20. Kanye West - Gorgeous
19. John Grant - Marz
18. Belle & Sebastian - Write About Love
17. LCD Soundsystem - I Can Change
16. Whirl - Leave
15. Sabbath Assembly - Hymn of the Consecration
14. Ida Maria - Devil
13. Sleigh Bells - Treats
12. The Black Angels - Phosphene Dream
11. Kylesa - Don't Look Back
10. Gorillaz - Stylo
9. The Besnard Lakes - Like the Ocean, Like the Innocent Pt. 2: The Innocent
8. Deerhunter - Desire Lines
7. Best Coast - When I'm With You
6. Sufjan Stevens - Impossible Soul
5. Zola Jesus - Night
4. Dax Riggs - See You All In Hell or New Orleans
3. Weekend - Youth Haunts
2. Caribou - Odessa
1. Arcade Fire - Suburban War
Ήταν μια εποχή που το ίντερνετ δεν είχε μπει ακόμη στις ζωές μας. Τα παιδιά έβγαιναν έξω για να παίξουν. Δεν υπήρχαν έγνοιες για οικονομική κρίση. Το μέλλον φαινόταν μακρινό. Ήταν μακρινό. Φάνταζε σαν κάτι που θα αργήσει πάρα πολύ να έρθει. Ο καθένας μπορούσε να γίνει ό,τι ήθελε. Ο ένας πυροσβέστης, ο άλλος αστροναύτης, αρχαιολόγος, αστέρας της μουσικής. Όλα ήταν αθώα. Οποιαδήποτε υστεροβουλία δε χωρούσε, παρά μόνο στα πλαίσια του παιχνιδιού. Κυνηγυτό, αμπάριζα, κρυφτό. Αυτό που δε μπορούσες να αντιληφθείς τότε, είναι ότι το παιχνίδι αυτό θα ήταν στην ουσία κάποια μέρα η πραγματικότητα... Στα προάστια... Ο χρόνος όμως περνάει γρηγορότερα απ'όσο μπορείς να φανταστείς. Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο. Το ίντερνετ έχει μπει για τα καλά στη ζωή σου. Αποχωρίζεσαι παλιούς φίλους, και κάνεις νέους. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα έχουν μετατραπεί σε τυποποιημένες σχέσεις με τα "πρέπει" τους και τα "δεν πρέπει" τους, και πλέον είσαι κάτι συγκεκριμένο, το οποίο θα ακολουθείς για την υπόλοιπη ζωή σου. Βιώνεις τη μέρα της μαρμότας. Το ασαφές και μακρινό μέλλον έχει γίνει παρόν. Τα παιδιά στα προάστια δεν είναι τα ίδια. Σαν κάτι να έχει διαβρώσει αυτήν την αθωότητα που θα έπρεπε να εκπέμπουν. Τα προάστια δεν είναι τα ίδια. Μια εταιρεία έχει στεγάσει τα γραφεία της εκεί που πήγαινες Λύκειο. Εκεί που κάποτε ήταν αλάνες γεμάτες με παιδιά που ξέσκιζαν τα γόνατά τους στα χώματά, τώρα φιγουράρουν παντού πολυκατοικίες. Το μόνο πράγμα που έχει μείνει από τότε είναι οι ξεθωριασμένες σου αναμνήσεις. Τα προάστια έχουν αλλάξει... Στην εποχή που το single τα έχει ισοπεδώσει όλα, οι Arcade Fire γράφουν έναν concept δίσκο που δε γίνεται να πατήσεις το skip ακούγοντας τον. Δε θα ξεχωρίσεια κάποια κομμάτια για να τα βάλεις σε μια playlist που θα παίζει όσο θα σερφάρεις στο ίντερνετ. Θα τον ακούσεις πάντα από την αρχή ως το τέλος του. Το "Suburbs" των Arcade Fire δεν είναι απλά ο καλύτερος δίσκος του 2010. Είναι κάτι παραπάνω. Γιατί ξέρω πολύ καλά πως μετά από χρόνια, μόλις δω έναν τοίχο που πάνω του θα είναι γραμμένο σε μορφή συνθήματος: "In the suburbs I learned to drive/And you told me I'd never survive/Grab your mother's keys, we're leaving.", θα σκάσει στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο γεμάτο νόημα, και δε θα μείνω ασυγκίνητος... Οι Arcade Fire είναι πλέον και με τη βούλα η μπάντα της γενιάς μας. Και το 'Suburban War' είναι το τραγούδι της χρονιάς.
ΥΓ: Θα μου λείψει η blogovision. Του χρόνου πάλι... :)
Ανακεφαλαιώνοντας: 01. Arcade Fire - The Suburbs 02. Dax Riggs - Say Goodnight To The World 03. Weekend - Sports 04. Beach House - Teen Dream 05. Deerhunter - Halcyon Digest 06. Kylesa - Spiral Shadow 07. Jonsi - Go 08. Caribou - Swim 09. Sufjan Stevens - The Age of Adz 10. The National - High Violet 11. The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are The Roaring Night 12. Women - Public Strain 13. Male Bonding - Nothing Hurts 14. Best Coast - Crazy For You 15. 65daysofstatic - We Were Exploding Anyway 16. The Black Angels - Phosphene Dream 17. No Age - Everything In Between 18. Crocodiles - Sleep Forever 19. Liars - Sisterworld 20. Interpol - Interpol
Στα 90's το sludge metal άνθησε στον αμερικάνικο Νότο. Οι Acid Bath από τη Louisiana ήταν μία από τις μπάντες που ξεχώρισαν. Και αυτό δε συνέβη μόνο για τη μουσική τους, αλλά κυρίως λόγω των ερμηνειών του τραγουδιστή τους, που παρέκκλιναν αρκετά από τα τυπικά φωνητικά της σκηνής. Ο Dax David Riggs είναι ένας καλλιτέχνης που πάντα είχε ανησυχίες. Ποτέ δεν έμεινε στάσιμος σε κάποιο συγκεκριμένος είδος, και πάντα πίστευε πως οι τέχνες είναι αλληλένδετες. Ο πρώτος του solo δίσκος κυκλοφόρησε το 2007, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς "δικός του", μιας και προοριζόταν να είναι ο δεύτερος δίσκος των Deadboy and the Elephant, της τελευταίας δηλαδή ασχολίας του Riggs σε μπάντα. Έτσι, το φετινό "Say Goodnight To The World" είναι ουσιαστικά ο πρώτος δίσκος που ο Riggs έχει την απόυτη ελευθερία των κινήσεων για να γράψει τη μουσική που ο ίδιος επιθυμεί. Και εν τέλει, πρόκειται για μία 100% αληθινή δουλειά, όπου ο καλλιτέχνης καταθέτει την ίδια την ψυχή του μέσα στη μουσική του. Ακριβώς έτσι θα ακουγόταν η dream pop αν έβγαινε από τα σπάργανα των μπαρουτοκαπνισμένων blues του αμερικάνικου Νότου. Τότε που ο μουσικός είχε μόνο τη μουσική του και ένα μπουκαλάκι με αλκοόλ στη μέσα τσέπη του ξεθωριασμένου σακακιού του. Η διασκευή στο 'Heartbreak Hotel' του Elvis παίζει να είναι και η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει. Σοβαρά. Ο Riggs αποδίδει αληθινό νόημα στους στίχους του κομματιού. Σαν το ίδιο το τραγούδι να τον περίμενε τόσα χρόνια για να "απελευθερωθεί". Το κλείσιμο με το ανατριχιαστικό 'See You All In Hell or New Orleans' αποδεικνύει ότι ο Dax Riggs είναι ένας αληθινός bluesman, και ένας σκοτεινός Elvis Presley. Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες των Νότιων πολιτειών θα πρέπει να είναι υπερήφανες για αυτόν.
Αυτό που μ'αρέσει στη μουσική είναι ότι πάντα μπορείς να ανακαλύψεις κάτι καινούριο που θα σε συνεπάρει. Έχεις την αίσθηση ότι ο αγαπημένος σου δίσκος, αυτός που θα ταιριάζει επακριβώς με αυτό που ψάχνεις στη μουσική, είναι ακόμα εκεί έξω και σε περιμένει. Και εν τέλει, αυτό είναι που σε κάνει να ψάχνεσαι συνεχώς, και να ακούς σχεδόν ψυχαναγκαστικά όλες τις νέες κυκλοφορίες. Το "Sports" των Weekend το πέτυχα σε ένα site για downloading. Έγραφε πως παίζουν post punk, και μιας και το εξώφυλλο μου θύμισε λίγο το "Unknown Pleasures", είπα να το κατεβάσω. Και τελικά αποδείχθηκε το ντεμπούτο της χρονιάς. Οι Weekend από το San Francisco συνδυάζουν άψογα το πρώιμο post punk με το shoegaze/noise rock των late 80's, και ακούγονται σαν οι Sonic Youth να τζαμάρουν με τους A Place To Bury Strangers, έχοντας ως μοναδική επιρροή τους Joy Division. Δεν κάνουν όμως ένα απλό ξεπατίκωμα των αγαπημένων τους συγκροτημάτων. Ο δίσκος περιέχει συνθέσεις που θα ζήλευαν ακόμη και οι μπάντες που συνιστούν τις επιρροές τους. Εκεί που με πάει το κλείσιμο του στοιχειωτικού 'Youth Haunts', δε με πάει κανένα άλλο φετινό κομμάτι. Το 'Landscape' είναι το ιδανικό τραγούδι για να το ακούς τις μικρές ώρες, στις πιο μοναχικές σου στιγμές, περιμένοντας κάποιον ή κάποια που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Το 'End Times' είναι το κομμάτι που μετά από 10-15 χρόνια, και εφόσον οι Weekend έχουν κάνει καριέρα, θα το ζητάει όλος ο κόσμος στις συναυλίες τους. Μεγαλειώδες ντεμπούτο, δημιουργεί υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια.
Οι Beach House από τη Βαλτιμόρη μεταπήδησαν στη μεγάλη Sub Pop, και κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο της πρώτες μέρες του 2010. Ομολογώ πως στις πρώτες ακροάσεις δεν ενστερνιζόμουν τον ενθουσιασμό των διθυράμβων που λάμβανε από τους κριτικούς. Κάπως πιο χαλαρό και ambient-οειδές από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, και με αρκετά καθαρή παραγωγή, απαλλαγμένη από τα reverbs που είναι ξανά στη μόδα στο χώρο. Ίσως να έφταιγε και το ότι κυκλοφόρησε στην καρδιά του χειμώνα. Κακά τα ψέμματα, το dream pop λατρεύει το καλοκαίρι. Τελικά, μπήκαν και οι ζέστες, και έχοντας ακούσει το δίσκο ήδη αρκετές φορές, κάπου το συνήθισα. Συνειδητοποίησα πως ήθελα να τον ακούω συνέχεια. Γιατί εν τέλει, για να αγαπήσεις το "Teen Dream" πρέπει να είσαι και στην κατάλληλη διάθεση. Είναι ο ιδανικός δίσκος για να τον ακούσεις το καλοκαίρι, ενώ θα είσαι ξαπλωμένος σε μια αιώρα δίπλα σε κάποιο παραθαλάσσιο σπίτι στον Ατλαντικό, με μοναδική συνοδεία τον παφλασμό της θάλασσας, τα θαλασσοπούλια, και τη φωνή της Victoria Legrand. Οι Beach House με αυτόν το δίσκο ανεβαίνουν στην Α' Εθνική του indie, και χτυπούν με αξιώσεις το πρωτάθλημα.
Οι Deerhunter είναι από τις λίγες μπάντες που εξέλιξαν το αμερικάνικο indie rock στα 00's, δίνοντάς του ταυτόχρονα νόημα ύπαρξης. Σε κάθε δίσκο εξελίσσονται, πειραματιζόμενοι με διάφορα στυλ songwriting. Ξεκινώντας από το post punk revival του ντεμπούτου τους, πέρασαν από την τοξική ψυχεδέλεια του "Cryptograms", συνέχισαν σε πιο sheogaze ρυθμούς με το "Microcastle", και στον τέταρτο δίσκο τους το dream pop στοιχείο κυριαρχεί. Δε λείπουν βέβαια κάποια ξεσπάσματα του ιδιόμορφου indie rock των Deerhunter ως παρεμβολές στην πορεία, για να καταδείξουν απλά πως ο Bradford Cox είναι πλέον και με τη βούλα μια από τις μεγαλύτερες και αυθεντικότερες προσωπικότητες του χώρου. Το παράδοξο με το "Halcyon Digest" είναι πως μέσα στην ασφυξία που μπορεί εν τέλει να αποπνέει, είναι ένα τρομερά εθιστικό album, το οποίο όμως δε θα σου φανερωθεί αμέσως. Αρχικά, ίσως ακούγοντάς το σου φανεί υπνωτιστικό. Ίσως ακόμη αισθανθείς μια ελαφρά δυσφορία. Στην πορεία όμως θα εθιστείς. Θα θες να ακούς το δίσκο συνέχεια, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αυτό σε αντιδιαστολή με τους περισσότερους δίσκους του είδους, που σε περιμένουν να είσαι σε συγκεκριμένη διάθεση για να τους ακούσεις. Και εδώ έγκειται το ταλέντο του Cox. Έχει αποκτήσει τεράστιο hype χωρίς να είναι εμπορικός. Έχει βρεί τον τέλειο ήχο για αυτό που θέλει να κάνει, και παραδίδει τον πιο μεστό, πιο ώριμο και πιο άρτιο δίσκο της μέχρι στιγμής καριέρας του. Το 'Helicopter' είναι από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου, και στην πορεία θα εκτιμήσεις και το φαινομενικά απλό videoclip του.
