Singapore Sling @ An Club

Δεν ξέρω για ποιο λόγο το έχω αυτό το μπλογκ πέρα από το να συμμετέχω στα #blogo-ο,τιδήποτε, οπότε πού και πού θα γράφω για διάφορα gigs που πηγαίνω έτσι για να γεμίζω το χρόνο. Το βράδυ της Πέμπτης λοιπόν είπα να σπάσω για λίγο την παράδοση του «ενθουσιάζομαι για συναυλία-λέω σε όλο τον κόσμο ότι θα πάω σε αυτήν-δεν πηγαίνω» και πέρασα από το An για το live των Singapore Sling.

Η υπέροχα κρύα βραδιά άρχισε ως συνήθως στη γιγαντοοθόνη δίπλα από το An με το παιχνίδι της Άλκμααρ με τον ΠΑΟΚ, και αφού ο κόσμος πανηγύρισε έναν πολύτιμο βαθμό της Ελλάδας στη μάχη της με την Ελβετία στην κατάταξη της ΟΥΕΦΑ (λολ) και τσεκάραμε για μια τελευταία φορά το timeline του twitter πριν μπούμε «εκεί που δεν έχει σήμα», η δράση μεταφέρθηκε στη σκηνή με τους My Drunken Haze. Μια χαρά μπάντα είναι σε αυτό που κάνουν και διατηρούν τη συνοχή τους παρά τις όποιες αλλαγές, απλά η αλήθεια είναι έχουμε ακούσει τόσες ρετρό γκαραζοψυχεδέλειες τα τελευταία χρόνια που κάπου σαν είδος έχουν κουράσει. Δεν είναι ο ήχος που προτιμώ στα live, αλλά το κοινό πέρασε καλά, η μπάντα επίσης, οπότε δε μου πέφτει λόγος.

Λίγα λεπτά μετά τις 11 οι Singapore Sling ανέβηκαν στη σκηνή ως τρίο αφού ο μπασίστας τους για κάποιο λόγο δεν τα κατάφερε να έρθει στην Αθήνα, και ξεκινώντας με το «Never Forever» από τον ομότιτλο δίσκο του 2011 «πλημμύρισαν» το An με τις cool-as-fuck θορυβώδεις κιθαριστικές τους μελωδίες. Παρά τις όποιες απουσίες δε δυσκολεύτηκαν να γεμίσουν τη σκηνή, και πέρα από τον ήχο τους αυτό οφείλεται και στη σκηνική τους παρουσία. Μπορεί να πήραν το όνομά τους από την ταινία του Νίκου Νικολαΐδη, αλλά μοιάζουν σαν να τους έχει σκηνοθετήσει ο Άκι Καουρισμάκι. Για την ακρίβεια νιώθεις σαν να βρίσκεσαι μέσα στο σύμπαν κάποιας ταινίας του Φινλανδού σκηνοθέτη και να τους παρακολουθείς να παίζουν από τη γωνία κάποιου μπαρ. Ο frontman τους καταφέρνει να είναι cool χωρίς να προσπαθεί καν (εντάξει, βοηθάνε λίγο και τα Wayfarer) και ο έτερος κιθαρίστας μοιάζει εμφανισιακά με τον Morrissey αν αυτός έτρωγε κρέας και κάπνιζε. Τέλος πάντων, τιμάνε την ισλανδική καταγωγή τους με τη σκηνική τους παρουσία.

Από εκεί και πέρα στο καθαρά μουσικό κομμάτι έπαιξαν αρκετά τραγούδια από το «Never Forever», και είναι λογικό αφού είναι ό,τι πιο καινούριο έχουν βγάλει, αλλά τα highlights της συναυλίας ήρθαν όταν ο ντράμερ τους παράτησε τα κρουστά και κάθισε πίσω από το drum kit. Μετά από λίγο στο μπάσο προστέθηκε ο μπασίστας των My Drunken Haze, ο οποίος τα πήγε περίφημα, και με την ομάδα σε πλήρη απαρτία παρέδωσαν στιγμές αγίου θορύβου που για λίγο ένιωσα σαν ότι βρισκόμουν σε συναυλία Deerhunter. Γενικά οι Singapore Sling για μια ώρα τη μάτωσαν τη φανέλα, και είναι από αυτά τα live που πέρασα καλά χωρίς να ιδρώσω καθόλου και χωρίς να βουίζουν μετά τα αυτιά μου. Αυτές δεν είναι οι ιδανικές συνθήκες για κάθε live; Δε μου άλλαξαν τη ζωή αλλά μπορώ να ακούω αυτόν τον ήχο για ώρα χωρίς να με απασχολεί καν ποιος παίζει. Το τέλειο live για να καλωσορίσουμε τα πρώτα κρύα.

Ps. Kudos ξανά στο team της Arte Fiasco.