The Men @ An Club

Η φάση με τους The Men είναι λίγο περίεργη. Δεν είναι πολλές οι μπάντες που μέσα σε δύο χρόνια από κομμάτια όπως το "L.A.D.O.C.H." φτάνουν να πειραματίζονται με τη φυσαρμόνικα σε τραγούδια σαν το "Open the Door" και το "Bird Song". Με το φετινό δίσκο έκαναν σωστά τη μετάβαση που επιχείρησαν πέρυσι με το "Open Your Heart", και για αυτό το live τους στο An το περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία.

Γενικά επί σκηνής καταλαβαίνεις αρκετά πράγματα για την μπάντα και πόσο πραγματικά γουστάρει αυτό που κάνει και εκεί είναι που κερδίζεις πραγματικά το παιχνίδι, ειδικά αν μιλάμε για τις εξωστρεφείς συνθέσεις των Men είναι το γήπεδο στο οποίο καλούνται να παίξουν μπάλα. Η Αθήνα λοιπόν είχε την τύχη να είναι ο τελευταίος σταθμός σε αυτό το tour της μπάντας, και το τίμησαν δεόντως παίζοντας για κάτι παραπάνω από μια ώρα, περισσότερο δηλαδή από το μέσο όρο της ώρας που έπαιζαν σε όλη την προηγούμενη περιοδεία ( και στη Θεσσαλονίκη χοχο)

Καταρχάς τα μέλη της μπάντας βγάζουν όλα τόση ενέργεια, που ακόμη και αν το κοινό δεν ήταν και το πιο ενθουσιώδες που θα μπορούσε να υπάρξει, σου τη μεταφέρουν όλη αυτήν την ένταση. Αυτό που περίμενα ήταν να χτυπηθώ με χιτάκια αλά "Electric" το οποίο πρέπει και να άκουσα γύρω στις 50 φορές στο repeat πριν το live, αλλά οι στόχοι μου δεν μπορούσαν να αλλάξουν περισσότερο κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Δεν είναι τυχαία η εξέλιξη του ήχου τους και αυτό φαίνεται πολύ περισσότερο live. Οι καλύτερες στιγμές δεν ήταν οι πιο uptempo, αλλά αυτές που αν ο Neil Young τους παρακολουθούσε από την άκρη του μπαρ θα έσκαγε ένα χαμόγελο και θα σήκωνε στην υγεία τους την μπύρα του. Δηλαδή ωραία η πώρωση του κάθε "Open Your Heart", αλλά δεν την ανταλάσσω με τίποτα μετά την απόδοση του "I Saw Her Face". Αν το θεωρούσα ένα από τα καλύτερα κομμάτια τυο δίσκου, τώρα το θεωρώ το καλύτερο της χρονιάς. Στην αρχή άβολο κούνημα, μετά ανατριχίλες και στο τέλος στέκεσαι σαν χαζός να παρακολουθείς κάτι σημαντικό να συμβαίνει μπροστά σου.

Φαίνεται ότι τους αρέσει πολύ όλη αυτή η φάση με κομμάτια στο στυλ του "I Saw Her face" και εκεί είναι που αναδεικνύουν μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Πριν το live αμφιταλαντευόμουν για το πού ήθελα να συνεχίσουν μουσικά με τον επόμενο δίσκο χωρίς να έχω αφήσει την ιδέα ενός νέου "Leave Home", αλλά τώρα θεωρώ ότι θα συνεχίσουν με τέτοια κομμάτια, πιο country και πολύ "πιο Neil Young από Buzzcocks", και το κυριότερο είναι ότι με έπεισαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν το καλύτερο βήμα της καριέρας τους.

Κατά τα άλλα, την ένταση τέτοιων live να έχουμε μια φορά το μήνα και δεν έχω να ζητήσω τίποτε άλλο. Οι Men σε κάνουν να χτυπιέσαι και μετά να ανατριχιάζεις και μετά πάλι να χτυπιέσαι, εντάσσοντας όλα αυτά τα συναισθήματα κάτω από την ίδια ταυτότητα. Ό,τι περισπούδαστο και αν προσπαθήσεις να πεις και όποια άποψη και αν έχεις για τη νέα κατεύθυνση του ήχου τους, αν ήσουν στο An θα παραδεχτείς ότι πέρα από όλα αυτά, είναι απλά ΜΠΑΝΤΑΡΑ. Και λιτά και απέριττα, αυτή είναι η σημαντικότερη σύνοψη της βραδιάς.