John Maus -We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves
9/10
Σίγουρα σου έχει τύχει να γνωρίσεις κάποιο άτομο το οποίο συναντάς για πρώτη φορά στη ζωή σου και όμως να νιώθεις ότι το ξέρεις χρόνια. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που νιώθεις τόσο οικεία ώστε απελευθερώνεσαι αμέσως και είσαι έτοιμος να εξομολογηθείς πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες συζητάς μόνο με τους φίλους σου. Αυτές οι απρόσμενες συναντήσεις είναι εν τέλει και οι πιο όμορφες, ειδικά όταν αυτό το κλίμα είναι αμοιβαίο. Κάπως έτσι ένιωσα ακούγοντας για πρώτη φορά τον John Maus. Παρότι γινόταν αρκετός λόγος για το φετινό δίσκο του Αμερικανού, δε μπήκα ποτέ στον κόπο να ασχοληθώ μαζί του. Μου έβγαζε κάτι το επιτηδευμένα vintage, το οποίο δε με ενθουσιάζει ούτε κατά διάνοια. Τελικά όμως, διαβάζοντας κάποια καλά σχόλια από άτομα που εμπιστεύομαι το γούστο τους, λύγισα και άκουσα το δίσκο. Και βρέθηκα μπροστά στην πιο ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Εξηγούμαι.
Το "We Must Bcome the Pitiless Censors of Ourselves" είναι ο τρίτος δίσκος του John Maus και συνάμα αυτός ο οποίος έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές. Καθόλου άδικα. Η αγαπημένη δεκαετία του Maus είναι τα 80's και αυτό είναι εμφανές. Τα gothic φωνητικά, θαμμένα κάτω από τόνους παραμορφώσεων και αντηχήσεων, έχουν σαφέστατες επιρροές από τον Ian Curtis και η μουσική εκτείνεται σε όλο το πλάτος του post punk και του new wave της δεκαετίας. Τα ρετρό πλήκτρα διαδραματίζουν εξέχων ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, κάτι που φαίνεται από το εναρκτήριο 'Streetlight'. Το μπάσο αναλαμβάνει τα ηνία στη συνέχεια με το 'Quantum Leap', με το επαναληπτικό τέμπο του '...And the Rain' στην πορεία να ισοδυναμεί με την καταπραϋντική αίσθηση των πρώτων σταγόνων της βροχής μετά από ένα ζεστό και ξηρό καλοκαίρι. Η ευχάριστη μελαγχολία του 'Hey Moon' που θυμίζει μπάντες όπως οι Magnetic Fields είναι ένα όνειρο και το ατμοσφαιρικό 'Keep Pushing On' θα μπορούσε να είναι μια καταθλιπτική διασκευή του 'Golden Brown' των Stranglers. Τα synths του 'The Crucifix' διακατέχονται από μια εκλησιαστική αυρα, ενώ το απενεχοποιημένο new wave του 'Head for the Country' προσφέρει ένα από τα πιο εντυπωσιακά ρεφρέν του δίσκου. Το 'Cop Killer' διαθέτει επιβλητική ατμόσφαιρα, προβοκατόρικους στίχους και πρόκειται για την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ. Το 'Matter of Fact' έχει ένα ρυθμό που σου κολλάει με τη μία, με ένα απόλυτα sing-along ρεφρέν, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι λέει: "pussy is not the matter of fact". Θα το τραγουδήσεις. Οι ψαλμωδίες του 'We Can Breakthrough' οδηγούν στη λύτρωση του 'Believer', με τη μαγική χρυσόσκονη των 80's να πλανάται στην ατμόσφαιρα καθόλη τη διάρκεια του κομματιού. Πολύ όμορφο κλείσιμο για ένα δίσκο σταθμό για το 2011. Και ας διαρκεί μόνο μισή ώρα.
Το "We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves" είναι όπως μαρτυρά και ο τίτλος του ένας καταρτισμένος δίσκος. Είναι ένας δίσκος που ξέφυγε από τα 80's και κυκλοφορεί σήμερα για να υπενθυμίσει ότι η καλή μουσική δεν ασχολείται με μόδες ούτε έχει ημερομηνία λήξης. Είναι διαχρονική. Ο John Maus δεν είναι vintage κατ' επίφαση, αλλά εκ πεποιθήσεως. Πόσες φορές νιώθεις τόσο οικεία ακούγοντας ένα νέο δίσκο από έναν άγνωστο μέχρι πρότινος καλλιτέχνη; Αυτή είναι δίχως αμφιβολία μια από αυτές τις λίγες φορές...
Το "We Must Bcome the Pitiless Censors of Ourselves" είναι ο τρίτος δίσκος του John Maus και συνάμα αυτός ο οποίος έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές. Καθόλου άδικα. Η αγαπημένη δεκαετία του Maus είναι τα 80's και αυτό είναι εμφανές. Τα gothic φωνητικά, θαμμένα κάτω από τόνους παραμορφώσεων και αντηχήσεων, έχουν σαφέστατες επιρροές από τον Ian Curtis και η μουσική εκτείνεται σε όλο το πλάτος του post punk και του new wave της δεκαετίας. Τα ρετρό πλήκτρα διαδραματίζουν εξέχων ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, κάτι που φαίνεται από το εναρκτήριο 'Streetlight'. Το μπάσο αναλαμβάνει τα ηνία στη συνέχεια με το 'Quantum Leap', με το επαναληπτικό τέμπο του '...And the Rain' στην πορεία να ισοδυναμεί με την καταπραϋντική αίσθηση των πρώτων σταγόνων της βροχής μετά από ένα ζεστό και ξηρό καλοκαίρι. Η ευχάριστη μελαγχολία του 'Hey Moon' που θυμίζει μπάντες όπως οι Magnetic Fields είναι ένα όνειρο και το ατμοσφαιρικό 'Keep Pushing On' θα μπορούσε να είναι μια καταθλιπτική διασκευή του 'Golden Brown' των Stranglers. Τα synths του 'The Crucifix' διακατέχονται από μια εκλησιαστική αυρα, ενώ το απενεχοποιημένο new wave του 'Head for the Country' προσφέρει ένα από τα πιο εντυπωσιακά ρεφρέν του δίσκου. Το 'Cop Killer' διαθέτει επιβλητική ατμόσφαιρα, προβοκατόρικους στίχους και πρόκειται για την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ. Το 'Matter of Fact' έχει ένα ρυθμό που σου κολλάει με τη μία, με ένα απόλυτα sing-along ρεφρέν, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι λέει: "pussy is not the matter of fact". Θα το τραγουδήσεις. Οι ψαλμωδίες του 'We Can Breakthrough' οδηγούν στη λύτρωση του 'Believer', με τη μαγική χρυσόσκονη των 80's να πλανάται στην ατμόσφαιρα καθόλη τη διάρκεια του κομματιού. Πολύ όμορφο κλείσιμο για ένα δίσκο σταθμό για το 2011. Και ας διαρκεί μόνο μισή ώρα.
Το "We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves" είναι όπως μαρτυρά και ο τίτλος του ένας καταρτισμένος δίσκος. Είναι ένας δίσκος που ξέφυγε από τα 80's και κυκλοφορεί σήμερα για να υπενθυμίσει ότι η καλή μουσική δεν ασχολείται με μόδες ούτε έχει ημερομηνία λήξης. Είναι διαχρονική. Ο John Maus δεν είναι vintage κατ' επίφαση, αλλά εκ πεποιθήσεως. Πόσες φορές νιώθεις τόσο οικεία ακούγοντας ένα νέο δίσκο από έναν άγνωστο μέχρι πρότινος καλλιτέχνη; Αυτή είναι δίχως αμφιβολία μια από αυτές τις λίγες φορές...
John Maus - Believer
φίλο εμένα νομίζω δε μ άρεσε στο σύνολό του.Παθαίνω αυτό που έπαθα με το περσινό της Zola Jesus.μεμονωμένα καλό αλλά κουράζει.Το cop killer τα σπάει έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 'Cop Killer' είναι από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Κι εγώ το ίδιο πρόβλημα είχα με τον περσινό δίσκο της Zola Jesus, αλλά με αυτό έπαθα πλάκα με την πρώτη ακρόαση. Αυτή η αίσθηση ομίχλης που δημιουργούν οι παραμορφώσεις του ήχου μ'αρέσουν πολύ. Σαν να μετατρέπουν σε ήχους το εξώφυλλο του δίσκου...
ΑπάντησηΔιαγραφή