Blogoscars - Α' Αντρικός Ρόλος

10. James Franco (127 Hours)

Γιατί μπορεί να μην τον εκτιμώ ιδιαίτερα σαν ηθοποιό, αλλά βλέποντας τις 127 'Ωρες, σε πείθει ότι ήταν ο ιδανικότερος άνθρωπος στον κόσμο για να ερμηνεύσει τον Aron Ralston επί της οθόνης.

9. Aaron Eckhart (Rabbit Hole)

Γιατί ειδικά στη σκηνή του τσακωμού με την Kidman, βιώνεις την ένταση και το τέλμα σαν να είσαι εσύ στη θέση του.

8. Tim Allen/Buzz Lightyear (Toy Story 3)

Γιατί πολύ μου άρεσε η ισπανόφωνη εκδοχή του. Και βασικά επειδή είναι ο Buzz...

7. Jesse Eisenberg (The Social Network)

Γιατί έχει κατανοήσει εις βάθος τους διαλόγους του Sorkin, και συνεισφέρει τα μέγιστα στο να προαχθεί το καλύτερο σενάριο των τελευταίων ετών.

6. Colin Firth (The King's Speech)

Γιατί αν αποφασίζαμε να ψηφίσουμε την καλύτερη πρωταγωνιστική ανδρική ερμηνεία της σεζόν με καθαρά αντικειμενικά κριτήρια, τότε μάλλον ο Colin Firth θα κέρδιζε την πρωτιά με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά ευτυχώς δεν το κάνουμε...

5. Michael Cera (Scott Pilgrim Vs. The World)

Γιατί ήταν γεννημένος για να ενσαρκώσει αυτόν το ρόλο.

4. Leonardo DiCaprio (Shutter Island)

Γιατί έχει σημειώσει τρομακτική πρόοδο, κερδίζοντας μια θέση στους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του. Μπορεί η mindfuck ταινία της σεζόν ήταν το Inception, αλλά η ερμηνεία του στο Shutter Island είναι αυτή που κάνει πειράματα με το μυαλό σου...

3. Tom Hanks/Woody (Toy Story 3)

Γιατί είναι γενναίος. Όπως πρέπει να είναι ένας καουμπόυ. Και ευγενικός, και έξυπνος... Αλλά αυτό που κάνει το Woody ξεχωριστό, είναι ότι ποτέ δε θα σε εγκαταλείψει. Ποτέ. Πάντα θα είναι κοντά σου. Ό,τι και αν γίνει...

2. George Clooney (The American)

Γιατί είναι η πιο προσωπική ερμηνεία της καριέρας του. Βγαλμένη από τα καλύτερα φιλμ νουάρ. Είναι τόσο καλός, που υποσκελίζει μέχρι και την εξαιρετική σκηνοθεσία του Corbijn.

1. Ryan Gosling (Blue Valentine)

Γιατί ηθοποιοί σαν τον Gosling δε βγαίνουν κάθε μέρα. Ο τρόπος που ερμηνεύει το πριν, το τώρα και το μετά του έρωτα είναι συγκινητικά αληθινός. Καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης. Η πιο αδικημένη ερμηνεία της χρονιάς.