Όταν ακούω την Pharmkon νιώθω στο πετσί μου τη θνητή φύση του ανθρώπου, ότι δε θα αργήσει η στιγμή που το σώμα μου δε θα είναι όπως το θέλω εγώ και ότι όσο και αν ο θάνατος είναι αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι και η μόνη φοβία που τελικά δεν μπορείς να αποφύγεις. Κανονικά ακούω μουσική για να διώξω αυτές τις σκέψεις που καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος στην καθημερινότητά μου απ' ό,τι θα ήθελα, αλλά με κάποιον τρόπο η Margaret Chardiet καταφέρνει να με γεμίζει με σαπίλα και σκοτάδι και στο τέλος να νιώθω ΟΚ, σαν να έκανα μια επιτυχημένη θεραπεία ομοιοπαθητικής.
Το "Bestial Burden" δεν είναι "Abandon" και δε θα μπορούσε άλλωστε, γιατί πάνω-κάτω κυμαίνεται στα ίδια μοτίβα και έχει χάσει το στοιχείο της έκπληξης, στον άξονά του όμως θαρρείς πως το σκοτάδι έχει χάσει από την καλαισθησία του και βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Αποκορύφωμα το "Primitive Struggle" που οξύνει ανεπανόρθωτα τις υποχόνδριες τάσεις μου, σαν κάθε φορά που το ακούω να ανοίγω έναν ασκό του Αιόλου με όλες τις αρρώστιες του πλανήτη Γη. Υποθέτω αν συνεχίσει να κάνει ακιβώς το ίδιο και στον τρίτο δίσκο ίσως και να τη βαρεθώ (θέλω να βγάλει ένα άλμπουμ μόνο με καθαρά φωνητικά και πιστεύω ότι θα είναι ακόμη πιο άρρωστος), προς το παρόν πάντως μόνο σοκ και δέος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου