Απουσία.

Snowman - Absence

9/10

Το τελευταίο που θα ήθελα αυτήν τη στιγμή είναι άλλη μια ανάρτηση για το πόσο ωραίος είναι ο καυτός ήλιος, το άραγμα σε μια παραλία και οι διακοπές στα ελληνικά νησιά. Προσπαθώ να γυρίσω πίσω το χρόνο ώστε να ανακαλύψω πότε ήταν η τελευταία φορά που έχω πραγματικά ευχάριστες αναμνήσεις από κάποιο καλοκαίρι. Πρέπει να ανατρέξω πολύ πισω. Σε εκείνες τις εποχές που μετά βίας θυμάμαι τον εαυτό μου. Η εξήγηση για αυτό είναι απλή. Δε μου αρέσει τίποτα από όσα είναι συνδεδεμένα με την έννοια του καλοκαιριού. Για να είμαι πιο ακριβής, νομίζω ότι απλά απεχθάνομαι το καλοκαίρι. Φρίττω στην ιδέα του μπάνιου στη θάλασσα. Η ταλαιπωρία για να φτάσεις στην παραλία, η καυτή άμμος στα πόδια σου, το αλάτι που κολλαέι στο δέρμα σου, τα βράχια, ο ήλιος που σε καίει, η μεγαλύτερη ταλαιπωρία του να γυρίσεις πίσω... Τι το ευχάριστο μπορεί να βρίσκει κάποιος σε όλα αυτά; Όπως θα καταλαβαίνεις και από το όνομα του blog, προτιμώ την αστική ζωή. Μου αρέσει να ξυπνάω πρωί, να ντύνομαι σαν άνθρωπος και να βγαίνω έξω στο κρύο για να πάρω το ζεστό καφέ μου πριν πάω στη σχολή/δουλειά, προτιμώ τη βόλτα κάποια μουντή και παγωμένη μέρα του χειμώνα, μ'αρέσει να νυχτώνει νωρίς, και σε κάθε περίπτωση δε βρίσκω τίποτα το συναρπαστικό στον κατακερματισμό που επιφέρει το καλοκαίρι. Αυτό που με γεμίζει τελικά είναι η προσμονή για το καλοκαίρι και ό,τι τη συνοδεύει, και όχι η εποχή αυτή καθαυτή. Αν με έβαζες να διαλέξω ανάμεσα στο πιο τσουχτερόφ κρύο και στην πιο αφόρητη ζέστη, θα πήγαινα με την πρώτη επιλογή χωρίς δεύτερη σκέψη...

Τους Snowman δεν τους γνώριζα καν, ούτε ως όνομα, και τους έμαθα από αυτήν εδώ την ανάρτηση, καθώς και από κάποιες συζητήσεις στο Twitter. Αυστραλοί, μετακόμισαν στο Λονδίνο το 2008 ώστε να είναι πιο κοντά στις εξελίξεις, και φέτος κυκλοφορούν τον τρίτο και τελευταίο τους δίσκο με τον ταιριαστό τίτλο "Absence", καθώς έχουν ήδη αποφασίσει να διαλυθούν. Είναι πάντα περίεργο να ανακαλύπτεις μια μπάντα τη στιγμή της διάλυσής της...

Δεν είναι εύκολο να προσδιορίσεις τη μουσική του "Absence". Άνετα μπορεί να τοποθετηθεί κάτω από την ομπρέλα του avant-ο,τιδήποτε, αλλά οι Αυστραλοί δε θέτουν περιορισμούς στη μουσική τους, οπότε θα ήταν καλύτερο να τους αντιμετωπίσεις ανοιχτόμυαλα. Οι Dead Can Dance ίσως να είναι ένα σημείο αναφοράς, αλλά είναι δύσκολο να βρεις μουσικές επιρροές στο δίσκο. Δεν έχω ακούσει τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά εδώ δείχνουν να επηρεάζονται κυρίως από μη μουσικούς παράγοντες. Από ο,τιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει τέχνη. Και όπως κάθε αυθεντική μορφή τέχνης, διακατέχεται από διαχρονικότητα. Το "Absence" δεν ταξινομείται εύκολα σε κατηγορίες ή σε κάποια εποχή. Έχει αυτήν την αίσθηση του διαχρονικού που σπάνια συναντάς σήμερα στη μουσική. Και αυτό εν τέλει είναι που το κάνει ένα δύστροπο άκουσμα. Αιθέριες μελωδίες συναντούν απόκοσμους ήχους και μουρμουρητά φωνητικά, που ενίοτε προσιδιάζουν ακόμη και θρηνωδίες, σαν την εικόνα ενός γκρίζου συνεστραμμένου τοπίου έπειτα από πόλεμο. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι πρόκειται για έναν αδύναμο, ασθενικό συναισθηματικά δίσκο. Κομμάτια σαν το 'Memory Lost' (το καλύτερο του δίσκου και από τα κορυφαία της χρονιάς εν γένει) έχουν τρομερή εσωτερική ένταση, η οποία απλώνεται μαεστρικά τρόπο μέσα στις συνθέσεις και που γίνεται ακόμη πιο απειλητική με το tribal παίξιμο των drums. Κάποιοι το λένε ωριμότητα να μπορείς να διοχετεύεις την ένταση έτσι ώστε να μη χρειάζεται να προσφεύγεις σε πιο οξείς και τραχείς τρόπους για να τη μεταδώσεις. Εγώ το λέω απλά ικανότητα. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το ομότιτλο κομμάτι που κλείνει το δίσκο κορυφώνεται ασφυκτικά, μόνο για να αποδομηθεί απότομα σε ένα επιληπτικό κρεσέντο, με εκατοντάδες εικόνες τη στιγμή να περνούν ξαφνικά μπροστά από τα μάτια σου. Το "Absence" είναι εντυπωσιακό, και ιδανικό για κύκνειο άσμα μιας μπάντας.

Το καλοκαίρι οποιαδήποτε μορφή απουσίας γίνεται πιο έντονη. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που πάμε διακοπές. Για να την ξορκίσουμε. Η απουσία δεν υπολογίζει γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Και ακόμη και ο "φωτεινός και όλο ελπίδα ζεστός ήλιος του ελληνικού καλοκαιριού" δε μπορεί να την επηρεάσει. Ή ίσως ενδέχεται και να την επιτείνει... Μπορώ να πω λοιπόν ότι τους τρείς μήνες του καλοκαιριού απλά περιμένω να περάσουν και να επιστρέψουν όλα σε ανθρώπινες συνθήκες και στους φυσιολογικούς αστικούς ρυθμούς, τους οποίους ανέφερα και στην πρώτη παράγραφο και η απουσία των οποίων είναι εμφανής αυτό το διάστημα. Σχετικά με τους Snowman, μπορεί να τους γνώρισα αμέσως μετά τη στιγμή της διάλυσής τους, αλλά έχω την αίσθηση ότι η απουσία τους είναι ένα πλήγμα για τη μουσική, και γιατί όχι σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και για την τέχνη...

Snowman - Memory Lost by theQuietus