Περί διαχρονικότητας

John Maus -We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves

9/10

Σίγουρα σου έχει τύχει να γνωρίσεις κάποιο άτομο το οποίο συναντάς για πρώτη φορά στη ζωή σου και όμως να νιώθεις ότι το ξέρεις χρόνια. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που νιώθεις τόσο οικεία ώστε απελευθερώνεσαι αμέσως και είσαι έτοιμος να εξομολογηθείς πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες συζητάς μόνο με τους φίλους σου. Αυτές οι απρόσμενες συναντήσεις είναι εν τέλει και οι πιο όμορφες, ειδικά όταν αυτό το κλίμα είναι αμοιβαίο. Κάπως έτσι ένιωσα ακούγοντας για πρώτη φορά τον John Maus. Παρότι γινόταν αρκετός λόγος για το φετινό δίσκο του Αμερικανού, δε μπήκα ποτέ στον κόπο να ασχοληθώ μαζί του. Μου έβγαζε κάτι το επιτηδευμένα vintage, το οποίο δε με ενθουσιάζει ούτε κατά διάνοια. Τελικά όμως, διαβάζοντας κάποια καλά σχόλια από άτομα που εμπιστεύομαι το γούστο τους, λύγισα και άκουσα το δίσκο. Και βρέθηκα μπροστά στην πιο ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Εξηγούμαι.

Το "We Must Bcome the Pitiless Censors of Ourselves" είναι ο τρίτος δίσκος του John Maus και συνάμα αυτός ο οποίος έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές. Καθόλου άδικα. Η αγαπημένη δεκαετία του Maus είναι τα 80's και αυτό είναι εμφανές. Τα gothic φωνητικά, θαμμένα κάτω από τόνους παραμορφώσεων και αντηχήσεων, έχουν σαφέστατες επιρροές από τον Ian Curtis και η μουσική εκτείνεται σε όλο το πλάτος του post punk και του new wave της δεκαετίας. Τα ρετρό πλήκτρα διαδραματίζουν εξέχων ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, κάτι που φαίνεται από το εναρκτήριο 'Streetlight'. Το μπάσο αναλαμβάνει τα ηνία στη συνέχεια με το 'Quantum Leap', με το επαναληπτικό τέμπο του '...And the Rain' στην πορεία να ισοδυναμεί με την καταπραϋντική αίσθηση των πρώτων σταγόνων της βροχής μετά από ένα ζεστό και ξηρό καλοκαίρι. Η ευχάριστη μελαγχολία του 'Hey Moon' που θυμίζει μπάντες όπως οι Magnetic Fields είναι ένα όνειρο και το ατμοσφαιρικό 'Keep Pushing On' θα μπορούσε να είναι μια καταθλιπτική διασκευή του 'Golden Brown' των Stranglers. Τα synths του 'The Crucifix' διακατέχονται από μια εκλησιαστική αυρα, ενώ το απενεχοποιημένο new wave του 'Head for the Country' προσφέρει ένα από τα πιο εντυπωσιακά ρεφρέν του δίσκου. Το 'Cop Killer' διαθέτει επιβλητική ατμόσφαιρα, προβοκατόρικους στίχους και πρόκειται για την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ. Το 'Matter of Fact' έχει ένα ρυθμό που σου κολλάει με τη μία, με ένα απόλυτα sing-along ρεφρέν, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι λέει: "pussy is not the matter of fact". Θα το τραγουδήσεις. Οι ψαλμωδίες του 'We Can Breakthrough' οδηγούν στη λύτρωση του 'Believer', με τη μαγική χρυσόσκονη των 80's να πλανάται στην ατμόσφαιρα καθόλη τη διάρκεια του κομματιού. Πολύ όμορφο κλείσιμο για ένα δίσκο σταθμό για το 2011. Και ας διαρκεί μόνο μισή ώρα.

Το "We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves" είναι όπως μαρτυρά και ο τίτλος του ένας καταρτισμένος δίσκος. Είναι ένας δίσκος που ξέφυγε από τα 80's και κυκλοφορεί σήμερα για να υπενθυμίσει ότι η καλή μουσική δεν ασχολείται με μόδες ούτε έχει ημερομηνία λήξης. Είναι διαχρονική. Ο John Maus δεν είναι vintage κατ' επίφαση, αλλά εκ πεποιθήσεως. Πόσες φορές νιώθεις τόσο οικεία ακούγοντας ένα νέο δίσκο από έναν άγνωστο μέχρι πρότινος καλλιτέχνη; Αυτή είναι δίχως αμφιβολία μια από αυτές τις λίγες φορές...

John Maus - Believer

Feelgood fever

The Rapture - In the Grace of Your Love

8/10

Το τέλος του καλοκαιριού συνάδει συνήθως με μια αβάσταχτη μελαγχολία. Είναι πράγματι δύσκολο να συμβιβαστείς με την τυπική καθημερινότητα της ζωής στην πόλη όταν μόλις πριν από λίγο καιρό βίωνες την περιπέτεια μέσα στο ζωντανό κύτταρο κάποιου νησιού, όπου όλα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Εγώ από την άλλη πάντα έβρισκα αυτήν την περίοδο αναζωογονητική. Η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει σε φυσιολογικά επίπεδα, η πόλη ξανανιώνει, σταδιακά νυχτώνει όλο και πιο νωρίς... Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το να προσαρμοστώ με την πραγματικότητα της Αθήνας. Ούτε μελαγχολούσα κάθε φορά που άνοιγαν τα σχολεία. Αυτή είναι η εποχή που λατρεύω να κάνω βόλτες με τα ακουστικά να μη βγαίνουν σχεδόν ποτέ από τα αυτιά μου. Ανέκαθεν άλλωστε ο Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας που οι δισκογραφικές αποφάσιζαν να ρίξουν τα βαριά χαρτιά τους στο παιχνίδι. Έτσι και φέτος, οι Νεοϋρκέζοι Rapture κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο τους από τη DFA, 5 ολόκληρα χρόνια μετά από το "Pieces of the People We Love".

Δε νομίζω ότι το "In the Grace of Your Love" θα μπορούσε να κυκλοφορήσει κάποια ιδανικότερη χρονική στιγμή. Με το 'How Deep Is Your Love?' να έχει γίνει ήδη το απόλυτο indie καλοκαιρινό χιτάκι, οι προσδοκίες για έναν πολύ καλό δίσκο ήταν δεδομένες, αλλά κυρίως υπήρχαν προσδοκίες για ένα άλμπουμ που θα σε κάνει να περνάς καλά. Και αυτό οι Rapture το επιτυγχάνουν.

Το ξεκίνημα με το 'Sail Away' είναι ιδανικό. Ένα καλοκαιρινό χορευτικό κομμάτι που στο κλείσιμο εμφανίζει jazz επιρροές, και που σου κολλάει με την πρώτη ακρόαση. Ισοδυναμεί με την εικόνα ενός ηλιοβασιλέματος ενώ βρίσκεσαι σε κάποιο πλοίο εν μέσω του Αιγαίου πελάγους. Το 'I Miss You' καταφέρνει να συνδυάσει τη μελαγχολία των στίχων με ένα σύγχρονο up tempo beat, και πιάνεις τον εαυτό σου να το σιγοτραγουδά από το πρώτο κιόλας ρεφρέν. Το 'Bluebird' είναι λίγο πιο κάτω από τα δύο προηγούμενα κομμάτια, κερδίζει όμως με τις συνεχείς εναλλαγές του και με το λυσσαλέο punk drumming στο κλείσιμο. Το 'Come Back To Me' αρχίζει με μια εύθυμη, σχεδόν παριζιάνικη μελωδία και στην πορεία εξελίσσεται σε ένα σκοτεινό και sexy acid house κομμάτι. Το ομότιτλο είναι δίχως αμφιβολία από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Ο Luke Jenner ερμηνεύει κάποιους από τους κορυφαίους στίχους του πάνω από μια διαολεμένα χορευτική μελωδία, με την παύση της μουσικής στο 5ο λεπτό να είναι από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της χρονιάς. In the grace of your love no one can ever die, και το πάρτυ μόλις ξεκίνησε. Απότομη προσγείωση με το 'Never Die Again', που αν και ο funky ρυθμός του ξεσηκώνει, δεν είναι στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Το ίδιο συμβαίνει και με το 'Roller Coaster', με μια μπασογραμμή που μαγνητίζει, αλλά ξέρεις ότι οι Rapture μπορούν και καλύτερα. Με το 'Children' όμως, δείχνουν ότι έχουν πιάσει το κλίμα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής. Μια δροσερή ηλεκτρονική σύνθεση που ακούγεται το ίδιο εύκολα στο club και στο δωμάτιό σου. Ο εκτροχιασμένος ρυθμός του 'Can You Find a Way?' έχει κάτι από Ανατολή, και αν και δεν πρόκειται για κάτι το σπουδαίο, καταφέρνει εύκολα να σε κερδίσει. Το 'How Deep Is Your Love?' το έχεις λατρέψει ήδη. Ο ύμνος του καλοκαιριού του 2011, το τραγούδι το οποίο σε κάνει να θέλεις να έρθουν οι Rapture στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να το χορέψεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Θέωση. Το jazzy 'It Takes Time to Be a Man' είναι το μόνο κομάτι που δε θα χανόταν μετά από την κόλαση του 'How Deep Is Your Love'. Ίσως θυμίσει το 'Easy' των Faith No More, αφήνει μια γλυκιά αίσθηση, σαν το επόμενο πρωινό από ένα επιτυχημένο πάρτυ.

Το "In the Grace of Your Love" είναι μάλλον ένα κλικ πιο κάτω απ' ό,τι το περιμέναμε, υπό την έννοια ότι υπάρχουν κάποια κομμάτια που θα μπορούσαν αν χαρακτηριστούν fillers. Από την άλλη όμως, περιέχει κάποια από τα καλύτερα τραγούδια του 2011. Και το κυριότερο είναι ότι πρόκειται για έναν από τους πιο feelgood δίσκους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Πότε βγήκες τελευταία φορά σε bar και πέρασες πραγματικά καλά; Το "In the Grace of Your Love" υποκαθιστά ακριβώς αυτό το feeling. Και αυτό είναι υπεράνω στυγνής ανάλυσης track by track. Θα περάσεις καλά με αυτόν το δίσκο. Αυτό είναι δεδομένο.

The Rapture - How Deep Is Your Love?

Τα κορίτσια γίνονται γυναίκες

Dum Dum Girls - Only In Dreams

8,5/10

Η ωρίμανση στον άνθρωπο είναι κάτι το σχετικό. Εναπόκειται στο χαρακτήρα του καθενός και στις εμπειρίες (ακόμη και αν είναι δυσβάσταχτες) που θα οδηγήσουν σε μια πιο ψύχραιμη και σοβαρή αξιολόγηση της καθημερινότητας. Είναι αυτή η στιγμή που παύεις να παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου και να σε απασχολεί η αυτοπροβολή, και μαθαίνεις να εκτιμάς την αυθεντικότητα. Αυτή η κρίσιμη στιγμή είναι τώρα για την Dee Dee και τις Dum Dum Girls, και συμπέφτει με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους με τον απλό και ξεκάθαρο τίτλο "Only In Dreams".

Τα πρώτα δείγματα της αλλαγής των Dum Dum Girls είχαν έρθει νωρίτερα μέσα στο χρόνο, με τις απλές, στυλιζαρισμένες και αχανείς μελωδίες του ντεμπούτου τους να έχουν δώσει τη θέση τους σε ολοκληρωμένα κομμάτια με αρχή, μέση και τέλος. Αυτό που μεσολάβησε σε αυτό το διάστημα ήταν ο θάνατος της μητέρας της Dee Dee από καρκίνο, που αν κρίνεις από το γεγονός ότι ήταν η κοπέλα που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του "I Will Be", πρέπει να ήταν πολύ δεμένη μαζί της...

Το "Only In Dreams" είναι ένας ολοκληρωμένος δίσκος από κάθε άποψη. Καταρχάς, ηχογραφήθηκε στα στούντιο του Josh Homme, με τον Sune Rose Wagner των Raveonettes πίσω από την κονσόλα. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι η ηχητική προσέγγιση του δίσκου είναι αρκετά fuzzy, κοντά σε συγκροτήματα όπως οι Best Coast. Αν και ουσιαστικά το "Only In Dreams" είναι ένας pop δίσκος, οι συνθέσεις αποφεύγουν τις όποιες pop ευκολίες, διαθέτοντας στιβαρές μελωδίες με βάθος. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά πιο σκοτεινή από προηγούμενες δουλειές των Dum Dum Girls, σαν ένα νοσταλγικό όνειρο που ξέρεις ότι είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Η στροφή αυτή είναι εμφανής από το εναρκτήριο κιόλας κομμάτι, με ένα garage/psychobilly riff που ισοπεδώνει με χαρακτηριστική ευκολία όλα τα κομμάτια του περσινού ντεμπούτου τους. Το 'Bedroom Eyes' καθιερώνει πλέον τη νέα πορεία του ήχου των κοριτσιών από την California, όντας ένα σωστό fuzz pop κομμάτι, και το 'Just a Creep' διαθέτει μια από τις κορυφαίες μελωδίες του δίσκου και αποδεικνύει ότι η Dee Dee έχει εξελιχθεί σε μια πραγματικά καλή ερμηνεύτρια. Αυτό φαίνεται και στα επόμενα τρία κομμάτια, όπου η κιθάρα αποκτά έναν πιο καλοκαιρινό τόνο, μελιστάλακτο όσο πρέπει και νοσταλγικό ακριβώς όσο χρειάζεται ώστε να αναδειχθούν οι φωνητικές γραμμές. Σίγουρα όμως η στιγμή που ξεχωρίζει στο "Only In Dreams" είναι τα εξίμιση λεπτά του 'Coming Down'. Η Dee Dee είχε ήδη αναφερθεί σε μια δυνατή μπαλάντα επηρεασμένη από τους Mazzy Star που θα βρισκόταν στο επερχόμενο άλμπουμ, οπότε οι προφανείς αναφορές στο 'Fade Into You' δεν αποτελούν έκπληξη. Κάποιοι μίλησαν για απομίμηση. Εγώ βρίσκω ότι απλά χρησιμοποιεί το πιο διάσημο κομμάτι των Mazzy Star ως βάση για να δημιουργήσει κάτι δικό της και να εκφράσει κάποια συναισθήματα με τον πιο αληθινό τρόπο. Το λάτρεψα από την πρώτη ακρόαση αυτό το κομμάτι. Στη συνέχεια, το 'Wasted Away' ανοίγει με μια ξέφρενη shoegaze μελωδία και αποτελεί μια από τις πιο uptempo στιγμές του άλμπουμ. Το 'Teardrops on My Pillow' είναι συναρπαστικό και περιπετειώδες, με συνεχείς εναλλαγές στο ρυθμό και πρόκειται για την ιδανική μετάβαση στο 'Hold Your Hand' που κλείνει το δίσκο. Αρκετά ατμοσφαιρικό και ταξιδιάρικο τραγούδι, το οποίο η Dee Dee έγραψε αμέσως μόλις έμαθε τη φύση της ασθένειας της μητέρας της. Δίχως αμφιβολία η κορυφαία ερμηνευτική στιγμή της με εντελώς προσωπικούς στίχους. Ανατριχιαστικό.

Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν ωριμάζουν ποτέ. Έρχονται έτσι οι συγκυρίες, ώστε απλά δε χρειάζεται να συμβεί αυτό. Οι Dum Dum Girls έμελλε να εξελιχθούν στο δεύτερο full length δίσκο τους. Υπάρχει μια αρμονία που διακατέχει τα πάντα. Δεν εντοπίζεις τίποτα που να είναι φτιαχτό, επιφανειακό. Το "Only In Dreams" είναι ένας δίσκος ωρίμανσης και εξαγνισμού. Γιατί αντιμετωπίζοντας ψύχραιμα τις μεγαλύτερες δυσκολίες, μόνο πιο δυνατός μπορείς να βγεις. Και αυτή είναι η στιγμή που τα κορίτσια γίνονται γυναίκες.

Dum Dum Girls - Coming Down by subpop

Αναζητώντας το soundtrack της καθημερινότητας

Jacuzzi Boys - Glazin'

8/10

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου έχει τύχει πολλές φορές να θέλω να υπάρχει διαρκώς ένα soundtrack στη ζωή μου. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που επιζητώ την απόλυτη σιωπή, αλλά θα ήθελα να υπάρχει μια μουσική υπόκρουση σε διάφορα γεγονότα της καθημερινότητάς μου στην πόλη. Νιώθω ότι έτσι θα ήμουν κατά κάποιον τρόπο πιο ικανός, πιο δυνατός να αντιμετωπίσω κάθε πιθανή φοβία και ότι έτσι θα εξαλειφόταν η μιζέρια της γκρίζας και μουντής επανάληψης. Αυτές οι σκέψεις μου περνούν από το μυαλό ακούγοντας δίσκους όπως το "Glazin'" των Jacuzzi Boys. Όσο και αν το όνομά τους προδίδει μια synthpop μπάντα από τη Σουηδία, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα δυνατό garage rock trio από τη Florida που φέτος κυκλοφορεί το δεύτερό του δίσκο από τη Hardly Art

Η αλήθεια είναι ότι η Florida δεν είναι μια πολιτεία που φημίζεται για τη μουσική της παράδοση, ειδικά στο χώρο του garage. Κάπως απομονωμένη από τις υπόλοιπες πολιτείες, μάλλον είναι γνωστή για τις παραλίες της, το έντονο ισπανικό στοιχείο, τα πολύχρωμα πουκάμισα, άντε και για τους Miami Heat στο μπάσκετ. Οι Jacuzzi Boys όμως αποτελούν εξαίρεση σε αυτόν τον τομέα. Επηρεασμένοι από όλο το φάσμα του garage ήχου, από τα 60's μέχρι σήμερα, η ψυχή τους μάλλον ανήκει στην California παρά στη Florida... Το "Glazin'" διαρκεί 30 λεπτά, αρκετή ώρα για να σε πείσει για την ψυχαγωγική του αξία και για το πόσο επιτακτικό είναι να πατήσεις το repeat. Από το εναρκτήριο και καθόλα καλοκαιρινό 'Vizcaya' συνειδητοποιείς ότι οι Jacuzzi Boys νιώθουν αυτό που κάνουν. Μπορεί να είσαι σίγουρος ότι κάπου έχεις ξανακούσει αυτό που παίζει, αλλά δεν έχει καμία σημασία μιας και σε αυτήν τη μουσική ο παράγοντας που σε κάνει να ξεχωρίσεις είναι το feeling. Και το "Glazin'" είναι μια έκρηξη αδρεναλίνης. Σε κάθε δευτερόλεπτο. Άκου το φρενήρη ρυθμό στο ομότιτλο κομμάτι και το απότομο κόψιμο στο ρεφρέν. Το 'Cool Vapors' είναι γρήγορο και πιασάρικο και διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει το χιτάκι, και ο αύξοντας ενθουσιασμός του 'Crush' συνεπαίρνει. Μια από τις στιγμές που ξεχωρίζουν από την πρώτη ακρόαση ειναι το 'Silver Sphere (Death Dream)', με την αναφορά στους No Age να είναι ξεκάθαρη. Το κορυφαίο κομμάτι του "Glazin'" είναι το βραδυφλεγές 'Zeppelin', με ΤΟ ρεφρέν του δίσκου και με τις κιθάρες να αποπνέουν μια τρομερή αίσθηση ελευθερίας. Όπως ήδη έγινε σαφές, το πνεύμα των Jacuzzi Boys βρίσκεται στην California, κάτι που φαίνεται και από το 'Los Angeles', έναν εθιστικό garage ύμνο με στίχους με τους οποίους ταυτίζεσαι από την πρώτη κιόλας ακρόαση... Το κιθαριστικό solo στο 'Koo Koo With You' που κλείνει το άλμπουμ καθησυχάζει και προσδίδει αίσθηση συνοχής, με τα 10 κομμάτια του δίσκου να είναι στο ίδιο υψηλό επίπεδο, σε ένα από τα breakthrough της χρονιάς.

Ο Ty Segall ακολουθεί πλέον πιο lo-fi μονοπάτια και οι Black Lips όσο και αν είναι κορυφαίοι στο χώρο του garage/psychedelic rock, κάπου το τραβάνε περισσότερο από όσο θα έπρεπε και έχουν fillers. Οι Jacuzzi Boys από τη Florida είναι μια νέα, φρέσκια πρόταση στο χώρο, που όσο και αν χρησιμοποιούν ήδη παιγμένα υλικά, η έμπνευσή τους και το πάθος τους δεν τους επιτρέπει να μείνουν στην αφάνεια. "They hit the mark" λένε σε τέτοιες περιπτώσεις. Το "Glazin'" έχει όλα τα φόντα να καταστεί το soundtrack της καθημερινότητάς σου.

Jacuzzi Boys - Cool Vapors by hardlyartrecords