Τα "άρεσαν, αλλά δε χώρεσαν" της blogovision.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος άλλης μιας μουσικής χρονιάς, και η blogovision είναι προ των πυλών. Περί τους 90 Έλληνες bloggers θα μπουν αύριο στον αγώνα για την ανάδειξη των καλύτερων albums του 2010. Όπως αναφέρθηκε και από άλλους συμμετέχοντες, το ωραίο σε τέτοια δημοψηφίσματα είναι η βάση που δίνεται σε δίσκους, και όχι σε μεμονωμένα κομμάτια που έχουν χρηστική αξία μόνο να περνάει η ώρα στα μέσα μεταφοράς. Ως νέος στη διαδικασία, έχω να πω πως είχα την τύχη και συνάμα την ατυχία, η πρώτη μου συμμετοχή να συμπέσει με μια εξαιρετικά παραγωγική χρονιά, με πολύ καλούς δίσκους. Όπως γίνεται αντιληπτό, η επιλογή των 20 καλύτερων albums για το 2010 είναι το πιο δύσκολο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω αυτήν τη στιγμή. Παραθέτω λοιπόν τα 10 albums που άρεσαν μεν, δεν κατάφεραν να χωρέσουν δε, και τα σπουδαιότερα έπονται...

30.Black Mountain - Wilderness Heart

Ομολογώ πως μου αρέσει πολύ αυτή η φάση στο indie rock/alternative που έχει τις επιρροές της στα ψυχεδελικά late 60's/early 70's. Οι Black Mountain είναι από τις μπάντες που έχουν ξεχωρίσει στο είδος, και το επιβεβαιώνουν με τον φετινό αρκετά καλό δίσκο τους. Το μόνο πρόβλημα είναι πως φαντάζει λίγο διεκπεραιωτικός και κάπως μινιμαλιστικός, με την έννοια ότι αν και έχουν το ταλέντο, ο δίσκος στο σύνολό του ηχεί σαν να έγινε απλά για να γίνει. Τέτοια κομμάτια οι Black Mountain μπορούν να τα γράφουν ενώ φτιάχουν τον πρωινό καφέ τους. Έχουν αποδείξει πως μπορούν και καλύτερα.

29.Zola Jesus - Stridulum II

Η Zola Jesus διαθέτει εξαιρετική και χαρακτηριστικότατη φωνή. Αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Όσο και αν μου αρέσει όμως το 'Night' (τρομερό χιτάκι), θεωρώ πως αν στο δίσκο τραγουδούσε μια ερμηνεύτρια στο στυλ π.χ. των Camera Obscura, ο δίσκος δε θα είχε αυτό το hype. Εν τέλει, η φωνή της Zola Jesus κάνει τη διαφορά. Αν οι συνθέσεις ήταν καλύτερες, μάλλον θα χτύπαγε την πόρτα της 20άδας μου...

28.Avey Tare - Down There

Ο πρώτος solo δίσκος του Avey Tare ακούγεται όσο Animal Collective πρέπει, ώστε να εξαργυρώσει την επιτυχία του "Merriweather Post Pavilion", και παράλληλα έχει και το προσωπικό στοιχείο, ώστε να έχει νόημα ύπαρξης. Το 'Down There' είναι καλό, αλλά αρκετούς Animal Collective δε χορτάσαμε πέρυσι?

27.Ida Maria - Katla

Η Νορβηγίδα Ida Maria στο δεύτερο δίσκο της σε αναγκάζει να την προσέξεις. Το "Katla" περιέχει από easy listening/folk, μέχρι το ηλεκτρισμένο rock έπος 'Devil', το οποίο είναι άνετα μέσα στην 20άδα με τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Η Ida Maria δε μένει σε συγκεκριμένα είδη, και είναι ανοιχτή σε μουσικούς πειραματισμούς όπως στο 'I Eat Boys Like You For Breakfast'. Αν το είχα ακούσει στο πρώτο μισό της χρονιάς, ίσως και να χτύπαγε την πόρτα της 20άδας.

26.Belle & Sebastian - Write About Love

Οκ, οι Belle & Sebastian δεν πρόκειται να απογοητεύσουν τους οπαδούς τους. Και πλέον έχουν κατασταλλάξει σε ένα συγκεκριμένο στυλ songwriting, απευθυνόμενοι κυρίως σε αυτούς. Αποκάλυψη του δίσκου η Carey Mulligan του "An Education", που συμμετέχει στο ομότιτλο κορυφαίο κομμάτι του δίσκου με απρόσμενα καλά αποτελέσματα. Το "Write About Love" είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ό,τι πρέπει για να τον ακούς με καλή παρέα δίπλα στο τζάκι τα κρύα βράδια του χειμώνα, αλλά για 20άδα ολίγον τι δύσκολο...

25.The Stone Foxes - Bears & Bulls

Το 'I Killed Robert Johnson' είναι το δεύτερο κομμάτι στο tracklist του ντεμπούτου των Stone Foxes από το San Francisco. Στην πρώτη ακρόαση του δίσκου με συγκλόνισε τόσο πολύ, που νόμιζα πως είχα μόλις ανακαλύψει ένα νέο μεγάλο συγκρότημα. Το πρόβλημα όμως είναι πως ο υπόλοιπος δίσκος είναι μεν καλός, αλλά κανένα κομάτι δε φτάνει τα επίπεδα του 'I Killed Robert Johnson'. Αυτό το κομμάτι είναι ό,τι πρέπει για να το ακούς ενώ οδηγάς μόνος σου ντάλα μεσημέρι προς το άγνωστο, σε κάποια ερημική παλιά αμερικάνικη λεωφόρο. "Βρώμικο" southern/swamp rock όπως πρέπει να παίζεται. Στο μέλλον ίσως και να περιμένουμε κάτι καλό από αυτούς.

24.Darkstar - North

Με το status που είχαν χτίσει οι Darkstar στους underground κύκλους του dubstep, η αλήθεια είναι πως περίμενα το ντεμπούτο τους να ταράξει συθέμελα τα ηλεκτρονικά κυκλώματα του είδους, οδηγώντας το σε νέα μονοπάτια. Τελικά δεν το κάνει. Αλλά έφτασε κοντά. Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά.

23.Kings Of Leon - Come Around Sundown

Το "Come Around Sundown" είναι ένας λιγότερο εμπορικός δίσκος από το "Only By The Night", που αποτέλεσε μηχανή για χιτάκια για τους Kings Of Leon, και τους βοήθησε να κάνουν το μεγάλο breakthrough. Αυτό δε σημαίνει καθόλου όμως ότι είναι ένας κακός δίσκος. Κάθε άλλο. Οι επιρροές των Led Zeppelin στους Kings Of Leon είναι εμφανέστερες παρά ποτέ, και ως λάτρης του southern ήχου, δε μπορώ να μην το εκτιμήσω. Σίγουρα είναι υπερεκτιμημένοι, αλλά κυκλοφορώντας δίσκους όπως το "Come Around Sundown", δικαιολογούν κάποιο μέρος αυτού του hype.

22.John Grant - Queen Of Denmark

Το "λάθος" των Midlake για το 2010, είναι ότι αποφάσισαν να συνεισφέρουν τη μουσική στον πρώτο προσωπικό δίσκο του πρώην τραγουδιστή των Czars, John Grant. Οι μελωδίες είναι τόσο μοναδικές, και οι ερμηνείες του Grant τόσο ονειρικές, που το "Queen Of Denmark" κερδίζει κατά κράτος το φετινό πόνημα των Midlake...

21.These New Puritans - Hidden

Οι Βρετανοί These New Puritans στο δεύτερο δίσκο τους πειραματίζονται ακόμη περισσότερο από το προ διετίας άψογο ντεμπούτο τους, διαβαίνοντας ακόμα πιο σκοτεινά μουσικά μονοπάτια. Οι εξάρσεις του δίσκου είναι εθιστικές μέχρι αηδίας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έμπαινε στην 20άδα, αλλά ας όψεται το γεγονός ότι το 2010 κυκλοφόρησαν τόσες δισκάρες, και έτσι με πόνο ψυχής μένει εκτός λίστας...

Shoegaze revival.

Whirl - Distressor EP

8/10

Καταρχάς, πριν πω ο,τιδήποτε άλλο, πρέπει να πω πως λατρεύω το shoegaze. Έχω για προσκύνημα τους δίσκους των My Bloody Valentine, θεωρώ το "Nowhere" των Ride έναν από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών, και γενικά, κάποιες στιγμές, πιστεύω πως στη Βρετανία από τα τέλη των 80's μέχρι τις αρχές των 90's γράφτηκε η καλύτερη μουσική όλων των εποχών. Δυστυχώς, κάπου στα mid 90's, το shoegaze χωνεύτηκε από το britpop, με αποτέλεσμα οι εξέχουσες μπάντες του κινήματος είτε να διαλυθούν (στην αποτυχημένη τους προσπάθεια να ακολουθήσουν τα ρεύματα της εποχής), είτε να συνεχίσουν δημιουργώντας μετριότητες. Αρκετά χρόνια μετά την παρακμή του, το shoegaze φαίνεται πως κερδίζει έδαφος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κάλλιο αργά λοιπόν, παρά ποτέ... Όλο και περισσότερες μπάντες που θυμίζουν τους Βρετανούς πρωτοπόρους του ιδιώματος ξεπετάγονται από τις ΗΠΑ, αποπνέοντας παράλληλα μια αξιοπρόσεκτη φρεσκάδα. Οι Whirl από τη Βόρεια Καλιφόρνια είναι από τις μπάντες που με το φετινό EP τους ξεχωρίζουν. Η αιθέρια παρουσία της Nicole Kidman δεσπόζει στο εξώφυλλο (καθώς και στο intro του EP, το οποίο δανείζεται κάποια λόγια της από το "Μάτια Ερμητικά Κλειστά"), και σε προϊδεάζει για το τι θα ακούσεις. Πανέμορφες μελωδίες, παραμόρφωση και θολούρα στον ήχο της κιθάρας, και εναλλαγή ανδρικών-γυναικείων ονειρικών φωνητικών. Με το που ξεκινάει το δεύτερο τραγούδι του EP, "Leave", το μόνο σίγουρο είναι πως αν έχεις αναπτύξει κάποια ιδιαίτερη σχέση με το shoegaze, δε θα μείνεις ασυγκίνητος. Όλα ηχούν τόσο συναρπαστικά, σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει στο σωτήριο έτος 1991. Το "Distressor", αν και EP, έχει την ισχύ full length δίσκου. Και οι Whirl, πέραν των σαφών επιρροών τους από My Bloody Valentine, Slowdive και Pale Saints, δείχνουν να έχουν νέες, δικές τους, ιδέες, τις οποίες μπορούν να τις αναπτύξουν περισσότερο. Θαρρώ πως περιμένουμε να ακούσουμε κάτι πραγματικά καλό από αυτούς στο εγγύς μέλλον. Το βέβαιο είναι πάντως ότι μπορούμε πλέον να μιλάμε για shoegaze revival...

Δισκοκριτικές του 2010 Pt.4

Three Mile Pilot - The Inevitable Past Is The Future Forgotten

8/10

Οι Three Mile Pilot από το San Diego ήταν μάλλον ένα ξεχασμένο συγκρότημα μέχρι την κυκλοφορία του φετινού τους δίσκου. Στα 90's είχαν κυκλοφορήσει κάποιους καλούς grunge-influenced indie rock δίσκους, και εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι το είδος είχε ζήτηση, κατάφεραν να υπογράψουν και με την Geffen. Όμως, σταδιακά το αμερικάνικο rock άρχισε να υποχωρεί, και το υλικό των Three Mile Pilot δεν ήταν τόσο καλό ώστε να τους διατηρήσει στην επιφάνεια. Έτσι, τα μέλη τους τράβηξαν το καθένα το δρόμο του, με τον Pall Jenkins να κάνει επιτυχία με τους Black Heart Procession, και τον Armistead Burwell Smith IV να απασχολείται με τους Pinback. Όλα αυτά τα χρόνια των εξωσχολικών από τους Three Mile Pilot δραστηριοτήτων, φαίνεται πως επέδρασαν θετικά. Ο φετινός τους δίσκος, μια δεκαετία και βάλε μετά τον προηγούμενο, ακούγεται τόσο εμπνευσμένος και φρέσκος, που δε φανερώνει τα μουσικά χρόνια που έχουν στην πλάτη τους. Το "The Inevitable Past Is The Future Forgotten" (επικός τίτλος) είναι μια μίξη των καλύτερων στιγμών των Three Mile Pilot, των Black Heart Procession και των Pinback, και συνδυάζει όμορφα όλα αυτά με κάποιες σύγχρονες τάσεις του indie. 12 συνθέσεις που αν σε πετύχουν στην κατάλληλη στιγμή, μπορούν να σε ξεκάνουν. Πολλά credits σε μια μπάντα που κυκλοφορεί τον καλύτερο δίσκο της καριέρας της μετά από τόσα χρόνια, αλλά και μετά τη διακοπή που προηγήθηκε.

The Black Angels - Phosphene Dream

8/10

Οι Τεξανοί Black Angels είχαν δώσει δείγματα γραφής με τους δύο πολύ καλούς πρώτους δίσκους τους, και είχαν αποδείξει πως λατρεύουν την ψυχεδέλεια των late 60's/early 70's. Στον τρίτο τους δίσκο απλά αφήνουν την ψυχεδέλεια να τους καθοδηγήσει. Το "Phosphene Dream" είναι κάτι παραπάνω από απλά ένας ακόμα καλός δίσκος της retro προσέγγισης στο rock από μπάντες όπως οι Black Keys ή οι Black Mountain. Οι Black Angels δεν επιθυμούν να πρωτοτυπήσουν, και οι επιρροές των συγκροτημάτων που λατρεύουν είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Όμως, ο δίσκος είναι τόσο μα τόσο απολαυστικός, και θα μπορούσε άνετα να είχε ηχογραφηθεί το 1970. Όσοι απολαμβάνουν τις δονήσεις της μουσικής συγκροτημάτων όπως οι Jefferson Airplane, πρέπει να τους ακούσουν επειγόντως...

Best Coast - Crazy For You

8/10

Μου αρέσει πολύ αυτή η μόδα με την επαναφορά του όρου "surf" στο μουσικό λεξιλόγιο. Πρώτα ήταν το "King Of The Beach" των Wavves του Nathan Williams, και έπειτα, ακολούθησε το "Crazy For You" των Best Coast της Bethany Cosentino (του έτερου ήμισυ του Williams δηλαδή). Το "Crazy For You" δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα, και δε σφύζει από μουσική πρωτοτυπία. Ο τρόπος όμως που η Cosentino γράφει pop κομμάτια που σου κολλάνε σαν τσιχλόφουσκες (ακόμα και αν στους στίχους μιλάνε μόνο για σχέσεις και γάτες) και σε μεταφέρουν σε ηλιόλουστες παραλίες του LA είναι αριστουργηματικός. Έχει δανειστεί πολλά στοιχεία από 60's surf pop/rock μπάντες (ιδίως από girl groups της εποχής), όπως και από το lo-fi των late 80's/early 90's, κάτι που είναι εμφανές στα reverbs και στις παραμορφώσεις του ήχου. Να σημειωθεί πως οπαδός τους δηλώνει ο πολύς Thurston Moore των Sonic Youth. Εξαιρετικό ντεμπούτο. Αυτό που κάνει η Cosentino είναι 100% αυθεντικό, και αν συνεχίσει να γράφει κομμάτια σαν το 'Boyfriend', σίγουρα θα έχει πολύ μέλλον μπροστά της...

Διαφθορά, βία και ποτοαπαγόρευση στην Αμερική των 20's.

Αναμφίβολα, η καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα νέα τηλεοπτική σειρά της σαιζόν που διανύουμε είναι το Boardwalk Empire του HBO. Τοποθετημένη χρονικά στην Αμερική των 1920's και της ποτοαπαγόρευσης, παρουσιάζει άψογα το κλίμα της εποχής, αλλά οι ερμηνείες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Ο Steve Buscemi είναι τόσο καλός στο ρόλο του διεφθαρμένου μέχρι τα μπούνια πολιτικού, που σου δίνει την εντύπωση πως όλα αυτά τα χρόνια έκανε ό,τι έκανε μόνο και μόνο για να υποδυθεί το συγκεκριμένο ρόλο. Ο Michael Pitt, βρισκόμενος στο ρόλο του προστατευόμενου του Nucky Thompson (του χαρακτήρα που υποδύεται ο Buscemi), που μόλις έχει γυρίσει από το μέτωπο του Α' Π.Π., ενσαρκώνει τέλεια το Αμερικάνικο Όνειρο του οποίου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και είναι ο χαρακτήρας με τον οποίο εν τέλει θα ταυτιστείς (σημαντικό να υπάρχει ένας τέτοιος σε μια σειρά). Ο Stephen Graham είναι αποκαλυπτικός στο ρόλο του Al Capone, και η Gretchen Mol, η μητέρα του Jimmy Darmody (Michael Pitt) στη σειρά, είναι στα 38 της πιο sexy από ποτέ. Η σειρά μετά το πρώτο επεισόδιο επιβραδύνει αρκετά τη δράση και αρέσκεται περισσότερο σε εξάρσεις των πρωταγωνιστών, αλλά όλα είναι τόσο τέλεια στημένα από τον Martin Scorseze και τον Terence Winter (των κλασικών "Sopranos"), που άπαξ και παρακολουθήσεις ένα επεισόδιο, είναι βέβαιο πως θα κολλήσεις με τη σειρά. Στα συν της σειράς και το εξαιρετικό intro, με τη μουσική υπόκρουση από το 'Straight Up And Down' των φοβερών και τρομερών Καλιφορνέζων The Brian Jonestown Massacre. Ευκαιρία λοιπόν να ακουστούν από το πουθενά σε ένα αρκετά ευρύ κοινό. Η σειρά βρίσκεται στα μέσα του πρώτου κύκλου, και έχει ήδη πάρει το ΟΚ και για δεύτερο...