1. Cult of Youth - Final Days

Κοιτάζοντας τα ποστ μου για τα προηγούμενα #1 της blogovision, συνειδητοποιώ πως πάντα καταλήγω να γράφω όχι για το δίσκο αλλά για έναν απολογισμό συνειρμών και στιγμών της χρονιάς που πέρασε. Φέτος μέχρι τον Νοέμβριο δε μου το είχε βγάλει αυτό κανένας δίσκος και για πρώτη φορά ήμουν έτοιμος να δώσω το χρυσό σε ένα δίσκο που θεωρώ τον καλύτερο της χρονιάς, χωρίς όμως να είναι απαραίτητα ο αγαπημένος μου και να τον έχω συνδέσει με πράγματα. Και κάπου εκεί άκουσα το «Final Days» των Cult of Youth και τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία ήδη στα μισά του άλμπουμ.

Δεν είναι ότι οι Cult of Youth δε μου άρεσαν, απλά δεν περίμενα ποτέ να βγάλουν αυτό εδώ το πράγμα. Για την ακρίβεια μου είναι πιο εύκολο να κατατάξω τη μουσική του βάση των συναισθημάτων που μου βγάζει, παρά σε συγκεκριμένα genres. Είναι έντονη, φτιαγμένη μόνο από ψυχή και αρχίδια, αγκαλιάζει τη μιζέρια και τη διυλίζει σε ωραίο και υψηλό, είναι ζωή που έχει βιωθεί και μετουσιώνεται σε νότες.

Νομίζω όλη τη μέρα περιμένω να βραδιάσει για να πάει ‘περασμένα μεσάνυχτα’ και να μείνω ξύπνιος χωρίς λόγο μέχρι τις 5 το πρωί, σε σημείο να νιώσω άσχημα αν κοιμηθώ νωρίς και ας ξέρω ότι πρέπει να ξυπνήσω για δουλειά. Μπορεί να μην κάνω απολύτως τίποτα και απλά να χαζεύω με τις ώρες στο ίντερνετ ή να κοιτάω απλά το ταβάνι, όμως νιώθω ότι την ίδια στιγμή κάνω τόσα πολλά, ίσως επειδή πάντα από πίσω παίζει μουσική. Γενικά περνάει πολύ περίεργα κι διαφορετικά η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Τους τελευταίους δύο μήνες το «Final Days» είναι ο δίσκος που ακούω σε σχεδόν εμμονική επανάληψη αυτό το διάστημα και κάθε φορά είναι σαν να διαγράφω τη μνήμη του δίσκου από το μυαλό μου και να τον ακούω ζω για πρώτη φορά. Την τελετουργία του «Todestrieb», την out of this world κορύφωση του «Dragon Rouge», την περιπέτεια στο riff του «Down the Moon», τον Sean Ragon να φτύνει την ύπαρξή του στα μισά του «Sanctuary» και την ολοκληρωτική κάθαρση του «Roses» που κλείνει το άλμπουμ με ένα ουράνιο τόξο σε αποχρώσεις του μαύρου. Θα έπρεπε να το ξέρεις πως οι τελευταίες μέρες σημάνουν πάντα αναγέννηση.