Ας πούμε ότι δεν αγάπησα την επιστροφή των Spoon όσο θα ήθελα. Δηλαδή προφανώς και είναι ένας καλός δίσκος και εννοείται δε θα μπορούσε να μείνει εκτός εικοσάδας, αλλά νιώθω ότι βγάζει περισσότερη ζεστασιά απ' ό,τι μπορώ να αντέξω. Σαν να είναι τόσο ακαδημαϊκό που να μη μου επιτρέπει να το αγαπήσω προσωπικά. Λατρεύω το πόσο επικίνδυνο ακούγεται το "Rent I Pay", ΝΙΩΘΩ με την καψούρα του "I Just Don't Understand", στο σύνολο όμως δε μου βγάζει τα συναισθήματα που περίμενα. Το "Do You" για παράδειγμα έπαιζε σε μία ουδέτερη σκηνή ενός random επεισοδίου του The Flash και έμοιαζε πολύ ταιριαστό με την περίσταση. Μουσικά βέβαια είναι πιο ώριμοι και καταρτισμένοι από ποτέ (όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα καλό) και είναι τέλος πάντων οι Spoon οπότε με μια τιμητική παρουσία στο #17 έχω καλυμμένη τη συνείδησή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου