St. Vincent - Strange Mercy
9,5/10
9,5/10
Υπάρχει μια κατηγορία γυναικών που προσιδιάζει στην Charlie του High Fidelity. Κοπέλες γεμάτες αυτοπεποίθηση, αφήνοντας παράλληλα μια μικρή ψευδαίσθηση ντροπαλότητας να πλανάται στην ατμόσφαιρα, και αυθεντικές, ακριβώς επειδή δε μπορούν να είναι ο,τιδήποτε άλλο. Πολύ όμορφες, όχι τόσο ώστε να θεωρηθούν σύμβολα του σεξ, αλλά όσο χρειάζεται για να τις ερωτευτείς παράφορα Δίνουν την ιδέα σνομπ ατόμου, ανοίγονται όμως πολύ και εύκολα με τα λίγα άτομα που επιλέγουν να κάνουν παρέα. Έπειτα, έχουν συγκροτημένη άποψη για τα πάντα, όντας ισχυρογνώμονες και εμμένοντας σε αυτήν την άποψη μέχρι τέλους, χωρίς όμως ποτέ να πιστέψεις ή να σου περάσει από το μυαλό ότι κάνουν λάθος. Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου την εικόνα της Annie Clark στο Berklee College of Music όπου και σπούδασε. Εικόνα που δε διαφέρει και πολύ από τη θέση που κατέχει σήμερα στο μουσικό στερέωμα ως St. Vincent, διατηρώντας ένα ιδιαίτερο και προσωπικό στυλ, μακριά από τον πυρήνα της μουσικής βιομηχανίας και των κελευσμάτων της. Ως εκ τούτου, η ανοδική πορεία που σημειώνει τα τελευταία χρόνια οδήγησε την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου της με τίτλο "Strange Mercy" να καταστεί ένα από τα μουσικά γεγονότα του 2011.
Αυτό που μου αρέσει στη St. Vincent είναι ότι ενώ είναι καταρτισμένη συνθέτρια με γνώσεις πάνω σε κλασικές μουσικές φόρμες, την αγαπαέι την κιθάρα και δεν το έχει σε τίποτα μέσα σε μια γαλήνια σύνθεση να σου σκάσει μια δυνατή κιθαριστική μελωδία ή ένα υπερηχητικό ηλεκτρονικό beat. Είναι ένα έξυπνο άτομο, και αυτό αποτυπώνεται στο "Strange Mercy".
Στα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου 'Chloe in the Afternoon' έχεις την εντύπωση ότι ακούς δίσκο της Bjork, μέχρι να κάνει την εμφάνισή του ο χαρακτηριστικός κιθαριστικός ήχος της St. Vincent και ένα πελώριο beat από πίσω που κορυφώνεται στο ρεφραίν. Το 'Cruel' είναι η κραυγή απόγνωσης μιας γυναίκας παγιδευμένης μέσα στη στερεοτυπική συζυγική ζωή, και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο μίζερο κοινωνικό ιστό. Η κιθάρα της St. Vincent στη μέση του κομματιού επιτυγχάνει να μετουσιώσει ιδανικά αυτήν την κραυγή σε νότες. Το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται και στο 'Cheerleader', με έντονο στιχουργικό περιεχόμενο που εκτονώνεται στο αιθέριο, κολλητικό ρεφραίν. Το 'Surgeon' ήταν το πρώτο κομμάτι που διέρρευσε από το άλμπουμ, έπειτα από μια περιπετειώδη διαδικασία μέσω του Twitter, και αποτελεί δίχως αμφιβολία ένα από τα κορυφαία τραγούδια όχι μόνο του δίσκου, αλλά και της χρονιάς. Αρχίζει με μια χαλαρωτική μελωδία, με τη St. Vincent να τη σιγοντάρει με μια γλυκιά ερμηνεία, με την ένταση όμως να αυξάνει όσο προχωραέι η σύνθεση για να οδηγηθούμε στο κλείσιμο όπου επιχειρείται μια προσπάθεια τιθάσευσης του χάους. Αποστολή εξετελέσθη. Το 'Northern Lights' είναι σήμα κατατεθέν της πορείας της St. Vincent αυτήν τη στιγμή. Φωνητικά που τέμνονται μεταξύ γήινων και αιθέριων, απότομα σολαρίσματα της κιθάρας που εναλάσσονται με σύγχρονους ηλεκτρονικούς ήχους και ένα γλυκόπικρο στιχουργικό περιεχόμενο. Η προοδευτικότητα που διακατέχει το "Strange Mercy" φαίνεται και στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, μια σύγχρονη μπαλάντα με διακυμάνσεις στο ρυθμό και με τις πανέμορφες μελωδίες να σε συνεπαίρνουν ξανά. Το 'Neutered Fruit' κινείται σε mid tempo ρυθμούς, με στιβαρή μουσική επένδυση και με τις ταχύτητες να αυξάνουν προς το τέλος συνθέτοντας μια αίσθηση άγχους και ασφυξίας, για να έρθει η καθησυχαστική ερμηνεία της St. Vincent στο 'Champagne Year', δομημένο γύρω από τα φωνητικά της. Η πιο ήρεμη στιγμή του άλμπουμ, που όμως δε θέλει και πολύ για να σε στοιχειώσει. Ονειρικό το 'Dilettante' με κάποια απότομα κοψίματα του ρυθμού που σε αποτρέπουν από το να βαρεθείς. Η electro-jazz ατμόσφαιρα του 'Hysterical Strength' φανερώνει τις μουσικές καταβολές της Annie Clark, και έτσι φτάνουμε στο γκραν φινάλε με το 'Year of the Tiger'. Πειραματικό όσο χρειάζεται, απλό όσο πρέπει για να κολλήσεις μαζί του και με μια αύρα από την Άπω Ανατολή να σφραγίζει την τελειότερη στιγμή της St. Vincent.
Η St. Vincent διαθέτει ένα γνήσιο και αστείρευτο ταλέντο και τη σπάνια ικανότητα να μετουσιώνει τις ιδέες της σε νότες. Ακροβατεί διαρκώς μεταξύ του indie rock και διαφόρων άλλων πειραματισμών με synths, και όχι μόνο δεν έχει απωλέσει τη θηλυκότητά της, αλλά πλέον την έχει μετατρέψει σε αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς της. Η St. Vincent είναι η κοπέλα που δε γίνεται να μην ερωτευτείς και που εδώ καταξιώνεται ως μια κορυφαία σύγχρονη μουσική ιδιοφυία.
Αυτό που μου αρέσει στη St. Vincent είναι ότι ενώ είναι καταρτισμένη συνθέτρια με γνώσεις πάνω σε κλασικές μουσικές φόρμες, την αγαπαέι την κιθάρα και δεν το έχει σε τίποτα μέσα σε μια γαλήνια σύνθεση να σου σκάσει μια δυνατή κιθαριστική μελωδία ή ένα υπερηχητικό ηλεκτρονικό beat. Είναι ένα έξυπνο άτομο, και αυτό αποτυπώνεται στο "Strange Mercy".
Στα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου 'Chloe in the Afternoon' έχεις την εντύπωση ότι ακούς δίσκο της Bjork, μέχρι να κάνει την εμφάνισή του ο χαρακτηριστικός κιθαριστικός ήχος της St. Vincent και ένα πελώριο beat από πίσω που κορυφώνεται στο ρεφραίν. Το 'Cruel' είναι η κραυγή απόγνωσης μιας γυναίκας παγιδευμένης μέσα στη στερεοτυπική συζυγική ζωή, και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο μίζερο κοινωνικό ιστό. Η κιθάρα της St. Vincent στη μέση του κομματιού επιτυγχάνει να μετουσιώσει ιδανικά αυτήν την κραυγή σε νότες. Το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται και στο 'Cheerleader', με έντονο στιχουργικό περιεχόμενο που εκτονώνεται στο αιθέριο, κολλητικό ρεφραίν. Το 'Surgeon' ήταν το πρώτο κομμάτι που διέρρευσε από το άλμπουμ, έπειτα από μια περιπετειώδη διαδικασία μέσω του Twitter, και αποτελεί δίχως αμφιβολία ένα από τα κορυφαία τραγούδια όχι μόνο του δίσκου, αλλά και της χρονιάς. Αρχίζει με μια χαλαρωτική μελωδία, με τη St. Vincent να τη σιγοντάρει με μια γλυκιά ερμηνεία, με την ένταση όμως να αυξάνει όσο προχωραέι η σύνθεση για να οδηγηθούμε στο κλείσιμο όπου επιχειρείται μια προσπάθεια τιθάσευσης του χάους. Αποστολή εξετελέσθη. Το 'Northern Lights' είναι σήμα κατατεθέν της πορείας της St. Vincent αυτήν τη στιγμή. Φωνητικά που τέμνονται μεταξύ γήινων και αιθέριων, απότομα σολαρίσματα της κιθάρας που εναλάσσονται με σύγχρονους ηλεκτρονικούς ήχους και ένα γλυκόπικρο στιχουργικό περιεχόμενο. Η προοδευτικότητα που διακατέχει το "Strange Mercy" φαίνεται και στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, μια σύγχρονη μπαλάντα με διακυμάνσεις στο ρυθμό και με τις πανέμορφες μελωδίες να σε συνεπαίρνουν ξανά. Το 'Neutered Fruit' κινείται σε mid tempo ρυθμούς, με στιβαρή μουσική επένδυση και με τις ταχύτητες να αυξάνουν προς το τέλος συνθέτοντας μια αίσθηση άγχους και ασφυξίας, για να έρθει η καθησυχαστική ερμηνεία της St. Vincent στο 'Champagne Year', δομημένο γύρω από τα φωνητικά της. Η πιο ήρεμη στιγμή του άλμπουμ, που όμως δε θέλει και πολύ για να σε στοιχειώσει. Ονειρικό το 'Dilettante' με κάποια απότομα κοψίματα του ρυθμού που σε αποτρέπουν από το να βαρεθείς. Η electro-jazz ατμόσφαιρα του 'Hysterical Strength' φανερώνει τις μουσικές καταβολές της Annie Clark, και έτσι φτάνουμε στο γκραν φινάλε με το 'Year of the Tiger'. Πειραματικό όσο χρειάζεται, απλό όσο πρέπει για να κολλήσεις μαζί του και με μια αύρα από την Άπω Ανατολή να σφραγίζει την τελειότερη στιγμή της St. Vincent.
Η St. Vincent διαθέτει ένα γνήσιο και αστείρευτο ταλέντο και τη σπάνια ικανότητα να μετουσιώνει τις ιδέες της σε νότες. Ακροβατεί διαρκώς μεταξύ του indie rock και διαφόρων άλλων πειραματισμών με synths, και όχι μόνο δεν έχει απωλέσει τη θηλυκότητά της, αλλά πλέον την έχει μετατρέψει σε αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς της. Η St. Vincent είναι η κοπέλα που δε γίνεται να μην ερωτευτείς και που εδώ καταξιώνεται ως μια κορυφαία σύγχρονη μουσική ιδιοφυία.
St. Vincent - Cruel
hehehe.Δε περίμενα να πεις κάτι άλλο.Μέλι στάζεις!Πάω να τον ακούσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω την αλήθεια και μόνον την αλήθεια. :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πιθανόν το "Strange Mercy" να είναι το νούμερο 1 μου στο τέλος της χρονιάς. Είναι ακόμη καλύτερο και από το προ διετίας "Actor", το οποίο είναι ήδη κορυφαίο. Αριστούργημα με όλη τη σημασία της λέξης.
Hint: άκου το δίσκο με ακουστικά. Διαφορετικά χάνονται σημαντικές λεπτομέρειες.
αμαν με το high fidelity :P
ΑπάντησηΔιαγραφήοντως η κοπελα εχει πααααρα πολλες γνωσεις κ τα σμπρωχνει ολα αυτα μεσα σε ενα κομματι 3 λεπτων!!εντυπωσιακο σιγουρα αν μη τι αλλο...
Αλλα πιο θελω να σταθω στο αρθρο σου ειναι παρα πολυ ευστοχο, πολυ καθαρη σκεψη και ηδη εχουμε ακουσει το album πριν ακομα το βαλουμε να παιξει...μπραβο ειλικρινα τρομερη δουλεια εκανες! :)
Σιγουρα δεν ειναι για τα δικα μου αυτια - αλλα ξερω πολυ κοσμο που θα χαρει να το ακουσει :)
Το High Fidelity είναι θρησκεία. Δε διαπραγματεύομαι ο,τιδήποτε άλλο. :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αυτήν την παραστατικότητα θέλω να μεταδίδω σε όσους κάθονται και διαβάζουν τα κατεβατά μου...
Είναι πάντως αυτή η ικανότητα της St. Vincent να χωράει τόσα πράγματα σε τρίλεπτες συνθέσεις που μαγεύει. Σίγουρα δεν είναι ένας δίσκος για όλα τα γούστα, και αυτό το καταλαβαίνω, αλλά εγώ τον έχω λατρέψει και θα είναι ΠΟΛΥ εύκολα στην 5άδα μου στο τέλος της χρονιάς...