Οι 10 αγαπημένοι δίσκοι του 2013 so far

1. Waxahatchee - Cerulean Salt

Την Waxahatchee την άκουσα για πρώτη φορά πέρυσι με το "American Weekend" το οποίο με πέτυχε ακριβώς στο σημείο που δε χρειάστηκαν και πολλές ακροάσεις για να το λατρέψω. Φέτος κυκλοφόρησε το δεύτερο δίσκο της με τίτλο "Ceryulean Salt" και αν και στην αρχή η αλλαγή που επιχείρησε στον ήχο τυης μου φάνηκε λίγο περίεργη, στην πορεία αγάπησα αυτό το άλμπουμ περισσότερο και από το ντεμπούτο. Κιθάρες βγαλμένες από τα πολύ καλά 90s και ψυχωμένες προσωπικές ερμηνείες δημιουργούν ένα δίσκο από αυτούς που αν και δε θα γίνουν αποδεκτοί μαζικά, θα γίνουν σημείο αναφοράς για όλους αυτούς που θα κολλήσουν μαζί τους. Ο μοναδικός φετινός δίσκος με τον οποίο έχω ταυτιστεί τόσο πολύ. Η αλλαγή από το "Misery Over Dispute" στο "Lively" είναι η αγαπηνμένη μου μουσική στιγμή του 2013 so far.

Αγαπημένο: Misery Over Dispute

2. FIDLAR - FIDLAR

Τις προηγούμενες χρονιές στις πρώτες θέσεις της blogovision έβαζα κατά κύριο λόγο δίσκους που θεωρούσα καλύτερους παρά αγαπημένους, και για αυτό λέω φέτος να σπάσω λίγο την παράδοση. Όπως και ο δίσκος της Waxahatchee, 35 λεπτά αρκούν για να γίνεις ουσιαστικός χωρίς να κουράσεις. Οι FIDLAR αποδεικνύουν ότι το βρώμικο ροκ εν ρολ είναι ό,τι πιο εθιστικό έχει βγάλει η μουσική, και είναι από τις ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια που ένας τέτοιος δίσκος είναι πιο κολλητικός και από ποπ κυκλοφορίες. Αν κάποιος πει ότι το "Cheap Beer" είναι ο ύμνος μιας γενιάς, απλά θα σηκώσω το μπουκάλι μου για να τσουγκρίσω το δικό του.

Αγαπημένο: LDA

3. Kanye West - Yeezus

Ξεκάθαρα η πιο πολυσυζητημένη κυκλοφορία στο πρώτο μισό του '13. Ο Kanye West είναι μια κατηγορία μόνος του και πηγαίνει τη μουσική του όπου θέλει αυτός χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του, και φέτος ήρθε με μινιμαλιστικές/μηδενιστικές διαθέσεις με ένα δημιούργημα που βρίσκεται εκεί που οι Death Grips συναντούν τους Nine Inch Nails. Ό,τι πιο heavy και σκοτεινό έχει βγάλει στη ζωή του, ειδικά πάνω που αυτή βρίσκεται στα πολύ πάνω της, και όταν βροντοφωνάζει ότι είναι Θεός το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πιάσεις ένα ακόμη κρουασάν και να το βουλώσεις. Το SPIN έγραψε ότι ο Kanye West είναι οι Pink Floyd του σήμερα, και δεν έχουν και πολύ άδικο εδώ που τα λέμε.

Αγαπημένο: New Slaves

4. Justin Timberlake - The 20/20 Experience

Ναι αλλά είναι indie legit; Ποσώς με απασχολεί αφού είναι μια από τις μεγαλύτερες επιστροφές των τελευταίων ετών, και αυτό χωρίς να μένει στις  δόξες του παρελθόντος. Ο Timberlake ωρίμασε σαν το παλιό καλό κρασί (sic) και κοιτάζει πίσω στο παρελθόν της ποπ και της R&B μουσικής για να ανοίξει δρόμο για το μέλλον τους. Στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο να χωνέψω το πόσο διαφέρει από JT που μάαθμε, αλλά τελικά κόλλησα σε σημείο ακόμη να μην έχω χορτάσει να το ακούω στο repeat. Αν το "FutureSex/LoveSounds" ήταν ΤΟ σεξ, αυτό είναι Ο έρωτας. Και μπορεί αυτό να ακούγεται γραφικά τσιτάτο (έπρεπε), ακούγοντας πάντως στίχους όπως το "I heard your girlfriend tell you, you could do better / Well, I'm the best ever" καταλαβαίνεις τί θέλω να πω. Έφερε το σέξι πίσω.

