Νέα διάσταση στην έννοια weekend...

Weekend - Sports

9/10

Αυτό που πάντα μου άρεσε στη μουσική είναι το στοιχείο του απρόβλεπτου. Πάντα θα υπάρχουν εκεί έξω νέες μπάντες, έτοιμες να ταρακουνήσουν το είναι σου. Αρκεί να θελήσεις να τις ψάξεις. Οι Weekend λοιπόν, κατάγονται από το San Fransisco, και αυτές τις μέρες κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τίτλο "Sports". Δε διαθέτουν ούτε το όνομα, ούτε τον τίτλο του album που θα σου κινήσει το ενδιαφέρον να ασχοληθείς μαζί τους. Άσε που αν google-άρεις "Weekend - Sports", θα σου βγάλει μόνο αθλητικά events! Σε αυτόν τον τομέα λοιπόν, ίσως θα μπορούσαν να το ψάξουν λίγο περισσότερο το πράγμα... Εφόσον αποφασίσεις να ασχοληθείς μαζί τους, θα προϊδεαστείς για κάτι καλό από το εξώφυλλο (αν αυτό δεν αποτέλεσε και το λόγο που θα ασχοληθείς μαζί τους). Βλέποντάς το σε ένα site για downloading, μου έφερε στο νου το "Unknown Pleasures" των Joy Division, και με παρακίνησε να κατεβάσω το δίσκο μέσα από το σωρό των κυκλοφοριών. Ομολογώ πως στην πρώτη ακρόαση ένα μικρό σοκ το έπαθα. Οι Weekend ακούγονται σαν οι A Place To Bury Strangers να τζαμάρουν με τους My Bloody Valentine, κόβοντας φλέβες για τους Joy Division (αν και τους tag-άρουν ως indie rock, δεν έχουν και τόση σχέση με το είδος, όσο και αν φέρνουν σε κάποιες φάσεις στους No Age). Η παραγωγή έχει μια "βρωμιά", που σε δυσκολεύει να κατατάξεις τους Weekend στο post punk revival. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο τίγκα στα reverbs, που ακούγοντάς τον, νοιώθεις πως έχει ηχογραφηθεί το αργότερο μέχρι το 1985. Όχι αργότερα. Σκέτο POST PUNK δηλαδή... Ο δίσκος ξεκινάει με το 'Coma Summer', που σε βάζει σε ένα κλίμα αέναης και κωματώδους καλοκαιρινής μελαγχολίας. Αν το ακούσεις καλοκαίρι, μπορεί να μελαγχολήσεις από το πουθενά... Στο 'Youth Haunts' ανατρίχιασα μετά από πολύ καιρό ακούγοντας μουσική. Πραγματικά ανατριχιαστικό, κοντράρει τις καλύτερες στιγμές των συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν. Το μπάσο του δίσκου είναι τόσο απλό όσο πρέπει για μια post punk μπάντα. Άλλωστε, σε ένα μουσικό σύμπαν που αισθάνεσαι πως όλα τα βασικά έχουν παιχτεί, το απλό είναι πλέον και το πιο δύσκολο αν θες να ξεχωρίσεις. Και οι Weekend με το ντεμπούτο τους ξεχωρίζουν. Το κλείσιμο με το 'Untitled' σε ταξιδεύει αλλού, και τελειώνοντας την ακρόαση (και εφόσον έχεις συνέλθει) ξέρεις ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγάλο, και που όσο και αν μπορεί να θυμίζει άλλες κλασικές μπάντες του χώρου, αυθεντικό. Απλά ελπίζω οι Weekend να μην έχουν τη σύντομη καριέρα του διάττοντα αστέρα (που χάραξε τόσο όμως την πορεία της μουσικής) των Joy Division, και να συνεχίσουν να έχουν αυτήν την αξιοπρόσεκτη έμπνευση. Ποτέ ξανά δε μπορούσα να συσχετίσω ένα weekend με ξυράφια, μουντάδα και καταθλιπτική εσωτερικότητα...