#blogoscars - Soundtrack Results

Μετά από απουσία ενός έτους τα αποτελέσματα των soundtrack των #blogoscars επιστρέφουν στο Απόλυτο Αστικό Soundtrack, και αν και με τιμά η εμπιστοσύνη των διοργανωτών, η αλήθεια είναι πως μπερδεύτηκα λίγο γιατί δεν είχα καμία απολύτως ιδέα για παρουσίαση. Έτσι αποφάσισα να δώσω το βάρος καθαρά στη μουσική, φέρνοντας στο προσκήνιο τους αυθεντικούς δημιουργούς των OST οι οποίοι συχνά χάνονται ανάμεσα στα γνωστά τραγούδια που ακούγονται στην ταινία. Και αφού πω ότι χαίρομαι διπλά για την πρωτιά του Her αφού το έβαλα στο #1 χωρίς να ψηφίσω καθόλου το The Great Gatsby και νιώθω συνυπεύθυνος σε αυτήν, ας πέσουν οι νότες.

10. Only Lovers Left Alive (112 ψήφοι σε 10 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: SQÜRL

Είδος: Oriental noise

Δίσκος αναφοράς: SQÜRL EP

Σκηνή αναφοράς: Οι Hiddleston και Swinton πίνουν αίμα και τριπάρουν με το The Taste of Blood. Και εμείς μαζί τους.

9. Gravity (113 ψήφοι σε 9 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: Steven Price
Είδος: "Πομπώδες"
Δίσκος αναφοράς: Το OST του The World's End
Σκηνή αναφοράς: Εχμ, καμία. Στο διάστημα δεν υπάρχει ούτε ήχος, ούτε μουσική. Γιατί το ψηφίσατε δεν ξέρω.

8. Upstream Color (119 ψήφοι σε 9 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: Shane Carruth

Είδος: Μέλλον

Δίσκος αναφοράς: Το OST του Primer

Σκηνή αναφοράς: Όλη η ταινία είναι η τέλεια αρμονία εικόνας και ήχου και δεν ξεχωρίζεις τίποτα παρά τη βλέπεις από την αρχή ως το τέλος.

 

7. Oblivion (127 ψήφοι σε 12 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: M83

Είδος: Μουσική των ονείρων, όχι ονειρική

Δίσκος αναφοράς: Saturdays = Youth

Σκηνή αναφοράς: Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους και ξεκινά να παίζει το Oblivion με την Susanne Sundfor στα φωνητικά, εννοείται μείναμε στην αίθουσα μέχρι να μαυρίσει η οθόνη.

 

 6. La Grande Bellezza (145 ψήφοι σε 9 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: Lele Marchitelli

Είδος: Ιταλική φινέτσα

Δίσκος αναφοράς: Το single του Far L'Amore με τους Bob Sinclar και Raffaella Carra instead.

Σκηνή αναφοράς: Ωραίες οι μουσικές του Marchitelli, αλλά σαν το club mix του εναρκτήριου πάρτυ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.-

5. Broken Circle Breakdown (176 ψήφοι σε 14 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band

Είδος: Bluegrass, duh!

Δίσκος αναφοράς: Bluegrass best-of

Σκηνή αναφοράς: Κάθε μουσική σκηνή της ταινίας λαμβάνει ίσα μερίδια αγάπης, απλά ας πούμε ότι το τελευταίο κονσέρτο παίρνει λίγο περισσότερη.

4. Inside Llewyn Davis (281 ψήφοι σε 22 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: Justin Timberlake

Είδος: Justin Timberlake (δεν το έγραψα κατά λάθος δύο φορές)

Δίσκος αναφοράς: The 20/20 Experience

Σκηνή αναφοράς: Outer... space!

3. Frozen (307 ψήφοι σε 23 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: Idina Menzel

Είδος: Αγάπη

Δίσκος αναφοράς: Τα άπαντα του Glee

Σκηνή αναφοράς: Ε, τί άλλο;

2. The Great Gatsby (340 ψήφοι σε 27 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: Jay Z

Είδος: Γκλίτερ

Δίσκος αναφοράς: The Blueprint

Σκηνή αναφοράς: Είναι τόσες πολλές, αλλά αυτή που ο Gatsby επιδεικνύει την γκαρνταρόμπα του στην Daisy ενώ παίζει το Young and Beautiful της Lana Del Rey ξεχωρίζει κάπως περισσότερο.

 

1. Her (360 ψήφοι σε 29 blogs)

Καλλιτέχνης αναφοράς: Arcade Fire

Είδος: 21ος αιώνας

Δίσκος αναφοράς: The Suburbs

Σκηνή αναφοράς: Το Moon Song είναι μια ξεχωριστή χώρα μέσα στην ταινία

#blogoscars - Ταινίες 10-1

Το σινεμά τη χρονιά που μας πέρασε ήταν ένα όμορφο πάρτυ.

10. Frozen

Είναι η ταινία που έκοψε μια και καλή οποιαδήποτε κουβέντα "ναι αλλά ήταν καλύτερο να είσαι παιδί στα 90s".

9. Spring Breakers

Γιατί δημιούργησε ποπ κουλτούρα την ίδια στιγμή που την έκανε θρύψαλα.

8. Nebraska

Γιατί μου μιλάει τόσο προσωπικά που δε με απασχολεί καν αν είναι καλό ή όχι, και βασικά είναι ταινιάρα. Ε, τί άλλο δηλαδή;

7. Before Midnight

Ο χρόνος, η ζωή, ο έρωτας. Η αλήθεια.

6. Inside Llewyn Davis

Γιατί όσο η Γη γυρίζει και ο ήλιος ανατέλλει από την Ανατολή, τόσο το ταξίδι θα είναι καλύτερο από τον προορισμό.

5. Nymphomaniac

Γιατί είπε περισσότερα απ' όσα είπαν όλες οι άλλες ταινίες μαζί.

4. The Wolf of Wall Street

Γιατί το καλύτερο blockbuster της χρονιάς βγήκε Δεκέμβρη *χτυπάει στήθος*

3. La Grande Bellezza

Γιατί με έκανε να θέλω να πάω Ρώμη και να ζήσω εκεί την υπόλοιπη ζωή μου και μετά να επιστρέφω και να τη ζήσω ξανά και ξανά και δε θα τη βαρεθώ ποτέ.

2. Her

Φέτος δεν είχα ξεκάθαρη πρωτιά και αμφιταλαντευόμουν αρκετά ανάμεσα στην πρώτη τριάδα, και αφού κατέληξα στο #1 ο λόγος που προτίμησα το Her στο #2 αντί για την Bellezza ήταν αυτό εδώ το κείμενο. Δε θεωρώ το Her προπομπό ενός μέλλοντος, αλλά εξαιρετικό παρατηρητή του σήμερα. Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο να ερωτευτείς ένα avatar, μια φωτογραφία προφίλ, ένα λογαριασμό στο gmail, κάτι που τέλος με το οποίο δεν έχεις διαπροσωπική επαφή, αλλά είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και που έχει συμβεί, και όσο αυτό μπορεί να συνεχιστεί για καιρό χωρίς να γνωρίζεις τον άλλο από κοντά, δε βρίσκω καμία πρακτική διαφορά από τον έρωτα του Theodore και της Samantha. Και όσο όταν από την απ' έξω δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά μια τέτοια περίσταση, όταν είσαι μέσα σε αυτή και βιώνεις τα συναισθήματα, δεν μπορεί να σου πει κανείς να σου τα πάρει πίσω ή να σου πει ότι δεν τα βίωσες. Το Her είναι ταινία τρόμου όχι γιατί δαιμονοποιεί τη σχέση του Theodore με την Samantha σε κάποιο δυστοπικό μέλλον, ούτε καν, αλλά γιατί είναι πάρα πολύ αληθινό για τη στιγμή που βρίσκεσαι μέσα σε αυτή την έντονη κατάσταση. Και όσοι διαφωνείτε με αυτό σκεφτείτε ότι καθημερινά επικοινωνούμε με άτομα που δεν τα έχουμε δει ποτέ από κοντά και νιώθουμε ότι τα ξέρουμε χτίζοντας συμπάθειες και αντιπάθειες. Αν αυτό δεν είναι μια αρχή της πραγματικότητας του Her, τότε τί είναι;

1. Frances Ha

Δεν είναι η καλύτερη ταινία που βγήκε φέτος, αλλά από την άλλη ποιος ορίζει τί είναι "καλύτερη ταινία"; Δεν υπήρξε τίποτε άλλο που να εκφράζει τόσο πολύ κάθε όνειρο και κάθε ανησυχία που έχω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, και δεν ταυτίζομαι με τίποτα σε όλο το σύμπαν από τον μονόλογο της Frances. Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Δεν έχω ιδέα πού πάω και τί κάνω, είμαι πιο undateable από ποτέ, θέλω όσο τίποτε άλλο να πάω στο Παρίσι και όμως ξέρω ότι αν το κάνω θα εξελιχθεί ακριβώς όπως το ταξίδι της Frances, μέχρι και οι κάλτσες δε μου αρέσουν στο κρεβάτι. Είναι η μόνη ταινία φέτος που είδα τρεις φορές, με οδήγησε στο να αγοράσω DVD μετά από χρόνια, και είτε έχω ζήσει το πάρτυ είτε όχι, είναι η ταινία που θα δείχνω μετά από 25 χρόνια για το πού ήμουν τότε. Και κάπου εδώ σταματάω γιατί ήδη μια φωνή ψιθυρίζει μέσα στο κεφάλι μου δύο λέξεις: totally. undateable.