Η St. Vincent δεν κάνει τέχνη. St. Vincent ΕΙΝΑΙ τέχνη. Σε αυτή τη φάση είναι λες και όλη η καριέρα της ήταν ένα art installation που τώρα ολοκληρώθηκε, με σκοπό να ρίξει τα τείχη ανάμεσα στο ποπ και το arthouse. Το φετινό δε θα έλεγα πως είναι ο αγαπημένος μου δίσκος της (τουλάχιστον όχι ακόμη), είναι πάντως ο πρώτος της που τα πάντα δείχνουν υπολογισμένα, τίποτα δε φαίνεται να περισσεύει και τίποτα δεν αστοχεί. Θα μπορούσε πανεύκολα να βγάλει έναν noise δίσκο που είναι επί 40 λεπτά όπως το δεύτερο μισό του “Huey Newton” (Θεέ μου, τι πράγματα μου συμβαίνουν κάθε φορά που το ακούω), θα μπορούσε επίσης να βγάλει ένα άλμπουμ μόνο με αιθέριες μπαλάντες, επιλέγει όμως το πιο δύσκολο, να κάνει το δεύτερο κρατώντας την ιδιοσυγκρασία του πρώτου. Με «αντικειμενικά κριτήρια» νομίζω αυτός είναι ο δίσκος που θα στήριζα περισσότερο να βγει #1 για φέτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου