Εν αρχή ην ο ρυθμός

Σωτήριο έτος 2002. Ένας 30άρης από τη Νέα Υόρκη χάνει την ισορροπία του, και κερδίζει την προσοχή των underground dance κύκλων. Το 'Losing My Edge' ήταν ένα περίεργο ηχητικό μείγμα για την εποχή. Επρόκειτο ξεκάθαρα για ένα dance κομμάτι, που όμως εμπεριείχε σαφέστατη punk ορμή. Το underground όμως, ήταν πολύ περιοριστικό για τον James Murphy. Περίεργο για έναν τύπο που μέχρι τα 30 του συμμετείχε σε δεκάδες μπάντες και projects, μην καταφέρνοντας να γνωρίσει την επιτυχία με κανένα από αυτά. Ένα χρόνο μετά, έρχεται το 'Give It Up'. Και το μόνο που δε θα έκανε ο Murphy εκείνη τη στιγμή, ήταν να τα παρατήσει... Κάπως έτσι, ξεκινά η ιστορία των LCD Soundsystem. Του σχήματος που άλλαξε τη ζωή τόσων εκεί έξω, όσο καμία άλλη μπάντα στα 00's.

LCD Soundsystem (2005)

Μπορεί ο James Murphy και οι LCD Soundsystem να είχαν ήδη αποκτήσει κάποια αναγνωρισιμότητα στα early 00's, αλλά το ομότιτλο ντεμπούτο τους εμφανίστηκε ως κεραυνός εν αιθρία για τους περισσότερους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα 00's είχαν σημαδευτεί από την αναβίωση του post punk και του garage rock, με μπάντες όπως οι Interpol και οι Strokes να σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Οι LCD Soundsystem λοιπόν, βρήκαν μία χρυσή τομή μεταξύ αυτής της μόδας και της χορευτικής μουσικής από περασμένες δεκαετίες, φιλτραρισμένης από ένα εντελώς σύγχρονο πρίσμα. ο Murphy δε διατεινόταν ότι ήταν ο ταλαντούχος μουσικός με την αστείρευτη έμπνευση και τις απεριόριστες δυνατότητες. Απλά ήταν ένα άτομο που λάτρευε τη μουσική. Και εκεί έγκειται εν τέλει και ο λόγος της επιτυχίας που σημείωσε. Ήταν πρωτίστως οπαδός, και δε διαχώριζε τη θέση του από το κοινό. Δεν είχε συμπλέγματα να διατρανώσει ότι αγαπά τους Killing Joke όσο και τους Daft Punk, τους οποίους φαντασιώνεται να δίνουν συναυλία στο σπίτι του. Δεν έκανε διαχωρισμούς μεταξύ χορευτικής και κιθαριστικής μουσικής. Άκου από τη μία το 'Movement', και μετά άκου και το 'Disco Infiltrator'. Μπορεί το πρώτο να είναι ένα εκτροχιασμένο punk κομμάτι και το δεύτερο να σε κάνει να θες να χορέψεις χωρίς έγνοιες στους ρυθμούς της ντισκομπάλας, έχουν όμως μια συνέχεια. Ο Murphy υπενθυμίζει σε όλους ότι η μουσική είναι πέρα από ταμπέλες. Ότι είναι ένα ενιαίο σώμα που συνεχώς ρέει. Πιο απλά, 'Losing My Edge'...

LCD Soundsystem - Losing My Edge


45:33 (2006)

Το 2006 η Nike είχε μια πολύ καλή ιδέα. Να επενδύσει ηχητικά τον ιντερνετικό της κατάλογό υπό τους ήχους μιας νέας κυκλοφορίας από τους LCD Soundsystem. Αυτή η συμφωνία θα επιδρούσε θετικά και στις δύο πλευρές. Από τη μία, οι LCD Soundsystem θα ανοίγονταν σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό, και από την άλλη, η Nike δε θα μπορούσε να βρει ιδανικότερη μουσική υπόκρουση για να προσκαλέσει, αλλά και για να κρατήσει το υποψήφιο αγοραστικό κοινό στην ιστοσελίδα της... Το "45:33" ήταν ένα στοίχημα για τον James Murphy. Σε μία εποχή που το άλμπουμ είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια παρακμής, το πείραμα με μια ενιαία 45λεπτη σύνθεση ήταν κάτι εξαιρετικά παράτολμο. Και ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που δεν επρόκειτο για μια εύπεπτη σύνθεση. Η ιδέα της κυκλοφορίας αυτής ξεκίνησε από την επιθυμία του Murphy να κυκλοφορήσει κάτι στα πρότυπα του "E2-E4" του Manuel Göttsching, ενός δίσκου με εντελώς μαθηματική σκέψη, στο μεταίχμιο του krautrock και της ηλεκτρονικής μουσικής των early 80's. Όπως σε κάθε δουλειά των LCD Soundsystem, έτσι και στο "45:33" υπάρχουν πολλές ακόμα αναφορές. Από το "Alive 1997" των Daft Punk, μέχρι το "4:33" του John Cage. Τελικά μπορεί ο Murphy να παραδέχτηκε πως δεν έχει καμία σχέση με το jogging, για προϊόντα του οποίου χρησιμοποιήθηκε το "45:33", αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει ένα περιπετειώδες αριστούργημα, που σου ακονίζει το μυαλό και σε εξιτάρει σε κάθε ακρόαση. Από το εμπνευσμένο από φόρμες κλασικής μουσικής πιάνο, στη disco, και από τη disco στο funk, για να οδηγηθείς σε ένα διαστημικό ambient τριπάρισμα. Το "45:33" αποτέλεσε προπομπό για το "Sound of Silver", αλλά σίγουρα στέκεται μόνο του επάξια δίπλα στα υπόλοιπα διαμάντια των LCD Soundsystem...

LCD Soundsystem - 45:33 (part 2)

Sound of Silver (2007)

2007, και έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των LCD Soundsystem. Οκ, εξαιρετικό το πρώτο τους άλμπουμ, και το πείραμα του 45:33 στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Τι παραπάνω είχε όμως να δώσει ο James Murphy; Μπορούσε να εξελίξει αυτόν τον ήχο ή θα επαναλάμβανε τον εαυτό του; Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο μπορούσε να εξελίξει τον ήχο του, αλλά το "Sound of Silver" ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αποτελώντας ό,τι πιο χαρακτηριστικό μπορώ να σκεφτώ για την περασμένη δεκαετία στο χώρο της μουσικής. Το μεγαλύτερο ταλέντο του Murphy είναι ότι έχει ανεπτυγμένο το αισθητήριο του τι εστί σύγχρονο, και του τι μουσική είναι αδύνατο να σε συγκρατήσει από το να λικνιστείς στους ρυθμούς της. Το "Sound of Silver" έχει τις απαραίτητες αναφορές στο παρελθόν των LCD Soundsystem (μέρη του 'Someone Great' είναι δανεισμένα από το "45:33"), αλλά πρόκειται για κάτι φρέσκο, και σίγουρα για την πιο δεμένη και ώριμη δουλειά τους. Με το "Sound of Silver", ο Murphy τελειώνει αυτό που είχε αρχίσει κάποια χρόνια πριν. Επαναφέρει την ανέμελη κουλτούρα της χορευτικής μουσικής των late 70's/early 80's, και την προσαρμόζει έτσι, ώστε να μην έχει κανένα ίχνος ρετρό και να μοιάζει ως κάτι το καινούργιο και ρηξικέλευθο. Μέσα σε όλα αυτά, κάποια νέα στοιχεία προστίθενται στα όσα ξέραμε για τους LCD Soundsystem. Και εννοώ το 'All My Friends'. Καταρχάς, καταξιώνει τον Murphy ως στιχουργό. Κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία στιουργικά κομμάτια των 00's, με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί μαζί του μια ολόκληρη γενιά. Γιατί πάντα, πάντα όμως, η ζωή θα περνά πιο γρήγορα από όσο το υπολογίζεις. Και πάντα θα ξοδεύεις τα χρόνια προσποιούμενος κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που το αντιλαμβάνεσαι, αλλά τελικά τότε η ζωή απλά σε έχει προσπεράσει... Η επαναληπτική μελωδία του κομματιού είναι στα όρια της ιδιοφυίας, καθώς συμβολίζει την επανάληψη αυτών των λαθών, και εντείνει τη συναισθηματική κλιμάκωση. 'Αν κάποιος πει ότι το 'All My Friends' είναι το κορυφαίο κομμάτι των 00's, δε νομίζω να διαφωνήσει κανένας σθεναρά... Εκτός από αυτό όμως, αξίζει να γίνει αναφορά και στο κλείσιμο του δίσκου. Έχουν περάσει 30 χρόνια από το "New York, New York", και η ερμηνεία του Sinatra δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Νέα Υόρκη όσο κάποτε. Εδώ έρχεται το 'New York, I Love But You're Bringing Me Down'. Μουσικά, πρόκειται για εξέλιξη του 'Never As Tired As When I'm Waking Up', με ένα κιθαριστικό solo τόσο ανατριχιαστικό, που σίγουρα δε θα περίμενες από τους LCD Soundsystem. Κακώς... Στα late 00's, η Νέα Υόρκη βρήκε το τραγούδι που θα την αντιπροσωπεύει τα επόμενα χρόνια. Θα το θέσω ως εξής: αν κάποια στιγμή αποφασίζαμε να στείλουμε στο διάστημα ένα δίσκο από κάθε δεκαετία, σε περίπτωση που θα θέλαμε να ξέρει κάποιος, αν το βρεί, πως ήταν τότε η ζωή στη γη, για τα 00's θα στέλναμε "Sound of Silver". Όρισε την ηλεκτρονική μουσική που θα ερχόταν τα επόμενα χρόνια. Αυτή που ακούγεται με την ίδια ευκολία στο club, όσο και ένα χαλαρό πρωινό στο σπίτι. All time classic...

LCD Soundsystem - All My Friends

This Is Happening (2010)

Οι LCD Soundsystem είναι μία από τις περιπτώσεις της περασμένηες δεκαετίας που ό,τι και να κυκλοφορούσαν, θα γινόταν αυτομάτως critical acclaim. Και έτσι έγινε και με το τρίτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε πέρυσι. Εδώ όμως υπάρχει το εξής παράδοξο: οι LCD Soundsystem πάντα έγραφαν μουσική για τους οπαδούς τους. Η σχέση τους μαζί τους και η εικόνα που είχε ο Murphy για τη σχέση μουσικού-κοινού ήταν που τους οδήγησε στην επιτυχία. Συνεπώς, από η στιγμή που η υποδοχή των οπαδών τους δεν ήταν τόσο ένθερμη όσο στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, δεν είχε αντίκρυσμα η αποθέωση του "This Is Happening" από τους κριτικούς. Ένα χρόνο μετά την κυλοφορία του, ομολογώ πως κι εγώ το αδίκησα αρκετά. Αυτό που μεσολάβησε στα 3 χρόνια από το "Sound of Silver" είναι μια βαθειά οικονομική κρίση, και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ο κόσμος στράφηκε στα τραγούδια με θόρυβο και μικρή διάρκεια, και συνεπώς οι LCD Soundsystem σου έδιναν την εντύπωση πως είχε περάσει η μπογιά τους. Τα πράγματα όμως ήταν διαφορετικά. Αυτό που κάνει ο Murphy στο "This Is Happening" είναι να σου υπενθυμίσει πως πρέπει να ζήσεις το τώρα όσο πιο έντονα μπορείς. Γιατί μακροπρόθεσμα, αυτό είναι που έχει σημασία. Το dance-punk υβρίδιο του Murphy έχει ομοιογενοποιηθεί και λειάνει τις γωνίες του, κάτι που φαίνεται σε κομμάτια όπως το 'Drunk Girls'. Το 'One Touch' κερδίζει κατά κράτος στα club, και το 'I Can Change' είναι από τα προσωπικά κομμάτια του Murphy που όλοι αγαπήσαμε, και η στιγμή που ξεχωρίζει από το άλμπουμ. Το "This Is Happening" είναι μια κατάθεση ψυχής ενός μεγάλου μουσικού και ταυτόχρονα αιώνιου λάτρη της μουσικής, και θα θυμόμαστε πως στα χρόνια της μεγάλης κρίσης ακούγαμε "I can change, I can change, I can change, I can change. I can change, I can change, I can change, if it helps to fall in love" σαν να μην υπήρχε αύριο. Το σπίτι μπορεί να περιμένει λίγο ακόμη. Έχουμε μια ζωή να ζήσουμε...

LCD Soundsystem - Home

Αυτό ήταν λοιπόν. Ο James Murphy, πιστός στις δηλώσεις του ότι ο κύκλος των LCD Soundsystem θα έκλεινε κάποια στιγμή, όταν θα ένιωθε ότι δε θα είχε να προσφέρει άλλα, τερματίζει μια σύντομη, αλλά μεγαλειώδη πορεία. Έχει πατήσει ήδη τα 41 και πραγματοποίησε όλα όσα ήθελε να κάνει, τα οποία κάποτε δε μπορούσε καν να διανοηθεί. Οι LCD Soundsystem δεν είναι πλέον ένα μέρος της ζωής του, αλλά κατέληξαν να είναι η ίδια του η ζωή. Συνεπώς, δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο timing για το πέσιμο της αυλαίας. Οι LCD Soundsystem ήρθαν, άλλαξαν τις ζωές μας, και απήλθαν. Τόσο απλά. Τελευταία παράσταση στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, για ένα τρίωρο show, όπως ακριβώς αρμόζει σε μία τόσο μεγάλη μπάντα. Και που ξέρεις; Μπορεί μετά από χρόνια κάποιος άλλος να χάσει την ισορροπία του, και να γράψει το στίχο "I was there in 2011 at the last LCD Soundsystem show in New York City"...