The Strokes - Angles

The Strokes - Angles

7/10

Αναλογιζόμενος την indie μουσική των 00's, κατά πάσα πιθανότητα ο πρώτος δίσκος που θα σου έρθει στο μυαλό είναι το "Is This It" των Strokes. Όρισε κατά μεγάλο μέρος την πορεία του ήχου για τη δεκαετία, φέρνοντας ξανά στην επιφάνεια το garage rock των 60's. Ορόσημο. Στη συνέχεια, οι Νεοϋρκέζοι κυκλοφόρησαν το "Room on Fire", αποδεικνύοντας πως δεν ήταν μια φωτοβολίδα, αλλά ότι είχαν έρθει για να μείνουν. Ήταν και η μοναδική φορά την περασμένη δεκαετία που μια νέα μπάντα έφτασε τόσο κοντά στο να κατακτήσει τον κόσμο. Το "First Impressions of Earth" δεν ήταν όμως αυτό που περίμεναν οι περισσότεροι. Σαφής έμφαση σε 2-3 δυνατά singles, που θα λειτουργήσουν ως σωσίβια για τον υπόλοιπο δίσκο, ο οποίος αποτελούνταν από fillers. Έτσι, ακολούθησε ένα διάλειμμα διαρκείας, με τον Casablancas να κυκλοφορεί solo άλμπουμ και να εντάσσεται στο αμερικάνικο star system...

Φτάνουμε έτσι στο 2011 και στο "Angles". Τέταρτος δίσκος για τη συμμορία των Casablancas και Valensi, και σίγουρα πολλοί τους περίμεναν στη γωνία. 5 χρόνια από τον τελευταίό, κατά γενική ομολογία, μέτριο δίσκο τους είναι αρκετά, και το 'Under Cover of Darkness', το πρώτο single που ξεπήδησε από το άλμπουμ, δεν ενθουσίασε ιδιαίτερα, διαγράφοντας ξεκάθαρα διαθέσεις της μπάντας να χτυπήσει την κορυφή των charts. Φαίνεται όμως ότι δεν πρέπει να ξεγράφεις τόσο εύκολα τις μεγάλες μπάντες. Τελικά το 'Under Cover of Darkness' είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, ο οποίος είναι μάλλον υπεράνω από κάθε προσδοκία. Μπορεί η ικανότητα των Casablancas και Valensi να γράφουν κομματάρες, ακόμη και ένα Κυριακάτικο πρωινό στην κουζίνα με αμίμητο hangover μετά από μια ξέφρενη νύχτα, να έχει ξεθωριάσει, αλλά παρόλα αυτά δεν έχει χαθεί. Το συνειδητοποιείς ακούγοντας το 'Machu Picchu' που ανοίγει το δίσκο. Σε 80's ρυθμούς, με απόλυτα καλοκαιρινή διάθεση, και με ένα ρυθμό που άπαξ και ακούσεις το τραγούδι, δε λέει να ξεκολλήσει από το κεφάλι σου για εβδομάδες. Το 'You're So Right' είναι το πιο τραχύ κομμάτι του δίσκου, και πρόκειται για ό,τι πιο σκοτεινό έχουν γράψει. Το 'Games' είναι επηρεασμένο από synthpop φόρμες, με μία ξέφρενη μπασογραμμή που σχεδόν σε προστάζει να λικνιστείς στους ρυθμούς της. Το εκτροχιασμένο 'Metabolism' θυμίζει τους Strokes των early 00's και είναι από τις καλύτερες στιγμές του "Angles", ενώ δε θα μπορούσε να υπήρχε ιδανικότερο κλείσιμο από το 'Life Is Simple in the Moonlight'. Φανερώνει ένα πιο ώριμο πρόσωπο των Strokes, με το ρεφραίν να είναι τρομερά έξυπνο και to the point.

Τι συμπεραίνουμε; Οι Strokes έχουν μαλακώσει τον ήχο τους, πειραματιζόμενοι με synths από τα 80's. Μπλέκουν πολλά πράγματα στη μουσική τους, και στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν φουτουριστικό rock, εκμαιεύουν καταστάσεις και καταλήγουν να ακούγονται ελαφρώς αναχρονιστικοί. Αυτός είναι και ο λόγος που ο δίσκος μένει προσγειωμένος και αδυνατεί να εκτοξευθεί. Από την άλλη, η μικρή διάρκεια του άλμπουμ το βοηθάει αρκετά, με τα fillers να περιορίζονται δραστικά σε 1 με 2 κομμάτια. Σίγουρα δεν πρόκειται για την κυκλοφορία της χρονιάς. Και ακόμη πιο βέβαιο είναι ότι το "Angles' δεν έχει τις προοπτικές για να γίνει critical acclaim. Άλλωστε, το ορόσημο στην πορεία των Strokes είναι το "Is This It". Αυτό έχτισε το όνομά τους. Το "Angles" απευθύνεται στους οπαδούς της μπάντας. Και αυτοί που πρέπει να το απολαύσουν, σίγουρα θα το κάνουν. Εγώ από την άλλη, ήδη περιμένω το καλοκαίρι για να ακούσω το 'Machu Picchu' σε κάποιο τροπικό club, πίνοντας το κοκτέιλ μου σε μια αιώρα...

The Strokes - Taken for a Fool

Blogoscars - Soundtrack

5. Blue Valentine

Γιατί οι ήχοι των Grizzly Bear ήταν το κατάλληλο χαλί για την αφήγηση της ιστορίας. Και βασικά επειδή η ανατριχιαστική εκδοχή του 'You Always Hurt the One You Love' από τον καλλιτέχνη Gosling, σημαδεύει μία από τις κορυφαίες σκηνές της χρονιάς.

4. Inception

Γιατί είναι επιβλητικό, μεγαλειώδες, και σε κρατάει συνεχώς σε αγωνία πως κάτι μεγάλο πρόκειται να συμβεί. Μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία του Inception. Άξια αναφοράς η συμμετοχή του Johnny Marr στις κιθάρες...

3. TRON: Legacy

Γιατί δεν πρόκειται απλά για ένα μέρος της επιτυχίας του Tron. Το soundtrack των Daft Punk είναι ολόκληρη η ταινία...

2. The Social Network

Γιατί ακριβώς όπως και η ταινία του Fincher, αποτυπώνει άψογα την εποχή. Ηχεί περισσότερο ως ολοκληρωμένος δίσκος, παρά ως soundtrack, και ανοίγει νέο κεφάλαιο στο είδος. Δίκαιο το Όσκαρ. Trent Reznor FTW!

1. Scott Pilgrim Vs. The World

Γιατί δεν υπήρξε καλύτερο soundtrack αυτήν τη σεζόν. Εντελώς αντικειμενικά, και από όπου και αν το εξετάσει κανείς. Αχ αυτή η Ραμόνα...

Blogoscars - Ταινία: Θέσεις 5-1

5. Inception

Γιατί βασίστηκε σε μια πρωτότυπη ιδέα, γιατί η σκηνοθεσία του Nolan παράγει κάποιες σκηνές που θα συζητούνται για χρόνια, και γιατί αποτελεί σταθμό στην ποπ κουλτούρα. Και όλα αυτά άσχετα από το βερμπαλισμό των φαν και την κουβέντα για το αν σταμάτησε ή όχι η σβούρα...

4. Blue Valentine

Γιατί έρωτας δε σημαίνει πάντα "έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα". Και γιατί πάντα θα πληγώνεις αυτούς που αγαπάς...

3. Winter's Bone

Γιατί ήρθε από το πουθενά για να αποδείξει πράγματα που έχουμε ξεχάσει. Ότι δε χρειάζεσαι πολλά για να πετύχεις το σκοπό σου. Η θέληση αρκεί. Ότι οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να φαίνονται απλές, αλλά είναι τόσο δυναμικές και σύνθετες. Και φυσικά ότι η απλότητα πάντα θα κερδίζει.

2. The Social Network

Γιατί η τριανδρία Sorkin-Fincher-Eisenberg (με αυτήν τη σειρά) μεγαλουργεί, μετατρέποντας ένα βαρετό δικαστικό δράμα χωρίς πλοκή, σε μια ταινία που θα συστήνεται μετά από 30 χρόνια σε όποιον θέλει να μάθει πως ήταν η εποχή μας. Αριστούργημα.

1. Toy Story 3

Γιατί το Toy Story 3 δεν απευθύνεται στα σημερινά παιδιά. Αυτά δεν υπήρχαν καν ως ιδέα στο μυαλό των γονιών τους τη στιγμή που το trademark Toy Story μεσουρανούσε. Οι φιγούρες δεν είναι άλλωστε στη μόδα της παιχνιδοβιομηχανίας. Το Toy Story 3 απευθύνεται σε αυτά τα (πλέον όχι και τόσο) παιδιά που μεγάλωσαν με τις δύο πρώτες ταινίες της σειράς. Που οι αγαπημένοι τους ήρωες ήταν ένας καουμπόυ και ένας αστροφύλακας. Βέβαια, τα χρόνια περνούν πιο γρήγορα από ότι φαντάζεσαι όταν είσαι μικρός. Και με το πέρας αυτών των χρόνων χάνεις τον αυθορμητισμό και την αθωότητα που είχες τότε. Αυτές ακριβώς τις απωλεσθείσες αξίες επαναφέρει το Toy Story 3. Η σκηνή στον καυστήρα είναι η πιο συγκινητική της χρονιάς. Και το τέλος ήταν όσο πιο γλυκόπικρο θα μπορούσε να γίνει. Όταν τα animation αποκτούν ανθρώπινη υπόσταση. Και όταν ο άνθρωπος ταυτίζεται με αυτά. Η πιο ώριμη ταινία της Pixar.

Blogoscars - Ταινία: Θέσεις 10-6

10. The American

Γιατί έχει μια αύρα από κλασικό ιταλικό σινεμά. Και γιατί όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους με μουσική υπόκρουση το 'Window of my Eyes' των Cuby & The Blizzards, καθόμουν για κάποια λεπτά αποχαυνωμένος μπροστά από την οθόνη, αναρωτώμενος τι αριστούργημα είχα μόλις παρακολουθήσει. Ο Clooney πιο ώριμος από ποτέ.

9. Confessions / Kokuhaku

Γιατί ο Ιαπωνικός κινηματογράφος είναι πρωτίστως βίωμα. Ευχαριστώ όσο δεν πάει τα blogoscars γι'αυτήν την ταινία. Διαφορετικά δε θα γνώριζα καν την ύπαρξή της...

8. Scott Pilgrim Vs. The World

Γιατί καθότι μεγάλωσα στα 90's μέσα στην κουλτούρα των video games και των comics, δε γινόταν να μη λατρέψω αυτήν την ταινία. Αγνή διασκέδαση...

7. Easy A

Γιατί είναι από τις καλύτερες κολλεγιακές κωμωδίες ever, σε μια περίοδο που το είδος βρίσκεται μεταξύ σήψης και παρακμής. Η Emma Stone στην πιο απολαυστική γυναικεία ερμηνεία της σεζόν. Πρώτο gif στο blog, γιατί πρέπει...

6. Never Let Me Go

We all complete. Maybe none of us really understand what we've lived through, or feel we've had enough time... Γι'αυτό. Τι εννοείς οι άντρες δεν κλαίνε; Ρε, κάτι μπήκε στο μάτι μου...

Blogoscars - Ταινία: Θέσεις 20-11

20. Attenberg

Γιατί ο ελληνικός κινηματογράφος είναι σε τέτοια υπερδιέγερση, που μια τόσο καλή ταινία όπως το Attenberg είναι μια από τις μέτριες ταινίες αυτού του κύματος.

19. The Fighter

Γιατί καταφέρνει αν μην είναι μία ακόμη ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία κάποιου πυγμάχου, αλλά αναπαριστά και αναλύει καταπληκτικά τα early 90's. Η ερμηνεία του Bale είναι ο κύριος παράγοντας στο να ξεχωρίσει το Fighter από τις τυπικές ταινίες πυγμαχίας.

18. Enter The Void

Γιατί μπορεί να είναι μία ταινία με ελλιπέστατο σενάριο και με μετριότατες ερμηνείες, αλλά μόνο και μόνο για τη σκηνοθεσία του Gaspar Noe αξίζει μια θέση στην 20άδα. Εμπειρία.

17. The King's Speech

Γιατί μπορεί να είναι μία ταινία που από όπου και αν την εξετάσεις να είναι αψεγάδιαστη, δεν έχει όμως μεγάλη ψυχαγωγική αξία. Σαφώς και μπαίνει στην 20άδα, δε μπορώ όμως να τη βάλω πιο ψηλά. Κριτικός δεν είμαι...

16. The Ghost Writer

Γιατί είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ παλιάς κοπής. Όπως μόνο ο Polanski ξέρει να σκηνοθετεί.

15. Rabbit Hole

Γιατί δεν πλατιάζει, δεν υπερβάλλει και δεν προσπαθεί να εκμαιεύσει συγκινήσεις. Kidman και Eckhart πραγματοποιούν ερμηνείες ζωής.

14. Shutter Island

Γιατί το μυστήριο απλώνεται μαεστρικά από τον Scorsese. Όλα μοιάζουν απειλητικά και επικίνδυνα. Εξαιρετικός ο DiCaprio στο ρόλο του. Άν έπρεπε να βρω μία μόνο εικόνα που να χαρακτηρίζει την ταινία, τότε θα ήταν η ακριβώς από πάνω...

13. The Town

Γιατί δεν υπήρχε ούτε μία σκηνή στην ταινία που να φρέναρε η δράση. Πόσα χρόνια είχαμε να δούμε ένα τόσο καλό γκανγκστερικό φιλμ; Ούτε που θυμάμαι...

12. 127 Hours

Γιατί δεν ηθικολογεί, ενώ θα μπορούσε άνετα να το πράξει. Και γιατί παρά το θεωρητικά βαρύ και δύκολο κινηματογραφικά περιεχόμενο δεν κουράζει ούτε λεπτό, και βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωθες γεμάτος θετική ενέργεια. Κέρδισε το Buried κατά κράτος.

11. Black Swan

Γιατί ίσως να μην είναι το magnum opus του Aronovsky, έχει όμως το στίγμα ενός μεγάλου σκηνοθέτη. Πέραν από τις στενές επαφές της Portman με την Kunis, το τελευταίο μισάωρο είναι καθηλωτικό.

Generation Y

Στις παρυφές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, το κιτς δεν έχει πέραση. Είναι διακριτό. Διάτρητο. Κι όμως. Πάντα σε χρόνια οικονομικής ύφεσης έβρισκε τον τρόπο να κυριαρχεί. Να επιβάλλεται ορθότερα. Αποπροσανατόλιζε τον κόσμο από τη μίζερη πραγματικότητα, προωθόντας την άποψη ότι όλοι μπορούν να γίνουν ο,τιδήποτε. Σαν ένα είδος έκφυλου στρουθοκαμηλισμού. Μπορείς να ξεκινήσεις από το μηδέν και να γίνεις τα πάντα. Να περπατάς σε κόκκινα χαλιά, να φοράς φανταχτερά κόκκινα φορέματα και να σου πετάνε κόκκινα τριαντάφυλλα ενώ τραγουδάς για κόκκινους έρωτες της στιγμής. Δρούσε ανερυθρίαστα σαν το ισχυρότερο όλων των ναρκωτικών. Όχι πλέον. Ο μέσος άνθρωπος σκέφτεται, προβληματίζεται, ονειρεύεται περισσότερο από το μέσο άνθρωπο του τότε. Υπάρχουν όλο και περισσότεροι εκεί έξω που θέλουν όχι απλά να επιβιώσουν, αλλά να ζήσουν. Και απεξαρτημένοι από το κυνήγι του εύκολου και εύπεπτου, της μη σκέψης, συνειδητοποιούν πως αυτός ο κόσμος, αυτή η κοινωνία, δεν είναι αυτή που επιθυμούν. Δεν είναι δυνατό να πραγματώσει τα θέλω τους. Τουλάχιστον όχι σε αυτή τη μορφή της τάξης πραγμάτων. Έτσι, το απλό κερδίζει έδαφος. Η πραγματικότητα είναι τόσο κατεστραμμένη, που η καταγραφή της και μόνο στην τέχνη δημιουργεί τα πιο έντονα δράματα. Ο ρεαλισμός είναι συνυφασμένος με το χειρουργικό κυνισμό. Δεν τη θέλουμε λοιπόν την κίβδηλη λαμπρότητα της βιομηχανίας του θεάματος. Θέλουμε κάτι πιο λιτό, κάτι πιο απλό, κάτι πιο αληθινό. Ίσως σε πολλές περιπτώσεις αυτό να είναι και πιο σοκαριστικό. Αλλά είπαμε, εφόσον κάποιος αποφασίσει να απεξαρτηθεί από το ναρκωτικό του stardom, συνεπάγεται ότι είναι ικανός να μη στοχεύει μόνο σε αυτά που είναι ευχάριστα στο νου. Χρειάζεται να ματώσεις, να κυλιστείς στο βούρκο. Κανείς δεν είπε ότι είναι κάτι εύκολο. Συνεπώς, ορκίζομαι αιώνια πίστη και συμπάθεια σε άτομα όπως ο Tyler The Creator και η Erika M. Anderson, τα οποία είναι φορείς αυτού του νέου αέρα. Το 'Yonkers' του Tyler The Creator έχει ένα βίντεο τόσο απλό, αλλά τόσο σοκαριστικό. Τέλμα και εξαγνισμός. Από την άλλη, η κατάθεση ψυχής που πραγματοποιεί η EMA στο 'California', μπορεί να ιδωθεί ως ένα μανιφέστο για όλους τους σημερινούς νέους. Για μια γενιά η οποία πληρώνει τα κρίματα παλαιότερων. Αυτών που γαλουχήθηκαν από το κιτς και ανατράφηκαν μέσα σε αυτήν την ψευδαίσθηση. Πρόκειται για ένα μανιφέστο για μια γενιά η οποία είναι καταδικασμένη να έχει περιορισμένο ορίζοντα στα όνειρά της. "I'm just just 22, and I don't mind dying". Γας ομφαλός για μια ολόκληρη γενιά...

Tyler The Creator - Yonkers

EMA - California

Blogoscars - Α' Γυναικείος Ρόλος

10. Tilda Swinton (Io Sono Amore)

Γιατί δε γίνεται να έχει ρόλο μέσα στη χρονιά και να μη μπαίνει σε τέτοιες λίστες. Κατάφερε και μεταμορφώθηκε σε μοιραίο θηλυκό και ήταν ο λόγος που παρακολούθησα με αμείωτο ενδιαφέρον το Io Sono Amore.

9. Chloe Moretz (Let Me In)

Γιατί μπορεί η ερμηνεία της Lina Leandersson του Let The Right One In να είναι αξεπέραστη, αλλά αυτός ήταν ο πιο ενδιαφέρων ρόλος της Moretz μέσα στη σεζόν, δείχνοντας ότι η μικρή θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον...

8. Hailee Steinfeld (True Grit)

Γιατί στα 14 της καταφέρνει με την ερμηνεία της να υποσκελίσει τον The Dude.

7. Mary Elizabeth Winstead (Scott Pilgrim Vs. The World)

Γιατί δίνει νέα σημασία στην έννοια της μοιραίας γυναίκας.

6. Takako Matsu (Confessions / Kokuhaku)

Γιατί στον υπόλοιπο κόσμο ερμηνεύουν τους ρόλους. Στην Ιαπωνία τους βιώνουν.

5. Carey Mulligan (Never Let Me Go)

Γιατί το βλέμμα της και μόνο με συγκλόνιζε. Κάθε φορά.

4. Michelle Williams (Blue Valentine)

Γιατί μπορεί εμείς τα αρσενικά να την αντιπαθήσαμε λιγάκι, αλλά αν το δούμε από τη σκοπιά της, θα διαπιστώσουμε ότι τελικά δεν είχε και τόσο άδικο. Πέραν του ότι για να φτάσουμε στο σημείο να την αντιπαθήσουμε, σημαίνει ότι ήταν πειστική υπέρ του δέοντος στο ρόλο της...

3. Nicole Kidman (Rabbit Hole)

Γιατί ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να συγκινηθώ τόσο από την πιο ανέκφραστη παγοκολώνα του Hollywood. Η κορυφαία ερμηνεία της.

2. Natalie Portman (Black Swan)

Γιατί ήταν τέλεια. Όχι όμως τόσο όσο η...

1. Jenifer Lawrence (Winter's Bone)

Γιατί η τελειότητα δεν έχει να κάνει με το να έχεις τον έλεγχο. Έχει να κάνει με το να τον χάνεις. Γιατί η απλότητα πάντα θα κερδίζει.

Blogoscars - Α' Αντρικός Ρόλος

10. James Franco (127 Hours)

Γιατί μπορεί να μην τον εκτιμώ ιδιαίτερα σαν ηθοποιό, αλλά βλέποντας τις 127 'Ωρες, σε πείθει ότι ήταν ο ιδανικότερος άνθρωπος στον κόσμο για να ερμηνεύσει τον Aron Ralston επί της οθόνης.

9. Aaron Eckhart (Rabbit Hole)

Γιατί ειδικά στη σκηνή του τσακωμού με την Kidman, βιώνεις την ένταση και το τέλμα σαν να είσαι εσύ στη θέση του.

8. Tim Allen/Buzz Lightyear (Toy Story 3)

Γιατί πολύ μου άρεσε η ισπανόφωνη εκδοχή του. Και βασικά επειδή είναι ο Buzz...

7. Jesse Eisenberg (The Social Network)

Γιατί έχει κατανοήσει εις βάθος τους διαλόγους του Sorkin, και συνεισφέρει τα μέγιστα στο να προαχθεί το καλύτερο σενάριο των τελευταίων ετών.

6. Colin Firth (The King's Speech)

Γιατί αν αποφασίζαμε να ψηφίσουμε την καλύτερη πρωταγωνιστική ανδρική ερμηνεία της σεζόν με καθαρά αντικειμενικά κριτήρια, τότε μάλλον ο Colin Firth θα κέρδιζε την πρωτιά με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά ευτυχώς δεν το κάνουμε...

5. Michael Cera (Scott Pilgrim Vs. The World)

Γιατί ήταν γεννημένος για να ενσαρκώσει αυτόν το ρόλο.

4. Leonardo DiCaprio (Shutter Island)

Γιατί έχει σημειώσει τρομακτική πρόοδο, κερδίζοντας μια θέση στους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του. Μπορεί η mindfuck ταινία της σεζόν ήταν το Inception, αλλά η ερμηνεία του στο Shutter Island είναι αυτή που κάνει πειράματα με το μυαλό σου...

