London calling

Η Μεγάλη Βρετανία είναι το πιο σημαντικό μέρος του κόσμου για τη μουσική που αγαπάμε. Από εκεί ξεκίνησαν οι μεγαλύτερες μουσικές επαναστάσεις, και πάντα κατέληγαν εκεί, για να μεταλλαχθούν σε κάτι καινούριο και να ξεκινήσει μια νέα επανάσταση, την οποία θα ακολουθούσε όλος ο κόσμος. Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι δε φαίνεται να λειτουργεί σωστά στο νησί. Από εκεί που παρήγαγε μόδες, άρχισε να εισάγει. Τα μουσικά μέσα της χώρας αναλώθηκαν στην αγωνιώδη αναζήτηση του νέου ο,τιδήποτε. Από τους Smiths και τους Stone Roses, τους Radiohead και τους Blur, οδηγηθήκαμε στους Editors και τους White Lies. Οι κιθάρες μαλάκωσαν, στρογγύλεψαν τον ήχο τους, και μπορούν πλέον να ακουστούν άνετα στο mainstream ακροατήριο, πριν από τη Rihanna και μετά από τον Justin Bieber. Σταδιακά, σχεδόν λησμονήθηκε η λειτουργία της κιθάρας. Και αυτή η λήθη διήρκησε αρκετό καιρό. Μέχρι φέτος για την ακρίβεια. Το Λονδίνο ήταν ένα από τα προπύργια των μουσικών επαναστάσεων στη Βρετανία. Έτσι και τώρα, αποτελεί την κοιτίδα του νεόκοπου και φρέσκου κιθαριστικού ήχου που εξάγει φέτος η Αγγλία. Δύο ντεμπούτα που έχουν τόσες διαφορές μεταξύ τους, όσα και τα κοινά σημεία τους.

The Vaccines - What Did You Expect From The Vaccines?

8/10

Οι Vaccines συγκέντρωσαν αδικαιολόγητο hype για μια μπάντα που μόλις τώρα κυκλοφορεί το ντεμπούτο της. Και αυτό το hype με έκανε να είμαι αρνητικά προκατειλημμένος μαζί τους. Δεν είναι άλλωστε και λίγες οι περιπτώσεις που Αγγλικές μπάντες έχουν υπερεκτιμηθεί υπέρ του δέοντος τα τελευταία χρόνια. Οι Vaccines όμως αποτελούν εξαίρεση. Και εξηγούμαι. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τον ήχο τους ως ένα μείγμα από "50's rock 'n' roll, 60's garage and girl groups, 70's punk, 80's American hardcore, C86 and good pop music". Και με κάποιον αξιοπερίεργο τρόπο, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα ομοιογενές μουσικό κράμα από ολόκληρο αυτό το ευρύ φάσμα επιρροών. Ακούγοντάς τους θα σου έρθουν στο μυαλό πολλές μπάντες, οι Ramones, οι πρώιμοι Cure, οι Strokes, αλλά στο τέλος θα συνειδητοποιήσεις ότι απλά πρόκειται για τους Vaccines. Τα 33 λεπτά του δίσκου δεν κουράζουν σε κανένα σημείο, και τα 11 τραγούδια που περιέχει έχουν τη δυνατότητα να γίνουν ύμνοι και sing-along στα live τους, με μικρές διάρκειες, μεγάλα ρεφραίν και στίχους που σου μένουν. Το παίξιμό τους είναι αυθεντικό, και αυτός είναι και ο λόγος που έχουν ήδη ξεχωρίσει. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το "What Did You Expect From The Vaccines" είναι άκρως εθιστικό και έχει μεγάλη ψυχαγωγική αξία. Σε αντίθεση με άλλα αριστουργήματα, που χρησιμεύουν περισσότερο στο να παρακολουθείς τη ροή τους πίσω από το τζάμι και να λες πόσο εξαιρετικά και πρωτοποριακά είναι, ακούγοντάς τα όμως ελάχιστες φορές. Το ζητούμενο από τη μουσική είναι να σε ψυχαγωγεί, και ενίοτε να σε διασκεδάζει. Και αυτό οι Vaccines το κάνουν και πολύ καλά μάλιστα. Δε μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο από αυτούς...

The Vaccines - Wreckin' Bar (Ra Ra Ra)

Yuck - Yuck

8,5/10

Διαφωνώ κάθετα με την αντιστοίχιση της μουσικής με δραστηριότητες της καθημερινής ζωής. Μουσική για τα καλοκαιρινά βράδια, μουσική για το γυμναστήριο, μουσική για σφουγγάρισμα, και ούτω καθεξής. Παρόλα αυτά, δε μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι κάποιοι δίσκοι ακούγονται καλύτερα κάτω από ορισμένες συνθήκες. Για παράδειγμα, αν ακούσεις το "You're Living All Over Me" των Dinosaur Jr κλειδαμπαρωμένος στους τέσσερις τοίχους, τότε είναι λίγο δύσκολο να αντιληφθείς το μεγαλείο του. Είναι ένας δίσκος που ακούγεται πολύ καλύτερα σε μια βόλτα στον ήλιο όταν έχει ανοίξει ο καιρός, κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Και κάπου εδώ, έρχεται το ντεμπούτο των Yuck. Όπως οι Vaccines, και αυτοί είναι από το Λονδίνο, και ομολογώ ότι σχεδόν συγκλονίστηκα όταν έμαθα την καταγωγή τους, καθότι η βασική επιρροή του ντεμπούτου άλμπουμ τους είναι το κιθαριστικό indie rock των Dinosaur Jr. Ακόμη και το παρουσιαστικό τους είναι αμερικανικών προδιαγραφών. Σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποια ερεθίσματα και ποια βιώματα μπορεί να είχαν οι Yuck για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ που μοιάζει να ξέφυγε από την απόχη του US indie rock. Το χιτάκι 'The Wall' σε κολλάει στον τοίχο από τα πρώτα δευτερόλεπτα, και άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο από τα πρώτα αριστουργήματα των Dinosaur Jr. Πέραν όμως από την εξόφθαλμη επιρροή των indie rock θρύλων από τη Μασαχουσέτη, το ντεμπούτο των Yuck έχει και αναφορές στην indie pop αλά Pains of Being Pure At Heart, ενώ κλείνει με το 'Rubber', ένα 7λεπτο shoegaze ολοκαύτωμα. Παρόλες τις επιρροές τους, δεν ηχούν ως αντιγραφείς, αλλά διαθέτουν φρεσκάδα και έμπνευση. Αν αυτός ήταν ο νέος δίσκος των Dinosaur Jr, θα αποθεωνόταν και θα μιλάγαμε για τον κορυφαίο κιθαριστικό δίσκο των τελευταίων ετών. Τίθεται βέβαια το εύλογο ερώτημα τι σχέση έχουν οι Yuck με την αναβίωση του κιθαριστικού indie στη Βρετανία. Το ότι ο καλύτερος φετινός δίσκος αμερικάνικου indie rock κυκλοφόρησε από το Λονδίνο, μου είναι επαρκής απάντηση...

Yuck - Georgia

Στο ποδόσφαιρο λένε ότι οι μεγάλες ομάδες κάνουν τον κύκλο τους, και αν διάγουν μια παρατεταμένη περίοδο παρακμής, θεωρείται μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα πρωταγωνιστήσουν ξανά. Το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο της μουσικής. Δε νοείται μια τόσο παραδοσιακή χώρα όπως η Αγγλία να παρακολουθεί με τα κυάλια τα τεκταινόμενα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Τα ντεμπούτα των Vaccines και των Yuck απευθύνουν κάλεσμα στο υπόλοιπο νησί για να πιάσει τις κιθάρες σαν άλλοτε. Σίγουρα δεν πρόκειται να βγουν τα νέα μεγαθήρια της rock. Η rock με τη λογική της αρένας έχει πεθάνει προ πολλού. Μένει μόνο να δούμε την εξέλιξη αυτής της ενδιαφέρουσας προοπτικής, και αν θα καταφέρει να ξεπεράσει το μεγαλύτερο σκόπελο που συναντούν οι νέες μπάντες στη Βρετανία από το 2000 και έπειτα: τα μουσικά ΜΜΕ...