1. Nine Inch Nails - Hesitation Marks

Ο δίσκος της χρονιάς είναι το μόνο πράγμα για το οποίο πρέπει να είσαι σίγουρος όταν ξεκινάς να φτιάχνεις τη λίστα σου. Κοιτάζοντας τί ψήφισα στις προηγούμενες #blogovision συνειδητοποιώ ότι θα άλλαζα πολλά, σε καμία όμως το νούμερο 1 μου. Έτσι και φέτος είμαι σίγουρος ότι δε θα μπορούσα να βάλω τίποτα άλλο σε αυτή τη θέση, και αν και όταν βλέπω κάποιες από τις υπόλοιπες σε κάποια χρόνια θα γελάω με αυτά που έβαλα, το #1 θα παραμένει #1. Και αυτό γιατί δεν έχει να κάνει με το "καλύτερο", αλλά με το "αγαπημένο". Αν πρέπει να επιλέξω τον καλύτερο δίσκο που βγήκε φέτος θα ήμουν (όπως όλοι) ανάμεσα στους Vampire Weekend και τον Kanye West, αλλά δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να αγάπησα περισσότερο από το "Hesitation Marks" των Nine Inch Nails.

Το 2013 ήταν μια όχι-και-τόσο-καλή χρονιά που ακολούθησε μια κακή χρονιά, και αν και δε θα ήθελα με τίποτα να έχω αυτά τα δύο χρόνια στα early 20s μου, κοιτάζοντας τα πράγματα πλέον από απόσταση ασφαλείας μπορώ να πω ότι είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που είμαι εντελώς οκ ό,τι και αν έρθει και ότι βγήκα καλύτερος ή έστω πιο δυνατός. Υπήρξαν στιγμές φρικτής μοναξιάς, και δεν εννοώ τόσο αυτή που δεν έχεις άτομα γύρω σου όσο αυτή που νιώθεις μόνος όταν είσαι μαζί με άλλους, και στιγμές που ένιωθα άσχημα απλά επειδή βρισκόμουν ανάμεσα σε άτομα που ήταν απλά ευτυχισμένα.

Είναι αυτή η περίεργη φάση που τίποτα στη ζωή σου δεν πάει όπως θα ήθελες και βλέπεις άλλους στην ηλικία σου ή και μικρότερους να πετυχαίνουν πάρα πολλά και σε πιάνει αυτό που ανασκοπείς όλες τις επιλογές και τα λάθη σου και τί θα μπορούσε να πάει διαφορετικά. Το 2013 ήταν ένα έτος που η νοσταλγία διαδραμάτισε περισσότερο από ποτέ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, ίσως γιατί είναι η πρώτη χρονιά που κατάλαβα ότι ναι μεν είμαι νέος αλλά όχι και τόοοσο νέος, ίσως γιατί πάντα είναι μια ασφαλής επιλογή, αλλά όπως και να 'χει αυτό αντικατοπτρίζεται στο #1 της λίστας μου.

Ο Trent Reznor είναι από τους αγαπημένους μου μουσικούς και αγαπώ ακόμη και τις πιο αδύναμες στιγμές του, και όρισε το βιομηχανικό ήχο που έχω στο μυαλό μου ως "το απόλυτο αστικό soundtrack". Δεν ξέρω τί ακριβώς περίμενα από το φετινό comeback των Nine Inch Nails, ξέρω πάντως ότι δεν περίμενα με τίποτα αυτό που πήρα. Το "Hesitation Marks" είναι ένας δίσκος συμφιλίωσης με το παρελθόν, αποδοχής των προσωπικών λαθών σου, και αποδοχής της αλήθειας ότι όσο πιο σύντομα τα βρεις εσύ ο ίδιος με τον εαυτό σου, τόσο θα περάσεις πολύ καλύτερα το χρόνο που σου απομένει σε αυτό τον πλανήτη.

Ο Reznor ποτέ δε δίστασε να εκθέσει τον εαυτό του στον κόσμο, και το "Hesitation Marks" έρχεται για να τη συνοψίσει αφήνοντας ένα τέλος ούτε ευχάριστο και ούτε δυσάρεστο, γιατί πολύ απλά δεν είναι τέλος. Το "Black Noise" που κλείνει το δίσκο και συνεχίζει τη ράθυμη μελωδία του "While I'm Still Here" δεν τελειώνει στο ενάμιση λεπτό αλλά συνεχίζει στο διηνεκές για όσο βρίσκεσαι *εδώ*. Δε θα ξεπεράσω ποτέ την οργή του "Copy of A" που εκεί που νομίζεις ότι δεν έχει να δώσει άλλα χώνει ακόμη περισσότερο, το καταπραϋντικό πιανάκι στο "Find My Way" που είναι σαν να αγκαλιάζει την εξομολόγηση του Reznor, την κλιμάκωση του "I Would for You" για όλες αυτές τις φορές που θα άλλαζες για ένα. μόνο. άτομο., και το στίχο "Watch young lovers walking by / God forgive me if I cry" που είναι τόσο απλός αλλά τόσο γεμάτος και κατανοητός γιατί απλά βγάζει αλήθειες που βρίσκουν φλέβα.

Το "Hesitation Marks" δεν είναι με τίποτα ο καλύτερος δίσκος του 2013, είναι όμως αυτός που αγάπησα πιο πολύ και με εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλον για αυτούς τους 12 μήνες που πέρασαν. Κάθε μέρα που περνά θα χάνεις κάτι, αλλά οι καλύτερες μέρες είναι πάντα μπροστά όταν τα έχεις βρει με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δε θα μου λείψει το 2013, αλλά δεν πρόκειται να το προσπεράσω ποτέ.

Previously on blogovision:

2. Pharmakon - Abandon
3. Waxahatchee - Cerulean Salt
4. M.I.A. - Matangi
5. Earl Sweatshirt - Doris
6. Justin Timberlake - The 20/20 Exepreience
7. Kanye West - Yeezus
8. Charli XCX - True Romance
9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City
10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

2. Pharmakon - Abandon

Φέτος είπα ότι στην εικοσάδα μου θα βάλω μόνο τους δίσκους που άκουσα περισσότερο μέσα στη χρονιά, αλλά υπάρχουν πάντα κάποιες εξαιρέσεις που δε γίνεται να προσπεράσεις. Το "Abandon" της Pharmakon το άκουσα σίγουρα λιγότερο από δίσκους που βρίσκονται πιο κάτω στη λίστα, αλλά κάθε φορά ήταν τόσο μα τόσο ξεχωριστή εμπειρία που νιώθω σαν να το έχω ακούσει πολύ περισσότερο. Δεν είναι ένας δίσκος που θα τον βάζεις στο repeat, αλλά θα τον αφήσεις εκεί να υπάρχει και θα επιστρέφεις μόνος σου κάθε φορά σε αυτόν. Και όταν βρεις τους λόγους να γυρίζεις σε αυτόν, δεν πρόκειται να απογοητευτείς ποτέ.

Γενικά, νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο παρεξηγημένο από τη σκοτεινή πλευρά του μυαλού. Και όταν λέω σκοτεινή δεν εννοώ ούτε αρρωστημένη και ούτε αυτή του Darth Vader, αλλά όλους τους προσωπικούς δαίμονες που μπορεί να κρύβει κάποιος στο κεφάλι του και οι οποίοι δεν υπολογίζουν γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Αυτού του είδους οι δυσκολίες εκ των έσω είναι που διαπλάθουν το χαρακτήρα του ατόμου και το κάνουν πιο ενδιαφέρον. Υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από κάποιο άτομο που είναι μονίμως χαρούμενο δίχως λόγο και αιτία; Δηλαδή οκ, προφανώς και ελκύει τους γύρω του, αλλά μετά από λίγο καταντά κάπως εκνευριστικό αφού γίνεται αφόρητα προβλέψιμο. Είναι όπως τη στιγμή που συνειδητοποιείς τη θνητή ανθρώπινη φύση. Κοιτάζοντας πίσω τον εαυτό μου, δε θυμάμαι καν πότε ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι το πάντα δε σημαίνει ακριβώς εχμ... "πάντα" και μου κάνει εντύπωση ότι δε με επηρέασε καν. Είναι εύκολο να βάλεις αυτό τον προβληματισμό κάτω από το χαλάκι ή να αναζητήσεις τόσους άλλους δρόμους που δεν τοποθετούν το θάνατο ως το τέλος της διαδρομής, αλλά έτσι όπως το βλέπω μόνο όταν αποδεχθείς αυτή την πραγματικότητα θα μπορέσεις να αξιοποιήσεις τη ζωή σου καλύτερα και να τη ζήσεις πιο έντονα. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με οποιαδήποτε προσωπικό πρόβλημα, όσο σοβαρό ή ασόβαρο και αν είναι. Και πάνω σε αυτή τη βάση βρίσκεται η μουσική της Pharmakon, κατά κόσμον Margaret Chardiet. Αν τη δεις σε φωτογραφίες, είναι μια φωτογενής νέα κοπέλα από την Νέα Υόρκη που εύκολα θα μπορούσε να γίνει ας πούμε μοντέλο, αλλά όταν μεταμορφώνεται σε Pharmakon φτύνει όλο το σκοτάδι και το δηλητήριο που κρύβει μέσα της μετατρέποντάς το σε κραυγή υπαρξιακής αγωνίας. Η διαδρομή είναι πιο τρομακτική και από τις ώρες που πέρασα παίζοντας Silent Hill 4 μετά τα μεσάνυχτα και κάνει τα BRAAM του Hans Zimmer να φαίνονται με soundtrack για μουσικές καρέκλες. Στην Αποκάλυψη του "Crawling on Bruised Knees" νιώθεις να χωράει όλο το δέος του άπειρου κάνοντας όλες σου τις φοβίες αληθινές, αλλά ο εξαγνισμός στο τέλος είναι τέτοιος που απλά ευχαριστείς την Pharmakon για τα λουλούδια και τα σκουλήκια του εξωφύλλου που σου προσφέρει, και εύχεσαι να την πετύχεις σύντομα σε κάποιο live.

Previously on blogovision:

3. Waxahatchee - Cerulean Salt
4. M.I.A. - Matangi
5. Earl Sweatshirt - Doris
6. Justin Timberlake - The 20/20 Exepreience
7. Kanye West - Yeezus
8. Charli XCX - True Romance
9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City
10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

3. Waxahatchee - Cerulean Salt

Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στη λίστα της περσινής blogovision, το πρώτο και σημαντικότερο θα ήταν να βάλω το "American Weekend" της Waxahatchee στη δεκάδα. Είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο ανακάλυψα φέτος και το έχω αγαπήσει ήδη σαν να το ξέρω χρόνια. Το άλμπουμ που έβγαλε φέτος είναι αρκετά λιγότερο DIY και πολύ πιο ηλεκτρισμένο, και αν στην αρχή το αντιμετώπισα λίγο ψυχρά, ακρόαση με την ακρόαση άρχισα να δένομαι μαζί του λατρεύοντάς το τελικά περισσότερο και από το "American Weekend".

Αν το "American Weekend" 'ήταν ένας δίσκος χωρισμού, το "Cerulean Salt" είναι ένας δίσκος αναπόλησης χαμένων ευκαιριών. Η Katie Crutchfield aka Waxahatchee είναι αδιανόητα ώριμη τραγουδοποιός για την ηλικία της και καταφέρνει να βγάζει ένα αυθεντικό 90s vibe στη μουσική της η οποία ντύνει κάποιους από τους πιο προσωπικούς στίχους της χρονιάς.

Είναι ένας δίσκος για την παιδική ηλικία που έφυγε χωρίς να συνειδητοποιήσεις τη μετάβαση, για τα καλοκαίρια που έφεραν μόνο μελαγχολία, για τις φορές που ρίσκαρες σε μια σχέση έχοντας κατά νου ότι θα χρειαστείς πάραπολύκαιρό για να την ξεπεράσεις και για το να επιλέγεις μίζερους συμβιβασμούς αντί να διεκδικήσεις, και για το αναπόδραστο της προσαρμογής όσο μεγαλώνεις. Δεν είναι απλό να μιλήσεις σε προσωπικό επίπεδο για όλα αυτά τα θέματα, όταν όμως ξέρεις πώς να εκφραστείς τότε όλα τα υπόλοιπα είναι λέπτομέρειες. Η ακουστική κιθάρα του "You're Damaged" ρίχνει αλάτι στην πληγή, αλλά αφού έφτασες μέχρι εδώ δεν είναι τίποτα λιγότερο από καταπραϋντικό. "Compassion we'll lose with time and test." Play it again, Katie.

Previously on blogovision:

4. M.I.A. - Matangi
5. Earl Sweatshirt - Doris
6. Justin Timberlake - The 20/20 Exepreience
7. Kanye West - Yeezus
8. Charli XCX - True Romance
9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City
10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

4. M.I.A. - Matangi

Τα τρία χρόνια απουσίας της M.I.A φάνηκαν αρκετά περισσότερα, ίσως γιατί όλη αυτή την περίοδο πολλές προσπάθησαν να τη μιμηθούν χωρίς καμία να τη φτάνει ούτε στο ελάχιστο. Η Maya είναι από τους πιο αυθεντικούς μουσικούς που βγήκαν την περασμένη δεκαετία, και δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο να μοιάζει και κανείς που να μοιάζει μαζί της. Το "Matangi" το περίμενα καιρό, τελικά πήρε αρκετά χλιαρές κριτικές, αλλά ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το λάτρεψα.

Οι λόγοι που οι δίσκοι της πεντάδας μου είναι εκεί δεν είναι ποτέ καθαρά μουσικοί και έχουν να κάνουν με τον τρόπο που συνδέθηκα μαζί τους. Χωρίς να έχω δει ακόμη το "Her" του Spike Jonze, νιώθω ότι το "Matangi" αποτελεί ένα περίπου παρόμοιο statement για τις ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή της τεχνολογίας, σε ένα πιο ευρύτερο πλαίσιο. Η M.I.A. βρίσκει στόχο γιατί ότι συνδυάζει την πνευματικότητα που έχει ως υπόβαθρο στην καταγωγή της από την Σρι Λάνκα και την πολύ σωστή ματιά της πάνω στη σύγχρονη δυτική κουλτούρα, αφού εντάχθηκε σε αυτή στην πορεία και έτσι την έμαθε καλύτερα από κάποιον που γεννιέται μέσα σε αυτή και τη θεωρεί δεδομένη. 

Αν κάποιος άλλος καταπιανόταν με αυτά τα θέματα θα μπορούσε πολύ εύκολα να κάνει κύρηγμα, αλλά η M.I.A. καταφέρνει αν και είναι μια παγκόσμια ποπ σταρ να απευθύνεται στον καθένα προσπωικά. Το "Bad Girls" είναι ένα από τα καλύτερα single που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια και συγκεντρώνει όλες τις αρετές της M.I.A. στα "Exodus" και "Sexodus" με τον Weeknd εμφανίζεται πιο κατασταλλαγμένη από ποτέ και στη μέση του "Double Bubble Trouble" γίνεται ένας χαμούλης, αλλά η κορυφαία στιγμή είναι τα πρώτα 1:30 του "Come Walk With Me". Στην πραγματικότητα πρόκειται για ό,τι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει οι Blur από τα 90s και παίζει και να μην το ξεπεράσω και ποτέ. Οπότε τέλος πάντων ας χορέψουμε στο τσιφτετέλι που ακολουθεί φωνάζοντας "Can I be your best friend? Can I make it to the end?".

Previously on blogovision:

5. Earl Sweatshirt - Doris
6. Justin Timberlake - The 20/20 Exepreience
7. Kanye West - Yeezus
8. Charli XCX - True Romance
9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City
10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

5. Earl Sweatshirt - Doris

Κάπου την τελευταία δεκαετία έχει παρερμηνευθεί η έννοια του hip hop και έχει λίγο έως πολύ ταυτιστεί με αυτή του μοντέρνου R&B. Δηλαδή λατρεύω καλλιτέχνες όπως ο Kanye West και ο Jay Z, αλλά αυτό που κάνουν πλέον απέχει πολύ από αυτό που έπαιζαν ας πούμε οι N.W.A και οι Wu-Tang Clan στα 90s. Προφανώς και οι εποχές αλλάζουν και οι μουσικές εξελίσσονται, αυτό που θεωρώ ωστόσο διαχρονικά απαραίτητο συστατικό του hip hop είναι να νιώθω ότι προέρχεται από το δρόμο. Να βγάζει δηλαδή αρνητικά συναισθήματα και όχι θετικά ώστε να το βάζεις να το ακούσεις πριν βγεις έξω για ποτάρες (sic). Ό,τι καλύτερο λοιπόν υπάρχει σήμερα στο hip hop βγαίνει για μένα από όσους απαρτίζουν τους Odd Future.

Πολύ ωραίος ο περσινός Frank Ocean, ωραιότατος και ο Kendrick Lamar, άξιος ο φετινός Tyler, The Creator, αλλά καμία δουλειά δεν αγάπησα όσο το "Doris" του Earl Sweatshirt. Α τον δεις είναι 19 και μοιάζει με 15 έχοντας μουστάκι 12χρονου, αλλά όταν αρχίζει και πετάει ρίμες δεν υπάρχει κανείς στην ηλικία του που να μπορεί να τον ανταγωνιστεί. Το "Doris" είναι ένας απόλυτα άρρωστος δίσκος που μυρίζει κίνδυνο και απειλή και αφουγκράζεται τις βασικές αρχές του hip hop τις οποίες έχει διδαχθεί στο δρόμο. Ένα σύγχρονο hip hop άλμπουμ που βγάζει το feeling των κλασικών δίσκων από τα 90s. Ειλικρινά, δεν μπορούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο.

