The horrors... the horrors...

The Horrors - Skying

9,5/10

Τη στιγμή που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές, ο Faris Badwan και η παρέα του με κοιτάζουν από τον απέναντι τοίχο μέσω της αφίσας για τη συναυλία τους στο Gagarin δύο χρόνια πριν... Ήταν τότε που μόλις είχε κυκλοφορήσει το "Primary Colours", δίσκος που αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα από το Essex. Εκείνο το live ήταν πραγματικά συγκλονιστικό, και κάπως έτσι οικοδομήθηκε μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική των Βρετανών. Έδειχναν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο, σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τα περισσότερα βρετανικά indie συγκροτήματα της εποχής τους και τις επιτάξεις του NME. Δύο χρόνια μετά, επιστρέφουν με τον τρίτο δίσκο τους, ίσως τον πλέον καθοριστικό για την πορεία τους. Το πρώτο κομμάτι που άφησαν να διαρρεύσει ήταν το 'Still Life', το οποίο φανέρωνε (πάλι) μια διαφορετική πορεία του ήχου τους, και το οποίο έγινε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ένα από τα τραγούδια που έχω ακούσει περισσότερο μέσα στη χρονιά.

Ακούω τόση μουσική που, αν και ξέρω καλά ότι δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, από ένα σημείο και έπειτα νιώθω ότι χάνει τη μαγεία της. Σαν να εξαναγκάζω τον εαυτό μου να αγαπήσει κάποιους δίσκους. Σπάνια θα ακούσω κάτι το οποίο θα λατρέψω από την πρώτη ακρόαση, τόσο που να ξέρω ότι αυτός ο δίσκος έχει τα εχέγγυα για να γίνει σύντροφος ζωής. Θα μου πεις ότι αυτά συμβαίνουν συνήθως στην πορεία, αλλά πάντα ο κεραυνοβόλος έρωτας έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον... Και το "Skying" των Horrors είναι ένας δίσκος που αγάπησα από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του 'Changing The Rain', ήξερα καλά ότι θα λατρέψω με πάθος αυτό εδώ το άλμπουμ. Έχει τη στόφα αριστουργήματος. Οι ξεκάθαρες new wave αναφορές του 'You Said', η shoegaze αύρα του 'I Can See Through You', με ένα ρεφρέν που είναι δεδομένο ότι θα αγαπηθεί επί σκηνής, το ανέμελο dream pop ξεκίνημα του 'Endless Blue' που οδηγεί σε έναν ύμνο της χρυσής εποχής του Bowie... Όλα μοιάζουν μαγικά. Όλα είναι μαγικά... Το 'Dive In' έχει τις ρίζες του στο πρώιμο britpop των 90's, το 'Still Life' το έχεις ακούσει και το έχεις ήδη αγαπήσει, και το 'Wild Eyed' εξερευνά kraut ηχοτοπία με μια μικρή βοήθεια από τους My Bloody Valentine. Το 'Moving Further Away' συνεχίζει ακριβώς από το ίδιο σημείο, για να προσθέσει synths από την καρδιά του new wave, και να κλείσει με ένα αδιαπέραστο τοίχος από fuzzy κιθάρες, ενώ το 'Monica Gems' είναι από τα κομμάτια που ξεχώρισα περισσότερο, με συνεχείς εναλλαγές στο ρυθμό και με τη live απόδοσή του να φαντάζει ονειρική. Τέλος, το ιδιαίτερα μελωδικό για τα δεδομένα των Horrors 'Oceans Burning' είναι καθηλωτικό, η ατμόσφαιρά του σε καταπίνει, και ίσως και να αποτελεί και την κορυφαία στιγμή του συγκροτήματος. 8 λεπτά απαράμιλλης τελειότητας. Οι ερμηνείες του Badwan είναι εξαιρετικές, και αποτελούν το στοιχείο που εξυψώνει στα ουράνια το "Skying". Είναι τέτοια η εξέλιξή του, που η αλήθεια είναι ότι στην πρώτη ακρόαση νόμιζα πως είχαν guest φωνητικά. Έχει εξελιχθεί σε έναν ολοκληρωμένο ερμηνευτή, που άλλοτε θυμίζει τον Brett Anderson , άλλοτε τον Ian Astbury, άλλοτε τον Ian McCulloch και άλλοτε τον David Bowie, αλλά παρόλα αυτά παραμένει πάντα ο Faris Badwan.

Αν έπρεπε να συγκεκριμενοποιήσω τον ήχο του δίσκου, τότε θα ήταν κοντά στο "My Bloody Valentine-meets-Echo & The Bunnymen-meets-New Order-meets-Suede-meets-David Bowie-meets-Simple Minds". Μακριά όμως από τις ταμπέλες, πρόκειται για το δίσκο της ωριμότητας των Horrors. Όχι απαραίτητα υπό την έννοια του να κατασταλλάζεις κάπου παράγοντας κάτι "ακαδημαϊκό", αλλά περισσότερο με αυτήν της αυθεντικότητας και της επιμονής μέχρι τέλους σε αυτήν. Τα κομμάτια του "Skying" δεν είναι radio friendly, με τις διάρκειες να εκτείνονται τόσο όσο χρειάζεται ώστε να απλωθούν αρμονικά οι συνθέσεις. Αποφεύγοντας το σκόπελο του NME-ικού indie για τις μάζες, οι Horrors στον τρίτο τους δίσκο μεγαλουργούν.

The Horrors - Still Life