Η ομορφιά της απλότητας

Cults - Cults

9/10

Κάτι πραγματικά δύσκολο στην εποχή της παντοκρατορίας του ίντερνετ είναι να δημιουργηθούν μύθοι. Το μυστήριο έχει καταστεί πλέον περιττή πολυτέλεια. Όλα βρίσκονται ένα κλικ μακριά, και τίποτα δε μένει κρυφό. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πόσο περίεργη είναι η υπόθεση των Cults. Μιας μπάντας από το Manhattan της Νέας Υόρκης με ένα ungoogleable όνομα, που πριν από ένα χρόνο σημείωσε αξιοπρόσεκτη επιτυχία με την κυκλοφορία στο διαδίκτυο του single 'Go Outside', δίχως να γνωρίζει κανείς τίποτα γι'αυτούς. Επρόκειτο για ένα ζευγάρι φοιτητών σε σχολή κινηματογράφου, που απηυδισμένο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας αποφάσισε ότι εκτός από το να βλέπει ταινίες, ήθελε να ασχοληθεί και με τη μουσική. Οι Madeline Follin και Brian Oblivion λοιπόν άρχισαν να διαρρέουν τη μουσική τους στο ίντερνετ, δίχως καμία προσδοκία και χωρίς καμία οργάνωση. Ένα χρόνο μετά οι Cults είναι πενταμελής μπάντα και κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, έχοντας συγκεντρώσει τρομακτικό hype γύρω από το όνομά τους...

Αυτό που απασχολεί πρωτίστως τους Cults είναι η μουσική τους. Δεν είναι άτομα που μαγνητίζονται από τα φώτα της δημοσιότητας. Μπορεί να ζουν στο λαμπερό Manhattan, αλλά βρίσκουν πολύ πιο διασκεδαστικό να κάτσουν σπίτι και να δουν 7 ταινίες σερί, από το να στριμωχτούν σε κάποιο club της περιοχής για να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Συνεπώς, η επιλογή τους να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους τη στιγμή που οι ίδιοι ήθελαν κρίνεται σοφή. Δεν είχαν σκοπό να βγάλουν ένα δίσκο που θα περιέχει 2-3 χιτάκια στοχεύοντας να χτυπήσουν τα charts. Τους ενδιέφερε ένα αποτέλεσμα που να ικανοποιεί πρωτίστως τους ίδιους, εξ ου και η καθυστέρηση της κυκλοφορίας. Ο ένας χρόνος για την κυκλοφορία ενός άλμπουμ 11 συνθέσεων συνολικής διάρκειας 32 λεπτών δεν είναι λοιπόν τόσο παράλογος όσο μπορεί να φαίνεται...

Οι επιρροές του ομότιτλου ντεμπούτου των Cults μπορούν να εντοπιστούν στην ανέμελη pop των 50's και των 60's. Όχι όμως στην garage πλευρά της, από την οποία αντλούν την έμπνευσή τους μπάντες όπως οι Best Coast, Vivian Girls και Dum Dum Girls. Οι Cults ηχούν περισσότερο σινεματικοί, και η μουσική τους θα μπορούσε να επενδύσει άνετα κλασικά ασπρόμαυρα μελοδράματα της εποχής. Ο λόγος που γράφουν μουσική είναι για να αποφύγουν τις προσδοκίες της ενήλικης ζωής, όπου δεν υπάρχει χώρος για μαγεία. Είναι μια απόδραση από την καθημερινότητα. Τα κίνητρα των Follin και Oblivion είναι τέτοια, ώστε το ντεμπούτο τους να διακατέχεται από μια αυθεντικότητα και αθωότητα που σπάνια συναντάς πλέον στο είδος, και που εν τέλει αρκεί για να σε κάνει να ξεχωρίσεις. Η τριάδα κομματιών που ανοίγει το δίσκο αποτελεί το πιο δυνατό opening της χρονιάς, με την Madeline Follin να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στο ρεφραίν του 'You Know What I Mean'. Σε κανένα σημείο ο δίσκος δεν κάνει κοιλιά, οι ερμηνείες της Madeline είναι πασπαλισμένες με τη χρυσόσκονη της εφηβικής ηλικίας, και όταν κλείνει με το παραληρηματικό 'Rave On' είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πατήσεις το repeat...

Οι Cults δε μπορούσαν να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους πιο ιδανική περίοδο. Στην αρχή ενός καλοκαιριού με όλα τα όνειρα που κουβαλά, για να σε καλέσει να βγεις έξω. Η μαγεία του βρίσκεται στο πόσο πάναπλο είναι. Με τραγούδια που σου μένουν με την πρώτη ακρόαση, και με ξεκάθαρη ψυχαγωγική αξία. Η Madeline δε χαρακτηρίζει άστοχα τη μουσική των Cults ως "Κινέζικη". Πέραν από κάποιες κλίμακες που μπορεί να επιβεβαιώσουν το χαρακτηρισμό, είναι πολύ κοντά σε αυτό που ονομάζουμε "meditative". Αν τώρα έπρεπε να χαρακτηρίσω εγώ το ντεμπούτο των Cults μια λέξη, τότε θα το έλεγα όμορφο. Και άσχετα από το τι νομίζεις, χρειάζεσαι λίγη ομορφιά στη ζωή σου... Ναι λοιπόν, ο pop δίσκος της χρονιάς.

Cults - Abducted