Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Λάνα

Lana Del Rey - Born to Die

9/10

Η Lana Del Rey είναι σπάνια περίπτωση στα σύγχρονα μουσικά δεδομένα. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να γίνει το πρώτο θέμα συζήτησης στο μουσικό (και όχι μόνο) τύπο, με ολόκληρο το ίντερνετ να έχει διχαστεί ανάμεσα σε φανατικούς υποστηρικτές της και αυστηρούς επικριτές της. Η 25χρονη Αμερικανίδα πριν από 2 χρόνια ήταν η άσημη Lizzy Grant,η οποία έκανε ολικό ρετουσάρισμα ώστε πέρυσι μας συστήθηκε με το "Video Games" ως η εντυπωσιακή περσόνα Lana Del Rey. Το στυλ της, βγαλμένο από άλλη εποχή, κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Η ίδια δηλώνει μια "gangster Nancy Sinatra" και κατάφερε να το υποστηρίξει και στην πράξη. Την ώρα όμως που όλα ήταν έτοιμα για την κυκλοφορία του ντεμπούτου της, ήρθε η καταστροφική της εμφάνιση στο Saturday Night Live και έδωσε τροφή για επιχειρήματα στους πολέμιούς της. Και ενώ αρκετά τραγούδια είχαν ήδη ακουστεί για να αυξήσουν την ανυπομονησία, έφτασε τελικά και η ώρα της κυκλοφορίας του δίσκου.

Ζούμε σε μία εποχή που οι μύθοι τείνουν να καταρρίπτονται. Ο κόσμος αρχίζει να αμφισβητεί τα πάντα και τους πάντες και ευημερεί το πιο γήινο και προσιτό. Αυτό βέβαια είναι κακό; Φυσικά και όχι. Πολύ περισσότερο είναι το ζητούμενο. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Πάντα ο άνθρωπος θα χρειάζεται κάποια είδωλα τα οποία θα θαυμάζει, θα ταυτίζεται μαζί τους και τα οποία θα λειτουργούν ως ένας φάρος ελπίδας για το μέλλον. Άν η Lana Del Rey ζούσε στα 50s, θα ήταν σταρ πρώτου επιπέδου με καθολική αναγνώριση. Οι άνδρες θα τη θεωρούσαν το απόλυτο θηλυκό, οι γυναίκες θα ήθελαν να της μοιάσουν και η μουσική της θα θεωρούνταν σήμερα κλασική. Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε πλέον στο 2012 και η Lana Del Rey επιχειρεί να αναστήσει μια ολόκληρη εποχή σε ένα περιβάλλον που είναι καθόλα διαφορετικό. Κάποιοι θα γοητευτούν από αυτήν την προσπάθειά της. Το στυλ της είναι επιβλητικό και αρχοντικά θηλυκό και ξέρει ακριβώς πως να πουλήσει αυτήν την εικόνα. Πολλοί όμως βρίσκουν εντελώς ψεύτικη την παρουσία της, θεωρώντας την άλλο ένα δημιούργημα των ΜΜΕ. Αυθεντικό ταλέντο ή πλαστικό δημιούργημα των hipsters για να εισβάλλουν στο mainstream; Χαρισματική περσόνα ή μια ακόμη άφωνη ποπ τραγουδίστρια με ψαρωτική εμφάνιση; Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία τη στιγμή που πατάς το play στο δίσκο.

