The Girl with the Dragon Tattoo: Fincher edition

Η αυθεντική σουηδική εκδοχή του Girl with the Dragon Tattoo κυκλοφόρησε μόλις το 2009, οπότε πολύ εύλογα κάποιος διερωτάται ποιος ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης ενός remake σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ο David Fincher ανέλαβε την πρόκληση και καλείται να δώσει απαντήσεις, σε ένα παιχνίδι που τόσο λατρεύει.

Ο Fincher πάντα αναζητούσε το καινούριο, το σύγχρονο, αυτό που θα σε κάνει να επιστρέψεις από την οθόνη του PC στον κινηματογράφο. Και στα 51 του είναι πλέον τόσο καλός σε αυτό, που στο Girl with the Dragon Tattoo κάνει επίδειξη δύναμης. Δεν κάνει ακριβώς διασκευή του βιβλίου του Stieg Larsson, αλλά διασκευάζει πρωτίστως την ταινία του Niels Arden Oplev. Ένας δημοσιογράφος που κατηγορείται για συκοφαντική δυσφήμιση καλείται να διαλευκάνει την υπόθεση της προ 40ετίας εξαφάνισης 16χρονης ανιψιάς ηλικιωμένου βιομηχάνου. Στην πορεία θα βρει στο πλευρό του την προβληματική αλλά χαρισματική νεαρή χάκερ Lisbeth Salander, σε μια υπόθεση που θα οδηγήσει και τους δύο στα άδυτα των δυστροπιών και των ναζιστικών ψηγμάτων της σουηδικής οικογένειας.

Η ιστορία παραμένει στη Σουηδία, αλλά οι χαρακτήρες μιλούν αγγλικά. Αυτή η αντίθεση ξεπερνιέται με την αλλαγή στην προφορά των ηθοποιών, πλην του Daniel Craig ο οποίος σου δίνει την εντύπωση ότι αντί για το Michael Nyqvist αντιγράφει τον Ewan McGregor από το Ghost Writer. Στήνοντας το ίδιο σκηνικό με τη σουηδική ταινία, τη διαφορά καλούνται να κάνουν τα πρόσωπα. Και οι παράγοντες που εξυψώνουν το Girl with the Dragon Tattoo είναι δύο: ο ίδιος ο David Fincher και η Rooney Mara.

Η σκηνοθεσία του Fincher συνιστά λόγο να επισκεφθείς το σινεμά. Αυτό που κάνει τη διαφορά σε ένα μεγάλο σκηνοθέτη είναι ο τρόπος που βλέπει κάθε σκηνή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις το ίδιο πράγμα, δε θα σε καθηλώσουν όμως όλοι εξίσου. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης έχει το ταλέντο να γνωρίζει σε βάθος το ψυχαγωγικό μέσο το οποίο μεταφέρει το μήνυμά του. Ξέρει λοιπόν ποιος είναι κάθε φορά ο ιδανικός τρόπος για να περάσει αυτό το μήνυμα άθικτο, τόσο ώστε να αποκτά το ίδιο το μήνυμα την ιδιότητα του μέσου. Ο ρεαλιστικός (πάντα όμως εντός των πλαισίων του μέσου) τρόπος που παρουσιάζει τη σκηνή του βιασμού της Lisbeth, η σαδιστική απεικόνιση της σκηνής του Craig με το δολοφόνο υπό τους ήχους της Enya, η αναμονή του σωστού timing για το αποκαλυπτικό flashback λίγο πριν το τέλος, ολόκληρη η σκηνοθεσία του Fincher προσφέρει διαμάντια της σύγχρονης κινηματογραφικής ανθολογίας. Από τους εντυπωσιακά στυλιζαρισμένους τίτλους αρχής μέχρι το τέλος.

Και η σκηνοθεσία του Fincher μας φέρνει στο δεύτερο σημαντικό παράγοντα που αναδεικνύει την ταινία, στη Rooney Mara. Μπορεί το πέρασμα της 26χρονης Αμερικανίδας ηθοποιού στο Social Network να ήταν ενδιαφέρον, τίποτα όμως δεν έδειχνε ότι έχει μέσα της ένα ρόλο όπως αυτό της Lisbeth. Η Noomi Rapace στην αυθεντική κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος του Larsson έγινε σύμβολο, η Mara παρόλα αυτά δε σε αφήνει να τη σκεφτείς ούτε λεπτό. Και μπορεί η ερμηνεία του Craig να ξεχαστεί γρήγορα, όμως αυτή της Mara θα μνημονεύεται για χρόνια. Μέσα στο ζωηρά απαθές βλέμμα της αντικατοπτρίζεται η ανεξάρτητη σύγχρονη γυναίκα, παγιδευμένη σε ένα συνεστραμμένο αστικό περιβάλλον. Επικίνδυνη και ταυτόχρονα σέξι. Έξυπνη αλλά μοναχική. Παρά την τρομακτική εξωτερική της αλλαγή και σε αντίθεση με τη Rapace, η ερμηνεία της Mara είναι περισσότερο εσωτερική. Δεν απέκτησε δημοσιότητα μέσω ενός ρόλου. Έγινε αυτός ο ρόλος. Η Rooney Mara είναι το κορίτσι με το τατουάζ. Δεν το ενσαρκώνει απλώς, αλλά το βιώνει. Και μιας και βρισκόμαστε στο 2012, αναμφίβολα το punk attitude της Rooney Mara συγκεντρώνει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από άλλη μια ακαδημαϊκή ερμηνεία της Meryl Streep.

Για άλλη μια φορά μια ταινία του Fincher γίνεται η αφορμή για σπουδή του παρόντος, αυτήν τη φορά με τη συνδρομή της Rooney Mara, η οποία δείχνει να εξελίσσεται σε μούσα του. Το μοναχικό για τη Lisbeth κλείσιμο της ταινίας μπορεί να δυσαρεστεί, αλλά έρχεται να μας υπενθυμίσει τη συνεπή πορεία της, η οποία ήταν και θα είναι ανεξάρτητη. Οι Trent Reznor και Atticus Ross έχουν κάνει πάλι υποδειγματική δουλειά στον τομέα του soundtrack, και η αμερικανική εκδοχή του Girl with the Dragon Tattoo κερδίζει κατά κράτος τη σουηδική, διαλύοντας κάθε πιθανό ενδοιασμό. Γιατί, σε τελική ανάλυση, όλα είναι γύρω από τον καλό κινηματογράφο.

* Το κείμενο δημοσιεύθηκε στα Νέα Σου και κάπως έτσι είπα να ξεκινήσω την καμπάνια μου στα #blogoscars 2012.