιληφθείς πως το "Suburbs" εκφράζει τις ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου, ακριβώς όπως το "Ok Computer" εξέφραζε τις ανησυχίες και τα προβλήματα του ανθρώπου στην πόλη το σωτήριο έτος 1997. Άκουσε το 'Suburban War' διαβάζοντας παράλληλα τους στίχους, και θα καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ. Το "Suburbs" δεν είναι απλά ο δίσκος της χρονιάς. Είναι ο δίσκος μιας γενιάς. Γιατί ξέρω καλά πως όταν μετά από αρκετά χρόνια ακούσω τους στίχους "in the suburbs I learned to drive/and you told
me we would never survive/grab your mother's keys we're leaving", δε θα μείνω ασυγκίνητος...

Deerhunter - Halcyon Digest

9/10

Οι Deerhunter είναι αναμφίβολα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα των τελευταίων ετών, που όταν πρόκειται να κυκλοφορήσουν δίσκο, αποτελεί είδηση. Φτάνοντας πλέον στον τέταρτο δίσκο τους, φαίνεται πως έχουν κατασταλάξει σε αυτό που θέλουν να κάνουν και φαντάζουν πιο ώριμοι από ποτέ. Η νεοψυχεδέλεια συναντά τις καλύτερες στιγμές της dream pop σε μινιμαλιστικά και lo-fi τοπία, και το "Halcyon Digest" είναι ένας δίσκος πέρα για πέρα εθιστικός. Ας το παραδεχτούμε. Ο Bradford Cox είναι από τα πιο ταλαντούχα άτομα που υπάρχουν εκεί έξω. Και το "Halcyon Digest" ίσως να είναι και ο καλύτερος δίσκος των Deerhunter...

Caribou - Swim

8,5/10

Ο Καναδός Daniel Snaith δηιουργούσε εξαιρετικές μουσικές στον ηλεκτρονικό χώρο από τότε που ήταν γνωστός ως Manitoba. Από τη στιγμή όμως που άλλαξε το όνομά του σε Caribou, άρχισε να αποκτά και κάποια εμπορική καταξίωση. Αποκορύφωμα ο φετινός του δίσκος, με τον πολύ απλό και λιτό τίτλο "Swim". Το 'Odessa', που αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου, είναι τρομερό χιτάκι, σίγουρα από τα κορυφαία του 2010. Θα ήταν πολύ επιφανειακό να πει κάποιος πως ο δίσκος περιέχει μόνο το 'Odessa', και άντε και ένα-δύο ακόμα πιασάρικα κομμάτια. Το "Swim" με τον υδάτινο ήχο του οριοθετεί την electronica των 10's, και μπορεί να ιδωθεί και σαν μπούσουλας για το είδος στις παρυφές της νέας δεκαετίας. Από τους δίσκους που εκτιμάς περισσότερο την αξία του μετά από κάποιες ακροάσεις.

Crippled Black Phoenix - I, Vigilante

8,5/10

Οι Crippled Black Phoenix είναι ένα βρετανικό post rock supergroup, που στις τάξεις του περιλαμβάνει μουσικούς από τους DOOMάδες Electric Wizard, μέχρι τους πρωτοπόρους του post rock κινήματος Mogwai. Καμία σχέση με υπόλοιπα super groups-αρπαχτές. Εδώ έχουμε να κάνουμε μόνο με ΜΟΥΣΙΚΗ. Σπάνια συναντά κανείς μπάντες με τέτοιο συναίσθημα στη μουσική τους, όπως οι Crippled Black Phoenix. Ήξερα πως έχουμε να κάνουμε με μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς με την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου. Ανατριχίλες και κλάμα. Μόνο. Ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου; Το 'Troublemaker'; Το 'We Forgotten Who We Are'; Ή μήπως το 'Fantastic Justice'? Γιατί, το 'Bastogne Blues' πάει πίσω; Πολύ απλά δε γίνεται να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι, γιατί ο δίσκος έχει τη στόφα του κλασικού. Ο λόγος που δεν του βάζω 9, είναι επειδή δε βρίσκω λόγο ύπαρξης των δύο διασκευών (σε Journey, και στο 'Burning Bridges' από το soundtrack της ταινίας "Kelly's Heroes"), από τη στιγμή που είναι περισσότερο σαν επανεκτελέσεις, και η μπάντα δεν τις "πειράζει" όσο θα έπρεπε. Άνετα η πιο υποτιμημένη μπάντα των καιρών μας.

Avey Tare - Down There

7,5/10

Ο Avey Tare των Animal Collective, μόλις ενάμιση χρόνο μετά τη σαρωτική επιτυχία του "Merriweather Post Pavilion", αποφασίζει να κυκλοφορήσει solo δίσκο. Ακούγοντας το "Down There" αντιλαμβάνεται κανείς πως η κίνηση αυτή έχει κατά κύριο λόγο ως σκοπό την είσπραξη της επιτυχίας του περσινού δίσκου των Animal Collective, μιας και ηχητικά ο δίσκος είναι πιο Animal Collective και από τους Animal Collective, αλλά οι ενστάσεις μου θολαίνουν από τη στιγμή που πρώτον, ο δίσκος είναι καλός, και δεύτερον, καθότι υπάρχει το μπόλιασμα κάποιων νέων στοιχείων στο συγκεκριμένο ήχο. Ποιά είναι αυτά; Το ότι οι συνθέσεις είναι κάπως πιο απλοϊκές από αυτές των Animal Collective, και κυρίως το ότι ο δίσκος ακούγεται σαν οι Animal Collective να τζαμάρουν κάτω από το νερό (το υδάτινο στοιχείο που λέγαμε και παραπάνω). Ο δίσκος θα λατρευτεί από τους πιστούς των Animal Collective, και με κομματάρες όπως τα 'Ghost Of Books' και 'Lucky 1', ίσως φέρει κι άλλους οπαδούς στο συγκρότημα. Πιο απλά: mission accomplished.