Χθες βράδυ είδα το Christmas special του Black Mirror και αν και με κέρδισε το mindfuck της υπόθεσης, δε θα μπορούσα να ξαναδώ με τίποτα το επεισόδιο. Έχει κάποιες ιδέες που τις βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσες και θα μπορούσαν να βγουν τουλάχιστον 2-3 original ταινίες από εκεί μέσα, νιώθω όμως πως ο Charlie Brooker σταδιακά βάζει τη μισανθρωπία πάνω από την έμπνευση και το ταλέντο του, χωρίς να μπορείς να αγαπήσεις αυτό που βλέπεις. Σαν να λείπει η ψυχή που υπήρχε στο "The Entire History of You" που ειδικά αυτό το επεισόδιο την ήθελε απεγνωσμένα.
Ξεκινάω από αυτό για να καταλήξω στους Iceage. Οι Δανοί είναι ακραία μισάνθρωποι, τόσο που να τους φορτώνουν ακραίες ιδεολογίες (τις οποίες πολύ πιθανό να ενστερνίζονται), όμως ούτε στιγμή δεν έλειψε το συναίσθημα από τις δουλειές τους. Πάρε για παράδειγμα το φετινό. Ακούγοντας την post punk στροφή του ήχου τους στην αρχή πίστευα ότι θα έχουμε νέα περίπτωση με τους The Men και ετοιμαζόμουν να εγκαταλείψω το πλοίο, ως σύνολο όμως το "Plowing Into the Field of Love" είναι ένα ασύλληπτα παθιασμένο δημιούργημα, με την κατάθεση ψυχής να ξεπερνά ακόμη και τα δύο προηγούμενα punk έπη. Βλέπω κόσμο που παθαίνει πράγματα με την Banks και τους Antlers και αν και έχω περάσει εδώ και καιρό το στάδιο που θα κρίνω το γούστο του άλλου, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν. Δηλαδή, ακούστε τα "Glassy, Eyed, Dormant and Veiled" και "Cimmerian Shade". Στα πατώματα σε σημείο αυτοτραυματισμού, όχι style over substance και φόβος μην τσαλακωθούν τα ρούχα ή χαλάσει το μαλλί. Νιώστε λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου