Αλεπούδες στη Μεσόγειο

Fleet Foxes - Helplessness Blues

7/10

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στη μουσική ιστορία που μια μπάντα αποκτά θεόρατο hype, έχοντας κυκλοφορήσει μονάχα ένα δίσκο. Μια τέτοια περίπτωση συγκροτήματος είναι και οι Fleet Foxes. Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από τις περιπτώσεις που αυτό το hype είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Το ομότιτλο προ τριετίας ντεμπούτο τους είναι από τα άλμπουμ που ακόμη και αν η μπάντα που τα κυκλοφόρησε στη συνέχεια διαλυθεί και δε βγάλει τίποτε άλλο, θα μνημονεύεται για χρόνια στο είδος του. Είναι ένας δίσκος που τον ακούς και γεμίζεις χρώμα και φως, και χαίρεσαι για την ύπαρξή της μουσικής, αλλά και για την ίδια την ύπαρξή σου που έχει τη δυνατότητα να μετάσχει σε αυτό το τελετουργικό. Τόσο απλά... Αδιαμφισβήτητα από τα κορυφαία ντεμπούτα των 00's. Τρία χρόνια μετά, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για το δεύτερο άλμουμ τους, με τίτλο "Helplessness Blues". Σίγουρα θέλουν να αποδείξουν ότι δεν είναι μια φωτοβολίδα, ένα συγκρότημα του ενός δίσκου, αλλά ότι έχουν έρθει για να μείνουν στο χώρο του ευρύτερου folk.

Δύσκολο το εγχείρημα για το σεξτέτο από το Seattle, καθότι το "Helplessness Blues" είναι καταδικασμένο να συγκριθεί με το αριστουργηματικό ντεμπούτο του. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δε συνεχίζουν στα ίδια μονοπάτια, με το πρώτο ομότιτλο single του δίσκου να φέρνει στο μυαλό το αιθέριο folk των Mumford & Sons. Και πράγματι, δεν πρόκειται για ένα "Fleet Foxes Pt.2". Έχει δοθεί ιδιαίτερη σημασία στο στίχο, και στις φωνητικές γραμμές γενικότερα, με τον ήχο της κιθάρας να έχει γίνει πιο ακουστικός και ανέμελος, προσιδιάζοντας ψυχεδελικά ποπ πρότυπα από τα 60's. Η κατεύθυνση του δίσκου είναι λιγότερο baroque από το ντεμπούτο τους, με αρκετά παραδοσιακά μουσικά όργανα να κάνουν την εμφάνισή τους, δίνοντας έναν πιο μεσογειακό-καλοκαιρινό αέρα στη μουσική τους. Τα 'The Plains/Bitter Dancer' και 'The Shrine/An Argument' είναι μεγαλειώδεις συνθέσεις, βγαλμένες από αλλοτινές εποχές, και ακούγοντάς τα θα περάσουν μπροστά από τα μάτια σου εκατοντάδες απλές πανέμορφες εικόνες από μια υποτιθέμενη καλοκαιρινή περιπέτεια στη Μεσόγειο. Το 'The Cascades' θα ήθελες να διαρκεί για πάντα, ενώ το 'Grown Ocean' είναι το ιδανικό soundtrack για μια καλοκαιρινή μέρα που θα πάρεις το ποδήλατό σου με την επιθυμία να εξερευνήσεις νέες διαδρομές. Γιατί όσο γραφικό και αν ακούγεται αυτό, παραμένει όμορφο.

Το "Helplessness Blues" αποπνέει μια εύθυμη μελαγχολία. Μπορεί στο σύνολό του να ακούγεται κάπως μπερδεμένο και σε σημεία να κουράζει, αλλά έχει το στίγμα μιας μεγάλης μπάντας. Περιέχει κάποιες ιδέες μέσα σε κομμάτια που άνετα υποσκελίζουν ο,τιδήποτε άλλο έχει κυκλοφορήσει φέτος μέχρι στιγμής στο είδος. Αλλά οι Fleet Foxes θα κριθούν βάσει του εαυτού τους. Και στο σύνολο του το "Helplessness Blues" κάπου χωλαίνει. Και δε θέλω να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να το αγαπήσει. Αυτά συμβαίνουν μόνα τους. Ποιος ξέρει; Ίσως όταν έχω γυρίσει από τις καλοκαιρινές μου διακοπές, περνώντας ώρες μαζί του παρακολουθώντας τον παφλασμό των κυμάτων σε ερημικές παραλίες, να ανατρέξω σε αυτήν την ανάρτηση για να του ανεβάσω το βαθμό...

Fleet Foxes - Grown Ocean