Το 2012 ήταν μια εξαιρετική μουσική χρονιά, από αυτές που δεν κυκλοφορεί ένας δίσκος φαβορί που θα τον ψηφίσουν όλοι ως καλύτερο αλλά πολλοί και καλοί από όλα τα είδη με τις ψήφους να μοιράζονται. Επειδή όμως η κορυφή μιας χρονιάς είναι κάτι καθαρά προσωπικό που δε συμβαδίζει ποτέ με αντικειμενικά κριτήρια, φέτος δεν ταυτίστηκα με κανέναν άλλο δίσκο όσο με το "All We Love We Leave Behind" των Converge. Θεωρητικά ποτέ δε σταμάτησα να τους αγαπώ, αλλά κάπου στην πορεία σταμάτησα να έχω επαφή με metal και core ακούσματα και απλά έγιναν μια μπάντα που εκτιμώ χωρίς να ακούω σχεδόν ποτέ. Φέτος όμως όχι μόνο τους αγάπησα ξανά, αλλά τους λάτρεψα σε σημείο που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα. Δεν πρόκειται για hardcore ή mathcore ή metalcore ή ό,τι διάολο ταμπέλα τους καταλογίζουν. Είναι απλά PUNK του σήμερα στην πιο παθιασμένη του μορφή. Τα φωνητικά του Jacob Bannon βγάζουν περισσότερο συναίσθημα από ποτέ και η ένταση δε μετουσιώνεται σε φασαρία αλλά σε ό,τι πιο ευρηματικό και φρέσκο άκουσα μέσα στη χρονιά. Δεν παραδίδουν μαθήματα τεχνικής όπως όλοι οι υπόλοιποι του είδους τους, και για αυτό και ξεχωρίζουν. Αυτό είναι το δικό μου 2012, γιατί κάποιες φορές για να προχωρήσεις μπροστά πρέπει να αφήσεις πίσω ό,τι αγαπάς. Ο δίσκος των Converge σίγουρα δε θα είναι μέσα σε αυτά.
Οι Death Grips είναι εξοργισμένοι, και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Το hip hop εξελίσσεται και στο πρόσωπο της μπάντας από το Sacramento βρίσκει τους ιδανικούς εκφραστές της νέας εποχής. Βλέπω σκηνές από τα live τους όπου αυτός ο απίστευτος τύπος που ακούει στο όνομα Stefan "MC Ride" Burnett κάνει πραγματικά τα πάντα και νιώθω ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει εδώ. Ναι έχουν στοιχεία industrial, ναι πειραματίζονται όσο δεν πάει, αλλά τελικά αυτό που κάνουν είναι τόσο απλά ό,τι πιο κοντινό υπήρξε στην έννοια του hip hop εν ε΄τει 2012. Από την πρώτη ακρόαση με κέρδισε η ένταση που μετά βίας χωράει μέσα στις νότες του άλμπουμ, και μέχρι και σήμερα θα ήταν ακριβώς ό,τι με εξέφραζε για αυτήν την... περίεργη χρονιά, αν δεν κυκλοφορούσε ο δίσκος που είναι στο #1. Με μια μίξη τραγουδιών ανάμεσα στο "The Money Store" και το "No Love Deep Web" θα ήταν ήδη στην κορυφή.
Ετοιμάζοντας τη φετινή λίτα αποφάσισα να βάλω στην κορυφή πράγματα που άκουσα περισσότερο και να αφήσω λίγο στην άκρη τα αριστουργήματα που δε θα ακούσεις πάνω από 10 φορές. Κάπως έτσι λοιπόν δε γινόταν να μη χωρέσω στην τριάδα τους Royal Headache. Σαφέστατα υπήρχαν καλύτεροι δίσκοι, κανείς όμως πιο εθιστικός από τα 26 λεπτά του ομότιτλου ντεμπούτου τους. Το garage punk τους είναι τόσο ψυχωμένο και οικείο που δε με κουράζει ακόμη και αν ακουώ μόνο αυτούς σερί για ένα μήνα, πράγμα που και έκανα. Δεν πρέπει να έχω λιώσει περισσότερο κομμάτι τα τελευταία χρόνια από το "Girls". Ο ύμνος της χρονιάς δηλαδή, τί να λέμε; Απλά να ευχαριστήσω τον @Rebelli0n που μου τους έμαθε και να πατήσω μια ακόμη φορά το play.
Το 2012 ήταν μια τόσο κακή χρονιά ώστε μια σειρά γεγονότων δε μου επέτρεψε να πάω στη συναυλία που περίμενα περισσότερο τα τελευταία χρόνια, αλλά από την άλλη ήταν μια τρομερή, μια απίστευτη χρονιά για τον Ty Segall. Και μπορεί οι δρόμοι μας να μη συναντήθηκαν από κοντά, αλλά η μουσική του ήταν πιο κοντά μου από κάθε τί άλλο. Και είναι απόλυτα δίκαιο που ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε φέτος είναι και ο προσωπικός του. Ό,τι πιο μεστό και ολοκληρωμένο έχει βγάλει ποτέ, το "Twins" είναι ένα άλμπουμ που οι 12 συνθέσεις του δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ να με συναρπάζουν από τις πρώτες τους κιόλας νότες. Τόσοι και τόσοι δίσκοι στην καριέρα του συμπυκνώνονται μέσα σε αυτά τα 35 λεπτά. Να ευχαριστήσω δημόσια κάθε αμαρτωλό του μάταιου τούτου κόσμου, αλλά κυρίως να ευχαριστήσω τον Ty Segall. Ποιος νοιάζεται αν υπάρχει αύριο; Ζούμε το εδώ και το τώρα της ροκ μουσικής.
Όσα θετικά στοιχεία έδειξαν οι Tame Impala στο προ διετίας ντεμπούτο τους, τα εξέλιξαν στο μέγιστο φέτος με το "Lonerism". Είναι απίστευτος ο τρόπος που βρίσκουν τη σωστή πλευρά των 70s και τη φέρνουν στο σήμερα σαν να είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Δηλαδή σχεδόν βγάζω φλύκταινες με κάποια πράγματα που βγήκαν στα 70s, αλλά οι Tame Impala με κάνουν να θέλω να βυθιστώ στη δεκαετία κάνοντάς την όσο cool δεν έχει γίνει ποτέ. Από όλους τους δίσκους που άκουσα φέτος, το "Lonerism" είναι ο μόνος που συνεχίζει να μεγαλώνει μέσα μου και κάθε φορά να ανακαλύπτω πολλά νέα πράγματα. Υποθέτω ότι σε κάποιους μήνες θα χτύπαγε κορυφή, αλλά σίγουρα οι Αυστραλοί θα έχουν αρκετές ευκαιρίες για κάτι τέτοιο στο μέλλον. Το "Feels Like We Only Go Backwards" έπαιζε στο repeat όλο το φθινόπωρο. Ψυχεδέλεια στην αυθεντική της μορφή.
Το ζήτημα του τραγουδιού της χρονιάς είναι λίγο περίπλοκο. Μπορεί να λατρέψεις τόσο πολύ ένα κομμάτι αλλά να μη συμβεί το ίδιο και με το δίσκο στον οποίο περιλαμβάνεται. Ευτυχώς φέτος για μένα δεν ισχύει αυτό. Δε λάτρεψα κανένα τραγούδι μέσα στο 2012 περισσότερο από το φανταστικό "Her Fantasy", αλλά ο Matthew Dear δεν έμεινε μόνο εκεί και έβγαλε τον πιο απολαυστικό του δίσκο. Δεν είναι ένα αριστούργημα που απλά υπάρχει εκεί αλλά θες να μπαίνεις στον πολύχρωμο neon κόσμο του συνέχεια. Δηλαδή ενορχήστρωση σε κομμάτια όπως το "Up & Out" είναι τόσο εθιστικά ιδιοφυής που μου διαλύει το μυαλό. Υπάρχει κάτι από το πνεύμα των LCD Soundsystem εδώ μέσα. Το "Beams" είναι ο δίσκος που αν έπαιζε στο background στις δύσκολες μέρες δε θα ήταν και τόσο δύσκολες. Ό,τι πιο cool βγήκε φέτος.
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον πλανήτη που θα ήθελα να γνωρίσω περισσότερο στον πλανήτη, τότε αυτός είναι η Fiona Apple. Δεν είναι μόνο η μουσική της, αλλά είναι τόσο περιπετειωδώς απρόβλεπτη που κάθε συνέντευξή της, κάθε της ατάκα και κάθε της εμφάνιση έχει πραγματικά νόημα. Φέτος επέστρεψε μετά από επτά χρόνια με έναν ακόμη δίσκο γλωσσοδέτη, και οι μουσικές ιστορίες της έγιναν πιο προσωπικές από ποτέ, κάτι που δε μας χαλάει φυσικά καθόλου. Από τις πρώτες νότες του "Every Single Night" ήξερα ότι το "The Idler Wheel..." θα με συντροφεύσει για όλη τη χρονιά, κάτι που τελικά συνέβη. Μόνο οι παρανοϊκά υπέροχοι στίχοι της Fiona και ο ακόμη πιο παρανοϊκά ιδιοφυής ήχος του πιάνου της και δε χρειάζεται καμία κιθάρα. Άκου το τρίτο λεπτό του "Left Alone" δηλαδή. Ανατριχιάζω κάθε φορά. Το "Anything We Want" έχει τέτοια συναισθηματική φόρτιση στο ρυθμό που αν το ακούσεις και δε νιώσεις κάτι απλά δεν είσαι άνθρωπος, ενώ στο "Hot Knife" αποδεικνυέι ότι δεν υπάρχει σημαντικότερο μουσικό όργανο από την ίδια της τη φωνή. Εξ ορισμού η καλύτερη γυναικεία φωνή του 2012.
Κάτι που με προβλημάτισε στη δημιουργία της φετινής εικοσάδας είναι αν πρέπει να βάλω σε αυτήν τρεις δίσκους του ίδιου καλλιτέχνη ή αν θα ήταν πιο δίκαιο αν επέλεγα μόνο τον καλύτερο και να α΄φηνα χώρο για ποικιλία. Στην περίπτωση του Ty Segall όμως δε γινόταν διαφορετικά. Ο τύπος είναι ολόκληρο το ροκ του σήμερα και το αποδεικνύει εμ κάθε πιθανό τρόπο. Το "Slaughterhouse" είναι ό,τι πιο βαρύ έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και για τα γούστα μου μέσα στο 2012 αυτό ήταν ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί. Δηλαδή μέσα υπάρχουν μέχρι και heavy metal δισολίες. Απλά αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο και μου είναι αδύνατο να επιλέξω ένα τραγούδι που προτιμώ. Κάθε κομμάτι είναι και το αγαπημένο σου μέχρι να ακούσεις το επόμενο, και κάπως έτσι κατάφερε να χωρέσει 10 anthems μέσα σε ένα μόνο δίσκο. Δε συμβαίνουν κάθε μέρα τέτοια πράγματα, αλλά ποιο είπε ότι ο Ty Segall είναι ένας οποιοσδήποτε καλλιτέχνης; Η συνέχεια πιο ψηλά στο δρόμο προς την κορυφή. Αχ αυτή η εισαγωγή του "Wave Goodbye". Ηλεκτρισμός δικέ μου.
Λιτά και ξεκάθαρα: το 2012 ήταν η χρονιά του Ty Segall. Το ότι δε σταματά ποτέ να βγάζει δίσκους του βγήκε σε καλό, και είναι πλέον σε τέτοια φόρμα που μπορεί να βγάλει τρεις δίσκους την ίδια χρονιά που είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και όμως εξίσου εξαιρετικοί. Η πρώτη του κυκλοφορία μέσα στη χρονιά ήταν το "Hair" παρέα με τον White Fence και υπάρχουν πολλοί λόγοι να ενθουσιαστούμε από αυτήν τη σύμπραξη. Ο Ty Segall βάζει την ένταση και ο White Fence προσθέτει την ψυχεδέλεια, και μαζί δημιουργούν κάτι που στην πραγματικότητα κυκλοφόρησε στα 60s και θεωρούνταν ήδη από τότε κλασικό, χάθηκε όμως σε κάποια χρονοδίνη και βρέθηκε στην εποχή μας. Αυτή είναι και η μόνη λογική εξήγηση για τραγούδια όπως το "Time" με την αλλαγή στο 3:20 που σε βάζει σε μια απίστευτη περιπέτεια. Το "Hair" είναι ένα ταξίδι και διαθέτει μια αίσθηση ελευθερίας που δε βρίσκεις εύκολα σήμερα. Ροκ εν ρολ.
Κοιτάζοντας πίσω στο μουσικό έτος 2012, δε βίωσα μεγαλύτερη ξενέρα από την ακύρωση του live της Julia Holter. Είχα προετοιμαστεί τόσο για αυτήν τη στιγμή και μια μέρα απλά έμαθα ότι δε θα πραγματοποιηθεί. Οκ. Πέρα από προσωπικά βιώματα ωστόσο το "Ekstasis" είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να φανταστώ ως dream pop του σήμερα. Είναι τόσο υποτονικό αλλά στην πορεία εθίζεσαι στις πανέμορφες μελωδίες, τόσο που το λες και πιασάρικο. Τις προηγούμενες μέρες αφού είδα το "The Master" του Paul Thomas Anderson σκεφτόμουν πόσο ταιριάζει στον πυρήνα του με το "Ekstasis". Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ειρμός και είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς, και όλα κυλούν σαν ένα σουρρεαλιστικό όνειρο που προσπαθείς να αντιληφθείς αν ήταν πραγματικότητα ή όχι τις πρώτες στιγμές αφού ξύπνησες από αυτό. Ε η Julia Holter με τραγούδια όπως το "Goddess Eyes" παρατείνει αυτήν την εμπειρία για αρκετή περισσότερη ώρα από μερικές στιγμές, και αυτό το θεωρώ ανεκτίμητο.
Αν υπάρχει ένα μουσικό είδος που έχω παρατήσει ολοκληρωτικά τα τελευταία χρόνια, ε τότε αυτό είναι το post-rock. Έχει κουράσει όσο τίποτε άλλο και παρόλα αυτά δε σταματά να παράγει μπάντες δημιουργώντας έναν αφόρητα ανιαρό σωρό από χρυσές μετριότητες. Και ξαφνικά έρχονται από το πουθενά οι Godspeed You! Black Emperor και μετά από τόσα χρόνια σου πετάνε μια δισκάρα και σου παίρνουν τα μυαλά. Και είναι απόλυτα δίκαιο που το κάνουν αυτοί, αφού ποτέ δεν κόλλησαν την ταμπέλα του post-rock σε αυτό που κάνουν. Η ταμπέλα του post-rock είναι που τους βρήκε και την κονιορτοποιούν σε αυτό το όνειρο που ονομάζεται "Mladic" για να δημιουργήσουν κάτι εντελώς δικό τους.Παροξυσμός μόνο. Τίποτε άλλο.
Είναι πολύ κλειστή η κάστα των συγκροτημάτων που μετά από 20 χρόνια καριέρας καταφέρνουν όχι μόνο να κρατούν το ενδιαφέρον αλλά και να συνεχίζουν να εξελίσσονται. Και ακόμη πιο λίγες είναι οι μπάντες που καταφέρνουν να κρατούν το ενδιαφέρον και να εξελίσσονται ενώ παράλληλα διατηρούν ακέραια την προσωπικότητά τους μέσα στα χρόνια. Πόσο μάλλον δηλαδή όταν μετά από 20 χρόνια πορείας κυκλοφορούν δισκάρες σαν το "The Something Rain". Γιατί οι Tindersticks είναι μια ξεχωριστή περίπτωση από μόνοι τους. Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση δηλαδή ένα τέτοιο αριστούργημα όσο και αν μου αρέσουν. Η σουρρεαλιστικά σκοτεινή περιπέτεια αλά Slint στο "Chocolate" είναι η πικρή σοκολάτα που θα πιεις κάποια απάλευτα μοναχικά βράδια και όλος ο υπόλοιπος δίσκος ενδείκνυται για ακροάσεις σε αυτό το φόντο. Απλά λατρεύω τους δίσκους που ακούγονται καλύτερα τα βράδια του χειμώνα, και το "The Something Rain" είναι ένας τέτοιος. Οι Tindersticks είναι η περίπτωση που ο χαρακτηρισμός "ωριμότητα" δεν ακούγεται επιτηδευμένος και βαρύγδουπος αλλά τόσο μα τόσο καίριος.
Φέτος γενικά δεν το είχα με γυναικείες αιθέριες φωνές, αλλά η Cat Power ήταν από τις μεγάλες εκπλήξεις. Δηλαδή όχι ότι δεν αγαπούσα πάντα και τη μουσική της αλλά και την ίδια (όχι να τα λέμε αυτά), αλλά δεν περίμενα να κυκλοφορήσει ένα δίσκο που αντί για εύθραυστος να είναι τόσο δυναμικός. Το "Sun" είναι ακριβώς όπως ο τίτλος του. Μια μεγάλη και ελπιδοφόρα περιπέτεια στον ήλιο που σου υπενθυμίζει ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Όταν στους στίχους του "Ruin" η κυρία Marshall τραγουδάει...
I’ve been to Saudi Arabia, Dhaka, Calcutta Soweto, Mozambique, Istanbul, Rio, Rome Argentina, Chile, Mexico, Taiwan, Great Britain Belfast, to the desert, Spain, Some little bitty island in the middle of the Pacific
...τότε χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο; Μάλλον όχι καθώς το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθήσεις τη διαδρομή της Cat Power με soundtrack το "Sun". Είπαμε, περιπέτεια.
Οι Animal Collective έπιασαν κορυφή με το "Merriweather Post Pavilion" και το μόνο που είχαν να κάνουν είναι να διατηρηθούν εκεί. Και με το "Centipede Hz" τα καταφέρνουν καλά. Δεν ξεπερνούν τα όριά τους, αλλά κάνουν μια επίδειξη της αίσθησης των ποπ μελωδιών που διαθέτουν. Και διάολε, το κάνουν καλά. Απλά άκου τί κάνουν στο "Monkey Riches". Και για όσους κατακρίνουν τη μελωδικότητά τους και ότι αυτό που κάνουν δεν είναι μουσική, δεν έχουν παρά να ακούσουν την απίστευτη αλλαγή στο "Amanita". Πονάνε τα μυαλά μας. Αποστολή εξετελέσθη.
Κάθε λίστα είναι το αποτύπωμα της στιγμής, αλλά αυτό είναι και το ωραίο. Έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον να ψηφίζεις τους αγαπημένους σου δίσκους του 2012 μέσα στο 2012 παρά κάποια χρόνια αργότερα όταν θα είσαι πιο αποστασιοποιημένος. Η μουσική είναι συναίσθημα και το συναίσθημα ντύνεις τις εμπειρίες που πέρασες μαζί της. Όταν μιλάμε για ακριβώς τη στιγμή που κυκλοφόρησε αυτή η μουσική, τότε λίστες σαν αυτήν της blogovision αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Είναι άλλωστε σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο που όποτε γυρνάς σε αυτό θυμάσαι και με τί συνέδεσες τον κάθε δίσκο. Τους Beach House λοιπόν τους αγαπάω. Βασικά τους λατρεύω όσο ελάχιστους, και φυσικά το "Bloom" είναι η δισκάρα που θα μπορούσα να βάλω στην πρώτη θέση χωρίς δεύτερη σκέψη. καθώς όμως μια τέτοια λίστα είναι το αποτύπωμα μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, δε βρέθηκαν τα κατάλληλα ερεθίσματα για κάτι τέτοιο. Ομολογώ ότι στις πρώτες ακροάσεις του δίσκου ημόυν σίγουρος ότι βρήκα το #1 μου, αλλά εν τέλει τα πράγματα εξελιχθηκαν λίγο διαφορετικά. Κάθε φορά που ακούω το μυθικό "Myth" ξέρω ότι μετά από κάποια χρόνια το "Bloom" θα είναι η αγαπμένη μου κυκλοφορία του 2012, απλά όχι τώρα.
Κιθάρες, κιθάρες και λίγες κιθάρες ακόμη. Το 2012 ήταν η χρονιά τους, και οι Thee Oh Sees βοήθησαν έβαλαν το λιθαράκι τους σε αυτό. Η μπάντα από το San Francisco δεν κάνει κανένα διάλειμμα και συνεχίζει να κυκλοφορεί αδιάκοπα δίσκους, και στην περίπτωσή τους αυτό είναι καλό γιατί αντί να κουράζονται βρίσκουν μια τρομερή φόρμα. Το "Putrifiers II" είναι η καλύτερη στιγμή τους γιατί μαθαίνουν πώς να κόβουν λίγο το ρυθμό και να μπλέκουν μέσα άρρωστες ψυχεδέλειες από το υπερπέραν. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το έπος που ακούω στο ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ. Βέβαια κολασμένα χιτάκια θα συνεχίσουν να βγάζουν ό,τι και αν κάνουν, και το "Flood's New Light" είναι ακριβώς από αυτά τα τραγούδια που μπορείς να περάσεις μια ολόκληρη μέρα ακούγοντας μόνο αυτό και τίποτε άλλο. Στις 10 συνθέσεις του "Putrifiers II" οι Thee Oh Sees αποδεικνύουν ότι αυτό που κάνουν είναι ό,τι πιο κοντινό στην έννοια του ροκ εν έτει 2012. Άξιος σύμμαχός τους και ο Ty Segall, αλλά αυτά θα τα πούμε για τα καλά στην πορεία.
Οι Grizzly Bear είναι από τις μπάντες που διαθέτουν ακριβώς τον ήχο που μου αρέσει να ακούω στο σύγχρονο indie, οπότε γενικά δε χρειάζεται να προσπαθήσουν και πολύ για να με κερδίσουν. Το "Veckatimest" το έχω εκεί ψηλά, αλλά ακούγοντας το "Yet Again" από το νέο τους δίσκο πίστεψα για μια στιγμή ότι θα κατάφερναν να το ξεπεράσουν. Δηλαδή ο τρόπος που ξεσπάνε στο τέλος είναι το κάτι άλλο. Ανατριχίλες από την πρώτη ακρόαση. Τελικά το "Shields" είναι μεν δισκάρα, αλλά ίσως όχι ακριβώς ό,τι θα περίμενα. Κομματάρες σαν το "A Simple Answer" δε βγαίνουν κάθε μέρα σε καμία περίπτωση και μόνο οι Grizzly Bear μπορούν να τις δημιουργήσουν, ωστόσο εν τέλει είναι ενα κλικ πιο κάτω από το "Veckatimest". Ή ίσως απλά να είμαι λίγο περίεργος. Σε κάθε περίπτωση το επικό κλείσιμο του "Yet Again" ξανά και ξανά.
Οι καλές στιγμές του φετινού καλοκαιριού ήταν ελάχιστες, και ήταν όλες μουσικές. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο τη μουσική άλλωστε. Ποτέ δε σε αφήνει να πέσεις. Οι Wild Nothing μου τράβηξαν την προσοχή με το "Gemini", αλλά με το "Nocturne" απλά τους λάτρεψα. Δηλαδή σε φάση να μην μπορώ να πιστέψω πόσο υπέροχες είναι οι μελωδίες που ακούω. Και είναι τόσο ωραίες γιατί σε γεμίζουν με ελπίδα χωρίς να σε απασχολεί ο προορισμός, γιατί το ταξίδι είναι τόσο ωραίο που και να μη φτάσεις εκεί που θες, τουλάχιστον απόλαυσες τη διαδρομή. Υπάρχει η οικειότητα ότι κάπου έχεις ξανακούσει τον ήχο τους, αλλά από την άλλη όταν ακούς ένα κομμάτι από το "Nocturne" καταλαβαίνεις αμέσως ότι το έχουν γράψει οι Wild Nothing. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό συστατικό για να τους βάλω στην εικοσάδα μου, πέραν δηλαδή του ότι πραγματικά με συντρόφευσαν αυτόν τον καταραμένο Αύγουστο. Με το "Only Heather" αποδεικνύουν ότι έχουν το ταλέντο να γράφουν στιχάρες της σχολής Morrissey, και γενικά αγαπάμε.
Το 2012 ήταν μια χρονιά που άκουσα πολλές κιθάρες. Βλέποντας τη λίστα μου αυτό αντικατοπτρίζεται πλήρως. Ναι, μπορεί τις περισσότερες φορές ό,τι έχεις ακούσει να σου θυμίζει τόσα άλλα πράγματα και η αυθεντικότητα της σύνθεσης να πηγαίνει περίπατο, γι' αυτό δίνω μεγάλη σημασία στην αυθεντικότητα του feeling. Πόσο αυτό που ακούω έχει μια ενέργεια, μια αθωότητα και μια κάψα που δε συναντάς στο σωρό. Είναι κάτι ασαφές στο να το εξηγήσεις κατατοπιστικά, αλλά οι Screaming Females το έχουν. Ο φετινός πέμπτος τους δίσκος είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει και χωρίς να το περιμένω, εξελίχθηκε στις κυκλοφορίες που άκουσα περισσότερο με΄σα στη χρονιά. Και μιας και ψηφίζουμε τους αγαπημένους μας δίσκους, ποιος ο λόγος να το αφήσω απ' έξω επειδή απλά δε σφύζει από πρωτοτυπία; Η Marissa Paternoster το 'χει και φέρνει μια αύρα από τις INDIE (με κεφαλαία) frontwomen των 90s, και βασικά από το μεγάλο χιτάκι "It All Means Nothing" μέχρι τον καλπασμό του "Expire" και τον πειραματισμό του "Doom 84", οι κιθάρες παραμένουν ίδιες αλλά έχουν κάτι διαφορετικό να πουν. Και όταν στο τέλος σου πετάνε μια μπαλάντα με τις μελωδίες του "It's Nice" γίνεται να μην τους αγαπήσεις; Το "Ugly" είναι η ομορφιά της ασχήμιας σε όλο της το μεγαλείο.
Οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν και ακραίες λύσεις. Το 2012 ήταν προσωπικά μια τόσο περίεργη χρονιά. Όχι κακή, σίγουρα όχι καλή, αλλά σίγουρα περίεργη. Είναι και η πρώτη χρονιά μετά από αρκετό καιρό που ασχολήθηκα περισσότερο με το σινεμά παρά με τη μουσική, αλλά καλοί δίσκοι βγήκαν πολλοί και θα συνεχίσουν να βγαίνουν όπως πάντα. Και η blogovision θα παραμένει ένα όμορφο κλείσιμο για κάθε χρονιά.
Το κολασμένο rock 'n' roll το περιμέναμε φέτος από τους Men, αλλά από τους Metz μας ήρθε, με την Sub Pop να αποδεικνύει γιατί ήταν, είναι και θα είναι κορυφή στο χώρο της. Εκτροχιασμένο punk με λυσσασμένες κιθάρες που προσκυνούν το "Bleach" των Nirvana, και πίστεψέ με, λίγα πράγματα είναι πιο εμψυχωτικά από το να ακούς στο δρόμο το "Wet Blanket". Το live τους στις 25 Ιανουαρίου είναι η ακραία λύση που απαιτείται.
Το "Hunger Games" είναι η νέα κινηματογραφική μόδα. Ήρθε όχι μόνο για να μείνει, αλλά για να σπάσει κάθε ρεκόρ. Μετά τη J. K. Rowling και τη Stephanie Meyer, ήρθε η σειρά της Suzanne Collins να γίνει η συγγραφέας που θα τροφοδοτήσει την ποπ κουλτούρα με ένα νέο εθισμό. Και οι συσχετισμοί του "Hunger Games" με το "Twilight" τελειώνουν ακριβώς εδώ.
Η υπόθεση των βιβλίων της Collins ευνοεί την κινηματογραφική μεταφορά. Προσωπικά δεν τα έχω διαβάσει, αλλά αν κρίνεις από την πλοκή είναι σαν να γράφτηκαν για να γυριστούν στον κινηματογράφο. Η Αμερική του μέλλοντος δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. Είναι διαχωρισμένη σε 12 επαρχίες ενωμένες κάτω από την Capitol, και η κάθε επαρχία είναι αναγκασμένη να στέλνει κάθε χρόνο ένα αγόρι και ένα κορίτσι ώστε να συμμετάσχει στους Αγώνες Πείνας, ένα τηλεοπτικό γεγονός όπου οι 24 έφηβοι παλεύουν μέχρι θανάτου με ένα μόνο επιζώντα νικητή. Η 16χρονη Katniss μένει μαζί με τη μητέρα της και τη μκρότερη της αδερφή στην πιο φτωχή και υποβαθμισμένη από τις 12 επαρχίες και αναγκάζεται να δηλώσει εθελοντικά συμετοχή στους Αγώνες Πείνας, όταν η κοπέλα που επιλέγεται να συμμετάσχει είναι η μικρή της αδερφή. Μαζί με τον Peeta, το αγόρι που επιλέγεται από την περιοχή της, καλείται λοιπόν να κάνει επιλογές αντίθετες στην ανθρώπινη φύση της για να πάρει τη νίκη που υποσχέθηκε στην αδερφή της.