Από την εισαγωγική μελωδία του "Born to Die" μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή. Στο ομότιτλο κομμάτι η Del Rey βγάζει μια ιδιαίτερη ευαισθησία, χωρίς όμως να χάνει την αύρα της ντίβας που διαθέτει. Μεγαλεπήβολο και ερωτικό, σου δημιουργεί σκηνές όπως αυτές στο πανέμορφο βίντεό του. Στο Off to the Races φανερώνει ένα αρκετά πιο επιθετικό πρόσωπο της μοιραίας και ανεξάρτητης γυναίκας. Η αλλαγή στο ρεφρέν παραμένει εντυπωσιακή κάθε φορά. Το Blue Jeans το έχουμε ακούσει εδώ και καιρό και δεν είναι απλά από τα καλύτερα τραγούδια της Lana Del Rey, αλλά από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Χωράει μέσα του μια μοναδική νοσταλγία. Από αυτές που κάθε φορά που το ακούς ξυπνούν στη μνήμη σου στιγμές του παρελθόντος. Όμορφες ή άσχημες, είναι ένα βίωμα που δε θες να τελειώσει. Γιατί εν τέλει, τα μουσικά συστατικά της Hope Sandoval είναι η μόνη συνταγή που δεν πρόκειται να κουράσουν ποτέ. Το Video Games κατηγορήθηκε προσφάτως ότι η μελωδία του ανήκει σε ένα τραγούδι της Ελένης Βιτάλη από το 1991! Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει αρκετά, αλλά διαφέρει επίσης αρκετά. Φτάνοντας στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έχουν δημιουργηθεί τόσοι τόνοι μουσικής ώστε πολύ δύσκολα θα βρεις κάτι που να μη μοιάζει με κάτι άλλο. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι έγινε από πρόθεση. Όχι πάντα (εκτός φυσικά και αν είσαι γνωστός Έλληνας μουσικοσυνθέτης) . Το 'Video Games' είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι, με συναίσθημα που διαχέεται στην ατμόσφαιρα από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι αποτέλεσε το Δούρειο Ίππο της Lana Del Rey στην προσπάθειά της να εισβάλλει σε μαζικά ακροατήρια. Και κάπου εδώ τελειώνουν τα τραγούδια που είχαμε ακούσει πριν την κυκλοφορία του δίσκου.

Το Diet Mountain Dew είναι ελαφρώς πιο uptempo, με feeling παλιών ταινιών James Bond. Το National Anthem στη συνέχεια είναι ένα από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου. Ξεκινά επιβλητικά, όπως αρμόζει σε κάθε εθνικό ύμνο, για να καταλήξει σε ένα ονειρικό ρεφρέν ανθεμικής ποπ. Οι παιχνιδιάρικοι στίχοι κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρον το κομμάτι και επιτέλους ένας National Anthem που μπορούμε να στηρίξουμε. Αντίθεση δημιουργεί η μπαλάντα που ακολουθεί. Το Dark Paradise είναι ήδη για πολλούς το αγαπημένο τραγούδι του δίσκου. Ένας σκοτεινός ερωτικός υμνος που όσοι βρίσκουν ενδιαφέροντα αυτά τα τρία χαρακτηριστικά θα λατρέψουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Καθηλωτικό. Το Radio είναι ίσως η πιο safe επιλογή τραγουδιού στο άλμπουμ, με τις τυπικές ενορχηστρώσεις της Lana Del Rey και τη συνηθισμένη ατμοσφαιρική αλλαγή στο ρεφρέν. Παρόλα αυτά είναι πολύ νωρίς για να κουράσει και στο τέλος κερδίζει τις εντυπώσεις. Εξαιρετικό και το Carmen που ακολουθεί. Άλλη μια δυνατή μπαλάντα με τα ψιθυριστά φωνητικά να κλέβουν τις εντυπώσεις.

Η τριάδα των τραγουδιών που κλείνει το "Born to Die" είναι από τα highlights του δίσκου. Καταρχάς το Million Dollar Man. Μια ατμοσφαιρική μπαλάντα που όταν η Lana ερμηνεύει "one for the money and two for the show" σε έχει κερδίσει χωρίς να προλάβεις να το καταλάβεις. Το Summertime Sadness έχει φτιαχτεί με τα απαραίτητα υλικά για να παίζεται στο τέρμα τα πιο θλιμμένα βράδια του καλοκαιριού, και το This Is What Makes Us Girls κλείνει το δίσκο με έναν τρόπο που δε μας έχει συνηθίσει η Del Rey. Πρόκειται για ένα statement της θηλυκότητάς της και εν γένει της προσωπικότητάς της. Επεξηγηματικό όσο πρέπει, νοσταλγεί για το παρελθόν, αλλά αντιμετωπίζει κατάματα το μέλλον. Και σε αυτό το μέλλον το όνομα "Lana Del Rey" είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα της χρυσής εποχής του Hollywood.

Πέρα από την κουβέντα για την αξία της περσόνας Lana Del Rey, το "Born to Die" είναι ένας καταπληκτικός δίσκος. Δεν ξέρω αν το είχε μέσα της και δε με αφορά. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που ακούω με κάνει να νιώθω κάθε πιθανό συναίσθημα που μπορεί να μου δημιουργεί η μουσική. Σε οποιαδήποτε κριτική του μουσικού περιεχομένου του, είσαι υποχρεωμένος να μιλήσεις για συναισθήματα και όχι για μουσικές αναφορές. Έχουν σημασία λοιπόν όλα τα άλλα; Απολύτως καμία.


Lana Del Rey - Born to Die


Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Η μουσική στο ενδιάμεσο

Δεν έχω καταλάβει ακόμα πότε μπήκε το 2012 και ήδη έχουν ξεκινήσει πυρετώδεις διαδικασίες διαβάσματος ώστε να τελειώσει επιτέλους η καταραμένη υπόθεση "πτυχίο". Πόσο άδικο κάθε φορά να λες ότι θα διαβάσεις μέσα στις γιορτές, αλλά ποιος διαβάζει τέλος πάντων μέσα στη ραστώνη των γιορτών; Έπειτα έρχεται ένα διάστημα προσαρμογής στην καθημερινότητα και μετά συνεχίζεις να λες στον εαυτό σου ότι θα ξεκινήσεις το διάβασμα την επόμενη μέρα (και μετά την επόμενη και μετά την επόμενη). Έρχεται τέλος μια στιγμή που ο χρόνος σε πιέζει και αγχώνεσαι μόνο στη σκέψη πόσο χρόνο σπατάλησες χωρίς να κάνεις τίποτα δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο. Τουλάχιστον πάντα θα έχουμε τη μουσική. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω δυο λόγια για κάποιους δίσκους που μου κρατούν παρέα το τελευταίο διάστημα, ανανεώνοντας το μουσικό ραντεβού μετά το πέρας της εξεταστικής.


Schoolboy Q - Habits & Contradictions

8,5/10

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ειδικός επί του hip hop, πάντα όμως το θεωρούσα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά μονοπάτια που πάντοτε έβγαζε καλούς δίσκους. Ο Schoolboy Q είναι μέλος των 'Black Hippy' μαζί με τους Kendrick Lamar, Jay Rock και Ab-Soul και αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο του υπό τη μορφή mixtape με τίτλο "Habits & Contradictions". Παρά το γεγονός ότι το τελικό αποτέλεσμα ηχεί απίστευτα φρέσκο, τα κομμάτια του Αμερικανού ράπερ διακατέχονται από μια old school πρόσμιξη του hip hop με το trip hop, τότε που οι δύο αυτοί όροι δε διέφεραν και τόσο. Το sample της διασκευής της Lissie στο 'Pursuit of Happiness' του Kid Cudi διοχετεύεται καθαρτικά στο 'Hands on the Wheel' και το 'Cowboys' των Portishead γίνεται το ζοφερό φόντο του 'Raymond 1969'. Υπάρχουν κάποια ράθυμα και εντελώς αρρωστημένα beats όπως αυτό στο 'Druggy Wit Hoes Again' και το 'Nightmare on Figg St.', το 'There He Go' είναι τόσο πιασάρικο που εύκολα θα το ζήλευε ο Jay-Z και το 'Tookie Knows' αποδεικνύει ότι τα ιντερλούδια δεν είναι πάντα τόσο βαρετά. Ο Schoolboy Q μαζεύει εκλεκτούς προσκεκλημένους από τη νέα γενιά του hip hop όπως ο A$AP Rocky και ο Curren$y και δημιουργεί ένα κολάζ προσωπικών βιωμάτων και συναισθημάτων που στην ολότητά του έχει μια συνέχεια. Το "Habits & Contradictions" είναι σκοτεινό και διατρανώνει ότι η νέα γενιά του hip hop είναι ανεξάρτητη και ότι προς το παρόν δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον για οποιαδήποτε μορφή πολυτελούς lifestyle.


Schoolboy Q feat. A$AP Rocky - Hands on the Wheel


Porcelain Raft - Strange Weekend

8/10

Υπήρχε αρκετός κόσμος που περίμενε το ντεμπούτο του κύριου Mauro Remiddi ως Porcelain Raft. Ο Ιταλός είχε δημιουργήσει ήδη ένα hype γύρω από το όνομά του, και ακούγοντας το "Strange Weekend" καταλαβαίνεις ότι αυτό δε συνέβη άδικα. Ο δίσκος είναι γεμάτο από αιθέρια ποπ, πασπαλισμένη με χρυσόσκονη και ιδανική για ανοιξιάτικες ονειροπολήσεις. Στο δρόμο που χάραξε πέρυσι ο Washed Out, ο Remiddi μπλέκει το lo-fi με chillwave ηλεκτρονικούς ήχους, δημιουργώντας κάτι αθώο και τόσο πανέμορφο. Το 'Drifting In and Out' είναι βγαλμένο από τις κορυφαίες στιγμές των M83, ενώ το καταπληκτικό 'Shapeless & Gone' είναι μια feelgood μπαλάντα κατευθείαν από τα 90s. Το 'Unless You Speak From Your Heart' αποπνέει και αυτό μια εύθυμη νοσταλγία και αυτό που εν τέλει επιτυγχάνει ο Remiddi είναι να μεταδώσει στη μουσική του το feeling των πολλών ταξιδιών που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Το "Strange Weekend" είναι ένα soundtrack φυγής και αν και είμαστε πολύ νωρίς, είμαι σίγουρος ότι κέρδισε μια θέση για πολλούς στα καλύτερα της χρονιάς.

