1. Cult of Youth - Final Days

Κοιτάζοντας τα ποστ μου για τα προηγούμενα #1 της blogovision, συνειδητοποιώ πως πάντα καταλήγω να γράφω όχι για το δίσκο αλλά για έναν απολογισμό συνειρμών και στιγμών της χρονιάς που πέρασε. Φέτος μέχρι τον Νοέμβριο δε μου το είχε βγάλει αυτό κανένας δίσκος και για πρώτη φορά ήμουν έτοιμος να δώσω το χρυσό σε ένα δίσκο που θεωρώ τον καλύτερο της χρονιάς, χωρίς όμως να είναι απαραίτητα ο αγαπημένος μου και να τον έχω συνδέσει με πράγματα. Και κάπου εκεί άκουσα το «Final Days» των Cult of Youth και τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία ήδη στα μισά του άλμπουμ.

Δεν είναι ότι οι Cult of Youth δε μου άρεσαν, απλά δεν περίμενα ποτέ να βγάλουν αυτό εδώ το πράγμα. Για την ακρίβεια μου είναι πιο εύκολο να κατατάξω τη μουσική του βάση των συναισθημάτων που μου βγάζει, παρά σε συγκεκριμένα genres. Είναι έντονη, φτιαγμένη μόνο από ψυχή και αρχίδια, αγκαλιάζει τη μιζέρια και τη διυλίζει σε ωραίο και υψηλό, είναι ζωή που έχει βιωθεί και μετουσιώνεται σε νότες.

Νομίζω όλη τη μέρα περιμένω να βραδιάσει για να πάει ‘περασμένα μεσάνυχτα’ και να μείνω ξύπνιος χωρίς λόγο μέχρι τις 5 το πρωί, σε σημείο να νιώσω άσχημα αν κοιμηθώ νωρίς και ας ξέρω ότι πρέπει να ξυπνήσω για δουλειά. Μπορεί να μην κάνω απολύτως τίποτα και απλά να χαζεύω με τις ώρες στο ίντερνετ ή να κοιτάω απλά το ταβάνι, όμως νιώθω ότι την ίδια στιγμή κάνω τόσα πολλά, ίσως επειδή πάντα από πίσω παίζει μουσική. Γενικά περνάει πολύ περίεργα κι διαφορετικά η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Τους τελευταίους δύο μήνες το «Final Days» είναι ο δίσκος που ακούω σε σχεδόν εμμονική επανάληψη αυτό το διάστημα και κάθε φορά είναι σαν να διαγράφω τη μνήμη του δίσκου από το μυαλό μου και να τον ακούω ζω για πρώτη φορά. Την τελετουργία του «Todestrieb», την out of this world κορύφωση του «Dragon Rouge», την περιπέτεια στο riff του «Down the Moon», τον Sean Ragon να φτύνει την ύπαρξή του στα μισά του «Sanctuary» και την ολοκληρωτική κάθαρση του «Roses» που κλείνει το άλμπουμ με ένα ουράνιο τόξο σε αποχρώσεις του μαύρου. Θα έπρεπε να το ξέρεις πως οι τελευταίες μέρες σημάνουν πάντα αναγέννηση.

2. Run the Jewels - Run the Jewels 2

Τι είναι αυτό που κάνει ένα δίσκο εμβληματικό τη στιγμή που βγαίνει; Δύσκολο να απαντηθεί μέσα σε λίγες γραμμές, το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι πρέπει να εκφράζει το εδώ και το τώρα της εποχής του. Και δεν εννοώ να ηχογραφηθεί εκείνη τη στιγμή που χρειάζεται. Πρέπει *να κυκλοφορήσει* τότε. Είναι τόσο δύσκολο και τυχαίο να επιτευχθεί αυτή η συγκυρία που δεν είναι να απορείς πόσο λίγοι δίσκοι περνούν αυτό το τεστ. Πρέπει να προβλέψεις το μέλλον. Πιάσ' το αυγό και κούρευ’ το δηλαδή.

Αξίωμα: το «Run the Jewels 2» είναι ένας εμβληματικός δίσκος. Από εδώ και πέρα και ως την αιωνιότητα όσα συνέβησαν φέτος στο Ferguson θα έχουν κατά κανόνα ως soundtrack τις μουσικές του Killer Mike και του El-P. Πώς ήταν το «Do the Right Thing» του Spike Lee, το «Straight Outta Compton» των N.W.A. ή το «It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back» στα late 80s όπου πλέον είναι αδύνατο να τα αποκόψεις από τα κοινωνικά τους πλαίσια; Έτσι ακριβώς είναι και το «Run the Jewels 2». Είναι τέτοιια η οργή του που θα μπορούσε να χωρέσει μέσα σε 2-3 διαφορετικά άλμπουμ και θα ήταν και πάλι δισκάρες. Το «Angel Duster» είναι πανεύκολα το καλύτερο κλείσιμο του ’14, ας παραδεχτούμε όμως ότι εδώ μέσα βρίσκεται ο καλύτερος επαναστατικος ύμνος που έχει τραγουδήσει ο Zack de la Rocha. Μυρίζει μπαρούτι περισσότερο και από τα Εξάρχεια την 6^η Δεκεμβρίου.

3. Iceage - Plowing Into the Field of Love

Χθες βράδυ είδα το Christmas special του Black Mirror και αν και με κέρδισε το mindfuck της υπόθεσης, δε θα μπορούσα να ξαναδώ με τίποτα το επεισόδιο. Έχει κάποιες ιδέες που τις βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσες και θα μπορούσαν να βγουν τουλάχιστον 2-3 original ταινίες από εκεί μέσα, νιώθω όμως πως ο Charlie Brooker σταδιακά βάζει τη μισανθρωπία πάνω από την έμπνευση και το ταλέντο του, χωρίς να μπορείς να αγαπήσεις αυτό που βλέπεις. Σαν να λείπει η ψυχή που υπήρχε στο "The Entire History of You" που ειδικά αυτό το επεισόδιο την ήθελε απεγνωσμένα.

Ξεκινάω από αυτό για να καταλήξω στους Iceage. Οι Δανοί είναι ακραία μισάνθρωποι, τόσο που να τους φορτώνουν ακραίες ιδεολογίες (τις οποίες πολύ πιθανό να ενστερνίζονται), όμως ούτε στιγμή δεν έλειψε το συναίσθημα από τις δουλειές τους. Πάρε για παράδειγμα το φετινό. Ακούγοντας την post punk στροφή του ήχου τους στην αρχή πίστευα ότι θα έχουμε νέα περίπτωση με τους The Men και ετοιμαζόμουν να εγκαταλείψω το πλοίο, ως σύνολο όμως το "Plowing Into the Field of Love" είναι ένα ασύλληπτα παθιασμένο δημιούργημα, με την κατάθεση ψυχής να ξεπερνά ακόμη και τα δύο προηγούμενα punk έπη. Βλέπω κόσμο που παθαίνει πράγματα με την Banks και τους Antlers και αν και έχω περάσει εδώ και καιρό το στάδιο που θα κρίνω το γούστο του άλλου, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν. Δηλαδή, ακούστε τα "Glassy, Eyed, Dormant and Veiled" και "Cimmerian Shade". Στα πατώματα σε σημείο αυτοτραυματισμού, όχι style over substance και φόβος μην τσαλακωθούν τα ρούχα ή χαλάσει το μαλλί. Νιώστε λίγο.

4. Taylor Swift - 1989

Πριν πείτε ο,τιδήποτε, κοιτάξτε πώς έχει το πράγμα: Ο λόγος που έχω αυτόν εδώ το δίσκο στο #4 δεν είναι επειδή είναι ένα άψογο ποπ άλμπουμ (που είναι), ούτε προφανώς επειδή ταυτίζομαι με τους στίχους και ούτε επειδή τον έλιωσα στο repeat. Εδώ καλά-καλά δεν έχω πάει ποτέ στην Νέα Υόρκη. Για μένα η καλή ποπ είναι πάνω απ’ όλα εποχή, σε σημείο που να μην μπορώ να διαχωρίσω τη μουσική από το «τώρα» της. Είναι φτιαγμένη για να τη χαίρεσαι με την ψυχή σου όταν βγαίνει και να λειτουργεί σαν ένα νοσταλγικό memory lane αργότερα. Όπως όταν ακούω σήμερα Britney Spears θα μου σκάσουν αυτόματα συνειρμοί από τα late 90s, έτσι και εδώ το “1989” θα εκφράζει μετά από χρόνια το 2014. Τα πάρτι που πήγα και τα πάρτι που δεν πήγα, τα ταξίδια που έκανα και αυτά που δεν έκανα, τα χρώματα της μέρας και τα φώτα της πόλης, την αισθητική και τις μόδες, τη μουσική και το σινεμά που ήταν επίκαιρα τότε. Η τελειότητα των “Blank Space” και “Out of the Woods” είναι out of this world, δεν έμεινα πάντως ούτε στιγμή στα χιτάκια και πλέον μόλις τελειώνει ένα τραγούδι ξέρω ακριβώς την επόμενη νότα. Θα το θέσω ως εξής: ήθελα να μ’αρέσει γιατί έχει ως τίτλο το έτος γέννησής μου, αλλά αν το 2029 ακούσω κάπου το “Shake It Off” θα μου σκάσουν μαζικά όλα τα παραπάνω, κάτι που δε θα συμβεί με τίποτε άλλο απ’ ό,τι που κυκλοφόρησε φέτος. Και αυτό στο μυαλό μου υπερβαίνει τις έννοιες «μ’αρέσει» και «δε μ’αρέσει».

5. Beck - Morning Phase

Η καριέρα του Beck είναι το μουσικό “Boyhood”. Μ’αρέσει να βλέπω την εξέλιξή του ως μουσικό και ακόμη περισσότερο μ’αρέσει το πόσο ψηλά φαίνεται να έχει ο ίδιος το “Sea Change”, με διαφορά το αγαπημένο μου άλμπουμ του. Το “Morning Phase” δεν έχει την ίδια μελαγχολία, γιατί όπως και να το κάνουμε όσο περνουν τα χρόνια δε βιώνεις τα συναισθήματα με την ίδια έκπληξη και ένταση, διαθέτει ωστόσο τις απαραίτητες δόεις νοσταλγίας και τάσεων φυγής για να ακολουθήσω μέχρι τέλους. Υπήρξε στιγμή που ένιωσα σαραντάρης αναγνώστης του Mojo για το πόσο πολύ μου άρεσε αυτός ο δίσκος, αλλά ας είναι. Ο Beck παραμένει η μόνη σταθερά στη ζωή μου μετά τον Richard Linklater και τα Frosties της Kellog's.

6. YOB - Clearing the Path to Ascend

Σήμερα είδα την τρίτη ταινία του Hobbit και αν και δεν περίμενα κάτι το τρομερό, ήταν μια απογοήτευση και εύκολα ό,τι πιο άνισο φέρει το όνομα του Tolkien στο σινεμά. Μετά σκέφτηκα όμως ότι και από την τριλογία του LOTR η ταινία που μ’άρεσε λιγότερο είναι επίσης η τρίτη, οπότε το φιλοσόφησα λίγο. Ο λόγος λοιπόν που λάτρεψα τον Άρχοντα και βρήκα κάποιο ενδιαφέρον στις δύο πρώτες ταινίες του Hobbit είναι η διαρκής απειλή ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί, ότι κάτι μεγάλο παραμονεύει στις σκιές, ότι κάτι αφήνεται να εννοηθεί μέσα από ψαρωτικές προφητείες και μένει στη φαντασία του κοινού να δημιουργήσει μόνο του υποθέσεις. Για αυτό ακριβώς αγαπώ τόσο πολύ το “The Fellowship of the Ring” και πλήττω στο δεύτερο μισό του “The Return of the King”. Τα πάντα έχουν να κάνουν γύρω από το χτίσιμο της μυθολογίας γύρω από το σκοτάδι και όταν έρχεται η στιγμή της αποκάλυψης πάντα περίμενα κάτι περισσότερο, πέρα από το ότι έχω κάποια θεματάκια με το πώς χειρίζεται ο Peter Jackson την έννοια του «φωτός». Δες το και από πλευράς μουσικής. Ό,τι σχετίζεται με Mordor και Sauron όρισε αυτές τις ταινίες στο μυαλό μου περισσότερο από οποιαδήποτε γλυκανάλατη μελωδία του Shire και του Rivendell.

Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ για αυτούς τους λόγους αγάπησα και το “Clearing the Path to Ascend” των YOB. Είναι ένα άλμπουμ που κινείται ολόκληρο μέσα στο σκοτάδι και την καταχνιά του, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να αποκαλυφθεί μόνο του. Κάθε φορά το διαπλάθεις εσύ όπως θες και κάθε ακρόαση είναι και διαφορετική. Και για να είμαι ακόμη πιο λιτός, δισκάρα.