Αγαπημένο:  Mirrors

5. Pharmakon - Abandon

Γενικά σε αυτές τις λίστες είναι καλύτερο να βάζεις τους δίσκους που άκουσες και αγάπησες περισσότερο, αλλά υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις δίσκων που άκουσες μεν λίγες φορές, αλλά ήταν οι καλύτερες ακροάσεις που έκανες μέσα στη χρονιά. Η Pharmakon είναι περίπτωση Swans, με το "Abandon" να είναι ένας αδιανόητα δύσκολος και επίπονος δίσκος ως προς την ακρόασή του, αλλά μόλις μπεις μέσα στην αρρώστια του δε θα θες να βγεις. Βασικά πρόκειται για τη δημιουργία ενός κόσμου που δεν ξέρω πώς ακριβώς τον έχτισε μόνη της αυτή η 22χρονη χαριτωμένη κατά τα άλλα κοπελίτσα, αλλά ξέρω ότι τα ταξίδια μου σε αυτόν θα γίνονται σε σταθερή βάση. Σοκ. Δέος. Τέχνη.

Αγαπημένο: Crawling on Bruised Knees

6. Vampire Weekend - Modern Vampires of the City

Όχι ότι οι Vampire Weekend δεν ήταν καλή μπάντα, αλλά με αυτό το δίσκο ανέβηκαν στο επίπεδο των μεγάλων της εποχής τους. Όσο και αν πάντα μου άρεσαν ποτέ δεν περίμενα να βγάλουν κάτι τέτοιο. Σαν statement είναι το δικό τους "The Suburbs", πιάνοντας την αστική αύρα και μετατρέποντάς τη σε νότες. Το "Hannah Hunt" με διαλύει κάθε φορά και το ευχαριστιέμαι με την ψυχή μου.

Αγαπημένο: Hannah Hunt

7. Savages - Silence Yourself

Από όλους τους δίσκους που έχω ακούσει φέτος, κανείς δε συναγωνίζεται σε ένταση το ντεμπούτο των Savages. Είναι από τις περιπτώσεις που νιώθεις ότι ακούς κάτι σημαντικό, μια μουσική επανάσταση, και ακόμη και αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει, είναι κάτι που δε συναντάς και τόσο συχνά στην εποχή μας. Τώρα πρέπει να τις δω και live.

Αγαπημένο: Marshal Dear

8. Deafheaven - Sunbather

Το θέμα με αυτό το δίσκο είναι το εξής: βαριέμαι εύκολα τόσο με το post rock όσο και με το black metal, αλλά το "Sunbather" ενώνει και τα δύο χωρίς να είναι τίποτα από αυτά ενώ παράλληλα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον απ'ό,τι έχουν να προτείνουν αυτά τα μουσικά είδη εν έτει 2013. Με "αντικειμενικά" κριτήρια, αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής.

Αγαπημένο: Sunbather

9. Disclosure - Settle

Χαίρομαι πραγματικά με όλη αυτή τη φάση με την άνοδο της βρετανικής χορευτικής μουσικής. Ενώ στην Αμερική δίνουν έμφαση στα ίδια και τα ΄δια μεγάλα beats, οι Άγγλοι προτιμούν το ρυθμό και με δίσκους όπως το "Settle" κερδίζουν το παιχνίδι. Είναι από τους δίσκους που δε βαριέσαι με τίποτα, δε θα τους κόψεις για να βάλεις κάτι κιθαριστικό, και ορκίζομαι ότι κάθε φορά στο "White Noise" βλέπω τα μυαλά μου να χορεύουν παρέα με τα τσιμέντα του απέναντι τοίχου μου. Εθισμός.

Αγαπημένο: F for You

10. Secret Colours - Peach

Αυτός ο δίσκος δεν ανακαλύπτει τίποτα καινούριο και το πιθανότερο είναι να μη βρίσκεται καν στην εικοσάδα στο τέλος της blogovision, αλλά το βάζω τώρα εδώ μπας και το ακούσει κανένας άνθρωπος. Πραγματικά τους αγαπώ τους Secret Colours. Τίποτα δεν έχει κουράσει τα τελευταία χρόνια όσο οι ρετρό ψυχεδέλειες με τόσους δίσκους που βγαίνουν και τους ακούς μια φορά και μετά τους ξεχνάς για πάντα, αλλά αυτοί διαφέρουν σε κάτι πολύ σημαντικό: στην έμπνευση. Με κάποιο τρόπο έχουν αποκτήσει χαρακτήρα σε σημείο που αν ακούσεις ένα κομμάτι τους καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι αυτοί, και σε μεταφέρουν στα 60s σαν να έχουν ζήσει στην εποχή. Καλύτερο και από παγωτό ροδάκινο.

Αγαπημένο: Peach