Gin Tonic Nation

Tiger & Woods - Through the Green

8/10

Ομολογώ ότι δεν έχω και την καλύτερη σχέση με αυτό που αποκαλείται "χορευτική μουσική". Δε βρίσκω τίποτα το συναρπαστικό σε άλλο ένα beach bar όπου αδιάφορες ημίγυμνες αιθέριες υπάρξεις λικνίζονται στους ρυθμούς του Pitbull ή οποιουδήποτε άλλου φθηνού καλοκαιρινού χιτ επιλέξει να βάλει ο DJ για να πουλήσει μούρη. Ποτέ δεν κατάφερανα εκτιμήσω άλλωστε την disco των 80's, όπως και την αισθητική της. Πάντα έβρισκα πολύ πιο χορευτικό ένα punk κομμάτι από κάποια κουρασμένα άνευρα synths. Γίνεται επομένως κατανοητό ότι διαβάζοντας την κριτική του Pitchfork για το ντεμπούτο των Tiger & Woods, η οποία ξεκινά με την πρόταση-παραδοχή της μπάντας "We love loops.", δε θα άκουγα καν το δίσκο αν δε βαθμολογούταν με 8.2 και αν δε διανύαμε περίοδο προχωρημένης μουσικής ξηρασίας...

Έχω αναφερθεί ξανά στο πόσο μου αρέσει το μυστήριο γύρω από μια μπάντα. Οι Tiger & Woods λοιπόν είναι ένα δίδυμο, το οποίο όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι στις λιγοστές συνεντεύξεις τους, ασχολείται και δισκογραφεί αρκετά χρόνια στο χώρο της χορευτικής μουσικής, και φέτος κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους ως Tiger & Woods, διατηρώντας όμως την ανωνυμία τους.

Το "Through the Green" είναι ένας δίσκος που χορεύεται, αλλά που παρόλα αυτά διαθέτει ένταση. Αποτελείται από 10 μακροσκελείς συνθέσεις συνολικής διάρκειας 80 περίπου λεπτών, χωρίς όμως να κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο. Οι Larry Tiger και David Woods (όπως είναι τα ψευδώνυμά τους) φαίνεται να έχουν παρακολουθήσει στενά την εξέλιξη της disco και της χορευτικής μουσικής γενικότερα από τα 80's μέχρι και σήμερα. Από τους Imagination μέχρι τους Daft Punk και τον Caribou. Το "Through the Green" είναι ένας δίσκος με funky χαρακτήρα, με τα συστατικά να είναι τόσο απλά. Εκρηκτικές λούπες, προοδευτική μουσική προσέγγιση με τα κομμάτια να μη μένουν ποτέ στάσιμα, και ένα ψηφιδωτό από samples που είναι τοποθετημένα τόσο έξυπνα, ώστε να δίνουν την εντύπωση του ομοιογενούς και του καινούριου. Κάποια original φωνητικά από την 'Em, η ταυτότητα της οποίας είναι επίσης κρυφή, είναι εξαιρετικά και δένουν τέλεια με το υπόλοιπο υλικό, δημιουργώντας έναν τρομερά φρέσκο δίσκο με larger than life ήχο και με πρωτοφανείς δυνατότητες εθισμού μαζί του. Κορυφαία στιγμή του άλμπουμ είναι δίχως αμφιβολία το 'Gin Nation', μια 8λεπτη σύνθεση με ξεσηκωτικούς ρυθμούς, απανωτές εναλλαγές στα samples, που συμπυκνώνει 30 χρόνια χορευτικής μουσικής. Πραγματικά αδύνατο να μείνεις ακίνητος σε αυτό το άκουσμα. Όχι μόνο για τους νοσταλγούς της disco, αλλά για κάθε λάτρη της ηλεκτρονικής μουσικής.

Το "Through the Green" είναι ένα ντεμπούτο που βάζει δυναμικά τους Tiger & Woods στο χάρτη. Εδώ πρωταγωνιστεί η μουσική, από δύο άτομα που είναι πρωτίστως οπαδοί και μετά μουσικοί. Βγαλμένο από την καρδιά της χρυσής εποχής της disco, παρατηρώντας όμως από κοντά τα τεκταινόμενα του είδους στην πορεία του χρόνου, πρόκειται για ένα feel good άλμπουμ που ακούγεται δυνατά όλες τις εποχές του έτους, που διαθέτει την απαραίτητη ένταση που δε βρίσκεις σε άλλους θιασώτες της επιστροφής της synthpop, και που γιατί όχι; Χορεύεται δίχως αύριο... Ένα ακόμη Gin Tonic παρακαλώ...

Tiger & Woods - Gin-Nation by marc9132

Απουσία.

Snowman - Absence

9/10

Το τελευταίο που θα ήθελα αυτήν τη στιγμή είναι άλλη μια ανάρτηση για το πόσο ωραίος είναι ο καυτός ήλιος, το άραγμα σε μια παραλία και οι διακοπές στα ελληνικά νησιά. Προσπαθώ να γυρίσω πίσω το χρόνο ώστε να ανακαλύψω πότε ήταν η τελευταία φορά που έχω πραγματικά ευχάριστες αναμνήσεις από κάποιο καλοκαίρι. Πρέπει να ανατρέξω πολύ πισω. Σε εκείνες τις εποχές που μετά βίας θυμάμαι τον εαυτό μου. Η εξήγηση για αυτό είναι απλή. Δε μου αρέσει τίποτα από όσα είναι συνδεδεμένα με την έννοια του καλοκαιριού. Για να είμαι πιο ακριβής, νομίζω ότι απλά απεχθάνομαι το καλοκαίρι. Φρίττω στην ιδέα του μπάνιου στη θάλασσα. Η ταλαιπωρία για να φτάσεις στην παραλία, η καυτή άμμος στα πόδια σου, το αλάτι που κολλαέι στο δέρμα σου, τα βράχια, ο ήλιος που σε καίει, η μεγαλύτερη ταλαιπωρία του να γυρίσεις πίσω... Τι το ευχάριστο μπορεί να βρίσκει κάποιος σε όλα αυτά; Όπως θα καταλαβαίνεις και από το όνομα του blog, προτιμώ την αστική ζωή. Μου αρέσει να ξυπνάω πρωί, να ντύνομαι σαν άνθρωπος και να βγαίνω έξω στο κρύο για να πάρω το ζεστό καφέ μου πριν πάω στη σχολή/δουλειά, προτιμώ τη βόλτα κάποια μουντή και παγωμένη μέρα του χειμώνα, μ'αρέσει να νυχτώνει νωρίς, και σε κάθε περίπτωση δε βρίσκω τίποτα το συναρπαστικό στον κατακερματισμό που επιφέρει το καλοκαίρι. Αυτό που με γεμίζει τελικά είναι η προσμονή για το καλοκαίρι και ό,τι τη συνοδεύει, και όχι η εποχή αυτή καθαυτή. Αν με έβαζες να διαλέξω ανάμεσα στο πιο τσουχτερόφ κρύο και στην πιο αφόρητη ζέστη, θα πήγαινα με την πρώτη επιλογή χωρίς δεύτερη σκέψη...

Τους Snowman δεν τους γνώριζα καν, ούτε ως όνομα, και τους έμαθα από αυτήν εδώ την ανάρτηση, καθώς και από κάποιες συζητήσεις στο Twitter. Αυστραλοί, μετακόμισαν στο Λονδίνο το 2008 ώστε να είναι πιο κοντά στις εξελίξεις, και φέτος κυκλοφορούν τον τρίτο και τελευταίο τους δίσκο με τον ταιριαστό τίτλο "Absence", καθώς έχουν ήδη αποφασίσει να διαλυθούν. Είναι πάντα περίεργο να ανακαλύπτεις μια μπάντα τη στιγμή της διάλυσής της...

Δεν είναι εύκολο να προσδιορίσεις τη μουσική του "Absence". Άνετα μπορεί να τοποθετηθεί κάτω από την ομπρέλα του avant-ο,τιδήποτε, αλλά οι Αυστραλοί δε θέτουν περιορισμούς στη μουσική τους, οπότε θα ήταν καλύτερο να τους αντιμετωπίσεις ανοιχτόμυαλα. Οι Dead Can Dance ίσως να είναι ένα σημείο αναφοράς, αλλά είναι δύσκολο να βρεις μουσικές επιρροές στο δίσκο. Δεν έχω ακούσει τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά εδώ δείχνουν να επηρεάζονται κυρίως από μη μουσικούς παράγοντες. Από ο,τιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει τέχνη. Και όπως κάθε αυθεντική μορφή τέχνης, διακατέχεται από διαχρονικότητα. Το "Absence" δεν ταξινομείται εύκολα σε κατηγορίες ή σε κάποια εποχή. Έχει αυτήν την αίσθηση του διαχρονικού που σπάνια συναντάς σήμερα στη μουσική. Και αυτό εν τέλει είναι που το κάνει ένα δύστροπο άκουσμα. Αιθέριες μελωδίες συναντούν απόκοσμους ήχους και μουρμουρητά φωνητικά, που ενίοτε προσιδιάζουν ακόμη και θρηνωδίες, σαν την εικόνα ενός γκρίζου συνεστραμμένου τοπίου έπειτα από πόλεμο. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι πρόκειται για έναν αδύναμο, ασθενικό συναισθηματικά δίσκο. Κομμάτια σαν το 'Memory Lost' (το καλύτερο του δίσκου και από τα κορυφαία της χρονιάς εν γένει) έχουν τρομερή εσωτερική ένταση, η οποία απλώνεται μαεστρικά τρόπο μέσα στις συνθέσεις και που γίνεται ακόμη πιο απειλητική με το tribal παίξιμο των drums. Κάποιοι το λένε ωριμότητα να μπορείς να διοχετεύεις την ένταση έτσι ώστε να μη χρειάζεται να προσφεύγεις σε πιο οξείς και τραχείς τρόπους για να τη μεταδώσεις. Εγώ το λέω απλά ικανότητα. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το ομότιτλο κομμάτι που κλείνει το δίσκο κορυφώνεται ασφυκτικά, μόνο για να αποδομηθεί απότομα σε ένα επιληπτικό κρεσέντο, με εκατοντάδες εικόνες τη στιγμή να περνούν ξαφνικά μπροστά από τα μάτια σου. Το "Absence" είναι εντυπωσιακό, και ιδανικό για κύκνειο άσμα μιας μπάντας.

Το καλοκαίρι οποιαδήποτε μορφή απουσίας γίνεται πιο έντονη. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που πάμε διακοπές. Για να την ξορκίσουμε. Η απουσία δεν υπολογίζει γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Και ακόμη και ο "φωτεινός και όλο ελπίδα ζεστός ήλιος του ελληνικού καλοκαιριού" δε μπορεί να την επηρεάσει. Ή ίσως ενδέχεται και να την επιτείνει... Μπορώ να πω λοιπόν ότι τους τρείς μήνες του καλοκαιριού απλά περιμένω να περάσουν και να επιστρέψουν όλα σε ανθρώπινες συνθήκες και στους φυσιολογικούς αστικούς ρυθμούς, τους οποίους ανέφερα και στην πρώτη παράγραφο και η απουσία των οποίων είναι εμφανής αυτό το διάστημα. Σχετικά με τους Snowman, μπορεί να τους γνώρισα αμέσως μετά τη στιγμή της διάλυσής τους, αλλά έχω την αίσθηση ότι η απουσία τους είναι ένα πλήγμα για τη μουσική, και γιατί όχι σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και για την τέχνη...

Snowman - Memory Lost by theQuietus

Sacred Bones medley

Η Sacred Bones Records ιδρύθηκε το 2007 στο Brooklyn της Νέας Υόρκης, και κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να δημιουργήσει πιστούς στον κατάλογό της, ο οποίος αριθμεί ήδη 50 περίπου κυκλοφορίες. Ο Caleb Braaten, ιδιοκτήτης της εταιρείας, τη δημιούργησε με σκοπό να προωθήσει μουσική που δεν προβάλλεται πουθενά αλλού, που είναι μακριά από την ισοπέδωση του μεμονωμένου κομματιού και της λογικής για το πολυπόθητο χιτάκι, και που εν τέλει είναι πολύ κοντά σε αυτό που ονομάζουμε τέχνη. Η Sacred Bones ειδικεύεται σε θορυβώδη rock, αχανή post punk και χαοτικά synth ακούσματα, και η ποιότητα των δουλειών της, καθώς και το πόσο προσεγμένες είναι μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, δεν είναι κάτι που γίνεται να περάσει απαρατήρητο... Το τελευταίο διάστημα στα ηχεία μου παίζουν αρκετές κυκλοφορίες της εν λόγω εταιρείας, οπότε ας αναφέρω αυτές που μου κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον.