Unless You Speak From Your Heart by Porcelain Raft


The Big Pink - Future This

7/10

Οι Λονδρέζοι Big Pink κυκλοφόρησαν αυτόν το μήνα το δεύτερο δίσκο τους με τις κριτικές που το συνοδεύουν να είναι απογοητευτικές. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η βρετανική indie μουσική σκηνή παραπαίει, με την Αμερική να έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τα σκήπτρα, όμως νομίζω ότι η επίθεση που δέχτηκε το "Future This" είναι λίγο άδικη. Αυτό που κάνουν εδώ οι Άγγλοι είναι να δημιουργούν τέλεια ποπ, σκεπασμένη από ένα μανδύα 90s electro ήχων. Και αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Το "Future This" είναι γεμάτο από ποπ χιτάκια που ταιριάζουν άψογα με μια περιήγηση στη φωταγωγημένη πόλη το βράδυ. Το back to back των 'Jump Music' και 'Lose Your Mind' είναι η καλύτερη στιγμή ενός δίσκου ο οποίος σε κάνει να περνάς καλά. Σαν ένας φίλος σου χωρίς έγνοιες, που δεν τον βλέπεις πολύ συχνά γιατί νιώθεις ότι δε μπορείς να κάνεις ποτέ σοβαρή κουβέντα μαζί του, αλλά τελικά θα διατηρήσεις επαφή και θα θελήσεις να βγεις μαζί του κάποιες φορές. Γιατί σαν άνθρωποι κατά βάθος πάντα θέλουμε να αγνοούμε τη γκρίνια και να περνάμε καλά. Και σε αυτό οι Big Pink βοηθούν αρκετά.


The Big Pink - Stay Gold

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

The Girl with the Dragon Tattoo: Fincher edition

Η αυθεντική σουηδική εκδοχή του Girl with the Dragon Tattoo κυκλοφόρησε μόλις το 2009, οπότε πολύ εύλογα κάποιος διερωτάται ποιος ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης ενός remake σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ο David Fincher ανέλαβε την πρόκληση και καλείται να δώσει απαντήσεις, σε ένα παιχνίδι που τόσο λατρεύει.

Ο Fincher πάντα αναζητούσε το καινούριο, το σύγχρονο, αυτό που θα σε κάνει να επιστρέψεις από την οθόνη του PC στον κινηματογράφο. Και στα 51 του είναι πλέον τόσο καλός σε αυτό, που στο Girl with the Dragon Tattoo κάνει επίδειξη δύναμης. Δεν κάνει ακριβώς διασκευή του βιβλίου του Stieg Larsson, αλλά διασκευάζει πρωτίστως την ταινία του Niels Arden Oplev. Ένας δημοσιογράφος που κατηγορείται για συκοφαντική δυσφήμιση καλείται να διαλευκάνει την υπόθεση της προ 40ετίας εξαφάνισης 16χρονης ανιψιάς ηλικιωμένου βιομηχάνου. Στην πορεία θα βρει στο πλευρό του την προβληματική αλλά χαρισματική νεαρή χάκερ Lisbeth Salander, σε μια υπόθεση που θα οδηγήσει και τους δύο στα άδυτα των δυστροπιών και των ναζιστικών ψηγμάτων της σουηδικής οικογένειας.

Η ιστορία παραμένει στη Σουηδία, αλλά οι χαρακτήρες μιλούν αγγλικά. Αυτή η αντίθεση ξεπερνιέται με την αλλαγή στην προφορά των ηθοποιών, πλην του Daniel Craig ο οποίος σου δίνει την εντύπωση ότι αντί για το Michael Nyqvist αντιγράφει τον Ewan McGregor από το Ghost Writer. Στήνοντας το ίδιο σκηνικό με τη σουηδική ταινία, τη διαφορά καλούνται να κάνουν τα πρόσωπα. Και οι παράγοντες που εξυψώνουν το Girl with the Dragon Tattoo είναι δύο: ο ίδιος ο David Fincher και η Rooney Mara.

Η σκηνοθεσία του Fincher συνιστά λόγο να επισκεφθείς το σινεμά. Αυτό που κάνει τη διαφορά σε ένα μεγάλο σκηνοθέτη είναι ο τρόπος που βλέπει κάθε σκηνή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις το ίδιο πράγμα, δε θα σε καθηλώσουν όμως όλοι εξίσου. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης έχει το ταλέντο να γνωρίζει σε βάθος το ψυχαγωγικό μέσο το οποίο μεταφέρει το μήνυμά του. Ξέρει λοιπόν ποιος είναι κάθε φορά ο ιδανικός τρόπος για να περάσει αυτό το μήνυμα άθικτο, τόσο ώστε να αποκτά το ίδιο το μήνυμα την ιδιότητα του μέσου. Ο ρεαλιστικός (πάντα όμως εντός των πλαισίων του μέσου) τρόπος που παρουσιάζει τη σκηνή του βιασμού της Lisbeth, η σαδιστική απεικόνιση της σκηνής του Craig με το δολοφόνο υπό τους ήχους της Enya, η αναμονή του σωστού timing για το αποκαλυπτικό flashback λίγο πριν το τέλος, ολόκληρη η σκηνοθεσία του Fincher προσφέρει διαμάντια της σύγχρονης κινηματογραφικής ανθολογίας. Από τους εντυπωσιακά στυλιζαρισμένους τίτλους αρχής μέχρι το τέλος.

Και η σκηνοθεσία του Fincher μας φέρνει στο δεύτερο σημαντικό παράγοντα που αναδεικνύει την ταινία, στη Rooney Mara. Μπορεί το πέρασμα της 26χρονης Αμερικανίδας ηθοποιού στο Social Network να ήταν ενδιαφέρον, τίποτα όμως δεν έδειχνε ότι έχει μέσα της ένα ρόλο όπως αυτό της Lisbeth. Η Noomi Rapace στην αυθεντική κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος του Larsson έγινε σύμβολο, η Mara παρόλα αυτά δε σε αφήνει να τη σκεφτείς ούτε λεπτό. Και μπορεί η ερμηνεία του Craig να ξεχαστεί γρήγορα, όμως αυτή της Mara θα μνημονεύεται για χρόνια. Μέσα στο ζωηρά απαθές βλέμμα της αντικατοπτρίζεται η ανεξάρτητη σύγχρονη γυναίκα, παγιδευμένη σε ένα συνεστραμμένο αστικό περιβάλλον. Επικίνδυνη και ταυτόχρονα σέξι. Έξυπνη αλλά μοναχική. Παρά την τρομακτική εξωτερική της αλλαγή και σε αντίθεση με τη Rapace, η ερμηνεία της Mara είναι περισσότερο εσωτερική. Δεν απέκτησε δημοσιότητα μέσω ενός ρόλου. Έγινε αυτός ο ρόλος. Η Rooney Mara είναι το κορίτσι με το τατουάζ. Δεν το ενσαρκώνει απλώς, αλλά το βιώνει. Και μιας και βρισκόμαστε στο 2012, αναμφίβολα το punk attitude της Rooney Mara συγκεντρώνει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από άλλη μια ακαδημαϊκή ερμηνεία της Meryl Streep.

Για άλλη μια φορά μια ταινία του Fincher γίνεται η αφορμή για σπουδή του παρόντος, αυτήν τη φορά με τη συνδρομή της Rooney Mara, η οποία δείχνει να εξελίσσεται σε μούσα του. Το μοναχικό για τη Lisbeth κλείσιμο της ταινίας μπορεί να δυσαρεστεί, αλλά έρχεται να μας υπενθυμίσει τη συνεπή πορεία της, η οποία ήταν και θα είναι ανεξάρτητη. Οι Trent Reznor και Atticus Ross έχουν κάνει πάλι υποδειγματική δουλειά στον τομέα του soundtrack, και η αμερικανική εκδοχή του Girl with the Dragon Tattoo κερδίζει κατά κράτος τη σουηδική, διαλύοντας κάθε πιθανό ενδοιασμό. Γιατί, σε τελική ανάλυση, όλα είναι γύρω από τον καλό κινηματογράφο.

* Το κείμενο δημοσιεύθηκε στα Νέα Σου και κάπως έτσι είπα να ξεκινήσω την καμπάνια μου στα #blogoscars 2012.