Το "Hunger Games" έχει ένα love story, δε στηρίζεται όμως σε αυτό. Το μήνυμα που περνάει είναι σαφές και επίκαιρο. Η κουλτούρα των reality δεν αποτελεί ένα μακρινό μέλλον, αλλά καθορίζει την εποχή μας. Και έπειτα, στο επίκεντρο των συζητήσεων βρίσκεται μετά από πολλά χρόνια το σχίσμα των πολιτικών ηγεσιών με τον απλό λαό. Και αυτές οι δύο τάσεις της καθημερινότητας σχολιάζονται με τον πλέον αλληγορικό, αλλά ποτέ δυσνόητο τρόπο στην ταινία του Gary Ross. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται η νύξη σε αυτά τα ζητήματα στη σύγχρονη ιστορία του κινηματογράφου. Αν μιλάμε για την επίδραση των reality, βαθύτερος ήταν ο στοχασμός του Peter Weir στο "Truman Show", και αν αναφερθούμε στην προβολή απολυταρχικών καθεστώτων, το "V for Vendetta" έρχεται πρώτο στο μυαλό. Πρόκειται ωστόσο για την πρώτη φορά που αυτό το δυναμικό σχόλιο εμπεριέχεται σε ένα προϊόν μαζικής κουλτούρας, χωρίς να γίνεται παράλληλα επιφανειακά ή με χοντροκομμένο τρόπο που να καταντά αστείος. Ουσιαστικά, το "Hunger Games" είναι ένα ζοφερό μεταμοντέρνο αλληγορικό παραμύθι, με μια σαρωτική πρωταγωνιστική παρουσία.
Χωρίς καμία αμφιβολία η επιτυχία του "Hunger Games" οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην ενσάρκωση της Katniss από την Jennifer Lawrence. Η 21χρονη ηθοποιός από το Louisville του Kentucky είχε καθηλώσει με τις διεισδυτικές υποκριτικές της ικανότητες στο "Winter's Bone", και πέρυσι με το "X-Men: First Class" είχε την ευκαιρία να ανοιχτεί σε ένα ευρύτερο mainstream κοινό. Εδώ επιτυγχάνει μια ερμηνεία που ναι μεν αρμόζει σε μια ταινία φτιαγμένη για μαζικά ακροατήρια, αλλά με το δικό της τρόπο. Υπάρχει μια φλόγα που καίει μέσα στην Katniss, αλλά αν και είναι διακριτή από χιλιόμετρα, μένει πάντα εσωτερικά. Κύριο χαρακτηριστικό του ταλέντου της Lawrence είναι η απλότητα, και ο τρόπος που την επιβάλλει είνα μια μεγάλη νίκη για τη νεαρή ηθοποιό. Η διαφορά του "Hunger Games" από τις υπόλοιπες σειρές ταινιών που αποτέλεσαν σταθμοί στην ποπ κουλτούρα είναι απλή: έχει μια ηθοποιό στον πρωταγωνιστικό ρόλο που δε μένει απλώς στο να υποδυθεί διεκπεραιωτικά το δημοφιλή ρόλο της, αλλά του μεταγγίζει δικά της χαρακτηριστικά. Και αυτή είναι η διαφορά του μεγάλου ηθοποιού από αυτόν που τον επισκιάζει ο ρόλος του. Η Jennifer Lawrence δε θα μείνει για πάντα η Katniss από το "Hunger Games", αλλά μόλις τελειώσει αυτήν την περιπέτεια θα παραμείνει η Jennifer Lawrence.
Ενώ πρόκειται για το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, το "Hunger Games" δε βασίζεται στο να χτίσει τη συνέχεια. Αποτελεί μια αυτοτελή ταινία και αν δεν έχεις διαβάσει τα βιβλία δε μπορείς να μαντέψεις τη συνέχεια. Και αυτή είναι μια επιτυχία του Gary Ross, μιας και ο σκηνοθέτης του "Pleasantville" σέβεται το κινηματογραφικό προϊόν αυτό καθαυτό, δίχως τη χρησιμοποίηση κάποιου βαρύγδουπου cliffhanger. Όσον αφορά το περιεχόμενο της ταινίας, ο Ross δημιουργεί γλαφυρά την αντίθεση ανάμεσα στον κόσμο της Katniss και σε αυτόν της υψηλής κοινωνίας που βλέπει τη σφαγή εφήβων ως θέαμα στην τηλεόραση. Από τη μία έχεις τα άτομα από την περιοχή 12 με τα οποιά μπορείς εύκολα να ταυτιστείς, και από την άλλη την παρφουμαρισμένη προκλητική ελίτ που αντιμετωπίζει την αξία της ζωής με τη λογική του Κολοσσαίου. Σημαντική βοήθεια είχε βέβαια και στον τομέα των κοστουμιών, με αυτά των Caesar και Seneca να κλέβουν την παράσταση. Όταν η δράση μεταφέρεται στο δάσος, παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα την κάθε στιγμή σαν να είσαι εσύ μέσα και να παλεύεις για τη ζωή σου. Παρά το γεγονός ότι το περιβάλλον είναι εικονικής πραγματικότη όλα είναι έτσι δομημένα που βυθίζεσαι μέσα στην ατμόσφαιρά της. Στο τέλος η αγάπη νικά, με ένα ερωτικό τρίγωνο να βρίσκεται στα σκαριά για τη συνέχεια. Τίποτα δε γίνεται όμως με αφύσικο τρόπο ή ως αυτοσκοπός, και το "Hunger Games" προς το παρόν δε βασίζεται σε αυτήν την παράμετρο. Απλώς διεκπεραιωτικός ο Josh Hutcherson, υποσκιάζεται από τη Lawrence αλλά ταυτόχρονα κλέβει λίγη από τη λάμψη της. Από τους δεύτερους ρόλους αυτός που ξεχωρίζει είναι ο Stanley Tucci σε μια διασκεδαστικά διαβολική ερμηνεία, ενώ αποκάλυψη είναι ο Lenny Kravitz παρά το μικρό χρόνο συμμετοχής. Μοναδικό παράπονο η αποσταθεροποίηση της κάμερας στις σκηνές δράσης, αλλά κατανοητός ο λόγος της επιλογής της τεχνικής μιας και οι περισσότερες από αυτές τις σκηνές είχαν αρκετή βία που έπρεπε κάπως να μετριαστεί.
Το "Hunger Games" είναι μια ταινία που πρέπει να δεις επειδή καταρχάς όλοι μιλάνε γι' αυτό. Αν όμως είσαι από αυτούς που αποφεύγουν τις προτιμήσεις των μαζών, πρέπει να το δεις επειδή είναι πρωτίστως μια καλή ταινία που κάνει ένα επίκαιρο σχόλιο για τη σημερινή τάξη πραγμάτων, με καλές ερμηνείες, στιβαρή σκηνοθεσία και εξαιρετικό soundtrack. Και αν δεν πείθεσαι ακόμα, τότε πρέπει να δεις το "Hunger Games" γιατί σηματοδοτεί τη δίκαια καθιέρωση στην κορυφή του νέου αστεριού του αμερικανικού σινεμά, της Jennifer Lawrence.
Arcade Fire για το τέλος, ως επιστέγασμα της νίκης:
What does music feels like? Ποιος μπορεί τελικά να απαντήσει σε αυτό το προαιώνιο ερώτημα; Για δεύτερη χρονιά τα blogoscars εμπιστεύονται Το Απόλυτο Αστικό Soundtrack για την παρουσίαση των αποτελεσμάτων των καλύτερων soundtrack, και μαζί με τον ένα και μοναδικό @dimitrisdx θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα κινηματογραφικά. Αν υποθέσουμε ότι κάθε soundtrack είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ταινία που ντύνει μουσικά, σε τί κατηγορίες ατόμων θα μπορούσε το κάθε soundtrack να αποτελέσει soundtrack; Και επειδή δεν ξέρω αν κατάλαβες, ας πέσουν τα gif παρακαλώ για να αρχίσει το μουσικό ταξίδι.
10. Howard Shore (Hugo)
Ενδείκνυται για άτομα που δεν έχουν σκοτώσει το παιδί που κρύβουν μέσα τους.
9. Stephane Wrembel (Midnight in Paris)
Ενδείκνυται για άτομα που θέλουν να ζήσουν το δικό τους όνειρο θερινής (μεσα)νυκτός στο Παρίσι.
8. Harry Escott (Shame)
Ενδείκνυται για άτομα που θέλουν να ερωτευτούν παράφορα νεαρές Αγγλίδες ηθοποιούς και να ζήσουν μαζί τους περιπέτειες σε πόλεις που δεν κοιμούνται ποτέ.
7. Alberto Iglesias (The Skin I Live In)
Ενδείκνυται ως Easter egg για άτομα που θέλουν να πασάρουν τον Trentemøller σε τύπους γαλλικών και πιάνου.
6. Alberto Iglesias (Tinker Tailor Soldier Spy)
Ενδείκνυται για άτομα που πάσχουν από μανία καταδίωξης και βλέπουν παντού πράκτορες και κατασκόπους.
5. Alex Turner & Andrew Hewitt (Submarine)
Ενδείκνυται για εφηβικούς ανέμελους έρωτες και κοπέλες που κόβουν φλέβες με νεαρούς ταλαντούχους Βρετανούς που στα 25 τους ανακαλύπτουν την Αμερική.
4. Trent Reznor and Atticus Ross (The Girl with the Dragon Tattoo)
Ενδείκνυται για άτομα σκοτεινά, μοναχικά μα πάνω απ' όλα σέξι, που ξέρουν τραγούδια για μετανάστες και δράκους.
3. Ludovic Bource, Bernard Herman (The Artist)
Ενδείκνυται για να βάλει λίγο χρώμα στις ζωές ολιγομίλητων και μουντών ανθρώπων.
2. Chemical Brothers (Hanna)
Ενδείκνυται για όσους αρέσκονται σε επικίνδυνα χορευτικά στον πάγο.
1. Cliff Martinez (Drive)
Ενδείκνυται για άτομα που τη δαγκώνουν την οδοντογλυφίδα, που τα σφίγγουν τα γάντια, που το ματώνουν το τζάκετ.
Ανέβασε την ένταση. Φύγαμε.
♫I'm giving you a nightcall...
Θα συναντήσεις αποτυχημένους ρομαντικούς συγγραφείς να ταξιδεύουν στο χρόνο.
...to tell you how I feel ♫
♫ I want to drive you through the night...
Θα εμπλακείς σε αγώνες με επικίνδυνες θηλυκές υπάρξεις που ξέρουν πως να καβαλάνε τη μηχανή.
...down the hills♫
♫ I'm gonna tell you something you...
Θα αντικρύσεις πόλεις στις οποίες καθρεφτίζονται όνειρα εκατοντάδων παιδιών.
...don't want to hear ♫
♫ I'm gonna show you where its dark...
Θα ακούσεις βεγγαλικά τόσο δυνατά που θα νιώσεις το κεφάλι σου να εκρήγνυται.
...but have no fear ♫
♫ There's something inside you, it's hard to explain...
Στο τέλος θα σφίξεις τα γάντια γεμάτος εμπειρίες και το μόνο που θα θέλεις είναι να ξεκινήσεις ξανά. Ανέβασε πάλι την ένταση.
...hey're talking about you boy, but you still the same ♫
Curtis: I still take off my boots not to wake her. Samantha: I still whisper.
Michael Shannon, Jessica Chapstain και ποιος νοιάζεται για την υπόθεση;
13. The Help
Eat my shit.....
Ίσως έπρεπε να το βάλω στη δεκάδα. Αλλά δεν με συνεπήρε.
12. Bridesmaids
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια σκηνή. Νομίζω μου άρεσε η σκοτεινή και ρεαλιστική πλευρά του γάμου και της γυναικείας φιλίας.
11. Rango
You're a stranger. Strangers don't last long here. O «ξένος» χαμαιλέωντας αντιμετωπίζει ρατσιστικές επιθέσεις.
10. Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2
Aνήκω στη γενιά Harry Potter. Ήρθε η ώρα να αποδώσω φόρο τιμής λοιπόν. Η τελευταία ταινία ήταν μακράν η καλύτερη της σειράς ούτως ή άλλως, κλείνοντας γλυκά και πάντα μαγικά την πόρτα του Hogwarts. ( Όσο για τη σκηνή που διάλεξα: Ίσως να μην είναι η πιο δυνατή σκηνή του έργου, αλλά αγαπώ τον Άλαν Ρικμαν και τη Μάγκι Σμιθ, οπότε απλώς πατάω ξανά και ξανά το replay)
9. We Need to Tak About Kevin
Tilda VS αιμοσταγής έφηβος
8. 50/50
Να ζήσω ή να πεθάνω;
7. The Ides of March
George Clooney, Ryan Gosling, Paul Giammati, Philip Seymour Hoffman. Και επειδή δεν μπόρεσα να βρω την αγαπημένη μου σκηνή, στην οποία ο Gosling βρίσκεται στο περιθώριο, προδομένος και από το Hoffman και το Giammati, βάζω την πανέξυπνη αφίσα της ταινίας.
6. Shame
Αυτός, αυτή και το συγκλονιστικό κομμάτι.
5. A Separation
Simin: Does he even realize you are his son? Nader: I know he is my father!
4. Hugo
Σε παρασέρνει στη μαγεία του.
3. The Girl with the Dragon Tattoo
Γιατί σε καθήλωνει από την εισαγωγή.
2. Drive
Ίσως όχι η αντιπροσωπευτικότερη στιγμή της ταινίας, αλλά μου θύμισε το Bullit.
1. Midnight in Paris
Παρίσι, έρωτας, μαγεία, ταξίδι στο χρόνο και Γούντι Άλεν. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Λείπουν ταινίες ( The Artist, Descendants, Moneyball) αλλά διάλεξα ταινίες, οι οποίες ίσως να μην είναι οι αρτιότερες καλλιτεχνικά αλλά σίγουρα με συγκίνησαν και τις θυμάμαι με κάποιο συναίσθημα.
Και καπού εδώ τελειώνουν τα blogoscars. Μέχρι του χρόνου.
Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, και έτσι συμβαίνει και με τα φετινά blogoscars. Όλο αυτό το πανηγυράκι στα blogs αλλά και στο twitter είχε ακόμη μεγαλύτερη πλάκα στη δεύτερη χρονιά του, και μπορεί να είναι διπλά πιο κουραστικό από τη blogovision, είναι όμως τριπλά πιο απολαυστικό. Για εμένα η ταινία της σεζόν δεν ήταν άλλη από το Παρίσι, και επομένως κάπως έτσι θα κινηθώ και στην παρουσίαση των 10 καλύτερων ταινιών. Φώτα, πυροτεχνήματα και φύγαμε.
10. Warrior
Γιατί το χειρότερο ξύλο δεν πέφτει μέσα στα ρινγκ, αλλά είναι εσωτερικό.
9. Tinker Tailor Soldier Spy
Γιατί καλός ο James Bond, μην ξεχνάμε όμως πώς είναι μια πραγματική κατασκοπική ιστορία.
8. The Descendants
Γιατί οι αποχαιρετισμοί πάντα θα έρχονται, κάθε φορά όμως θα είναι τόσο μα τόσο δύσκολοι.
7. Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2
Γιατί χωράει 10 χρόνια σε 130 λεπτά.
6. The Tree of Life
Γιατί ακόμη να ξεπεράσω την εμπειρία της πρώτης ώρας. Ξανά: το σινεμά ένα βήμα μπροστά.
5. Drive
Γιατί η σημαντικότερη μοφή επικοινωνίας είναι μη λεκτική.
4. The Girl with the Dragon Tattoo
Γιατί David Fincher> Niels Arden Oplev και Rooney Mara>Noomi Rapace.
3. Moneyball
Γιατί είναι η πιο οικεία ιστορία για κάτι εντελώς άγνωστο.
2. Midnight in Paris
Γιατί θέλω να πάω στο Παρίσι και να ζήσω κάθε μέρα την κάθε στιγμή και μετά να επιστρέψω στο Παρίσι των 20s και να κάνω το ίδιο και μετά στο Παρίσι των late 1800s και να κάνω το ίδιο ξανά και ξανά και να γίνω ένα με την πόλη.
1. Hugo
Γιατί συμπυκνώνει ολόκληρη τη μαγεία 100 χρόνων κινηματογράφου μέσα σε 2 ώρες. Σε έναν κόσμο που το στυλ έπεται της ουσίας, δε θα συζητούσαμε καν για την ταινία της χρονιάς.