Previously on blogovision:

6. Justin Timberlake - The 20/20 Exepreience
7. Kanye West - Yeezus
8. Charli XCX - True Romance
9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City
10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

6. Justin Timberlake - The 20/20 Experience

Ο Justin Timberlake είναι ο μόνος μουσικός με την καριέρα του οποίου μπορώ να ταυτίσω όλα τα κομμάτια της ζωής μου. Όταν πήγαινα Δημοτικό έβγαζε δίσκους με τους 'N Sync, στο Γυμνάσιο έβγαλε το "Justified", στο Λύκειο βγήκε το "FutureSex/LoveSounds", στα χρόνια της σχολής απείχε από τη μουσική αλλά είχε σημαντικό ρόλο στην ταινία που με σημάδεψε περισσότερο αυτή την τετραετία, και τώρα έρχεται για να συνοδέψει άλλο ένα κομμάτι της ενήλικης πια ζωής. Δεν υπήρχε καμία εποχή που ό,τι έκανε να μην ασχολούμουν μαζί του και να μην είχε κάποιο αντίκτυπο πάνω μου, και η παρουσία του είναι/θα είναι από τα κύρια αντικείμενα νοσταλγίας όσο περνούν τα χρόνια.

Είμαι από αυτούς που και άκουσαν πολύ το "The 20/20 Experience - 2 of 2", αλλά τελικά θα βάλω στη λίστα το πρώτο μέρος γιατί ήταν αυτό που βγήκε νωρίτερα οπότε αγαπήθηκε λίγο περισσότερο και γιατί βασικά 7 χρόνια αναμονής ήταν αυτά. Σε πρώτη φάση φαίνεται λίγο παλιομοδίτικο, αλλά κάθε φορά που το ακούς ανακαλύπτεις συνέχεια καινούρια πράγματα και τελικά καταλαβαίνεις ότι είναι ότι πιο επίκαιρο θα μπορούσε να βγει σήμερα. Είναι ένα statement για την ποπ του 2013 και πόσο έχει ξεφύγει από τη λογική της τσιχλόφουσκας και των τρίλεπτων singles, και βασικά είναι ένας δίσκος που περιέχει το "Mirrors" το οποίο δεν είναι απλά το κομμάτι της χρονιάς αλλά από αυτά τα πολύ σπάνια κομμάτια μιας ολόκληρης ζωής που θα ήθελες να τα συνδέσεις και με τη δικιά σου ζωή, αλλά έτσι κι αλλιώς από τώρα κάθε φορά που ακούω την εισαγωγή νιώθω σαν να ακούω κάποιο κλασικό αγαπημένο μου τραγούδι ετών. Και αυτή είναι η μόνη περίπτωση μέσα στη χρονιά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο με ένα τραγούδι. Η στιγμή που σταματά η μουσική στο "Mirrors" για να αφήσει τη θέση της σε μια χορωδία από παλαμάκια και μετά επανέρχεται για την κορύφωση στο repeat ίσως και για πάντα.

Previously on blogovision:

7. Kanye West - Yeezus
8. Charli XCX - True Romance
9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City
10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

7. Kanye West - Yeezus

Ένα από τα πράγματα που δεν κατάλαβα στο 2013 είναι όλο αυτό το κράξιμο στον Kanye West. Θα κατηγορούσες ποτέ σοβαρά κάποιον από τους χαρακτήρες του Sacha Baron Cohen; Τον Zlatan Ibrahimovic όταν λέει ότι είναι θεός; Κάποιο άρθρο του Onion; Γιατί λοιπόν να πεις το ο,τιδήποτε στον Kanye κάθε φορά που λέει ότι είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος του πλανήτη και ότι το παιδί του θα σώσει τον κόσμο ή ο,τιδήποτε παρόμοιο; Φέτος περισσότερο από κάθε άλλο έγινε σαφές ότι έχει δημιουργήσει μια περσόνα την οποία και ακολουθεί πιστά και στα πλαίσια της οποίας μόνο αυτός δεν εκτίθεται από τα όσα του καταλογίζονται.

Το "Yeezus" το αντιμετωπίζω κάθε φορά με δέος, και καταφέρνει να χωρά ταυτόχρονα όλο το σκοτάδι του κόσμου και να το μετατρέπει σε συναίσθημα το οποίο είναι έτοιμο να εκραγεί αλλά πάντα ελέγχεται στο σημείο ακριβώς πριν την εκτίναξη κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα κλειστοφοβικό με έναν εντελώς σαδιστικό τρόπο. Ας πούμε στο ξέσπασμα του "Blood on the Leaves" δε νιώθω πώρωση αλλά μια περίεργη ανατριχίλα σαν να ακούω μια απειλητική προφητεία. Ο Kanye West είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σου πει ότι στο "New Slaves" βρίσκεται το καλύτερο κομμάτι στην ιστορία του hip hop και κάθε φορά που το ακούς να το πιστεύεις ακόμη και αν δεν ισχύει, και κυρίως να μετατρέψει το στίχο "I wanna fuck you hard on the sink" σε ένα από τα πιο ρομαντικά πράγματα που άκουσα φέτος. It's in his code.

Previously on blogovision:

8. Charli XCX - True Romance
9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City
10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

8. Charli XCX - True Romance

αν είναι να κάνετε αυτή την αηδία με την τσαρλι ξσξ θα βάζω κ γω φωτογραφίες του tyler σε κάθε ποστ. δεν κατάλαβα δλδ τι καλύτερο εχει αυτή
— serpentinepadd (@SerpentinePadd) December 1, 2013

Η Charli XCX είναι σπάνια περίπτωση ποπ σταρ. Καταφέρνει να έχει απήχηση σε όλο το εύρος του mainstream κοινού έχοντας γίνει ταυτόχρονα ένα μικρό indie είδωλο, και πραγματικά δεν έχω ιδέα πώς δεν έχει γίνει ακόμη πρώτο όνομα στο χώρο. Τη λάτρεψα από την πρώτη φορά που άκουσα το "Stay Away" πριν από δύο χρόνια, και κέρδισε επάξια αυτή τη θέση στη δεκάδα χωρίς να χρειαστεί να εκβιάσω καταστάσεις. Το "True Romance" είναι ένας ποπ δίσκος που μεγαλώνει μέσα σου κάθε φορά που τον ακούς και αν την πρώτη φορά μείνεις στα ποπ χιτάκια στο τέλος δε θα μπορείς να μην τον ακούσεις από την αρχή ως το τέλος.

Βασικά βλέπω το "True Romance" σαν μια ιστορία που σε περιμένει να ενώσεις τις τελίτσες για να δεις τί κρύβεται πίσω από αυτές. Σαν ένα εφηβικό ρομάντζο των 80s που έχει αρχή, μέση και τέλος και άπαξ και ενώσεις το κάθε τραγούδι με τις εικόνες που του αναλογούν κάθε φορά που ακούς το άλμπουμ θα παίζει στο κεφάλι σου. Μόνο συναίσθημα. It's a criminal feeling, happiness cries when the tears are dreaming, Charli μου.
 

Previously on blogovision:

9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City
10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

9. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City

Οι Vampire Weekend είναι το μουσικό αντίστοιχο μουσικό του Frances Ha που είναι το αντίστοιχο κινηματογραφικό του Girls. Αν δε σ'αρέσει κάτι από αυτά τότε μάλλον δε σ'αρέσει τίποτα από αυτά, και αν σ'αρέσει κάτι τότε σου αρέσουν όλα. Με τους Vampire Weekend δεν μπορώ να πω ότι είχα και την καλύτερη σχέση. Για την ακρίβεια ο φετινός τους δίσκος είναι σαν αυτές τις φορές που χάνεις για λίγο τα χνάρια κάποιου ποδοσφαιριστή και τον πετυχαίνεις μετά από καιρό να έχει γίνει όνομα ή σαν να χάνεις τα βήματα κάποιου ηθοποιού και μετά να βλέπεις ότι είχε την πιο παραγωγική χρονιά. Τον πρώτο τους δίσκο τον βρήκα απλά οκ, το δεύτερο άλμπουμ το βρήκα περίπου μια επανάληψη, και φέτος είναι σαν να βρήκαν επιτέλους συνοχή.

Το "Modern Vampires of the City" είναι η ζωή στην πόλη, είναι τα προβληματικά 25 και το άγχος για το μέλλον, είναι τα φώτα, είναι οι στιγμές που περνάς από τους δρόμους που έζησες την εφηβεία σου και σου σκάνε άσχετες εικόνες από το παρελθόν, είναι η αναμονή για τα Χριστούγεννα, είναι αυτές οι φάσεις της ζωής σου που αγάπησες κάποιο άτομο τόσο έντονα ώστε ένιωσες ότι αν δεν έχεις την εμπιστοσύνη του τότε δε βρίσκεις κανένα νόημα στη ζωή σου, είναι τα βράδια που βγήκες έξω χωρίς να μετανιώσεις που δεν έκατσες σπίτι, είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς το αναπόδραστο του θανάτου όχι ως κάτι το θλιβερό αλλά ως ευκαιρία να ζήσεις τα πάντα, είναι οι φίλοι, είναι το 3ο λεπτό του "Hannah Hunt", είναι *το τώρα*.

Previously on blogovision:

10. Deafheaven - Sunbather
11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

10. Deafheaven - Sunbather

Η σχέση μου με το μέταλ είναι γενικά αρκετά καλή. Πέρασα αρκετά χρόνια λατρεύοντας μπάντες όπως οι Neurosis και οι Isis, και αν και έχω απομακρυνθεί αρκετά από αυτό το χώρο μου έχει μείνει η απαραίτητη οικειότητα μαζί του ώστε να μπορώ να ακούσω εύκολα τις κυκλοφορίες που θα δημιουργήσουν ντόρο μέσα στη χρονιά. Η αλήθεια με τους Deafheaven βέβαια είναι ότι αδίκως κατηγοριοποιούνται ως "μέταλ" αφού πέρα από τα ακραία φωνητικά και τη δίκαση πρόκειται για μια κυκλοφορία πιο κοντά στο post και το shoegaze παρά στο black metal, και αυτό φαίνεται από το ότι το hype γύρω από το "Sunbather" δημιουργήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από τους οπαδούς του ευρύτερου "indie" χώρου. Δεν ξέρω αν τα επόμενα χρόνια θα αποδειχθεί όσο σημαντικός μου ακούγεται σήμερα, πάντως μοιάζει να ενώνει ετερόκλητα είδη και το αποτέλεσμα να ξεπερνά τις καταβολές του. Θα είναι λοιπόν η γέννηση κάτι καινούριου εν έτει 2013; Σίγουρα πάντως με αντικειμενικά κριτήρια (ή μάλλον με τα υποκειμενικά αντικειμενικά μου κριτήρια) είναι μέσα στους 2-3 καλύτερους δίσκους της χρονιάς και το "Vertigo" είναι μια μικρή οδύσσεια σε μια εποχή που η περιέτεια στη μουσική θεωρείται όλο και πιο περιττή.

Previously on blogovision:

11. Chvrches - The Bones of What You Believe
12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

11. Chvrches - The Bones of What You Believe

Έχω μια παράξενη σύνδεση με την ποπ των 80s. Καθαρά μουσικά δεν αντέχω αυτά τα synths για κανένα λόγο, αλλά τη νιώθω σαν ένα ζωντανό κύτταρο. Δεν την αντιμετωπίζω τόσο ως μουσική όσο τις εικόνες που δημιουργεί. Ας πούμε βρίσκω το "Take My Breath Away" ένα από τα πιο cheesy τραγούδια που έχουν γραφτεί και παρόλα αυτά είναι από τα αγαπημένα μου ever, ακριβώς γιατί τα συναισθήματα και οι εικόνες που μου φέρνει στο μυαλό (ευτυχώς το άκουσα πριν δω το Top Gun, λολ) είναι τόσο δυνατές και ζωντανές που σχεδόν αδυνατώ να τις εκφράσω με λόγια. Το ίδιο παθαίνω με το "The Bones of What You Believe" των Chvrches. Από τα 12 κομμάτια του δίσκου βρίσκω αδιανόητο να ξεχωρίσω ποιο είναι το πιο πιασάρικο. Το "The Mother We Share"; Το "Gun"; Το "Tether"; Το "Lies"; Το "Recover"; Πρόκειται για ένα άλμπουμ που πραγματικά όλες του οι συνθέσεις λειτουργούν ισάξια και όχι για χάρη του λόγου. Σύγχρονη ποπ με ψυχή κιθάρας, και αν και δεν κατάφερα να το βάλω δεκάδα θα είναι ένα από τα άλμπουμ στα οποία θα γυρνάμε μετά από χρόνια ως ορόσημο στο είδος τους.

Previously on blogovision:

12. Danny Brown - Old
13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

12. Danny Brown - Old

Αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμη πιο ψηλά αν είχε κυκλοφορήσει λίγο νωρίτερα στη χρονιά, αλλά έτσι κι αλλιώς είμαι σίγουρος ότι θα είναι από αυτούς που θα συνεχίσω να ακούω και μετά το 2013. Θεωρώ τον Danny Brown ό,τι πιο φρέσκο υπάρχει στο χώρο του hip hop γιατί καταφέρνει και συνδυάζει από old school μέχρι underground και mainstream τάσεις, χωρίς τίποτα να μοιάζει "ξένο". Το "Old" είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει μέχρι στιγμής γιατί είναι ακριβώς η πρώτη κυκλοφορία του που δεν είναι χαοτική. Το πρώτο μέρος είναι πιο πειραματικό και το αγαπάς όλο και περισσότερο ακρόαση με την ακρόαση, ενώ το δεύτερο μέρος είναι πιο in your face με πελώρια beats και τρελό ρυθμό και καθιστά σαφείς τις προθέσεις του ήδη από το άρρωστο "Dope Song". Δεν παίρνει ανάσα ούτε στιγμή και κλιμακώνεται με τη φανταστική τριάδα "Handstand"/"Way Up Here"/"Kush Coma" που έρχεται από το μέλλον και σπάει πλάκα σε όλο το mainstream hip hop που βγήκε φέτος. Όσο για το "Float On", παίζει σε λούπα στο μυαλό μου τους τελευταίους δύο μήνες και η φωνή της Charli XCX προσθέτει μια αστική μελαγχολία που ταιριάζει ιδανικά ως φινάλε. Σημαντικός δίσκος.

Previously on blogovision:

13. Janelle Monae - The Electric Lady
14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

13. Janelle Monae - The Electric Lady

Η Janelle Monae είναι εύκολα από τα πιο cool άτομα που κυκλοφορούν σήμερα στο χώρο της μουσικής. Αρκεί να δεις την ενέργεια που βγάζει σε κάθε live της. Η παλιομοδίτικη R&B και η soul δεν είναι ακριβώς του γούστου μου, αλλά η Monae έχει τόσο καλή αίσθηση του ρυθμού που αγάπησα το "The Electric Lady" από την πρώτη ακρόαση. Στο "The ArchAndroid" για κάποιο λόγο δεν της είχα δώσει την προσοχή που άξιζε, όμως φέτος με κέρδισε από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το "Q.U.E.E.N." με την Erykah Badu το οποίο και θεωρώ ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Monae μέχρι σήμερα. Παρόλα αυτά το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου είναι το "Givin Em What They Love" με τον Prince να κάνει θαύματα, και μ'αρέσει η κατεύθυνση του δίσκου που όσο προχωράει γίνεται όλο και πιο κινηματογραφικός και οι μελωδίες όλο και πιο αιθέριες. Σαν να βρίσκεσαι σε κάποιο ταξί ξημερώματα στο Detroit των 70s και ενώ έχεις σχεδόν αποκοιμηθεί στο πίσω κάθισμα να παίζει στο ραδιόφωνο ο R&B σταθμός της πόλης. Συνοχή άνθρωποι. Είναι κάτι που διαθέτει το "The Electric Lady" και δε συναντάς όσο συχνά θα έπρεπε σε concept δίσκους.

Previously on blogovision:

14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork
15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

14. Queens of the Stone Age - ...Like Clockwork

Το "...Like Clockwork" είναι από τις κατηγορίες δίσκων που δε μ'αρέσουν τόσο, αλλά όταν πετύχουν μπορώ να λατρέψω. Γιατί στο μυαλό μου υπάρχουν πολλά συμπαθητικά κομμάτια και ένα σπουδαίο, το "I Appear Missing". Κάθε φορά που ακούω το δίσκο μ'αρέσει όλο και περισσότερο, και αυτό γιατί νιώθω ότι το "I Appear Missing" δίνει λίγη από τη φλόγα του στα υπόλοιπα τραγούδια. Ας πούμε κάτι σαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο στην εθνική Πορτογαλίας. Δε σημαίνει ότι χωρίς αυτόν δε θα ήταν μια αξιόλογη ομάδα, αλλά δε θα πήγαινε ποτέ Μουντιάλ. Δε βρίσκω ότι κάποιο κομμάτι δηλαδή υστερεί, και το "The Vampyre of Time and Memory" είναι το καλύτερο David Bowie κομμάτι του 2013 ενώ η αδρεναλίνη που βγάζει το "My God Is the Sun" είναι ένας από τους λόγους που οι QOTSA είναι σημαντικοί ακόμη και σήμερα, όλα όμως οδηγούν στην καμένη γη του "I Appear Missing" και σε αυτό το σόλο που με πωρώνει όσο τίποτα σε μια εποχή που θέλω όλο και λιγότερα σόλο στη μουσική. Και εν πάση περιπτώσει, ο Josh Homme είναι από τις λίγες σταθερές μου όλα αυτά τα χρόνια που ακούω μουσική οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλει δίσκο και να τον αφήσω εκτός εικοσάδας.

Previously on blogovision:

15. FIDLAR - FIDLAR
16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

15. FIDLAR - FIDLAR

Η θέση των FIDLAR εδώ με προβλημάτισε λίγο, γιατί όσο και αν ο δίσκος τους είναι τέρμα εθιστικός, βγήκαν τόσοι καλύτεροι και πιο ολοκληρωμένοι δίσκοι φέτος που θα άξιζαν περισσότερο μια παρουσία στην εικοσάδα. Από την άλλη όμως, όταν κάτι το βρίσκεις καλό και σε κάνει να το ακούς συνέχεια χωρίς να το βαριέσαι ποτέ, τότε γιατί αυτό να μη θεωρείται "καλό"; Νομίζω ότι κάπου το έχουμε χάσει στην αναζήτηση της πρωτοπορίας και της πολυπλοκότητας και έχουμε παραμελήσει τη σημασία της απλότητας. Γιατί αν νομίζεις ότι το "Cheap Beer" είναι εύκολο, τότε γιατί δε βγαίνουν τόσα κολλητικά χιτάκια κάθε μέρα; Οι FIDLAR λοιπόν δεν πρωτοπορούν αλλά νιώθουν αυτό που παίζουν, και αυτό είναι ένα κομμάτι της μουσικής που πάντα θα αγαπώ λίγο περισσότερο. Ο δίσκος που με έκανε όσο κάθε άλλον μέσα στη χρονιά να θέλω να πάρω δίπλωμα οδήγησης, αλλά από την άλλη με λυσσασμένα ρεφρέν σαν αυτό του "Cocaine" μάλλον καλύτερα που δεν έχω βγάλει. Γιατί το έβαλα τόσο χαμηλά άραγε;

Previously on blogovision:

16. Disclosure - Settle
17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

16. Disclosure - Settle

Όταν μιλάμε για χορευτική ποπ μουσική, πάντα προτιμούσα την από εδώ μεριά του Ατλαντικού παρά την από εκεί. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η βρετανική σκηνή ήταν αρκετά μέτρια και υπήρχε μόνο η αμερικανική με το διαγωνισμό ποιος θα έχει τα πιο μεγάλα beats, και κάπου μέσα σε όλα αυτά χάθηκε η αίσθηση της μελωδίας. Ευτυχώς φέτος κάτι συνέβη και οι Βρετανοί ξύπνησαν παραδίδοντας την πιο σπουδαία ποπ που έχουν παραδώσει από τόσο-πίσω-που-δε-θυμάμαι. Ο δίσκος που σφράγισε αυτό το comeback ήταν σίγουρα το "Settle" των Disclosure. Η house που παίζουν φαίνεται τόσο σημαντική που νιώθεις σαν να ζεις ένα νέο "Endtroducing....." ή κάτι παρόμοιο. Δεν είναι φτιαγμένη νερόβραστα για να παίζει σε random house βραδιές σε τυχάρπαστα clubs, και δεν υπάρχει ούτε μια σύνθεση που να μην ακούγεται από την αρχή ως το τέλος. Δηλαδή προφανώς και χορεύεται σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά επιτρέψτε μου να θεωρώ αριστούργημα έναν house δίσκο που να λειτουργεί εξίσου καλά σε μια βόλτα στην πόλη. Κατά τα άλλα το έχουμε ξαναπεί αλλά στο 3:10 του "White Noise νιώθω τον τοίχο απέναντί μου να χοροπηδά κάπως έτσι. Μεγάλο ντεμπούτο.

Previously on blogovision:

17. Laura Marling - Once I Was an Eagle
18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

17. Laura Marling - Once I Was an Eagle

Δεν υπάρχει τίποτα που να βαριέμαι περισσότερο μουσικά αυτήν τη στιγμή από όλη αυτή τη folk φάση που βγαίνει κάποιος και παίζει για μια ώρα υποτονικές μελωδίες με το μπάντζο του και μετά τις βγάζει σε δίσκο και σύσσωμος ο μουσικός τύπος αποθεώνει. Το βρίσκω μονότονο και χωρίς νεύρο και λίγο έως πολύ ό,τι ήταν να ειπωθεί στο είδος έχει ειπωθεί. Αν όμως έχεις πράγματα να πεις, θα το κάνεις ακόμη και αν παίζεις τσιφτετέλια, και η Laura Marling έχει πάρα πολλά να μοιραστεί. Το "Once I Was an Eagle" είναι στην πραγματικότητα ο δίσκος με τους καλύτερους στίχους της χρονιάς. Η μουσική περιστρέφεται γύρω από αυτούς, αλλά δεν είναι περιττή. Αν ακούσεις όλο το δίσκο δίνοντας έμφαση μόνο σε αυτή, θα παρατηρήσεις ότι η δουλειά στις κιθάρες είναι πολυεπίπεδη και κάθε φορά θα ανακαλύπτεις κάθε καινούριο. Υπάρχουν πολλά ξεχωριστά κεφάλαια μέσα στο άλμπουμ, όπως για παράδειγμα ότι τα τέσσερα πρώτα κομμάτια συνδέονται μεταξύ τους σαν ένα EP (και οπτικοποιούνται μαζί στο φανταστικό βίντεο παρακάτω), και ακόμη και μέχρι τώρα βρίσκω νέα πράγματα μέσα σε αυτό. Η Marling μιλάει για τις σχέσεις και τη νοσταλγία της παιδικής ηλικίας με μεγαλύτερη σοφία και σαφήνεια από πολλούς μεγαλύτερούς της, και αν έχει κατασταλλάξει έτσι στα 23 της δεν ξέρω τί μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον. Όλος ο δίσκος στους τέσσερις παρακάτω στίχους. Μόνο αλήθειες.

Damn all those people
Who don't lose control
Who will never take a foot out of life
You might not think that I care
But you don't know what I know

Previously on blogovision:

18. The Knife - Shaking the Habitual
19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

18. The Knife - Shaking the Habitual

Η φάση με το "Shaking the Habitual" είναι λίγο περίεργη. Όταν βγήκε και με τα στρατόπεδα που δημιουργήθηκαν στο twitter πήρα μάλλον την πλευρά των haters, αλλά όταν το ξανάπιασα μετά από καιρό το φθινόπωρο άρχισα να το βλέπω κάπως διαφορετικά. Ακόμη βρίσκω κάποια μέρη του unlistenable και θεωρώ το "Old Dreams Waiting to Be Realised" ένα ξιπασμένο τίποτα, αλλά σε γενικές γραμμές νιώθω δέος όποτε ακούω αυτό το 90λεπτο πράγμα που έφτιαξαν οι Knife. Βασικά, υπάρχουν κάποιες μουσικές που ταιριάζουν πολύ καλύτερα με συγκεκριμένες καιρικές συνθήκες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Knife είναι Σουηδοί, και το θεωρώ αδιανόητο να βγεις στον ήλιο και να ακούσεις αυτό το δίσκο χωρίς να ιδρώσεις ακόμη περισσότερο από το πόσο άβολα σε κάνει να αισθάνεσαι. Όταν όμως μπουν τα πρώτα κρύα τότε ο οδοστρωτήρας του "Full of Fire" παίρνει μπροστά (η αλλαγή του αμέσως μετά το "A Tooth for an Eye" με συναρπάζει κάθε φορά), το ρομποτικό τσιφτετέλι του "Without You My Life Would Be Boring" σε βάζει στον επιληπτικό ρυθμό του, το "Wrap Your Arms Around Me" κάνει την πραγματικότητα γύρω σου να φαίνεται ένα εκατομμύριο φορές πιο μυστήρια, σέξι και περιπετειώδης, και όλος ο δίσκος ξαφνικά βγάζει νόημα. Αν η blogovision γινόταν τον Αύγουστο οι Knife θα έμεναν εκτός χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά τέλος πάντων υπάρχει λόγο που γίνεται το Δεκέμβρη και οι Knife είναι τέλειο soundtrack για τις πιο μουντές μέρες του μήνα, οπότε στα μαχαίρια.

Previously on blogovision:

19. Speedy Ortiz - Major Arcana
20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

19. Speedy Ortiz - Major Arcana

Το θέμα με όλες αυτές τις μπάντες που βγαίνουν σήμερα προσπαθώντας να αναβιώσουν τον ήχο των 90s είναι ότι το κάνουν κοιτάζοντας τα 90s από το σήμερα σαν κάποιο είδος tribute παρά αναπαριστούν την εποχή όπως ήταν. Και είναι κάπως λογικό. Δε βίωσαν 100% τη δεκαετία τη στιγμή που συνέβαινε και την έχουν ωραιοποιήσει αρκετά. Οι Speedy Ortiz πάντως είναι άλλη περίπτωση. Το "Major Arcana" δεν είναι ένας δίσκος που εντάσσεται έτσι απλά στο 90s revival κίνημα. Θα μπορούσε *πραγματικά* να είχε βγει στα 90s. Την εποχή που το MTV είχε σημασία, που δεν υπήρχε ακόμη η παντοκρατορία της πληροφορίας, που όλα ήταν λίγο πο περιπετειώδη, που οι ηλιόλουστες μέρες ήταν πιο ηλιόλουστες και άλλα τόσα σε μια λίστα που δεν τελειώνει ποτέ. Το Pitchfork τους έβγαλε Best New Music, και αν και δε συμφωνώ σε αυτό ως προς το σύγχρονο της φάσης, επαυξάνω ως προς το περιεχόμενο της μουσικής τους. Δεν ξέρω πώς γίνεται να ακούσεις το "No Below" και να μη νιώσεις μερικές ανατριχίλες. Έχουν πάθος και το νιώθουν, και μαζί τους και εγώ.

Previously on blogovision:

20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

20. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

Το 2013 είναι μια περίεργη μουσική χρονιά. Δηλαδή σίγουρα βγήκαν πολλοί καλοί δίσκοι, αλλά το ότι βγήκαν πολλοί δίσκοι από μεγάλα ονόματα δε σημαίνει ότι απαραίτητα αυτό της δίνει το θετικό πρόσημο. Υπήρχαν χρονιές που δυσκολεύτηκα περισσότερο να βγάλω εικοσάδα, αλλά από την άλλη ίσως να φταίει ότι φέτος αποφάσισα να στηρίξω μόνο τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ αφήνοντας στην άκρη τους ψυχαναγκασμούς για τα "καλύτερα". Απόλαυσα περισσότερο απ' ό,τι περίμενα κάποια comebacks καλλιτεχνών από τα 90s, και αυτό θα φανεί και στη συνέχεια, αλλά σαν χρονιά το 2013 είχε ξεκάθαρο ποπ χαρακτήρα. Οπότε αφού οι παρουσιάσεις μου θα είναι από τις πιο άχρωμες έτσι κι αλλιώς αφού βαριέμαι να αναζητώ φανταστικές ιδέες, είπα σε κάθε κείμενο να βάζω και μια φωτογραφία της λατρεμένης Charli XCX που ήταν το αδιαμφισβήτητο νέο πρόσωπο της χρονιάς για να υπάρχει πάντα κάτι όμορφο. Ας το κάνουμε λοιπόν.

Ξεκίνημα με τους Franz Ferdinand, και δεν είναι ένας δίσκος που βάζω τιμητικά στην 20ή θέση αλλά την κέρδισε τη παρουσία του στην εικοσάδα. Ξέρεις ποιο είναι το θέμα με την μπάντα του Kapranos; Λατρεύω τόσο πολύ το ντεμπούτο τους και έχει χαράξει τόσο πολύ τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου που είναι εύκολο να τους ακούω σήμερα και να πέφτω σε φάση νοσταλγίας. Παρόλα αυτά το "Right Thoughts, Right Words, Right Action" είναι ένας δίσκος που τον ακούω και τον νιώθω αφάνταστα σύγχρονο. Από αυτούς που ακούς το χειμώνα στην πόλη και νιώθεις τα αυτοκίνητα, τους περαστικούς, τα μαγαζιά και τα φώτα να κινούνται στους ρυθμούς της μουσικής και τα επίπεδα coolness να ανεβαίνουν απότομα σαν να βρίσκεσαι σε μουσικό βίντεο.Το "Right Action" είναι το τέλειο βρετανικό single όπως αυτό αναδείχθηκε στα 00s, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποιο κομμάτι που υστερεί. Οι Franz Ferdinand έφτιαξαν ένα άλμπουμ με 10 χιτάκια, και το κλείσιμο με το "Goodbye Lovers and Friends" προσφέρει ένα δέος που σίγουρα δε συναντάς στις νέες βρετανικές μπάντες που εκθειάζει το NME. Και τέλος πάντων, όταν βλέπω τον Kapranos να χοροπηδάει με μπλούζα παρακμιακού ηλιοκαμμένου Άγγλου τουρίστα από το Μοναστηράκι, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πόσο πολύ το έχει ακόμα.

Singapore Sling @ An Club

Δεν ξέρω για ποιο λόγο το έχω αυτό το μπλογκ πέρα από το να συμμετέχω στα #blogo-ο,τιδήποτε, οπότε πού και πού θα γράφω για διάφορα gigs που πηγαίνω έτσι για να γεμίζω το χρόνο. Το βράδυ της Πέμπτης λοιπόν είπα να σπάσω για λίγο την παράδοση του «ενθουσιάζομαι για συναυλία-λέω σε όλο τον κόσμο ότι θα πάω σε αυτήν-δεν πηγαίνω» και πέρασα από το An για το live των Singapore Sling.

Η υπέροχα κρύα βραδιά άρχισε ως συνήθως στη γιγαντοοθόνη δίπλα από το An με το παιχνίδι της Άλκμααρ με τον ΠΑΟΚ, και αφού ο κόσμος πανηγύρισε έναν πολύτιμο βαθμό της Ελλάδας στη μάχη της με την Ελβετία στην κατάταξη της ΟΥΕΦΑ (λολ) και τσεκάραμε για μια τελευταία φορά το timeline του twitter πριν μπούμε «εκεί που δεν έχει σήμα», η δράση μεταφέρθηκε στη σκηνή με τους My Drunken Haze. Μια χαρά μπάντα είναι σε αυτό που κάνουν και διατηρούν τη συνοχή τους παρά τις όποιες αλλαγές, απλά η αλήθεια είναι έχουμε ακούσει τόσες ρετρό γκαραζοψυχεδέλειες τα τελευταία χρόνια που κάπου σαν είδος έχουν κουράσει. Δεν είναι ο ήχος που προτιμώ στα live, αλλά το κοινό πέρασε καλά, η μπάντα επίσης, οπότε δε μου πέφτει λόγος.

Λίγα λεπτά μετά τις 11 οι Singapore Sling ανέβηκαν στη σκηνή ως τρίο αφού ο μπασίστας τους για κάποιο λόγο δεν τα κατάφερε να έρθει στην Αθήνα, και ξεκινώντας με το «Never Forever» από τον ομότιτλο δίσκο του 2011 «πλημμύρισαν» το An με τις cool-as-fuck θορυβώδεις κιθαριστικές τους μελωδίες. Παρά τις όποιες απουσίες δε δυσκολεύτηκαν να γεμίσουν τη σκηνή, και πέρα από τον ήχο τους αυτό οφείλεται και στη σκηνική τους παρουσία. Μπορεί να πήραν το όνομά τους από την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη, αλλά μοιάζουν σαν να τους έχει σκηνοθετήσει ο Άκι Καουρισμάκι. Για την ακρίβεια νιώθεις σαν να βρίσκεσαι μέσα στο σύμπαν κάποιας ταινίας του Φινλανδού σκηνοθέτη και να τους παρακολουθείς να παίζουν από τη γωνία κάποιου μπαρ. Ο frontman τους καταφέρνει να είναι cool χωρίς να προσπαθεί καν (εντάξει, βοηθάνε λίγο και τα Wayfarer) και ο έτερος κιθαρίστας μοιάζει εμφανισιακά με τον Morrissey αν αυτός έτρωγε κρέας και κάπνιζε. Τέλος πάντων, τιμάνε την ισλανδική καταγωγή τους με τη σκηνική τους παρουσία.

Από εκεί και πέρα στο καθαρά μουσικό κομμάτι έπαιξαν αρκετά τραγούδια από το «Never Forever», και είναι λογικό αφού είναι ό,τι πιο καινούριο έχουν βγάλει, αλλά τα highlights της συναυλίας ήρθαν όταν ο ντράμερ τους παράτησε τα κρουστά και κάθισε πίσω από το drum kit. Μετά από λίγο στο μπάσο προστέθηκε ο μπασίστας των My Drunken Haze, ο οποίος τα πήγε περίφημα, και με την ομάδα σε πλήρη απαρτία παρέδωσαν στιγμές αγίου θορύβου που για λίγο ένιωσα σαν ότι βρισκόμουν σε συναυλία Deerhunter. Γενικά οι Singapore Sling για μια ώρα τη μάτωσαν τη φανέλα, και είναι από αυτά τα live που πέρασα καλά χωρίς να ιδρώσω καθόλου και χωρίς να βουίζουν μετά τα αυτιά μου. Αυτές δεν είναι οι ιδανικές συνθήκες για κάθε live; Δε μου άλλαξαν τη ζωή αλλά μπορώ να ακούω αυτόν τον ήχο για ώρα χωρίς να με απασχολεί καν ποιος παίζει. Το τέλειο live για να καλωσορίσουμε τα πρώτα κρύα.

Ps. Kudos ξανά στο team της Arte Fiasco.

Τα 10 πιο αγαπημένα τραγούδια του 2013 so far

Μετά την επιτυχία της λίστας με τα άλμπουμ τη λίστα του dark tyler είπα να φτιάξω κι εγώ μια λίστα με τα αγαπημένα μου τραγούδια του 2013 so far, με έμφαση καθαρά και μόνο στο "αγαπημένα" και τίποτα περισσότερο.

10. Foals - Late Night

Τους Foals και τον καλογυαλισμένο ήχο τους τους βαριέμαι, αλλά το Late Night είναι τόσο καλό που δικαιολογεί από μόνο του την ύπαρξή τους. 

9. Pond - Xanman

Θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί στα 60s και σήμερα θα ήταν κλασικό. Καλύτερο και από Tame Impala.

8. James Blake - Retrogade

Be the girl you loved, ψύχος, ανατριχίλες και τέτοια.

7. Earl Sweatshirt - WHOA

 ΓΟΥΟΑ

6. Vampire Weekend - Hannah Hunt

 Το Step είναι το καλύτερο, το Hannah Hunt όμως έχει το IF I CAN'T TRUST YOU THEN DAMN IT HANNAH.

5. Kanye West - New Slaves

Δεν έχει απόλυτα άδικο (κλικ).

4. Torres - Honey

Ο φετινός μου χειμώνας. Like an arena-rock moment happening on an empty stage που έλεγε και το Pitchfork.

3. Janelle Monae feat. Erykah Badu - Q.U.E.E.N.

Τίποτα δεν μπορεί να σε ξεσηκώσει όπως η Janelle Monae.

