Αν έπρεπε να επιλέξω την πιο ντροπιαστική στιγμή αυτού εδώ του μπλογκ, αυτή εύκολα είναι εκείνο το 9/10 που είχα βάλει στο "Born to Die" της Lana Del Rey. Για αυτό το λόγο δεν ήθελα να μ'αρέσει ο νέος της δίσκος και ήμουν σίγουρος ότι θα μου περάσει εντελώς αδιάφορος. Ό,τι είχα ακούσει στο ενδιάμεσο πέρασε και δεν ακούμπησε και ενώ βρισκόταν εκεί έξω κάμποσο καιρό δεν είχα δώσει καν σημασία. Πάτησα λοιπόν τυχαία το play μια μέρα που βαριόμουν άπειρα στη δουλειά και δεν είχα τι άλλο να ακούσω και τελικά έπαθα λίγο την πλάκα μου, κυρίως γιατί με έπιασε απροετοίμαστο η ηχητική προσέγγιση.
Σε αντίθεση με το "Born to Die", το "Ultraviolence" είναι ένας δίσκος που έχει μια συγκεκριμένη ροή και τον ακούς από την αρχή ως το τέλος (περίπου δηλαδή, γιατί στα τελευταία 2-3 κομμάτια με πιάνει ένας ύπνος). Η Lana από βαρετή ντίβα των 50s έγινε μπαρουτοκαπνισμένη alt rock τραγουδοποιός των 90s και για αυτό όλα τα εύσημα τα δίνω στον Dan Auerbach που αν και τον βαριέμαι αφόρητα πια στους Black Keys, ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν η Del Rey για να παραμείνει με κάποιον τρόπο στην επικαιρότητα και να μη χαθεί σαν μια προσωρινή ιντερνετική μόδα των early 00s. Και επειδή μ'αρέσουν οι γενικεύσεις, η διαφορά του "Born to Die" με το "Ultraviolence" είναι η διαφορά του όμορφου από το σέξι και ο λόγος που θα προτιμώ πάντα το δεύτερο.Ίσως σε δύο χρόνια μετανιώσω και για αυτό εδώ, αλλά το άκουσα τόσες φορές και μου έκατσε τόσο καλά που απλά δε γινόταν να πάει πιο κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου