Danger Mouse & Daniele Luppi - Rome8/10
Όσο προχωρά η εξέλιξη της μουσικής, τόσο αναπτύσσεται η τάση για επιστροφή στο παρελθόν. Τα μηχανήματα έχουν προοδεύσει τόσο, που μπορείς να έχεις μια αξιοπρεπή παραγωγή ακόμη και στο σπίτι σου χωρίς να διαθέτεις καν το υπέρογκο budget. Όλα είναι τέλεια. Είναι όμως ενδιαφέρουσα η τελειότητα; Σαφέστατα όχι. Το ίδιο άλλωστε δε συμβαίνει και στη ζωή; Εφόσον οι ανησυχίες σου ξεπερνούν αυτές του μέσου όρου, η τελειότητα μπορεί να καταστεί η πιο ασφυκτική κατάσταση. Ένας άνθρωπος με ανησυχίες είναι ο Danger Mouse. Όντας ένας από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς παραγωγούς των 00's, αναζητά συνεχώς κάτι καινούριο, κάτι πρωτοποριακό, κάτι το οποίο δεν καλύπτεται από τα διαθέσιμα μέσα. Στη νέα του περιπέτεια αποφασίζει να συνεργαστεί με τον Ιταλό μουσικοσυνθέτη Daniele Luppi και να ανατρέξει στο παρελθόν, και πιο συγκεκριμένα στην εποχή των spaghetti westerns. Επιφανείς συνοδοιπόροι σε αυτό το εγχείρημα οι Jack White και Norah Jones...
Το ταξίδι στο παρελθόν δε γίνεται ως μια γλυκιά νοσταλγική ανάμνηση. Αντιθέτως, επιχειρείται μια προσπάθεια αναβίωσης του παρελθόντος. Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιήθηκε για την ηχογράφηση του δίσκου είναι αυτή που χρησιμοποιούνταν στα 60's και στα 70's, τότε που μεσουρανούσαν τα ιταλικά westerns. Η εκλεκτή ορχήστρα που ακούγεται στο δίσκο είναι αυτή που χρησιμοποίησε ο Morricone, και που ευθύνεται για soundtracks ταινιών όπως τα "The Good, the Bad and the Ugly" και "Once Upon a Time in the West". Τέλος, υπάρχει και η συνδρομή των Jack White και Norah Jones. Φτασμένοι μουσικοί και οι δύο, οι οποίοι πάντα φάνταζαν βγαλμένοι από άλλες εποχές και ταιριάζουν ιδανικά στο όλο project. Ο καθένας τους λοιπόν ερμηνεύει τρία τραγούδια σε σύνολο 15 συνθέσεων, και κάπως έτσι ξεκινά το χρονικό του "Rome".
Αναμειγνύοντας τα παραπάνω συστατικά, δημιουργούνται κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες για το τελικό αποτέλεσμα. Με το "Rome" ο Danger Mouse καταφέρνει να αναπαραστήσει έξοχα τη χρονική περίοδο με την οποία καταπιάνεται, χωρίς ωστόσο ο δίσκος να ηχεί ξεπερασμένος. Και αν σκεφτείς το χάσμα που βρίσκεται τόσο σε επίπεδο χρόνου, όσο και περιεχομένου, μεταξύ αυτών των δύο εποχών, αναλογίζεται κανείς πόσο τεράστιο είναι το επίτευγμα του Danger Mouse. Οι συνθέσεις στις οποίες συμμετέχουν οι White και Jones αποτελούν τα highlights του άλμπουμ, αλλά δε θα το ακούσεις για αυτές. Θα το ακούσεις για το εισαγωγικό 'Theme Of Rome', το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί την ηχητική υπόκρουση των τίτλων αρχής κάποιου κλασικού western. Θα το ακούσεις για τις ρομαντικές μελωδίες των 'Roman Blue' και 'Her Hollow Ways', που μοιάζουν βγαλμένες από όνειρο θερινής νυκτός. Θα το ακούσεις για την ψυχεδέλεια του 'The Matador Has Fallen', και επίσης θα το ακούσεις για τις πανέμορφες εικόνες που θα σου δημιουργήσει η ορχήστρα στο 'Morning Fog'. Από τα κομμάτια που ερμηνεύουν οι Jack White και Norah Jones, δεν υπάρχει κάποιο που να υστερεί, μιας και οι περσόνες τους δένουν απόλυτα με το κλίμα του "Rome". Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια στιγμή και για τους δύο, τότε για τον White θα ήταν το απειλητικό 'Two Against One', και για τη Jones το jazzy 'Black'.
Το μόνο πρόβλημα που μπορώ να εντοπίσω στο δίσκο είναι το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζω σαν ακροατής και στα γνωστά original scores των spaghetti westerns. Ενώ δηλαδή εμπεριέχουν μαγικές μελωδίες, που άπαξ και τις ακούσεις μια φορά είναι βέβαιο ότι θα τις θυμάσαι για πάντα, υπάρχουν και κάποιες στιγμές που λειτουργούν καλύτερα στη ροή της ταινίας στην οποία ανήκουν, και αν τις ξεχωρίσεις μοιάζουν σαν ψάρι έξω από το νερό. Το "Rome", αν και δεν αποτελεί soundtrack κάποιας ταινίας, δημιουργήθηκε με αυτήν τη λογική. Και στις 15 του συνθέσεις σε κάποια σημεία κάπου χωλαίνει. Παρόλα αυτά, η αξία του είναι αδιαμφισβήτητη, και αναμφίβολα πρόκειται για μια κυκλοφορία που θα χρήζει αναφοράς σε κάθε μουσική ανασκόπηση του 2011. Αυτό που εν τέλει επιτυγχάνει, είναι να αποτελέσει το soundtrack ενός μελαγχολικού περίπατου στη Ρώμη των 60's. Αν αυτή είναι μια εικόνα που σε θέλγει, τότε πρέπει να ακούσεις το "Rome" το συντομότερο δυνατόν...
Το ταξίδι στο παρελθόν δε γίνεται ως μια γλυκιά νοσταλγική ανάμνηση. Αντιθέτως, επιχειρείται μια προσπάθεια αναβίωσης του παρελθόντος. Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιήθηκε για την ηχογράφηση του δίσκου είναι αυτή που χρησιμοποιούνταν στα 60's και στα 70's, τότε που μεσουρανούσαν τα ιταλικά westerns. Η εκλεκτή ορχήστρα που ακούγεται στο δίσκο είναι αυτή που χρησιμοποίησε ο Morricone, και που ευθύνεται για soundtracks ταινιών όπως τα "The Good, the Bad and the Ugly" και "Once Upon a Time in the West". Τέλος, υπάρχει και η συνδρομή των Jack White και Norah Jones. Φτασμένοι μουσικοί και οι δύο, οι οποίοι πάντα φάνταζαν βγαλμένοι από άλλες εποχές και ταιριάζουν ιδανικά στο όλο project. Ο καθένας τους λοιπόν ερμηνεύει τρία τραγούδια σε σύνολο 15 συνθέσεων, και κάπως έτσι ξεκινά το χρονικό του "Rome".
Αναμειγνύοντας τα παραπάνω συστατικά, δημιουργούνται κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες για το τελικό αποτέλεσμα. Με το "Rome" ο Danger Mouse καταφέρνει να αναπαραστήσει έξοχα τη χρονική περίοδο με την οποία καταπιάνεται, χωρίς ωστόσο ο δίσκος να ηχεί ξεπερασμένος. Και αν σκεφτείς το χάσμα που βρίσκεται τόσο σε επίπεδο χρόνου, όσο και περιεχομένου, μεταξύ αυτών των δύο εποχών, αναλογίζεται κανείς πόσο τεράστιο είναι το επίτευγμα του Danger Mouse. Οι συνθέσεις στις οποίες συμμετέχουν οι White και Jones αποτελούν τα highlights του άλμπουμ, αλλά δε θα το ακούσεις για αυτές. Θα το ακούσεις για το εισαγωγικό 'Theme Of Rome', το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί την ηχητική υπόκρουση των τίτλων αρχής κάποιου κλασικού western. Θα το ακούσεις για τις ρομαντικές μελωδίες των 'Roman Blue' και 'Her Hollow Ways', που μοιάζουν βγαλμένες από όνειρο θερινής νυκτός. Θα το ακούσεις για την ψυχεδέλεια του 'The Matador Has Fallen', και επίσης θα το ακούσεις για τις πανέμορφες εικόνες που θα σου δημιουργήσει η ορχήστρα στο 'Morning Fog'. Από τα κομμάτια που ερμηνεύουν οι Jack White και Norah Jones, δεν υπάρχει κάποιο που να υστερεί, μιας και οι περσόνες τους δένουν απόλυτα με το κλίμα του "Rome". Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια στιγμή και για τους δύο, τότε για τον White θα ήταν το απειλητικό 'Two Against One', και για τη Jones το jazzy 'Black'.