3. Tom Hanks/Woody (Toy Story 3)

Γιατί είναι γενναίος. Όπως πρέπει να είναι ένας καουμπόυ. Και ευγενικός, και έξυπνος... Αλλά αυτό που κάνει το Woody ξεχωριστό, είναι ότι ποτέ δε θα σε εγκαταλείψει. Ποτέ. Πάντα θα είναι κοντά σου. Ό,τι και αν γίνει...

2. George Clooney (The American)

Γιατί είναι η πιο προσωπική ερμηνεία της καριέρας του. Βγαλμένη από τα καλύτερα φιλμ νουάρ. Είναι τόσο καλός, που υποσκελίζει μέχρι και την εξαιρετική σκηνοθεσία του Corbijn.

1. Ryan Gosling (Blue Valentine)

Γιατί ηθοποιοί σαν τον Gosling δε βγαίνουν κάθε μέρα. Ο τρόπος που ερμηνεύει το πριν, το τώρα και το μετά του έρωτα είναι συγκινητικά αληθινός. Καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης. Η πιο αδικημένη ερμηνεία της χρονιάς.

Blogoscars - Σενάριο

10. Scott Silver & Paul Tamasy & Eric Johnson (The Fighter)

Γιατί καταφέρνει και ξεφεύγει από τα τυπικά σενάρια ταινιών με την ιστορία πυγμάχων.

9. Danny Boyle & Simon Beaufoy (127 Hours)

Γιατί καταφέρνει να δώσει βάθος σε μια ιστορία που δεν είναι τόσο ελκυστική για το σινεμά, και γιατί δεν ηθικολογεί, ενώ θα μπορούσε άνετα να το πράξει.

8. David Seidler (The King's Speech)

Γιατί αποτελεί το ιδανικό χαλί, πάνω στο οποίο παράγονται οι εξαιρετικές ερμηνείες της ταινίας.

7. Debra Granik & Anne Rosellini (Winter's Bone)

Γιατί μπορεί να μην έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά στο σενάριο δεν υπάρχουν εκπτώσεις στο ρεαλισμό και στον κυνισμό. Με έπεισε...

6. Alex Garland (Never Let Me Go)

Γιατί έχει να προσφέρει πολλά ακόμη και σε κάποιον που έχει διαβάσει το βιβλίο του Ishiguro.

5. Derek Cianfrance & Cami Delavigne & Joey Curtis (Blue Valentine)

Γιατί πρόκειται για την πιο έντονη ιστορία για τον έρωτα που έχουμε δει στο σινεμά τα τελευταία χρόνια.

4. Christopher Nolan (Inception)

Γιατί καταφέρνει και αποκωδικοποιεί όσο πιο απλά γίνεται μια εξαιρετικά πολύπλοκη σκέψη. Και γιατί όσο και αν κατακρίθηκε αυτό το σενάριο, η αλήθεια είναι πως αποτελεί τη βάση του πανίσχυρου οικοδομήματος του Inception.

3. Michael Bacall & Edgar Wright (Scott Pilgrim Vs. The World)

Γιατί δεν είναι αυτούσια μεταφορά κόμικ στον κινηματογράφο, όπως για παράδειγμα το Sin City, αλλά προσαρμόζεται στις ανάγκες του μέσου, θέτοντας όμως τους δικούς του κανόνες. Σενάρια όπως αυτό του Scott Pilgrim Vs. The World ανοίγουν νέους δρόμους στη μεταφορά κόμικ στο σινεμά.

2. Michael Arndt (Toy Story 3)

Γιατί καταφέρνει και προσαρμόζει τέλεια την ιστορία 10 χρόνια μετά, αλλά και επειδή είναι το πιο ώριμο σενάριο σε ταινία της Disney. Ποτέ ξανά δεν είχες δεθεί τόσο με animation.

1. Aaron Sorkin (The Social Network)

Γιατί καταφέρνει να μεταμορφώσει ένα κουραστικό δικαστικό δράμα σε μία ελεγεία για την εποχή μας.