The Men - Leave Home

9/10

Δεν ξέρω τι άποψη έχεις για το Twitter, αλλά μέσω μιας κουβέντας στο Timeline μου ανακάλυψα το "Leave Home" των Men. Έχοντας ακούσει τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους χωρίς να δώσω βάση, και δίχως να έχω εντρυφήσει στη δισκογραφία τους, δε νομίζω να έμπαινα στον κόπο να ακούσω το δίσκο αν δε μου τον πρότεινε κάποιος. Όπερ και εγένετο... Στον τρίτο τους full length δίσκο οι Νεοϋρκέζοι επιδεικνύουν τρομερή φρεσκάδα. Ανέκαθεν είχαν την τάση να εμπλέκουν διάφορα είδη στη μουσική τους χάνοντας παράλληλα σε συνοχή, αυτήν όμως τη φορά χωρίς να περιορίζουν τις επιρροές τους, δείχνουν πιο συγκεντρωμένοι από κάθε άλλη φορά. Το 'If You Leave...' ξεκινάει με θορυβώδεις ambient διαθέσεις, μέχρι το τρίτο λεπτό όταν και ξέφρενες παραμορφωμένες κιθάρες αναλαμβάνουν την πρωτοκαθεδρία, με τα φωνητικά "die I will die I will die I will die" να εξαγνίζουν. Από τα κορυφαία εναρκτήρια τραγούδια της χρονιάς. Η συνέχεια είναι εκρηκτική με το λυσσασμένο hardcore των 'Lotus' και 'Think', ενώ το ισοπεδωτικό 'L.A.D.O.C.H.' φτάνει μέχρι και το sludge metal, με σκισμένα φωνητικά και drummming που σου διαλύει το στομάχι. Με λογικές βινυλίου κάπου εδώ τελειώνει η πρώτη πλευρά του δίσκου, με τη δεύτερη να έχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Τέσσερις κολασμένα υπέροχες συνθέσεις, με το punk στοιχείο να βρίσκεται στο επίκεντρο. Το '()' θυμίζει κάτι από τους No Age του "Weiro Rippers", το 'Bataille' είναι το "χιτάκι" του δίσκου που αν μη τι άλλο χορεύεται, και το 'Shittin' With The Shah' ξεκιναέι με μια θάλασσα από καθησυχαστικούς lo-fi ήχους, για να οδηγηθεί σε μια απολαυστική κορύφωση του ρυθμού από ηλιόλουστες μελωδίες. Το ωμό ψυχεδελικό garage του 'Night Landing' που κλείνει το δίσκο σε αφήνει με την αίσθηση του ολοκληρωμένου, και ότι αυτό που μόλις άκουσες ήταν κάτι σημαντικό. Όχι άδικα. Οι Men στο "Leave Home" διαθέτουν φρεσκάδα, έμπνευση και μια ακατανίκητη επιθυμία να υπερβούν τα όριά τους. Ο δίσκος έχει πολλά instrumental σημεία, που όχι μόνο δεν κουράζουν, αλλά είναι τέτοιο το πάθος της μουσικής τους, που εξελίσσεται σε ένα από τα ατού του δισκου. Οι Men πρωτοτυπούν και θέτουν νέα δεδομένα στο hardcore στερέωμα, και το "Leave Home" είναι ένας από τους δίσκους για τους οποίους θα μνημονεύεται η Sacred Bones στο μέλλον.

The Men - Bataille by sacredbones

Religious Knives - Smokescreen

8/10

Οι Religious Knives είναι ακόμη μια μπάντα από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, τόπο στον οποίο δραστηριοποιείται η Sacred Bones. Ομολογώ ότι δε γνώριζα την ύπαρξή τους μέχρι φέτος. Πρόκειται για δίδυμο, αποτελούμενο από τους Michael Bernstein και Maya Miller, που από φέτος πλαισιώθηκαν από δύο ακόμα μέλη και πλέον είναι τετράδα. Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που κυκλοφορούν με τη Sacred Bones, έχοντας πίσω τους ήδη κάμποσες κυκλοφορίες, με τις οποίες δεν έχω ασχοληθεί ακόμα. Το "Smokescreen" αποτελείται από 8 εκτενείς συνθέσεις ακραίάς ψυχεδέλειας. Οι Religious Knives έχουν για εικόνισμα τους Velvet Underground και ό,τι ψυχεδέλεια μπορεί να κυκλοφόρησε στα 60's, και αυτό είναι εμφανές. Δεν έχουν το ταλέντο και την αμεσότητα των Black Angels, καταφέρνουν όμως και κερδίζουν στον τρόπο που χτίζουν την ατμόσφαιρα. Έχουν μελετήσει άψογα τις επιρροές τους, και η ψυχεδέλεια που δημιουργούν έχει κάτι το μυστηριακό και τελετουργικό. Η εναλλαγή ανδρικών με γυναικεία φωνητικά βοηθάει στο να διατηρηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Υπνωτιστικά πλήκτρα, κατανυκτικός ρυθμός στα drums και επαναλαμβανόμενες κιθαριστικές μελωδίες, που καταφέρνουν να συνεπάρουν ακριβώς επειδή οι Religious Knives αντιμετωπίζουν σοβαρά αυτό που κάνουν. Καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι η περιπέτεια του 'Big Police', που μέσα σε εφτάμιση λεπτά αναπαριστά έξοχα τα ψυχεδελικά 60's. Οι Religious Knives εν τέλει δεν κάνουν κάτι που δεν έχεις ακούσει ξανά, ξεχωρίζουν όμως χάρη στον τρόπο που το κάνουν και με την αίσθηση φυγής που δημιουργούν. Δε θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά άλλωστε, μιας και η Sacred Bones είναι ιδιαιτέρως προσεκτική στις επιλογές της...

Religious Knives - The Message by sacredbones

Human Eye - They Came from the Sky

7,5/10

Οι Human Eye από το Detroit κυκλοφορούν από τη Sacred Bones τον τρίτο τους δίσκο, και σίγουρα δεν πρόκειται για ένα εύκολο άκουσμα... Ο frontman τους, Timmy Vulgar, είναι θεόμουρλος, και αυτό μπορεί να το αντιληφθεί οποιοσδήποτε ακούσει έστω και λίγα δευτερόλεπτα από το άλμπουμ. Στο "They Came from the Sky" θα ακούσεις πρώιμο punk να εμπλέκεται με επικίνδυνες ψυχεδέλειες και στοιχειωμένα πλήκτρα, και όλα αυτά με αυθεντικό rock 'n' roll attitude, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι στίχοι καταπιάνονται με ζητήματα επιστημονικής φαντασίας, σχηματίζοντας την εικόνα ενός ζοφερού μέλλοντος. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι απίστευτα occult, και σε αυτό συνδράμουν τα μέγιστα και οι ερμηνείες του Vulgar ο οποίος χρησιμοποιεί ένα ξεπερασμένο στυλ τραγουδοποιίας με τις φωνητικές γραμμές να είναι στα όρια της δυσαρμονίας. Χωρίς αμφιβολία θα αναρωτιέσαι γιατί να ακούσεις το δίσκο μετά από όλα αυτά. Όπως ανέφερα ήδη, δεν πρόκειται για μουσική που θα εκτιμήσουν όλοι. Αν δεν είσαι εξοικειωμένος με αυτούς τους ήχους, μάλλον το "They Came from the Sky" θα σου προκαλέσει δυσφορία. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια σημεία είναι τόσο υπερηχητικό και περίεργο, ώστε να είναι δύσκολο να ακουστεί από τον οποιονδήποτε. Μετά από μερικές ακροάσεις όμως, θα διαπιστώσεις ότι η μουσική των Human Eye διαθέτει μια μοναδική αίσθηση της ελευθερίας, ενώ σε κάποια τραγούδια όπως τα 'Junkyard Heart' και 'Serpent Shadow' που ρίχνουν τις ταχύτητες και αφήνουν το garage να κάνει τα υπόλοιπα, είναι δίχως άλλο απολαυστικοί. Δεν είναι ένας δίσκος για όλες τις ώρες, και δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μαζί του. Άπαξ όμως και συμβεί, μετά είναι αδύνατο να ξεκολλήσεις... Οι πιστοί της Sacred Bones δε θα απογοητευτούν.

Human Eye - Junkyard Heart by sacredbones

The horrors... the horrors...

The Horrors - Skying

9,5/10

Τη στιγμή που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές, ο Faris Badwan και η παρέα του με κοιτάζουν από τον απέναντι τοίχο μέσω της αφίσας για τη συναυλία τους στο Gagarin δύο χρόνια πριν... Ήταν τότε που μόλις είχε κυκλοφορήσει το "Primary Colours", δίσκος που αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα από το Essex. Εκείνο το live ήταν πραγματικά συγκλονιστικό, και κάπως έτσι οικοδομήθηκε μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική των Βρετανών. Έδειχναν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο, σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τα περισσότερα βρετανικά indie συγκροτήματα της εποχής τους και τις επιτάξεις του NME. Δύο χρόνια μετά, επιστρέφουν με τον τρίτο δίσκο τους, ίσως τον πλέον καθοριστικό για την πορεία τους. Το πρώτο κομμάτι που άφησαν να διαρρεύσει ήταν το 'Still Life', το οποίο φανέρωνε (πάλι) μια διαφορετική πορεία του ήχου τους, και το οποίο έγινε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ένα από τα τραγούδια που έχω ακούσει περισσότερο μέσα στη χρονιά.

Ακούω τόση μουσική που, αν και ξέρω καλά ότι δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, από ένα σημείο και έπειτα νιώθω ότι χάνει τη μαγεία της. Σαν να εξαναγκάζω τον εαυτό μου να αγαπήσει κάποιους δίσκους. Σπάνια θα ακούσω κάτι το οποίο θα λατρέψω από την πρώτη ακρόαση, τόσο που να ξέρω ότι αυτός ο δίσκος έχει τα εχέγγυα για να γίνει σύντροφος ζωής. Θα μου πεις ότι αυτά συμβαίνουν συνήθως στην πορεία, αλλά πάντα ο κεραυνοβόλος έρωτας έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον... Και το "Skying" των Horrors είναι ένας δίσκος που αγάπησα από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του 'Changing The Rain', ήξερα καλά ότι θα λατρέψω με πάθος αυτό εδώ το άλμπουμ. Έχει τη στόφα αριστουργήματος. Οι ξεκάθαρες new wave αναφορές του 'You Said', η shoegaze αύρα του 'I Can See Through You', με ένα ρεφρέν που είναι δεδομένο ότι θα αγαπηθεί επί σκηνής, το ανέμελο dream pop ξεκίνημα του 'Endless Blue' που οδηγεί σε έναν ύμνο της χρυσής εποχής του Bowie... Όλα μοιάζουν μαγικά. Όλα είναι μαγικά... Το 'Dive In' έχει τις ρίζες του στο πρώιμο britpop των 90's, το 'Still Life' το έχεις ακούσει και το έχεις ήδη αγαπήσει, και το 'Wild Eyed' εξερευνά kraut ηχοτοπία με μια μικρή βοήθεια από τους My Bloody Valentine. Το 'Moving Further Away' συνεχίζει ακριβώς από το ίδιο σημείο, για να προσθέσει synths από την καρδιά του new wave, και να κλείσει με ένα αδιαπέραστο τοίχος από fuzzy κιθάρες, ενώ το 'Monica Gems' είναι από τα κομμάτια που ξεχώρισα περισσότερο, με συνεχείς εναλλαγές στο ρυθμό και με τη live απόδοσή του να φαντάζει ονειρική. Τέλος, το ιδιαίτερα μελωδικό για τα δεδομένα των Horrors 'Oceans Burning' είναι καθηλωτικό, η ατμόσφαιρά του σε καταπίνει, και ίσως και να αποτελεί και την κορυφαία στιγμή του συγκροτήματος. 8 λεπτά απαράμιλλης τελειότητας. Οι ερμηνείες του Badwan είναι εξαιρετικές, και αποτελούν το στοιχείο που εξυψώνει στα ουράνια το "Skying". Είναι τέτοια η εξέλιξή του, που η αλήθεια είναι ότι στην πρώτη ακρόαση νόμιζα πως είχαν guest φωνητικά. Έχει εξελιχθεί σε έναν ολοκληρωμένο ερμηνευτή, που άλλοτε θυμίζει τον Brett Anderson , άλλοτε τον Ian Astbury, άλλοτε τον Ian McCulloch και άλλοτε τον David Bowie, αλλά παρόλα αυτά παραμένει πάντα ο Faris Badwan.

Αν έπρεπε να συγκεκριμενοποιήσω τον ήχο του δίσκου, τότε θα ήταν κοντά στο "My Bloody Valentine-meets-Echo & The Bunnymen-meets-New Order-meets-Suede-meets-David Bowie-meets-Simple Minds". Μακριά όμως από τις ταμπέλες, πρόκειται για το δίσκο της ωριμότητας των Horrors. Όχι απαραίτητα υπό την έννοια του να κατασταλλάζεις κάπου παράγοντας κάτι "ακαδημαϊκό", αλλά περισσότερο με αυτήν της αυθεντικότητας και της επιμονής μέχρι τέλους σε αυτήν. Τα κομμάτια του "Skying" δεν είναι radio friendly, με τις διάρκειες να εκτείνονται τόσο όσο χρειάζεται ώστε να απλωθούν αρμονικά οι συνθέσεις. Αποφεύγοντας το σκόπελο του NME-ικού indie για τις μάζες, οι Horrors στον τρίτο τους δίσκο μεγαλουργούν.

The Horrors - Still Life