Το μόνο πρόβλημα που μπορώ να εντοπίσω στο δίσκο είναι το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζω σαν ακροατής και στα γνωστά original scores των spaghetti westerns. Ενώ δηλαδή εμπεριέχουν μαγικές μελωδίες, που άπαξ και τις ακούσεις μια φορά είναι βέβαιο ότι θα τις θυμάσαι για πάντα, υπάρχουν και κάποιες στιγμές που λειτουργούν καλύτερα στη ροή της ταινίας στην οποία ανήκουν, και αν τις ξεχωρίσεις μοιάζουν σαν ψάρι έξω από το νερό. Το "Rome", αν και δεν αποτελεί soundtrack κάποιας ταινίας, δημιουργήθηκε με αυτήν τη λογική. Και στις 15 του συνθέσεις σε κάποια σημεία κάπου χωλαίνει. Παρόλα αυτά, η αξία του είναι αδιαμφισβήτητη, και αναμφίβολα πρόκειται για μια κυκλοφορία που θα χρήζει αναφοράς σε κάθε μουσική ανασκόπηση του 2011. Αυτό που εν τέλει επιτυγχάνει, είναι να αποτελέσει το soundtrack ενός μελαγχολικού περίπατου στη Ρώμη των 60's. Αν αυτή είναι μια εικόνα που σε θέλγει, τότε πρέπει να ακούσεις το "Rome" το συντομότερο δυνατόν...
Danger Mouse & Daniele Luppi - "Rome" Trailer
Το μόνο πρόβλημα που μπορώ να εντοπίσω στο δίσκο είναι το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζω σαν ακροατής και στα γνωστά original scores των spaghetti westerns.μόνο αυτό όμως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια αυτό είναι περισσότερο προσωπικό μου κόλλημα με τα soundtracks των spaghetti westerns, αλλά είναι και η αιτία που στα μάτια μου ο δίσκος δεν καταφέρνει να εκτιναχθεί στην ολότητά του. Γιατί σε σημεία το κάνει. Και υποθέτω ότι τελικά αυτό μου αρκεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχει έκρηξη, έχει όμως αυτό που έχουν όλες οι δουλειές του danger mouse.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό τελικά είναι και το "πρόβλημά" μου με τις δουλειές του Danger Mouse. Όλα τα άλμπουμ του είναι εξαιρετικά και έχουν χαρακτήρα, κανένα όμως δεν έχει καταφέρει να με συγκλονίσει τόσο που να κολλήσω μαζί του, να θέλω να μιλάω συνέχεια για αυτό, να πω πως είναι δίσκος της χρονιάς κλπ κλπ. Το "Rome" πάντως έχει κάποιες τρομερές μελωδίες που σου σκάνε από το πουθενά, και αυτό το 'Two Against One' με τον White είναι κόλλημα...
ΑπάντησηΔιαγραφήστο τελευταίο σου comment μ έρχεται στο μυαλό το περσινό poroject του ονόματι "Broken Bells", oπως λες: Eξαιρετικό, χωρίς να κολλήσω και να μου "μείνει" στην τελική...πάντως θα το ακούσω, μονο για το δημιουργικό ταλέντο του White και την φωνάρα της Norah, αρκούν αυτά..by the way, το νέο των Rem το άκουσες? έπαθα πλάκα, και δεν το περίμενα μετά από 15 άλμπους εν ετη 2011...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι το μόνο album που περίμενα τόσο πολύ και ακόμα δεν πρόλαβα να το ακούσω. Πάντως το "Two against one" είναι αριστούργημα. Θα το ακούσω και θα επανέλθω. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι περιμένω πολλά απ' τον Modest Mouse...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς ίδια συναισθήματα με το Broken Bells μου άφησε. Ενώ δηλαδή πρόκειται για εξαιρετική δουλειά, που σίγουρα δικαιώνει τις προσδοκίες, δε θα κολλήσω τόσο ώστε να το βάλω ας πούμε στην 20άδα μου στο τέλος της χρονιάς. Παραμένει όμως σε υψηλά επίπεδα. Και περιέχει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει φέτος, και το 'Two Against One' είναι ένα από αυτά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Τόσο καλό είναι το REM; Λατρεύω ολόψυχα το ντεμπούτο τους, αλλά ομολογώ ότι έχω σταματήσει να τους παρακολουθώ. Βλέπω ότι έχει γράψει και η m1rto καλά λόγια στο blog της για αυτό. Λέτε;...