Η Georgia των ΗΠΑ είναι αδιαμφισβήτητα η Μέκκα του σκληρού ήχου αυτήν τη στιγμή. Η τοπική sludge σκηνή φαίνεται πως κινείται με τους δικούς της όρους και ρυθμούς, και τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να πειραματίζεται μουσικά σε πιο mainstream φόρμες. Δε σου αφήνει όμως περιθώρια να πεις ότι αυτό συμβαίνει λόγω προσπάθειας προσέλκυσης ευρύτερου ακροατηρίου, από τη στιγμή που ακούγοντας δίσκους σαν το "Spiral Shadow", αντιλαμβάνεσαι ότι το ζητούμενο είναι η μουσική. Ας δούμε τα πράγματα με λίγη φαντασία. Στον πέμπτο τους δίσκο λοιπόν, οι Kylesa ηχούν σαν τη στιγμή που μερίδα του αμερικάνικου hardcore/punk μεταλλάχθηκε με μπάντες όπως οι Sonic Youth και οι Husker Du, σε αυτό που λατρέψαμε ως US indie rock. Το μόνο που αλλάζει είναι η heavy προσέγγιση των περισσότερων κομματιών. Κατά τα άλλα, το skate feeling είναι εδώ, το rock πηγάζει πάλι από δεξαμενή πιο ακραίων μουσικών, και η Laura Pleasants πλέον προσιδιάζει στην Kim Gordon. Οι δύο drummers που διαθέτει η μπάντα μπορεί να μη φαίνονται μέσα στο δίσκο αν δεν το γνωρίζεις, αλλά δίνουν έναν τόνο tribal ψυχεδέλειας στο όλο αποτέλεσμα. Μένει να δούμε που θα οδηγήσει αυτή η τάση της σκηνής της Georgia, με μπροστάρηδες τους Mastodon και τους Kylesa. Το μόνο βέβαιο είναι πως ό,τι συμβαίνει, είναι ακόμα στην αρχή. Η power pop του 'Don't Look Back' το αποδεικνύει.
Τα τελευταία χρόνια ο Jonsi των Sigur Ros φαίνεται να διανύει παρατεταμένη περίοδο φόρμας. Το 2008 κυκλοφόρησε δίσκο με τους Sigur Ros, πέρυσι με τους Riceboy Sleeps, και φέτος κυκλοφορεί το ντεμπούτο του. Το "Go" είναι πιο pop και λιγότερο ambient-οειδές από τις δουλειές των Sigur Ros. Στην ουσία ακούγεται σαν μια εκλαϊκευμένη εκδοχή τους. Το ταλέντο του Jonsi όμως είναι τέτοιο, που η κρυστάλλινη αθωότητα του, μετατρέπει το κάθε τραγούδι σε ένα πανέμορφο παραμύθι. Χρώματα, φώτα, παιχνίδια, χαρά, η προσμονή που έχουν τα μικρά παιδιά για τις γιορτές, και οι ανεκτίμητες στιγμές του να κάθεσαι ολόκληρο το βράδυ κοιτώντας τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου περιμένοντας τον Αη Βασίλη. Αυτές οι εικόνες σου έρχονται στο νου ακούγοντας το δίσκο. Γιατί ο Ισλανδός έχει ένα μοναδικό τρόπο να βγάζει το παιδί από μέσα σου. Και επειδή στην τελική όλοι έχουμε την ανάγκη κάποιες φορές να πάμε πίσω σε αυτήν την εποχή και στα συναισθήματα με τα οποία αυτή ταυτίζεται. Λίγοι μουσικοί έχουν αυτό το ταλέντο. Και καθώς ο Jonsi αυτή τη στιγμή είναι ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό, δε θα μπορούσα να μη βάλω το "Go" στη δεκάδα της λίστας μου...
Ο Καναδός Daniel Snaith ήξερε πάντα πως να πειραματίζεται με τις μουσικές του, και να παραμένει επίκαιρος, από τότε που ηχογραφούσε ως Manitoba. Οι δίσκοι του υπό το όνομα Caribou κατάφεραν να κερδίσουν μεγάλη μερίδα ακροατών, πέρα από το indie κοινό, και φτάνουμε έτσι στο φετινό "Swim", το οποίο πρόκειται άνετα για ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει από την εποχή του "Up In Flames" (ως Manitoba ακόμα). Φουτουριστική electronica, που διεγείρει το σώμα να λικνιστεί στους ρυθμούς της, αλλά παράλληλα και το μυαλό, μιας και ο δίσκος δεν είναι καθόλου επιφανειακός και χρειάζονται αρκετές ακροάσεις μέχρι να διεισδύσεις στον πυρήνα του ώστε να τον αγαπήσεις και να κολλήσεις μαζί του. Η υδάτινη προσέγγιση του ήχου του "Swim" δείχνει το μέλλον. Ένας ήλιος μέσα στο νερό. Το 'Odessa' είναι το χιτ της χρονιάς, και ένας από τους λόγους για τους οποίους στο μέλλον θα μνημονεύεις το 2010. Και σε κάθε περίπτωση, πλέον ακούγοντας το όνομα Caribou, δε μου έρχεται πρώτα στο μυαλό το κομμάτι από το ντεμπούτο των Pixies, αλλά ο κύριος Dan Snaith. Και για μένα αυτό είναι ένα σημαντικό επίτευγμα...
Υπάρχουν περιπτώσεις καλλιτεχνών που θεωρείς πως στη ζωή τους πρέπει να είναι υπερβολικά βαρετοί και ξενέρωτοι, που είσαι σίγουρος πως δε θα μπορούσες να κάνεις παρέα μαζί τους, αλλά σου αρέσει το έργο τους. Ίσως αυτό εν τέλει να συμβαίνει επειδή διοχετεύουν όλο το πάθος τους στην τέχνη τους. Ο Sufjan Stevens είναι μια τέτοια περίπτωση. Βλέπεις τις φωτογραφίες του τις οποίες θα ζήλευε και επικοινωνιολόγος Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου στις Αμερικάνικες εκλογές, και από την άλλη ακούς τους δίσκους του και απλά συγκλονίζεσαι. Ο Sufjan λοιπόν, μετά το "Illinois" εγκαταλείπει το τρελό εγχείρημα να γράψει ένα album για κάθε μία από τις πολιτείες των ΗΠΑ, και κυκλοφορεί το "The Age of Adz". Πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, η αίσθηση του 'υψηλού' που διακατέχει τον Sufjan αρτιότερη από ποτέ, και ένα 26λεπτο επικό κομμάτι, που θέλει εξ ορισμού να είναι το τραγούδι που θα σφραγίσει το 2010. Ο Sufjan Stevens, ακριβώς σαν το παλιό καλό κρασί, κάθε δίσκο γίνεται και καλύτερος. Με το "The Age of Adz" αποδεικνύει πως είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής μας. Ακόμη και αν δε σου αρέσει, θα τον σεβαστείς. He's not fucking around...
Πάντα όταν φτάνεις στη στιγμή που θα συντάξεις τη λίστα σου με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, τίθεται το εξής ερώτημα: ποιοι είναι αυτοί που πρέπει τελικά να υπερτερήσουν; Αυτοί τους οποίους άκουσες περισσότερες φορές; Που σε τραβούσαν να τους ακούσεις ακόμα και σε εποχές που δεν είχες ποια νέα κυκλοφορία να πρωτοακούσεις, ή αυτοί που τους άκουσες κάποιες συγκεκριμένες, όχι πάρα πολλές, φορές, αλλά αυτές οι φορές ήταν πάντα υψηλού επιπέδου, και ενδεχομένως ακόμη και καθαρτικές. Το "High Violet" των National λοιπόν, δεν είναι ο δίσκος που θα σε κάνει να εθιστείς μαζί του τόσο πολύ ώστε να θες να τον ακούς συνέχεια και παντού. Είναι ένας δίσκος στον οποίο θα ανατρέξεις συγκεκριμένες φορές μέσα στη χρονιά. Κάποια κρύα και συννεφιασμένα πρωινά του χειμώνα, όταν θα είσαι μόνος σου και θα χρειάζεσαι μια παρέα στην οποία θα θες διηγηθείς τις ιστορίες σου και να σε κατανοήσει, δεν έχεις παρά να φτιάξεις ένα ζεστό καφέ και να βάλεις το "High Violet" να παίζει. Και ως δια μαγείας, θα αισθανθείς καλύτερα. Μπορεί λίγο αργότερα να θες να πας να κάνεις μια βόλτα σε κάποιο κοντινό πάρκο. Πάρε το παλτό σου, και πάρε μαζί σου και το mp3 player, και άσε απλά το album να παίζει. Θα καταλάβεις τότε πως το "High Violet" δε γίνεται να λείπει από τη λίστα μου με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, όπως και ότι η δεκάδα μου δε θα μπορούσε να άνοιγε με καλύτερο τρόπο. Το videoclip του 'Bloodbuzz Ohio' μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά απλοϊκό, αλλά μόλις μπεις στο πνεύμα του δίσκου θα το εκτιμήσεις...
Κάτι περίεργο γίνεται με αυτούς τους Καναδούς. Από τον Neil Young και τους Rush, μέχρι τους Godspeed You! Black Emperor και τους Arcade Fire, πάντα είχαν τον τρόπο τους να πρωτοπορούν και να σε αναγκάζουν να ασχοληθείς μαζί τους. Οι Besnard Lakes από το Montreal του Quebec δείχνουν να συνεχίζουν αυτήν τη μουσική παράδοση. Φτάνοντας στον τρίτο δίσκο τους, παίρνουν τα καλά του post rock του σήμερα και τα αναμειγνύουν με μια shoegaze-ίζουσα ψυχεδέλεια, καταθέτοντας τη δική τους άποψη για το indie rock του σήμερα. Το αριστοτεχνικό εξώφυλλο δύναται να ιδωθεί και αλληγορικά. Η μουσική του δίσκου θα μπορούσε να περιγραφεί ως το κατάλληλο soundtrack για μια νύχτα κατά την οποία βαδίζεις προς το άγνωστο αλλά γεμάτο όνειρα μέλλον, παρακολουθώντας για μια τελευταία φορά το κατεστραμμένο παρόν, που όσο και αν σου θυμίζει όμορφες στιγμές του παρελθόντος, ξέρεις πως δε γίνεται να αλλάξει. Οι Besnard Lakes στον τρίτο δίσκο τους βρυχώνται. Ακούγωντας κομμάτια όπως το 'Light Up In The Night', αισθάνεσαι να επιπλέεις στο διάστημα. Η χρήση ποικίλλων μουσικών οργάνων (μέχρι και mellotron), δείχνει ότι οι Besnard Lakes έχουν ένα όραμα στη μουσική. Την αντιμετωπίζουν πάνω απ'όλα ως τέχνη. Το 'Albatross' είναι γεμάτο νοσταλγία, και το videoclip του αντικατοπτρίζει πλήρως τις εικόνες που σου δημιουργεί ο δίσκος.
Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερες μπάντες παύουν να αχολούνται με το post punk revival, ψάχνοντας επιρροές και ηχητική προσέγγιση από το ατόφιο post punk, όπως αυτό εκφράστηκε μέχρι τα mid 80's. Οι Καναδοί Women στο δεύτερο δίσκο τους πράττουν τα βασικά του είδους. Μια μπασογραμμή στο προσκήνιο να ακολουθεί το δικό της δρόμο, μια κιθάρα μέσα στο τρέμολο, και κάποια θολά φωνητικά, με αρκετά instrumental μέρη. Το "Public Strain" ακούγεται σαν τις post punk στιγμές των Sonic Youth του "EVOL", με αρκετά πιο "θαμπή" παραγωγή. Νομίζω πως το εξώφυλλο χαρακτηρίζει πολύ εύστοχα το περιεχόμενο του δίσκου. Το "Public Strain" ακούγεται σαν να καλύπτεται από μια ηχητική ομίχλη, αλλά μόλις διεισδύσεις στον πυρήνα του, θα διαπιστώσεις πως πρόκειται για ένα διαμάντι αυτού που αποκαλούμε σήμερα indie rock.
Το ντεμπούτο των Λονδρέζων Male Bonding κυκλοφορεί από την ιστορική Sub Pop, και σε συνδυασμό με τις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε, σε αναγκάζει να ασχοληθείς μαζί του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με noise pop βγαλμένη θαρρείς από την καρδιά του αμερικάνικου indie rock των late 80's, που εκτιμά το punk και τον fuzzy ήχο στις κιθάρες, και που σε κάνει να νοιώθεις πως ακούς μια καλή παρέα που μαζεύτηκε στο studio για να παίξει τη μουσική που την εκφράζει. Έχοντας μπει ήδη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, γίνεται φανερό πως όλο και περισσότερες μπάντες θέλουν να ψάχνονται με τον ήχο τους, δοκιμάζοντας μοτίβα του παρελθόντος, και απορρίπτοντας τις υπερτέλειες και καλογυαλισμένες παραγωγές του σήμερα. Τα 30 λεπτά που διαρκεί το "Nothing Hurts" είναι συναρπαστικά, και τα τραγούδια του σου μεταφέρουν τη ζεστασιά της παρέας που σίγουρα είναι οι Male Bonding. Το videoclip του 'Weird Feelings' είναι όσο DIY πρέπει, και φανερώνει την αγάπη των Male Bonding για τη χρυσή εποχή του US indie rock.
Το καλοκαίρι του 2010 σημαδεύτηκε από δύο δίσκους. Ο ένας είναι το "King Of The Beach" των Wavves, και ο άλλος το "Crazy For You" των Best Coast. Ο δίσκος των Wavves είναι περισσότερο δήθεν απ'όσο πρέπει, και φαντάζει σαν ένα ξεδιάντροπο ξεπατίκωμα των Nirvana σε surf rock φόρμες. Από την άλλη, οι Best Coast παραδίδουν έναν καθόλα ανέμελο δίσκο, ό,τι πρέπει για να περάσεις μαζί του ένα ολόκληρο καλοκαίρι νοσταλγώντας εφηβικούς έρωτες. Στιχουργικά, το "Crazy For You" αναφέρεται μόνο σε αγόρια, σε cheesy love stories και σε γάτες. Και μουσικά είναι ο ορισμός του πάναπλου. Παρόλα αυτά, σε κάνει να θέλεις να περάσεις το επόμενο καλοκαίρι σου στις παραλίες της California, κάνοντας surf και ηλιοθεραπεία υπό τους ήχους του. Σε μια εποχή που το απλό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, η Bethany Cosentino καταφέρνει να ξεχωρίσει, γιατί πολύ απλά νοιώθει αυτό που κάνει. Η γάτα της Cosentino, ο Snacks, γίνεται η απόλυτη indie μασκότ, και το 'When I'm With You' γίνεται ο απόλυτος ύμνος στην αθωότητα και στην ξεγνοιασιά για το 2010.
Το post rock έχει καταφέρει να γίνει το πιο κορεσμένο είδος. Η μία μπάντα αντιγράφει την άλλη, και στο τέλος καταλήγεις να ακούς δεκάδες μπάντες που παίζουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, χωρίς κανένα απολύτως ίχνος πρωτοτυπίας. Οι 65daysofstatic από το Sheffield της Αγγλίας το αντιλαμβάνονται, και ρίχνουν μαύρη πέτρα στο post rock παρελθόν τους, στρεφόμενοι σε καθαρά ηλεκτρονικά μονοπάτια. Το "We Were Exploding Anyway" χορεύεται από την αρχή μέχρι το τέλος, και νομίζω πως το εξώφυλλο είναι πλήρως αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου. Ο δίσκος ηχεί σαν τα πρώτα βήματα ενός κεραυνοβόλου έρωτα δύο νέων στην πόλη. Συναρπαστικός, εκρηκτικός, αντισυμβατικός. Γιατί αυτό που μετράει είναι το τώρα. Η στιγμή. Και αυτό ακριβώς σκοπεύει να μας υπενθυμίσει επί μία ώρα η εξωστρέφεια του "We Were Exploding Anyway". Πρόκειται για ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής οι 65daysofstatic, και νομίζω πως το απόλυτο αστικό soundtrack, αποτελείται από δίσκους ακριβώς σαν αυτόν... Η συμμετοχή του Robert Smith στο 'Come To Me' εξυψώνει πλήρως το κομμάτι.
Τα ψυχεδελικά late 60's/early 70's έχουν επανέλθει για τα καλά με όλες αυτές τις σύγχρονες garage/alternative rock μπάντες που αναζητούν επιρροές από τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το πρόβλημα όμως, είναι πως οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες καταλήγουν να ακούγονται περισσότερο σαν να κάνουν tribute στους αγαπημένους τους μουσικούς ήρωες, παρά να προσπαθούν να κάνουν κάτι καινούριο. Αυτό δε συμβαίνει όμως με τους Τεξανούς Black Angels. Οι επιρροές τους είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Προσκυνούν Velvet Underground και Jefferson Airplane μέχρι εκεί που δεν πάει. Τις χειρίζονται όμως με τέτοιον τρόπο, που αν δεν ήξερες πως οι Black Angels ανήκουν στο σήμερα, θα ορκιζόσουν πως το "Phosphene Dream" είναι κυκλοφορία του 1970. Εκεί που με ταξιδεύουν οι ψυχεδελικές δονήσεις του τρέμολου της κιθάρας στο ομότιτλο κομμάτι, δε με ταξιδεύει κανείς άλλος φετινός δίσκος. Έχουν τις ευλογίες του αρχιερέα της ψυχεδέλειας Roky Erickson, και δίνουν την αίσθηση πως ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, απαλλαγμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας και από οποιαδήποτε hypes. Το 'The Sniper' που κλείνει το δίσκο, μου δείχνει μια μπάντα που έχει ένα όραμα βγαλμένο από μια αλλοτινή εποχή. Το που θα τους οδηγήσει θα δείξει. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως το "Phosphene Dream" ήταν ένα από τα πιο εθιστικά albums του 2010, που έβρισκε το δρόμο προς το 'play', ακόμη και σε περιόδους που δεν είχα ποια νέα κυκλοφορία να πρωτοακούσω. Θέλω να ελπίζω πως στον επόμενο δίσκο τους θα μπούν στη δεκάδα της λίστας μου...
Το Αμερικάνικο indie rock έζησε μεγάλες στιγμές στα late 80's/early 90's. Οι Dinosaur Jr. και οι Pavement ήταν από τις πρωτοπόρες μπάντες του είδους. Και οι No Age δείχνουν να τους αγαπούν τρελά, κρατώντας ψηλά τη σημαία του ιδιώματος σε μια εποχή που δεν ευνοεί και τόσο τα κιθαριστικά μοτίβα. Στο "Everything In Between" οι No Age έχουν για πρώτη φορά πολλά τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος, και αν θεωρείς το "You're Leaving All Over Me" έναν από τους κορυφαίους κιθαριστικούς δίσκους όλων των εποχών, δε γίνεται να μην εκτιμήσεις αυτό που κάνει το δίδυμο από το Los Angeles. Η shoegaze τροπή που παίρνει ο δίσκος προς το τέλος, είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη και εν τέλει, το "Everything In Between" ίσως να μην είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, αλλά με αυτό το δίσκο οι No Age καθιερώνονται ως η κορυφαία μπάντα των τελευταίων χρόνων στο είδος τους. US indie rock. Έτσι ήταν, έτσι είναι, και έτσι θα είναι.
Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους είναι αυτός που λέει ότι το μέρος στο οποίο ζείς επηρεάζει την ψυχολογική σου κατάσταση. Το μυαλό του κάθε ανθρώπου είναι τόσο μοναδικό και περίπλοκο, που είναι πραγματικά αφελές να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο. Οι Crocodiles από το ηλιόλουστο San Diego της California, ενώ θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε οποιαδήποτε παραλία κάνοντας surfing δίπλα σε αιθέριες υπάρξεις, αποφασίζουν να παίξουν shoegaze και να θέσουν ως concept του δεύτερου δίσκου τους το θάνατο. Οι στίχοι του "Sleep Forever" είναι τόσο πεσσιμιστικοί, που σε κάποια σημεία αγγίζουν το γκροτέσκο χιούμορ. Μουσικά, ο δίσκος πατάει με το ένα πόδι στο shoegaze, και με το άλλο στο lo-fi σε στυλ Sebadoh. Άνετα θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει στα early 90's. Με μπάντες όπως οι Crocodiles, το shoegaze/noise pop δείχνει να επανέρχεται, και μιας και δηλώνω ευθαρσώς shoegazer, δε θα μπορούσα να μη στηρίξω αυτό το revival μέσω της λίστας μου...
Οι Νεοϋρκέζοι Liars πάντα λάτρευαν τους μουσικούς πειραματισμούς. Στον 5ο τους δίσκο έχουν την εμπειρία, και ξέρουν προς τα που να κινηθούν για να σου δώσουν τα μυαλά στο χέρι. Το αποτέλεσμα του 'Sisterworld' είναι εντελώς mindfuck, και οι ήρεμες στιγμές του εμπεριέχουν τέτοια παραζάλη και παράνοια, που ακούγοντάς τες, αισθάνεσαι πως βιώνεις το πιο ασαφές hangover της ζωής σου, από ένα μεθύσι που αδυνατείς να θυμηθείς. Οι αγαπημένες μου στιγμές όμως στο δίσκο είναι οι επιληπτικές εξάρσεις του, όπως αυτές στο 'Scarecrows On A Killer Slant' και στο 'Overachievers', οι οποίες φαντάζουν σαν την έκρηξη ενός ανθρώπου που συνειδητοποιεί πως έχει φτάσει σε ένα σημείο που αδυνατεί να κάνει πράγματα που κάποτε μπορούσε, αλλά δεν τα έπραξε τότε λόγω δειλίας και κοινωνικών συμβάσεων, και τώρα επιθυμεί να δώσει τέλος στη "μέρα της μαρμότας" που βιώνει για μια ζωή. Οι Liars παραδίδουν το πιο περιπετειώδες και στρεβλό post punk που μπορεί να υπάρξει. Και εφόσον έρθεις κοντά στο μήκος κύματός τους και καταφέρεις να ανοίξεις την πόρτα του εξωφύλλου, θα δεις πως είναι και πάρα μα πάρα πολύ απολαυστικό... Στα όρια του βιώματος, ίσως να μπορούσε να είναι και ψηλότερα στη λίστα μου. Το videoclip του 'Scissor' μου θυμίζει αρκετά το Lost...
Ο τέταρτος ομότιτλος δίσκος των Interpol δεν είναι ο καλύτερός τους. Σίγουρα δεν είναι αυτός που θα πάρει διθυραμβικές κριτικές. Είναι ένας δίσκος που θα εκτιμήσεις μόνο αν σε πετύχει στην κατάλληλη κατάσταση. Γιατί οι Interpol πάντα ήξεραν πως να βγάζουν ψυχή στους δίσκους τους. Πάντα ήξεραν πως να σε ρίξουν στα πατώματα. Άσχετα αν πλέον δεν το κάνουν με την σχεδόν σαδιστική σαφήνεια του "Turn On The Bright Lights". Κομμάτια σαν το 'Safe Without', 'Try It On', 'All Of The Ways' και 'The Undoing' (ολόκληρη η τετράδα που κλείνει το δίσκο δηλαδή), είναι ικανά να σου προκαλέσουν μελαγχολία, ακόμη και αν έχεις την καλύτερη δυνατή διάθεση. Αν δεν είσαι ερωτευμένος, θα σε κάνουν να θέλεις να ερωτευτείς παράφορα. Οι Interpol θα υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι. Ναι, δε γινόταν με τίποτα να τους αφήσω εκτός λίστας...
20. Kanye West - Gorgeous
