Πριν πείτε ο,τιδήποτε, κοιτάξτε πώς έχει το πράγμα: Ο λόγος που έχω αυτόν εδώ το δίσκο στο #4 δεν είναι επειδή είναι ένα άψογο ποπ άλμπουμ (που είναι), ούτε προφανώς επειδή ταυτίζομαι με τους στίχους και ούτε επειδή τον έλιωσα στο repeat. Εδώ καλά-καλά δεν έχω πάει ποτέ στην Νέα Υόρκη. Για μένα η καλή ποπ είναι πάνω απ’ όλα εποχή, σε σημείο που να μην μπορώ να διαχωρίσω τη μουσική από το «τώρα» της. Είναι φτιαγμένη για να τη χαίρεσαι με την ψυχή σου όταν βγαίνει και να λειτουργεί σαν ένα νοσταλγικό memory lane αργότερα. Όπως όταν ακούω σήμερα Britney Spears θα μου σκάσουν αυτόματα συνειρμοί από τα late 90s, έτσι και εδώ το “1989” θα εκφράζει μετά από χρόνια το 2014. Τα πάρτι που πήγα και τα πάρτι που δεν πήγα, τα ταξίδια που έκανα και αυτά που δεν έκανα, τα χρώματα της μέρας και τα φώτα της πόλης, την αισθητική και τις μόδες, τη μουσική και το σινεμά που ήταν επίκαιρα τότε. Η τελειότητα των “Blank Space” και “Out of the Woods” είναι out of this world, δεν έμεινα πάντως ούτε στιγμή στα χιτάκια και πλέον μόλις τελειώνει ένα τραγούδι ξέρω ακριβώς την επόμενη νότα. Θα το θέσω ως εξής: ήθελα να μ’αρέσει γιατί έχει ως τίτλο το έτος γέννησής μου, αλλά αν το 2029 ακούσω κάπου το “Shake It Off” θα μου σκάσουν μαζικά όλα τα παραπάνω, κάτι που δε θα συμβεί με τίποτε άλλο απ’ ό,τι που κυκλοφόρησε φέτος. Και αυτό στο μυαλό μου υπερβαίνει τις έννοιες «μ’αρέσει» και «δε μ’αρέσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου