Όλη αυτή η μόδα με τις “hip hop όπερες”; Ε δε μου έχει κάτσει καλά. Προτιμώ πιο μικρές και σφιχτές διάρκειες με πιο χύμα και in your face αποτελέσματα και όλα τα ιντερλούδια και τις διηγήσεις ανάμεσα στα κομμάτια τα βρίσκω κάπως περιττά. Για αυτό και δεν κατάφερα να λατρέψω στο σύνολό του το “good kid, m.A.A.d city”. Ο φετινός δίσκος του Schoolboy Q είναι πολύ πιο γεμάτος στην παραγωγή και από το “Habits & Contradictions και ένα κλικ πιο προσεγμένος απ’ ό,τι πρέπει, αλλά και πάλι η ωμή αμεσότητα παραμένει (και λόγω της αφρόκρεμας των guest) , με τη διάρκεια να μη με έχει αποτρέψει καθόλου από απανωτά repeat. Από τη μία ακούς τη λύσσα που βγάζει το “Los Awesome” ή η άρρωστη συμμετοχή του Tyler, The Creator στο “The Purge” και από την άλλη έχεις το hip hop για φανς των U2 στο καινούριο άλμπουμ των Wu-Tang Clan και είναι προφανές ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα. Η αλλαγή στο 3ο λεπτό του “Prescription/Oxymoron” παραμένει συναρπαστική κάθε φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου