Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Blogovision 2011: songs edition #50-41

Άλλη μια blogovision έφτασε στο τέλος της, και ενώ μαίνονται οι μουσικομαχίες λίγο πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, τί καλύτερο από το να συνεχίσουμε τις λίστες με τα καλύτερα τραγούδια του 2011; Οι λίστες λοιπόν δεν τελειώνουν ποτέ αυτόν το Δεκέμβρη, και από σήμερα μέχρι τα Χριστούγεννα θα ποστάρω τα 50 μουσικά κομμάτια που αγάπησα περισσότερο μέσα στη χρονιά. Ξεκίνημα με τις θέσεις 50 έως 41, με τα λινκ των τραγουδιών να ανοίγουν πατώντας πάνω στους τίτλους. Για πάμε.


50. Thom Yorke/Burial/Four Tet - Ego

Ομολογώ ότι απολαμβάνω τις συνεργασίες του Yorke με καλλιτέχνες της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής. Είναι δείγμα καλής αισθητικής και εναρμόνισης με το παρόν. Το 'Ego' δεν είναι μια απλή συνεργασία. Είναι και Thom Yorke, και Burial και Four Tet. Πως γίνεται να μην αγαπήσεις ένα τέτοιο κομμάτι;




49. Fleet Foxes - The Shrine/An Argument

Το "Helplessness Blues" δε με ενθουσίασε όσο περίμενα, αλλά το 'The Shrine/An Argument' είναι καλοκαιρινή περιπέτεια κάπου στη Μεσόγειο. Και δε μπορώ να φαντασώ κάτι πιο όμορφο από αυτές τις εικόνες που σου δημιουργεί.






48. Jay-Z/Kanye West - Why I Love You

Οι δύο μεγάλοι του σύγχρονου hip hop σαμπλάρουν τόσο τέλεια τον Cassius, που κάνουν το 'Why I Love You' τόσο καλύτερο από την αυθεντική εκδοχή του. Φτιαγμένο για να παίζεται σε μεγάλα clubs τη στιγμή που το κέφι φτάνει στα ύψη.






47. Black Lips - Noc-a-Homa

Μέσα σε 2 λεπτά οι Black Lips καταφέρνουν να χωρέσουν ολόκληρο το feeling ελευθεριάς που περιέχει η μουσική τους. Ανεξέλεγκτη έκκριση αδρεναλίνης στο ρεφρέν.








Ο Panda Bear αφήνει για λίγο στην άκρη τους Beach Boys και πιάνει τη σύγχρονη σκηνή ηλεκτρονικής μουσικής, δημιουργώντας ένα μικρό αριστούργημα που ίσως να είναι και η κορυφαία στιγμή της σόλο καριέρας του.







Έχω πει δεκάδες φορές και θα το ξαναπώ ότι δυσκολεύομαι να συνηθίσω τη σύγχρονη κατεύθυνση της PJ Harvey, αλλά με κομμάτια σαν το 'The Words that Maketh Murder' τα πράγματα διευκολύνονται αρκετά.







Οι Baby Guru αποδεικνύουν πως κατέχουν τα βαθύτερα νοήματα του krautrock, σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουμε ακούσει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν το hangover στα '70s.






Το μεταμοντέρνο hip hop των Shabazz Palaces ήταν από τα πιο πρωτοποριακά πράγματα που ακούσαμε μέσα στη χρονιά, και το 'Youlogy' με κάνει να ευλογάω την ώρα και τη στιγμή που μεγάλωσα μέσα σε αστικό τοπίο.







Το θέμα μου με τους Black Keys είναι ότι δυσκολεύομαι να απολαύσω ολόκληρο δίσκο τους. Πάντα όμως είχαν κομμάτια που θα μου τραβήουν την προσοχή. Ιδανικά για να παίξουν σε σειρές και ταινίες τη στιγμή που ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Το 'Little Black Submarines' είναι ένα από αυτά. Το δικό τους 'Stairway to Heaven'.





Τα πράγματα με τους Kills είναι απλά. Όταν καταφέρνουν να βγάλουν προς τα έξω τη δολοφονική χημεία της Alison με το Hince, κανείς δε μπορεί να τους αντισταθεί. Και το περιπετειώδες 'Pots and Pans' είναι μια τέτοια στιγμή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου