Νέα διάσταση στην έννοια weekend...

Weekend - Sports

9/10

Αυτό που πάντα μου άρεσε στη μουσική είναι το στοιχείο του απρόβλεπτου. Πάντα θα υπάρχουν εκεί έξω νέες μπάντες, έτοιμες να ταρακουνήσουν το είναι σου. Αρκεί να θελήσεις να τις ψάξεις. Οι Weekend λοιπόν, κατάγονται από το San Fransisco, και αυτές τις μέρες κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τίτλο "Sports". Δε διαθέτουν ούτε το όνομα, ούτε τον τίτλο του album που θα σου κινήσει το ενδιαφέρον να ασχοληθείς μαζί τους. Άσε που αν google-άρεις "Weekend - Sports", θα σου βγάλει μόνο αθλητικά events! Σε αυτόν τον τομέα λοιπόν, ίσως θα μπορούσαν να το ψάξουν λίγο περισσότερο το πράγμα... Εφόσον αποφασίσεις να ασχοληθείς μαζί τους, θα προϊδεαστείς για κάτι καλό από το εξώφυλλο (αν αυτό δεν αποτέλεσε και το λόγο που θα ασχοληθείς μαζί τους). Βλέποντάς το σε ένα site για downloading, μου έφερε στο νου το "Unknown Pleasures" των Joy Division, και με παρακίνησε να κατεβάσω το δίσκο μέσα από το σωρό των κυκλοφοριών. Ομολογώ πως στην πρώτη ακρόαση ένα μικρό σοκ το έπαθα. Οι Weekend ακούγονται σαν οι A Place To Bury Strangers να τζαμάρουν με τους My Bloody Valentine, κόβοντας φλέβες για τους Joy Division (αν και τους tag-άρουν ως indie rock, δεν έχουν και τόση σχέση με το είδος, όσο και αν φέρνουν σε κάποιες φάσεις στους No Age). Η παραγωγή έχει μια "βρωμιά", που σε δυσκολεύει να κατατάξεις τους Weekend στο post punk revival. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο τίγκα στα reverbs, που ακούγοντάς τον, νοιώθεις πως έχει ηχογραφηθεί το αργότερο μέχρι το 1985. Όχι αργότερα. Σκέτο POST PUNK δηλαδή... Ο δίσκος ξεκινάει με το 'Coma Summer', που σε βάζει σε ένα κλίμα αέναης και κωματώδους καλοκαιρινής μελαγχολίας. Αν το ακούσεις καλοκαίρι, μπορεί να μελαγχολήσεις από το πουθενά... Στο 'Youth Haunts' ανατρίχιασα μετά από πολύ καιρό ακούγοντας μουσική. Πραγματικά ανατριχιαστικό, κοντράρει τις καλύτερες στιγμές των συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν. Το μπάσο του δίσκου είναι τόσο απλό όσο πρέπει για μια post punk μπάντα. Άλλωστε, σε ένα μουσικό σύμπαν που αισθάνεσαι πως όλα τα βασικά έχουν παιχτεί, το απλό είναι πλέον και το πιο δύσκολο αν θες να ξεχωρίσεις. Και οι Weekend με το ντεμπούτο τους ξεχωρίζουν. Το κλείσιμο με το 'Untitled' σε ταξιδεύει αλλού, και τελειώνοντας την ακρόαση (και εφόσον έχεις συνέλθει) ξέρεις ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγάλο, και που όσο και αν μπορεί να θυμίζει άλλες κλασικές μπάντες του χώρου, αυθεντικό. Απλά ελπίζω οι Weekend να μην έχουν τη σύντομη καριέρα του διάττοντα αστέρα (που χάραξε τόσο όμως την πορεία της μουσικής) των Joy Division, και να συνεχίσουν να έχουν αυτήν την αξιοπρόσεκτη έμπνευση. Ποτέ ξανά δε μπορούσα να συσχετίσω ένα weekend με ξυράφια, μουντάδα και καταθλιπτική εσωτερικότητα...

Δισκοκριτικές του 2010 Pt.3

Sufjan Stevens - The Age of Adz

9/10

Γενικά αντιπαθώ τους συντηρητικούς Αμερικάνους που αναπαράγουν το τρίπτυχο "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια". Και ο Sufjan Stevens μου δίνει την εντύπωση ακριβώς ενός τέτοιου ανθρώπου. Το καλό παιδί που ζει μια τυποποιημένη μικροαστική ζωή σε ένα ήσυχο προάστιο μιας μεγαλούπολης σε κάποια βόρεια πολιτεία της Αμερικής. Σε αυτό ακριβώς το σημείο όμως έρχεται η μουσική και τα αλλάζει όλα. Ο Sufjan Stevens εγκαταλείπει το εγχείρημα να γράψει ένα δίσκο για κάθε μία από τις 50 πολιτείες της Αμερικής, και 5 χρόνια μετά από το "Ιllinois", ένα από τα πιο critical acclaim άλμπουμ των 00's, κυκλοφορεί το "The Age Of Adz" (προφέρεται "odds"). Ο Sufjan εδώ εντάσσει πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία στον indie folk ήχο του, και στο 'I Want To Be Well' επαναλαμβάνει "I'm not fucking around" (και το ότι βωμολοχεί είναι είδηση!), χωρίς να σου αφήνει περιθώρια για να διαφωνήσεις επ'αυτού... Το "The Age Of Adz" ξεπερνά κάθε προσδοκία. Τα επίπεδα έμπνευσης είναι τρομερά, ενώ χάνεις τη μιλιά σου με το 26λεπτο ΕΠΟΣ 'Impossible Soul' που κλείνει το δίσκο. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, που ακούγοντάς το ο κόσμος γίνεται ομορφότερος για κάτι λιγότερο από 30 λεπτά της ώρας. Thumbs up σε έναν κορυφαίο συνθέτη της γενιάς μας.

Kylesa - Spiral Shadow

9/10

Κάτι παράξενο συμβαίνει στην Georgia των ΗΠΑ. Εδώ και χρόνια η τοπική sludge metal σκηνή κάνει ραγδαία βήματα προόδου, αλλά τον τελευταίο καιρό το rock στοιχείο κάνει ολοένα και περισσότερο το στοιχείο του στο sludge, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο sludge rock υβρίδιο (δες π.χ. το περσινό αριστούργημα από κάθε άποψη των Mastodon). Οι Kylesa λοιπόν είναι από τους άξιους εκπροσώπους της sludge σκηνής της Georgia. Και μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Static Tensions", ξαναχτυπούν με ένα δίσκο ικανό να φέρει στο προσκήνιο όλο το sludge οικοδόμημα της Georgia. Ό,τι πιο mainstram έχουν κυκλοφορήσει, χωρίς όμως να χάνουν το χαρακτήρα τους. Άκου π.χ. το 'Don't Look Back'. Μπορείς να το πείς μέχρι και pop, αλλά δεν ξεφεύγει από το στύλ της μπάντας. Το ομότιτλο κομμάτι αποδεικνύει το ταλέντο και τη συνθετική μαεστρία των Kylesa, και η Laura Pleasants γίνεται η νο.1 γυναίκα στο σκληρό ήχο του σήμερα. Το "Spiral Shadow" ακούγεται κάπως σαν το alternative rock των 90's, ιδωμένο μέσα από το πρίσμα του sludge. Καταπληκτικός δίσκος.

Hidden Orchestra - Night Walks

7,5/10

Ντεμπούτο για τους Hidden Orchestra από το Εδιμβούργο, και μια από τις εκπλήξεις του 2010. Χωρίς να γνωρίζω τίποτα γι'αυτούς έχω κολλήσει με το δίσκο, και με τόσες νέες κυκλοφορίες να σου αποσπούν το ενδιαφέρον, ο δίσκος παίζει συνέχεια.
Εξαιρετικά εμπνευσμένη electronica με jazz πινελιές, κάτι μεταξύ Bonobo και Red Snapper. Το θέμα με την jazz-ίστικη electronica είναι να μην το παρακάνεις με το αφαιρετικό και τεχνικό παίξιμο παραμελώντας τις μελωδίες. Και αυτός ο δίσκος έχει βρεί τη χρυσή τομή μεταξύ των δύο. Σε σύγκριση π.χ. με το φετινό "Black Sands" του Bonobo, το "Night Walks" είναι πολύ πιο φρέσκο και συναρπαστικό, και εν πάσει περιπτώσει αυτή είναι η electronica που θέλουμε.

Interpol - Interpol

7/10

Ο φετινός δίσκος των Interpol είναι αυτός που δίχασε περισσότερο από κάθε άλλη φετινή κυκλοφορία. Καταρχάς, δε γίνεται να μη σχολιάσω το άθλιο και προχειροφτιαγμένο εξώφυλλο. Σε προδιαθέτει αρνητικά για το δίσκο. Πάμε στα μουσικά τώρα... Το "Our Love To Admire" του 2007 ήταν ένας μέτριος δίσκος, σε σχέση μάλιστα με τα δύο μνημεία που είχαν προηγηθεί. Και γι'αυτό το λόγο οι προσδοκίες ποικίλλαν για αυτό το δίσκο. Άλλοι περίμεναν οι Interpol να επανέλθουν στα μεγαλεία, και άλλοι τους είχαν ξεγραμμένους. Το "Interpol" (μα διάολε, έναν τίτλο για το άλμπουμ δε μπορούσαν να σκεφτούν?) είναι ένας περίεργος δίσκος. Περιέχει στιγμές κλασικών Interpol (του "Antics" κυρίως) με τα 'Lights' και 'Barricade', αλλά στο σύνολό του είναι ό,τι πιο εσωστρεφές και "καταθλιπτικό" έχουν κυκλοφορήσει. Το κακό είναι πως ο δίσκος περιέχει κάποια fillers. Γιατί κατά τα άλλα η τριάδα κομματιών που κλείνει το δίσκο ('Try It On', All Of The Ways' και 'The Undoing') είναι ικανή να σε καθηλώσει και να σε ρίξει στα πατώματα για εβδομάδες. Να αναφερθεί πως το ρεφραίν στο 'All Of The Ways' είναι στα ισπανικά και, αν και πρόκειται για κομματάρα, μου φαίνεται... κάπως... Εν τέλει, σαν σύνολο ο δίσκος όχι, δεν ακουμπάει τα δύο πρώτα έπη τους. Αλλά το θάψιμο που έχει φάει από κάποια μέσα είναι πέρα για πέρα αδικαιολόγητο. Όποιος αγαπάει τους Interpol, δε γίνεται να μην αγαπήσει (έστω και λίγο...) αυτόν το δίσκο.

Future Islands - In Evening Air

7/10

Ωραία μπάντα οι Future Islands από τη North Carolina. Πραγματικά ωραία μπάντα. Μάλλον ποτέ δε θα γίνουν οι superstars και οι πρωτοπόροι του χώρου, αλλά οι μουσικές που παίζουν είναι πολύ καλές, και χρήζουν προσοχής. Παίζουν new wave με πολλά synths, με τις μπασογραμμές να είναι βγαλμένες από την καρδιά του post punk. Αυτό όμως που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ο τραγουδιστής τους, που με τις θεατρικές του ερμηνείες κάνει κάθε κομμάτι του δίσκου να ξεχωριστό. Οι οπαδοί των New Order θα βρούν πολά ενδιαφέροντα στοιχεία. Στα συν και το ωραίο εξώφυλλο. Αξίζουν.

Δισκοκριτικές του 2010 Pt.2

No Age - Everything In Between

8,5/10

Οι Καλιφορνέζοι No Age δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Nouns", επανέρχονται για να αφήσουν και αυτοί το στίγμα τους στο μουσικό 2010. Το "Everything In Between" είναι ίσως ο πιο βατός τους δίσκος. Οι δομές των περισσότερων κομματιών έχουν αρχή, μέση και τέλος, και οι επιρροές από Pavement είναι εμφανέστερες όσο ποτέ. Ο δίσκος μπορεί να χωριστεί σε δύο μέρη. Το πρώτο μέχρι το όγδοο κομμάτι, όπου τα κομμάτια έχουν μια σχετικά απλοϊκή δομή, και το ιδιόμορφο indie punk των No Age είναι σαφές, και από το ένατο κομμάτι και έπειτα, όπου οι No Age κάνουν μια μικρή βουτιά στους δύο προηγούμενους δίσκους τους και η lo-fi ψυχεδέλεια αποκτά τα ηνία. Συνθέσεις όπως τα 'Glitter', 'Fever Dreaming' και 'Valley Hump Crash' αποδεικνύουν πως οι No Age είναι ό,τι πιο κοντινό στους Pavement στη μουσική σκηνή σήμερα.

Kings Of Leon - Come Around Sundown

7,5/10

Με το "Only By The Night" οι Kings Of Leon κατάφεραν να κάνουν επιτέλους επιτυχία και στην Αμερική, και εν μέσω αυτού του hype κυκλοφορούν το διάδοχό του με τίτλο "Come Around Sundown". Σίγουρα δεν είναι αυτό που θα περίμενες να ακούσεις. Ο δίσκος είναι αρκετά πιο ανέμελος και φωτεινός από τον προκάτοχό του, με επιρροές από τη μουσική του αμερικάνικου νότου (ειδικά το 'Back Down South' είναι country τραγουδοποιία). Το 'The End' που ανοίγει το δίσκο είναι ένα μικρό 'Closer', αλλά ο δίσκος έχει έλλειψη ενός χιτ ανάλογου του 'Sex On Fire' ή του 'Use Somebody', καθώς το πρώτο single 'Radioactive' δεν είναι στο ίδιο επίπεδο. Βέβαια η έλλειψη κομματιών-κραχτών δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Οι Kings Of Leon κινούνται με τους δικούς τους ρυθμούς, ανεξάρτητα από τα εμπορικά κελεύσματα, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να τους το αναγνωρίσεις. Άν το "Only By The Night" ήταν το ιδανικό soundtrack για μια βροχερή χειμωνιάτικη νύχτα στο κέντρο της πόλης, το "Come Around Sundown" είναι ό,τι πρέπει για μια πρωινή ηλιόλουστη βόλτα στο πάρκο το τέλος της άνοιξης, με όλα τα όνειρα για το καλοκαίρι που είναι προ των πυλών.

Dinosaur Pile-Up - Growing Pains

7,5/10

Οι Dinosaur Pile-Up είναι από το Leeds και αυτό εδώ είναι το ντεμπούτο τους. Παίζουν ένα εξαιρετικά φρέσκο grungeοειδές rock, με εξόφθαλμες επιρροές από Nirvana και Foo Fighters. Δε διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας σε αυτό που κάνουν. Μιας όμως και οι Foo Fighters τον τελευταίο καιρό πνέουν τα λοίσθια, οι Dinosaur Pile-Up μου κάνουν και με το παραπάνω. Το "Growing Pains" είναι μια βόμβα αδρεναλίνης, και ένα εξαιρετικό ντεμπούτο που αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Οι οπαδοί του είδους να σπεύσουν παρακαλώ...

Raime - Raime EP

7/10

Καταρχάς, αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία της Blackest Ever Black, και πάντα όταν μια εταιρεία κυκλοφορεί τον πρώτο της δίσκο, προσέχει να είναι καλός. Οι Raime είναι ένα ηλεκτρονικό δίδυμο από το Λονδίνο, και είναι αρκετά δύσκολο να ορίσεις με ακρίβεια αυτό που παίζουν. Ambient, techno, post dubstep (?) και θεοσκότεινο synth/ebm. Η μουσική είναι εντελώς ψυχρή, απογυμνωμένη από ο,τιδήποτε και βιομηχανική, και τα μπάσα (ειδικά στο 'This Foundry') είναι αποκαλυπτικά. Το 'We Must Hunt Under The Wreckage Of Many Systems' είναι εντελώς soundtack-ικό και βγάζει μέχρι και πολεμικό feeling. Αξιοπρόσεκτη κυκλοφορία.

Neil Young - Le Noise

7/10

Ο Neil Young, ο οποίος κλείνει αισίως τα 65 του χρόνια, συνεχίζει να δισκογραφεί, και δεν περνά καθόλου απαρατήρητος. Για την παραγωγή του "Le Noise" συνεργάστηκε με τον Daniel Lanois, αλλά το στυλ του Young είναι τόσο μοναδικό, που ακούγοντας το δίσκο νοιώθεις πως παίζει δίπλα σου εκείνη τη στιγμή, χωρίς καμία συνδρομή της τεχνολογίας. Αν ο άνθρωπος είναι ταλαντούχος, ωριμάζει σαν το παλιό καλό κρασί. Και δε γνωρίζω πολλούς 65άρηδες που να γράφουν τραγουδάρες σαν το 'Love And War'. Ένας 65χρονος, η κιθάρα του, και οι ανησυχίες του λοιπόν. Μόνο. Είναι πολύ πιο συναρπαστικό απ'ό,τι ακούγεται...

Δισκοκριτικές του 2010 Pt.1

Arcade Fire - The Suburbs

9,5/10

Λένε ότι ο τρίτος δίσκος ενός συγκροτήματος είναι και ο πιο σημαντικός. Οι Arcade Fire λοιπόν, φαίνεται πως αντιλαμβάνονται αυτήν την κρισιμότητα. Δεν είναι μόνο οι εξωπραγματικά τέλειες μελωδίες που κάνουν το "Suburbs" τη δισκάρα που είναι. Είναι κατά βάση το στιχουργικό υπόβαθρο, που αυτή τη φορά έχει από πίσω κάποιο concept, και δένει τέλεια με τη μουσική. Το BBC συνέκρινε το "Suburbs" με το "Ok Computer" των Radiohead. Και όσο ιερόσυλη και αν φαίνεται αυτή η σύγκριση, αν το σκεφτείς καλύτερα, θα αντιληφθείς πως το "Suburbs" εκφράζει τις ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου, ακριβώς όπως το "Ok Computer" εξέφραζε τις ανησυχίες και τα προβλήματα του ανθρώπου στην πόλη το σωτήριο έτος 1997. Άκουσε το 'Suburban War' διαβάζοντας παράλληλα τους στίχους, και θα καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ. Το "Suburbs" δεν είναι απλά ο δίσκος της χρονιάς. Είναι ο δίσκος μιας γενιάς. Γιατί ξέρω καλά πως όταν μετά από αρκετά χρόνια ακούσω τους στίχους "in the suburbs I learned to drive/and you told
me we would never survive/grab your mother's keys we're leaving", δε θα μείνω ασυγκίνητος...

Deerhunter - Halcyon Digest

9/10

Οι Deerhunter είναι αναμφίβολα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα των τελευταίων ετών, που όταν πρόκειται να κυκλοφορήσουν δίσκο, αποτελεί είδηση. Φτάνοντας πλέον στον τέταρτο δίσκο τους, φαίνεται πως έχουν κατασταλάξει σε αυτό που θέλουν να κάνουν και φαντάζουν πιο ώριμοι από ποτέ. Η νεοψυχεδέλεια συναντά τις καλύτερες στιγμές της dream pop σε μινιμαλιστικά και lo-fi τοπία, και το "Halcyon Digest" είναι ένας δίσκος πέρα για πέρα εθιστικός. Ας το παραδεχτούμε. Ο Bradford Cox είναι από τα πιο ταλαντούχα άτομα που υπάρχουν εκεί έξω. Και το "Halcyon Digest" ίσως να είναι και ο καλύτερος δίσκος των Deerhunter...

Caribou - Swim

8,5/10

Ο Καναδός Daniel Snaith δηιουργούσε εξαιρετικές μουσικές στον ηλεκτρονικό χώρο από τότε που ήταν γνωστός ως Manitoba. Από τη στιγμή όμως που άλλαξε το όνομά του σε Caribou, άρχισε να αποκτά και κάποια εμπορική καταξίωση. Αποκορύφωμα ο φετινός του δίσκος, με τον πολύ απλό και λιτό τίτλο "Swim". Το 'Odessa', που αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου, είναι τρομερό χιτάκι, σίγουρα από τα κορυφαία του 2010. Θα ήταν πολύ επιφανειακό να πει κάποιος πως ο δίσκος περιέχει μόνο το 'Odessa', και άντε και ένα-δύο ακόμα πιασάρικα κομμάτια. Το "Swim" με τον υδάτινο ήχο του οριοθετεί την electronica των 10's, και μπορεί να ιδωθεί και σαν μπούσουλας για το είδος στις παρυφές της νέας δεκαετίας. Από τους δίσκους που εκτιμάς περισσότερο την αξία του μετά από κάποιες ακροάσεις.

Crippled Black Phoenix - I, Vigilante

8,5/10

Οι Crippled Black Phoenix είναι ένα βρετανικό post rock supergroup, που στις τάξεις του περιλαμβάνει μουσικούς από τους DOOMάδες Electric Wizard, μέχρι τους πρωτοπόρους του post rock κινήματος Mogwai. Καμία σχέση με υπόλοιπα super groups-αρπαχτές. Εδώ έχουμε να κάνουμε μόνο με ΜΟΥΣΙΚΗ. Σπάνια συναντά κανείς μπάντες με τέτοιο συναίσθημα στη μουσική τους, όπως οι Crippled Black Phoenix. Ήξερα πως έχουμε να κάνουμε με μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς με την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου. Ανατριχίλες και κλάμα. Μόνο. Ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου; Το 'Troublemaker'; Το 'We Forgotten Who We Are'; Ή μήπως το 'Fantastic Justice'? Γιατί, το 'Bastogne Blues' πάει πίσω; Πολύ απλά δε γίνεται να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι, γιατί ο δίσκος έχει τη στόφα του κλασικού. Ο λόγος που δεν του βάζω 9, είναι επειδή δε βρίσκω λόγο ύπαρξης των δύο διασκευών (σε Journey, και στο 'Burning Bridges' από το soundtrack της ταινίας "Kelly's Heroes"), από τη στιγμή που είναι περισσότερο σαν επανεκτελέσεις, και η μπάντα δεν τις "πειράζει" όσο θα έπρεπε. Άνετα η πιο υποτιμημένη μπάντα των καιρών μας.

Avey Tare - Down There

7,5/10

Ο Avey Tare των Animal Collective, μόλις ενάμιση χρόνο μετά τη σαρωτική επιτυχία του "Merriweather Post Pavilion", αποφασίζει να κυκλοφορήσει solo δίσκο. Ακούγοντας το "Down There" αντιλαμβάνεται κανείς πως η κίνηση αυτή έχει κατά κύριο λόγο ως σκοπό την είσπραξη της επιτυχίας του περσινού δίσκου των Animal Collective, μιας και ηχητικά ο δίσκος είναι πιο Animal Collective και από τους Animal Collective, αλλά οι ενστάσεις μου θολαίνουν από τη στιγμή που πρώτον, ο δίσκος είναι καλός, και δεύτερον, καθότι υπάρχει το μπόλιασμα κάποιων νέων στοιχείων στο συγκεκριμένο ήχο. Ποιά είναι αυτά; Το ότι οι συνθέσεις είναι κάπως πιο απλοϊκές από αυτές των Animal Collective, και κυρίως το ότι ο δίσκος ακούγεται σαν οι Animal Collective να τζαμάρουν κάτω από το νερό (το υδάτινο στοιχείο που λέγαμε και παραπάνω). Ο δίσκος θα λατρευτεί από τους πιστούς των Animal Collective, και με κομματάρες όπως τα 'Ghost Of Books' και 'Lucky 1', ίσως φέρει κι άλλους οπαδούς στο συγκρότημα. Πιο απλά: mission accomplished.