Nevermind: 20 χρόνια μετά

Monovine - Cliche

8/10

Έχουν πια περάσει 20 χρόνια από το "Nevermind". Οι Nirvana βρίσκονται στη διάσταση του μύθου, και ο Dave Grohl δοκιμάζει με τους Foo Fighters το πόσο εμπορικό μπορεί να καταστεί το rock, χωρίς παράλληλα να χάνει την ταυτότητά του. Οι Pearl Jam συνεχίζουν, πραγματοποιόντας μια απλώς αξιοπρεπή πορεία, έχοντας απωλέσει την αίγλη και τη μαγεία που είχε η μουσική τους στα 90's, ενώ οι Soundgarden επανενώθηκαν πρόσφατα χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει τα σχέδιά τους. Οι Alice in Chains από την άλλη, κυκλοφόρησαν το 2009 νέο άλμπουμ μετά από 14 χρόνια, με έναν τραγουδιστή που σέβεται τον εκλιπόντα Layne Staley. Η σκηνή του Seattle λοιπόν πραγματοποιεί μια μικρή αναβίωση του ένδοξου παρελθόντος των early 90's, άσχετα αν το μομέντουμ έχει οριστικά χαθεί.

Οι Monovine από την Πάτρα τρέφουν ιδιαίτερη αδυναμία στο grunge. Και αυτό είναι κάτι το ολοφάνερο στο ντεμπούτο τους. Μετέρχονται όλα τα κλισέ της σκηνής του Seattle, για να δημιουργήσουν έναν ακομπλεξάριστο δίσκο, που δε διαθέτει ίχνος μουσικής παρελθοντολαγνίας. Αυτό που μου άρεσε είναι ότι το "Cliche" δεν είναι επηρεασμένο από την πιο hard rock πλευρά του grunge, με συγκροτήματα όπως οι Soundgarden και Alice In Chains, αλλά δείχνουν να προτιμούν αυτήν που ξεπήδησε από το punk, με εκπροσώπους τους Nirvana και τους Mudhoney. Στα μέσα προς τέλη των 90's, το grunge παρήκμασε και μετουσιώθηκε σε αυτό που χάριν ευκολίας ονομάστηκε ως post-grunge. Πρόσμιξη με εμπορευματοποιημένες μουσικές φόρμες, που είχε ως αποτέλεσμα δίσκους γεμάτους fillers και ένα-δύο δυνατά χιτάκια μιας χρήσης. Μέχρι να εμφανιστεί στο προσκήνιο η επόμενη μόδα. Οι Monovine δε δείχνουν να ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Οι κιθάρες τους είναι ψυχωμένες και αδάμαστες, οι μπασογραμμές σε σημεία οδηγούνται σε post punk μονοπάτια, και στο μικρόφωνο βρίσκεται ένας τραγουδιστής που έχει σπουδάσει όσο λίγοι τις ερμηνείες του Cobain, χωρίς όμως τάσεις μιμητισμού. Οι 11 συνθέσεις του "Cliche" είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, και είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσεις συγκεκριμένα κομμάτια. Σε κάθε ακρόαση θα αλλάζει το αγαπημένο σου τραγούδι. Εν τέλει, δε φανταζόμουν με τίποτα ότι εν έτει 2011 θα άκουγα grunge δίσκο δίχως ούτε ένα filler, και ακόμη περισσότερο ότι αυτός θα προερχόταν από την Ελλάδα...

Ίσως λόγω της κρίσης, και σε συνδυασμό με διάφορους άλλους παράγοντες, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να υποχωρεί η ξενομανία που διαθέταμε ως χώρα. Η εξέλιξη αυτή μπορεί να γίνει έντονα διακριτή στο χώρο της μουσικής. Όλο και περισσότεροι νέοι Έλληνες καλλιτέχνες αποκτούν αναγνώριση, και υπάρχει ένα σταθερό κοινό που δείχνει να ενδιαφέρεται για αυτόν τον αναβρασμό. Βέβαια, δίχως τη συνδρομή και το ταλέντο των μουσικών, τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί... Θα είμαι ειλικρινής. Δεν περίμενα να λατρέψω τόσο ένα grunge άλμπουμ στη φάση που βρίσκομαι. Αλλά με το ντεμπούτο των Monovine, τελικά δεν είχα και άλλη επιλογή... 20 χρόνια μετά το "Nevermind", το grunge ζει...

Monovine - Don't Make Noise by Inner Ear Records