2. Autre Ne Veut - Play By Play

Το δεύτερο καλύτερο JT τραγούδι του 2013.

1. Justin Timberlake - Mirrors

Το καλύτερο JT τραγούδι του 2013.

Οι 10 αγαπημένοι δίσκοι του 2013 so far

1. Waxahatchee - Cerulean Salt

Την Waxahatchee την άκουσα για πρώτη φορά πέρυσι με το "American Weekend" το οποίο με πέτυχε ακριβώς στο σημείο που δε χρειάστηκαν και πολλές ακροάσεις για να το λατρέψω. Φέτος κυκλοφόρησε το δεύτερο δίσκο της με τίτλο "Ceryulean Salt" και αν και στην αρχή η αλλαγή που επιχείρησε στον ήχο τυης μου φάνηκε λίγο περίεργη, στην πορεία αγάπησα αυτό το άλμπουμ περισσότερο και από το ντεμπούτο. Κιθάρες βγαλμένες από τα πολύ καλά 90s και ψυχωμένες προσωπικές ερμηνείες δημιουργούν ένα δίσκο από αυτούς που αν και δε θα γίνουν αποδεκτοί μαζικά, θα γίνουν σημείο αναφοράς για όλους αυτούς που θα κολλήσουν μαζί τους. Ο μοναδικός φετινός δίσκος με τον οποίο έχω ταυτιστεί τόσο πολύ. Η αλλαγή από το "Misery Over Dispute" στο "Lively" είναι η αγαπηνμένη μου μουσική στιγμή του 2013 so far.

Αγαπημένο: Misery Over Dispute

2. FIDLAR - FIDLAR

Τις προηγούμενες χρονιές στις πρώτες θέσεις της blogovision έβαζα κατά κύριο λόγο δίσκους που θεωρούσα καλύτερους παρά αγαπημένους, και για αυτό λέω φέτος να σπάσω λίγο την παράδοση. Όπως και ο δίσκος της Waxahatchee, 35 λεπτά αρκούν για να γίνεις ουσιαστικός χωρίς να κουράσεις. Οι FIDLAR αποδεικνύουν ότι το βρώμικο ροκ εν ρολ είναι ό,τι πιο εθιστικό έχει βγάλει η μουσική, και είναι από τις ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια που ένας τέτοιος δίσκος είναι πιο κολλητικός και από ποπ κυκλοφορίες. Αν κάποιος πει ότι το "Cheap Beer" είναι ο ύμνος μιας γενιάς, απλά θα σηκώσω το μπουκάλι μου για να τσουγκρίσω το δικό του.

Αγαπημένο: LDA

3. Kanye West - Yeezus

Ξεκάθαρα η πιο πολυσυζητημένη κυκλοφορία στο πρώτο μισό του '13. Ο Kanye West είναι μια κατηγορία μόνος του και πηγαίνει τη μουσική του όπου θέλει αυτός χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του, και φέτος ήρθε με μινιμαλιστικές/μηδενιστικές διαθέσεις με ένα δημιούργημα που βρίσκεται εκεί που οι Death Grips συναντούν τους Nine Inch Nails. Ό,τι πιο heavy και σκοτεινό έχει βγάλει στη ζωή του, ειδικά πάνω που αυτή βρίσκεται στα πολύ πάνω της, και όταν βροντοφωνάζει ότι είναι Θεός το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πιάσεις ένα ακόμη κρουασάν και να το βουλώσεις. Το SPIN έγραψε ότι ο Kanye West είναι οι Pink Floyd του σήμερα, και δεν έχουν και πολύ άδικο εδώ που τα λέμε.

Αγαπημένο: New Slaves

4. Justin Timberlake - The 20/20 Experience

Ναι αλλά είναι indie legit; Ποσώς με απασχολεί αφού είναι μια από τις μεγαλύτερες επιστροφές των τελευταίων ετών, και αυτό χωρίς να μένει στις  δόξες του παρελθόντος. Ο Timberlake ωρίμασε σαν το παλιό καλό κρασί (sic) και κοιτάζει πίσω στο παρελθόν της ποπ και της R&B μουσικής για να ανοίξει δρόμο για το μέλλον τους. Στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο να χωνέψω το πόσο διαφέρει από JT που μάαθμε, αλλά τελικά κόλλησα σε σημείο ακόμη να μην έχω χορτάσει να το ακούω στο repeat. Αν το "FutureSex/LoveSounds" ήταν ΤΟ σεξ, αυτό είναι Ο έρωτας. Και μπορεί αυτό να ακούγεται γραφικά τσιτάτο (έπρεπε), ακούγοντας πάντως στίχους όπως το "I heard your girlfriend tell you, you could do better / Well, I'm the best ever" καταλαβαίνεις τί θέλω να πω. Έφερε το σέξι πίσω.

Αγαπημένο:  Mirrors

5. Pharmakon - Abandon

Γενικά σε αυτές τις λίστες είναι καλύτερο να βάζεις τους δίσκους που άκουσες και αγάπησες περισσότερο, αλλά υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις δίσκων που άκουσες μεν λίγες φορές, αλλά ήταν οι καλύτερες ακροάσεις που έκανες μέσα στη χρονιά. Η Pharmakon είναι περίπτωση Swans, με το "Abandon" να είναι ένας αδιανόητα δύσκολος και επίπονος δίσκος ως προς την ακρόασή του, αλλά μόλις μπεις μέσα στην αρρώστια του δε θα θες να βγεις. Βασικά πρόκειται για τη δημιουργία ενός κόσμου που δεν ξέρω πώς ακριβώς τον έχτισε μόνη της αυτή η 22χρονη χαριτωμένη κατά τα άλλα κοπελίτσα, αλλά ξέρω ότι τα ταξίδια μου σε αυτόν θα γίνονται σε σταθερή βάση. Σοκ. Δέος. Τέχνη.

Αγαπημένο: Crawling on Bruised Knees

6. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City

Όχι ότι οι Vampire Weekend δεν ήταν καλή μπάντα, αλλά με αυτό το δίσκο ανέβηκαν στο επίπεδο των μεγάλων της εποχής τους. Όσο και αν πάντα μου άρεσαν ποτέ δεν περίμενα να βγάλουν κάτι τέτοιο. Σαν statement είναι το δικό τους "The Suburbs", πιάνοντας την αστική αύρα και μετατρέποντάς τη σε νότες. Το "Hannah Hunt" με διαλύει κάθε φορά και το ευχαριστιέμαι με την ψυχή μου.

Αγαπημένο: Hannah Hunt

7. Savages - Silence Yourself

Από όλους τους δίσκους που έχω ακούσει φέτος, κανείς δε συναγωνίζεται σε ένταση το ντεμπούτο των Savages. Είναι από τις περιπτώσεις που νιώθεις ότι ακούς κάτι σημαντικό, μια μουσική επανάσταση, και ακόμη και αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει, είναι κάτι που δε συναντάς και τόσο συχνά στην εποχή μας. Τώρα πρέπει να τις δω και live.

Αγαπημένο: Marshal Dear

8. Deafheaven - Sunbather

Το θέμα με αυτό το δίσκο είναι το εξής: βαριέμαι εύκολα τόσο με το post rock όσο και με το black metal, αλλά το "Sunbather" ενώνει και τα δύο χωρίς να είναι τίποτα από αυτά ενώ παράλληλα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον απ'ό,τι έχουν να προτείνουν αυτά τα μουσικά είδη εν έτει 2013. Με "αντικειμενικά" κριτήρια, αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής.

Αγαπημένο: Sunbather

9. Disclosure - Settle

Χαίρομαι πραγματικά με όλη αυτή τη φάση με την άνοδο της βρετανικής χορευτικής μουσικής. Ενώ στην Αμερική δίνουν έμφαση στα ίδια και τα ΄δια μεγάλα beats, οι Άγγλοι προτιμούν το ρυθμό και με δίσκους όπως το "Settle" κερδίζουν το παιχνίδι. Είναι από τους δίσκους που δε βαριέσαι με τίποτα, δε θα τους κόψεις για να βάλεις κάτι κιθαριστικό, και ορκίζομαι ότι κάθε φορά στο "White Noise" βλέπω τα μυαλά μου να χορεύουν παρέα με τα τσιμέντα του απέναντι τοίχου μου. Εθισμός.

Αγαπημένο: F for You

10. Secret Colours - Peach

Αυτός ο δίσκος δεν ανακαλύπτει τίποτα καινούριο και το πιθανότερο είναι να μη βρίσκεται καν στην εικοσάδα στο τέλος της blogovision, αλλά το βάζω τώρα εδώ μπας και το ακούσει κανένας άνθρωπος. Πραγματικά τους αγαπώ τους Secret Colours. Τίποτα δεν έχει κουράσει τα τελευταία χρόνια όσο οι ρετρό ψυχεδέλειες με τόσους δίσκους που βγαίνουν και τους ακούς μια φορά και μετά τους ξεχνάς για πάντα, αλλά αυτοί διαφέρουν σε κάτι πολύ σημαντικό: στην έμπνευση. Με κάποιο τρόπο έχουν αποκτήσει χαρακτήρα σε σημείο που αν ακούσεις ένα κομμάτι τους καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι αυτοί, και σε μεταφέρουν στα 60s σαν να έχουν ζήσει στην εποχή. Καλύτερο και από παγωτό ροδάκινο.

Αγαπημένο: Peach

The Men @ An Club

Η φάση με τους The Men είναι λίγο περίεργη. Δεν είναι πολλές οι μπάντες που μέσα σε δύο χρόνια από κομμάτια όπως το "L.A.D.O.C.H." φτάνουν να πειραματίζονται με τη φυσαρμόνικα σε τραγούδια σαν το "Open the Door" και το "Bird Song". Με το φετινό δίσκο έκαναν σωστά τη μετάβαση που επιχείρησαν πέρυσι με το "Open Your Heart", και για αυτό το live τους στο An το περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία.

Γενικά επί σκηνής καταλαβαίνεις αρκετά πράγματα για την μπάντα και πόσο πραγματικά γουστάρει αυτό που κάνει και εκεί είναι που κερδίζεις πραγματικά το παιχνίδι, ειδικά αν μιλάμε για τις εξωστρεφείς συνθέσεις των Men είναι το γήπεδο στο οποίο καλούνται να παίξουν μπάλα. Η Αθήνα λοιπόν είχε την τύχη να είναι ο τελευταίος σταθμός σε αυτό το tour της μπάντας, και το τίμησαν δεόντως παίζοντας για κάτι παραπάνω από μια ώρα, περισσότερο δηλαδή από το μέσο όρο της ώρας που έπαιζαν σε όλη την προηγούμενη περιοδεία ( και στη Θεσσαλονίκη χοχο)

Καταρχάς τα μέλη της μπάντας βγάζουν όλα τόση ενέργεια, που ακόμη και αν το κοινό δεν ήταν και το πιο ενθουσιώδες που θα μπορούσε να υπάρξει, σου τη μεταφέρουν όλη αυτήν την ένταση. Αυτό που περίμενα ήταν να χτυπηθώ με χιτάκια αλά "Electric" το οποίο πρέπει και να άκουσα γύρω στις 50 φορές στο repeat πριν το live, αλλά οι στόχοι μου δεν μπορούσαν να αλλάξουν περισσότερο κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Δεν είναι τυχαία η εξέλιξη του ήχου τους και αυτό φαίνεται πολύ περισσότερο live. Οι καλύτερες στιγμές δεν ήταν οι πιο uptempo, αλλά αυτές που αν ο Neil Young τους παρακολουθούσε από την άκρη του μπαρ θα έσκαγε ένα χαμόγελο και θα σήκωνε στην υγεία τους την μπύρα του. Δηλαδή ωραία η πώρωση του κάθε "Open Your Heart", αλλά δεν την ανταλάσσω με τίποτα μετά την απόδοση του "I Saw Her Face". Αν το θεωρούσα ένα από τα καλύτερα κομμάτια τυο δίσκου, τώρα το θεωρώ το καλύτερο της χρονιάς. Στην αρχή άβολο κούνημα, μετά ανατριχίλες και στο τέλος στέκεσαι σαν χαζός να παρακολουθείς κάτι σημαντικό να συμβαίνει μπροστά σου.

Φαίνεται ότι τους αρέσει πολύ όλη αυτή η φάση με κομμάτια στο στυλ του "I Saw Her face" και εκεί είναι που αναδεικνύουν μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Πριν το live αμφιταλαντευόμουν για το πού ήθελα να συνεχίσουν μουσικά με τον επόμενο δίσκο χωρίς να έχω αφήσει την ιδέα ενός νέου "Leave Home", αλλά τώρα θεωρώ ότι θα συνεχίσουν με τέτοια κομμάτια, πιο country και πολύ "πιο Neil Young από Buzzcocks", και το κυριότερο είναι ότι με έπεισαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν το καλύτερο βήμα της καριέρας τους.

Κατά τα άλλα, την ένταση τέτοιων live να έχουμε μια φορά το μήνα και δεν έχω να ζητήσω τίποτε άλλο. Οι Men σε κάνουν να χτυπιέσαι και μετά να ανατριχιάζεις και μετά πάλι να χτυπιέσαι, εντάσσοντας όλα αυτά τα συναισθήματα κάτω από την ίδια ταυτότητα. Ό,τι περισπούδαστο και αν προσπαθήσεις να πεις και όποια άποψη και αν έχεις για τη νέα κατεύθυνση του ήχου τους, αν ήσουν στο An θα παραδεχτείς ότι πέρα από όλα αυτά, είναι απλά ΜΠΑΝΤΑΡΑ. Και λιτά και απέριττα, αυτή είναι η σημαντικότερη σύνοψη της βραδιάς.

mbv

Τόσα έχουν γραφτεί για το νέο δίσκο των My Bloody Valentine, ε τώρα που έχει περάσει λίγος καιρός από την κυκλοφορία του και έχω κατασταλλάξει μετά τον αρχικό ενθουσιασμό ας προσθέσω κι εγώ την αποψάρα μου (λολ). Αν κάτι έμοιαζε απίθανό όλα αυτά τα χρόνια που ακούω μουσική, ήταν να βγει ένας νέος δίσκος My Bloody Valentine. Πιο πιθανό θεωρούσα να αναστηθεί ο Cobain και να επανενωθούν οι Nirvana και να κάνουν παγκόσμιο tour με τις Girls Aloud, παρά ένα νέο άλμπουμ από τον Shields. Και τελικά βγήκε φέτος τόσο ξαφνικά ενώ ακόμη προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε αν όντως συνέβη ή αν ονειρευόμαστε.

Δε θα κάνω ανάλυση track by track του δίσκου, άλλωστε κυκλοφορούν πολλές τέτοιες κριτικές εκεί έξω που τα έχουν πει όλα. Έχω όμως γενικά την αίσθηση ότι οι αποθεωτικές κριτικές για το "mbv" βιάστηκαν αρκετά, και σίγουρα μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει ο παράγοντας της νοσταλγίας. Μαθαίνοντας για τους My Bloody Valentine και καθώς αγαπάς και τοποθετείς εκεί ψηλά τα "Isn't Anything" και "Loveless", εξιδανικεύεις και την εποχή κατά την οποία κυκλοφόρησαν. Όπως διάβαζα σε ένα κείμενο αυτές τις μέρες, η νοσταλγία έχει να κάνει με το να θες να βιώσεις κάτι ξανά στην εποχή του, και όχι αποκομμένο από αυτήν στη σήμερα. Αυτό όμως είναι αδύνατο και είναι και το πρόβλημά μου με το "mbv".

Στην πρώτη ακρόαση στο "Only Tomorrow" ένιωσα μια ανατριχίλα που συγκρίνεται με πολύ λίγα πράγματα στην καθημερινότητά μου, και το "In Another Way" είναι ένα χωνευτήρι ολόκληρης της καριέρας τους. Ακρόαση με την ακρόαση όμως δεν έμεινα όσο ικανοποιημένος ήθελα και περίμενα και έπιανα τον εαυτό μου να πιέζεται ώστε να λατρέψει αυτό που ακούει, χωρίς κατι τέτοιο να συμβαίνει από μόνο του και σε μεγάλο βαθμό. Το θέμα είναι πως δε νιώθω τα χρόνια που μεσολάβησαν από το "Loveless" μέχρι σήμερα. Το "mbv" ακούγεται σαν να είχε ηχογραφηθεί το 1992 και απλώς να κυκλοφορεί σήμερα. Θα μου πεις οκ, τί σημασία έχει αυτό αν είναι καλό; Ναι μεν είναι ένα κομμάτι του παρελθόντος που νοσταλγικά επιστρέφει στο παρόν, αλλά οι Ιρλανδοί είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο μόνοι τους έτσι κι αλλιώς. Δε διαφωνώ σε αυτό, ωστόσο το "mbv' δεν προσφέρει τίποτα καινούριο, και καταρρίπτει τους My Bloody Valentine από το στάτους της μυθικής μπάντας που έγραψε ιστορία μια μακρινή εποχή και τέλος.

Ίσως να έχει κάνει με το γεγονός ότι η αναμονή είναι πάντα καλύτερη από το ίδιο το γεγονός, και σε μερικές περιπτώσεις θα ήταν καλύτερο να μείνει πάντα στο στάδιο της αναμονής, αλλά το "mbv" δε λειτούργησε για εμένα όσο στους περισσότερους και μου "τσαλάκωσε" λίγο την παραπάνω ιδέα που είχα για την παρέα του Shields. Αν είχε κυκλοφορήσει δύο χρόνια μετά το "Loveless" θα έπαιρνε τις αποθεωτικές κριτικές; Μάλλον όχι. Είναι κακός δίσκος; Προφανώς και όχι. Είναι όμως κάτι που χρειαζόμασταν πραγματικά; Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό και οι απόψεις διίστανται, αυτή η ασάφεια πάντως λέει από μόνη της αρκετά.

#blogoscars - Born to be wild

The Master, Skyfall, The Dark Knight Rises

#blogoscars - Στα όπλα

 

Seven Psychopaths, Django Unchained, Looper