Lana Del Rey - Born to Die9/10
Η Lana Del Rey είναι σπάνια περίπτωση στα σύγχρονα μουσικά δεδομένα. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να γίνει το πρώτο θέμα συζήτησης στο μουσικό (και όχι μόνο) τύπο, με ολόκληρο το ίντερνετ να έχει διχαστεί ανάμεσα σε φανατικούς υποστηρικτές της και αυστηρούς επικριτές της. Η 25χρονη Αμερικανίδα πριν από 2 χρόνια ήταν η άσημη Lizzy Grant,η οποία έκανε ολικό ρετουσάρισμα ώστε πέρυσι μας συστήθηκε με το "Video Games" ως η εντυπωσιακή περσόνα Lana Del Rey. Το στυλ της, βγαλμένο από άλλη εποχή, κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Η ίδια δηλώνει μια "gangster Nancy Sinatra" και κατάφερε να το υποστηρίξει και στην πράξη. Την ώρα όμως που όλα ήταν έτοιμα για την κυκλοφορία του ντεμπούτου της, ήρθε η καταστροφική της εμφάνιση στο Saturday Night Live και έδωσε τροφή για επιχειρήματα στους πολέμιούς της. Και ενώ αρκετά τραγούδια είχαν ήδη ακουστεί για να αυξήσουν την ανυπομονησία, έφτασε τελικά και η ώρα της κυκλοφορίας του δίσκου.
Ζούμε σε μία εποχή που οι μύθοι τείνουν να καταρρίπτονται. Ο κόσμος αρχίζει να αμφισβητεί τα πάντα και τους πάντες και ευημερεί το πιο γήινο και προσιτό. Αυτό βέβαια είναι κακό; Φυσικά και όχι. Πολύ περισσότερο είναι το ζητούμενο. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Πάντα ο άνθρωπος θα χρειάζεται κάποια είδωλα τα οποία θα θαυμάζει, θα ταυτίζεται μαζί τους και τα οποία θα λειτουργούν ως ένας φάρος ελπίδας για το μέλλον. Άν η Lana Del Rey ζούσε στα 50s, θα ήταν σταρ πρώτου επιπέδου με καθολική αναγνώριση. Οι άνδρες θα τη θεωρούσαν το απόλυτο θηλυκό, οι γυναίκες θα ήθελαν να της μοιάσουν και η μουσική της θα θεωρούνταν σήμερα κλασική. Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε πλέον στο 2012 και η Lana Del Rey επιχειρεί να αναστήσει μια ολόκληρη εποχή σε ένα περιβάλλον που είναι καθόλα διαφορετικό. Κάποιοι θα γοητευτούν από αυτήν την προσπάθειά της. Το στυλ της είναι επιβλητικό και αρχοντικά θηλυκό και ξέρει ακριβώς πως να πουλήσει αυτήν την εικόνα. Πολλοί όμως βρίσκουν εντελώς ψεύτικη την παρουσία της, θεωρώντας την άλλο ένα δημιούργημα των ΜΜΕ. Αυθεντικό ταλέντο ή πλαστικό δημιούργημα των hipsters για να εισβάλλουν στο mainstream; Χαρισματική περσόνα ή μια ακόμη άφωνη ποπ τραγουδίστρια με ψαρωτική εμφάνιση; Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία τη στιγμή που πατάς το play στο δίσκο.
Από την εισαγωγική μελωδία του "Born to Die" μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή. Στο ομότιτλο κομμάτι η Del Rey βγάζει μια ιδιαίτερη ευαισθησία, χωρίς όμως να χάνει την αύρα της ντίβας που διαθέτει. Μεγαλεπήβολο και ερωτικό, σου δημιουργεί σκηνές όπως αυτές στο πανέμορφο βίντεό του. Στο Off to the Races φανερώνει ένα αρκετά πιο επιθετικό πρόσωπο της μοιραίας και ανεξάρτητης γυναίκας. Η αλλαγή στο ρεφρέν παραμένει εντυπωσιακή κάθε φορά. Το Blue Jeans το έχουμε ακούσει εδώ και καιρό και δεν είναι απλά από τα καλύτερα τραγούδια της Lana Del Rey, αλλά από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Χωράει μέσα του μια μοναδική νοσταλγία. Από αυτές που κάθε φορά που το ακούς ξυπνούν στη μνήμη σου στιγμές του παρελθόντος. Όμορφες ή άσχημες, είναι ένα βίωμα που δε θες να τελειώσει. Γιατί εν τέλει, τα μουσικά συστατικά της Hope Sandoval είναι η μόνη συνταγή που δεν πρόκειται να κουράσουν ποτέ. Το Video Games κατηγορήθηκε προσφάτως ότι η μελωδία του ανήκει σε ένα τραγούδι της Ελένης Βιτάλη από το 1991! Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει αρκετά, αλλά διαφέρει επίσης αρκετά. Φτάνοντας στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έχουν δημιουργηθεί τόσοι τόνοι μουσικής ώστε πολύ δύσκολα θα βρεις κάτι που να μη μοιάζει με κάτι άλλο. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι έγινε από πρόθεση. Όχι πάντα (εκτός φυσικά και αν είσαι γνωστός Έλληνας μουσικοσυνθέτης) . Το 'Video Games' είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι, με συναίσθημα που διαχέεται στην ατμόσφαιρα από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι αποτέλεσε το Δούρειο Ίππο της Lana Del Rey στην προσπάθειά της να εισβάλλει σε μαζικά ακροατήρια. Και κάπου εδώ τελειώνουν τα τραγούδια που είχαμε ακούσει πριν την κυκλοφορία του δίσκου.
Το Diet Mountain Dew είναι ελαφρώς πιο uptempo, με feeling παλιών ταινιών James Bond. Το National Anthem στη συνέχεια είναι ένα από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου. Ξεκινά επιβλητικά, όπως αρμόζει σε κάθε εθνικό ύμνο, για να καταλήξει σε ένα ονειρικό ρεφρέν ανθεμικής ποπ. Οι παιχνιδιάρικοι στίχοι κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρον το κομμάτι και επιτέλους ένας National Anthem που μπορούμε να στηρίξουμε. Αντίθεση δημιουργεί η μπαλάντα που ακολουθεί. Το Dark Paradise είναι ήδη για πολλούς το αγαπημένο τραγούδι του δίσκου. Ένας σκοτεινός ερωτικός υμνος που όσοι βρίσκουν ενδιαφέροντα αυτά τα τρία χαρακτηριστικά θα λατρέψουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Καθηλωτικό. Το Radio είναι ίσως η πιο safe επιλογή τραγουδιού στο άλμπουμ, με τις τυπικές ενορχηστρώσεις της Lana Del Rey και τη συνηθισμένη ατμοσφαιρική αλλαγή στο ρεφρέν. Παρόλα αυτά είναι πολύ νωρίς για να κουράσει και στο τέλος κερδίζει τις εντυπώσεις. Εξαιρετικό και το Carmen που ακολουθεί. Άλλη μια δυνατή μπαλάντα με τα ψιθυριστά φωνητικά να κλέβουν τις εντυπώσεις.
Η τριάδα των τραγουδιών που κλείνει το "Born to Die" είναι από τα highlights του δίσκου. Καταρχάς το Million Dollar Man. Μια ατμοσφαιρική μπαλάντα που όταν η Lana ερμηνεύει "one for the money and two for the show" σε έχει κερδίσει χωρίς να προλάβεις να το καταλάβεις. Το Summertime Sadness έχει φτιαχτεί με τα απαραίτητα υλικά για να παίζεται στο τέρμα τα πιο θλιμμένα βράδια του καλοκαιριού, και το This Is What Makes Us Girls κλείνει το δίσκο με έναν τρόπο που δε μας έχει συνηθίσει η Del Rey. Πρόκειται για ένα statement της θηλυκότητάς της και εν γένει της προσωπικότητάς της. Επεξηγηματικό όσο πρέπει, νοσταλγεί για το παρελθόν, αλλά αντιμετωπίζει κατάματα το μέλλον. Και σε αυτό το μέλλον το όνομα "Lana Del Rey" είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα της χρυσής εποχής του Hollywood.
Πέρα από την κουβέντα για την αξία της περσόνας Lana Del Rey, το "Born to Die" είναι ένας καταπληκτικός δίσκος. Δεν ξέρω αν το είχε μέσα της και δε με αφορά. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που ακούω με κάνει να νιώθω κάθε πιθανό συναίσθημα που μπορεί να μου δημιουργεί η μουσική. Σε οποιαδήποτε κριτική του μουσικού περιεχομένου του, είσαι υποχρεωμένος να μιλήσεις για συναισθήματα και όχι για μουσικές αναφορές. Έχουν σημασία λοιπόν όλα τα άλλα; Απολύτως καμία.
Lana Del Rey - Born to Die
Ζούμε σε μία εποχή που οι μύθοι τείνουν να καταρρίπτονται. Ο κόσμος αρχίζει να αμφισβητεί τα πάντα και τους πάντες και ευημερεί το πιο γήινο και προσιτό. Αυτό βέβαια είναι κακό; Φυσικά και όχι. Πολύ περισσότερο είναι το ζητούμενο. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Πάντα ο άνθρωπος θα χρειάζεται κάποια είδωλα τα οποία θα θαυμάζει, θα ταυτίζεται μαζί τους και τα οποία θα λειτουργούν ως ένας φάρος ελπίδας για το μέλλον. Άν η Lana Del Rey ζούσε στα 50s, θα ήταν σταρ πρώτου επιπέδου με καθολική αναγνώριση. Οι άνδρες θα τη θεωρούσαν το απόλυτο θηλυκό, οι γυναίκες θα ήθελαν να της μοιάσουν και η μουσική της θα θεωρούνταν σήμερα κλασική. Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε πλέον στο 2012 και η Lana Del Rey επιχειρεί να αναστήσει μια ολόκληρη εποχή σε ένα περιβάλλον που είναι καθόλα διαφορετικό. Κάποιοι θα γοητευτούν από αυτήν την προσπάθειά της. Το στυλ της είναι επιβλητικό και αρχοντικά θηλυκό και ξέρει ακριβώς πως να πουλήσει αυτήν την εικόνα. Πολλοί όμως βρίσκουν εντελώς ψεύτικη την παρουσία της, θεωρώντας την άλλο ένα δημιούργημα των ΜΜΕ. Αυθεντικό ταλέντο ή πλαστικό δημιούργημα των hipsters για να εισβάλλουν στο mainstream; Χαρισματική περσόνα ή μια ακόμη άφωνη ποπ τραγουδίστρια με ψαρωτική εμφάνιση; Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία τη στιγμή που πατάς το play στο δίσκο.
Από την εισαγωγική μελωδία του "Born to Die" μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή. Στο ομότιτλο κομμάτι η Del Rey βγάζει μια ιδιαίτερη ευαισθησία, χωρίς όμως να χάνει την αύρα της ντίβας που διαθέτει. Μεγαλεπήβολο και ερωτικό, σου δημιουργεί σκηνές όπως αυτές στο πανέμορφο βίντεό του. Στο Off to the Races φανερώνει ένα αρκετά πιο επιθετικό πρόσωπο της μοιραίας και ανεξάρτητης γυναίκας. Η αλλαγή στο ρεφρέν παραμένει εντυπωσιακή κάθε φορά. Το Blue Jeans το έχουμε ακούσει εδώ και καιρό και δεν είναι απλά από τα καλύτερα τραγούδια της Lana Del Rey, αλλά από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Χωράει μέσα του μια μοναδική νοσταλγία. Από αυτές που κάθε φορά που το ακούς ξυπνούν στη μνήμη σου στιγμές του παρελθόντος. Όμορφες ή άσχημες, είναι ένα βίωμα που δε θες να τελειώσει. Γιατί εν τέλει, τα μουσικά συστατικά της Hope Sandoval είναι η μόνη συνταγή που δεν πρόκειται να κουράσουν ποτέ. Το Video Games κατηγορήθηκε προσφάτως ότι η μελωδία του ανήκει σε ένα τραγούδι της Ελένης Βιτάλη από το 1991! Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει αρκετά, αλλά διαφέρει επίσης αρκετά. Φτάνοντας στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έχουν δημιουργηθεί τόσοι τόνοι μουσικής ώστε πολύ δύσκολα θα βρεις κάτι που να μη μοιάζει με κάτι άλλο. Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι έγινε από πρόθεση. Όχι πάντα (εκτός φυσικά και αν είσαι γνωστός Έλληνας μουσικοσυνθέτης) . Το 'Video Games' είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι, με συναίσθημα που διαχέεται στην ατμόσφαιρα από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι αποτέλεσε το Δούρειο Ίππο της Lana Del Rey στην προσπάθειά της να εισβάλλει σε μαζικά ακροατήρια. Και κάπου εδώ τελειώνουν τα τραγούδια που είχαμε ακούσει πριν την κυκλοφορία του δίσκου.
Το Diet Mountain Dew είναι ελαφρώς πιο uptempo, με feeling παλιών ταινιών James Bond. Το National Anthem στη συνέχεια είναι ένα από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου. Ξεκινά επιβλητικά, όπως αρμόζει σε κάθε εθνικό ύμνο, για να καταλήξει σε ένα ονειρικό ρεφρέν ανθεμικής ποπ. Οι παιχνιδιάρικοι στίχοι κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρον το κομμάτι και επιτέλους ένας National Anthem που μπορούμε να στηρίξουμε. Αντίθεση δημιουργεί η μπαλάντα που ακολουθεί. Το Dark Paradise είναι ήδη για πολλούς το αγαπημένο τραγούδι του δίσκου. Ένας σκοτεινός ερωτικός υμνος που όσοι βρίσκουν ενδιαφέροντα αυτά τα τρία χαρακτηριστικά θα λατρέψουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Καθηλωτικό. Το Radio είναι ίσως η πιο safe επιλογή τραγουδιού στο άλμπουμ, με τις τυπικές ενορχηστρώσεις της Lana Del Rey και τη συνηθισμένη ατμοσφαιρική αλλαγή στο ρεφρέν. Παρόλα αυτά είναι πολύ νωρίς για να κουράσει και στο τέλος κερδίζει τις εντυπώσεις. Εξαιρετικό και το Carmen που ακολουθεί. Άλλη μια δυνατή μπαλάντα με τα ψιθυριστά φωνητικά να κλέβουν τις εντυπώσεις.
Η τριάδα των τραγουδιών που κλείνει το "Born to Die" είναι από τα highlights του δίσκου. Καταρχάς το Million Dollar Man. Μια ατμοσφαιρική μπαλάντα που όταν η Lana ερμηνεύει "one for the money and two for the show" σε έχει κερδίσει χωρίς να προλάβεις να το καταλάβεις. Το Summertime Sadness έχει φτιαχτεί με τα απαραίτητα υλικά για να παίζεται στο τέρμα τα πιο θλιμμένα βράδια του καλοκαιριού, και το This Is What Makes Us Girls κλείνει το δίσκο με έναν τρόπο που δε μας έχει συνηθίσει η Del Rey. Πρόκειται για ένα statement της θηλυκότητάς της και εν γένει της προσωπικότητάς της. Επεξηγηματικό όσο πρέπει, νοσταλγεί για το παρελθόν, αλλά αντιμετωπίζει κατάματα το μέλλον. Και σε αυτό το μέλλον το όνομα "Lana Del Rey" είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα της χρυσής εποχής του Hollywood.
Πέρα από την κουβέντα για την αξία της περσόνας Lana Del Rey, το "Born to Die" είναι ένας καταπληκτικός δίσκος. Δεν ξέρω αν το είχε μέσα της και δε με αφορά. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που ακούω με κάνει να νιώθω κάθε πιθανό συναίσθημα που μπορεί να μου δημιουργεί η μουσική. Σε οποιαδήποτε κριτική του μουσικού περιεχομένου του, είσαι υποχρεωμένος να μιλήσεις για συναισθήματα και όχι για μουσικές αναφορές. Έχουν σημασία λοιπόν όλα τα άλλα; Απολύτως καμία.
Lana Del Rey - Born to Die
