Ευγενή μέταλλα

Feist - Metals

8,5/10

Δίχως αμφιβολία η νέα μόδα στο indie προτάσσει αιθέριες, εύθραυστες γυναικείες φωνές. Από τη Florence and the Machine και τη Zola Jesus μέχρι την EMA και τη Madeline Follin των Cults, πολλά είναι τα κορίτσια που ακολουθούν αυτήν τη μόδα, θέτοντας τον πήχυ αρκετά ψηλά. Η απαρχή όμως αυτής της τάσης εστιάζεται στην Καναδή Leslie Feist, που παρέα με την Cat Power και με δίσκους όπως το "Let It Die" έφερε στο προσκήνιο μια πιο ευαίσθητη πλευρά των γυναικών στο indie στερέωμα, σε αντίθεση με τις οργισμένες παρουσίες των 90's. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το "The Reminder", τον πιο ολοκληρωμένο και critical acclaim δίσκο της Feist, και έφτασε η στιγμή για το διάδοχό του με τον τίτλο "Metals".

Το "Metals" δε συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το "The Reminder". Είναι πολύ πιο μοναχικό και πολύ πιο ενδοσκοπικό. Ασχέτως από τις μόδες της εποχής, η Feist αποφασίζει να κάνει κάτι πιο προσωπικό, κάτι που την εκφράζει περισσότερο, κάτι που άλλωστε την κάνει να ξεχωρίζει. Αν το "The Reminder" είχε όλα τα φόντα να απευθυνθεί σε μεγάλα indie ακροατήρια, αυτό εδώ δεν το πετυχαίνει με την ίδια ευκρίνεια. Επιτυγχάνει όμως κάτι εξίσου σημαντικό. Απευθύνεται στον καθένα ξεχωριστά. Διαθέτει μια country αύρα που το κάνει πιο γήινο και άμεσο. Από το εναρκτήριο 'The Bad in Each Other' αισθάνεσαι οικεία με την ατμόσφαιρα του δίσκου. Εδώ δε θα θεοποιήσεις τη Feist, αλλά θα τη νιώσεις δίπλα σου. Το 'Graveyard' δίνει τη δυνατότητα για το μεγαλύτερο sing-along της χρονιάς και είναι σίγουρα από τις κορυφαίες στιγμές της Καναδής. Το συναίσθημα που εναποθέτει είναι αληθινό. Το βιώνεις. Ανατριχιάζεις. Ταυτίζεσαι μαζί της. Η μελωδία του 'How Come You Never Go There' είναι τόσο catchy που θα κολλήσεις για καιρό και θα πιάσεις τον εαυτό σου να τη σιγοτραγουδά σε ανύποπτο χρόνο. Το οπερατικό 'A Commotion' είναι η πιο μεγαλοπρεπής στιγμή του δίσκου, για να αντισταθμιστεί από τη γνώριμη ζεστασιά του 'The Circle Married the Line' και τη γλυκόπικρη μελωδία του 'Bittersweet Melody'. Η συνέχεια με το 'Anti-Pioneer' είναι λιτά και απέριττα ονειρική. Μια καταθλιπτική μελωδία που κορυφώνεται, και προς το τέλος του κομματιού παραδίδει μια από τις καλύτερες μουσικές στιγμές του 2011. Διαρκεί τόσο λίγο, αλλά σε τελική ανάλυση όλα τα καλά δε διαρκούν ελάχιστα; Το 'Undiscovered First' έχει ένα διαολεμένα εθιστικό ρεφρέν που κάθε φορά μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, στην πιο ηλεκτρισμένη στιγμή του "Metals". Ο τρόπος που το 'Comfort Me' εξελίσσεται από μια απλή country μπαλάντα σε έναν σύγχρονο ξεσηκωτικό indie ύμνο φανερώνει τη μαεστρία της Feist, η οποία με αυτόν το δίσκο κάνει ένα ακόμη βήμα μπροστά στην καριέρα της. Ίσως όχι όπως να περίμεναν αρκετοί, αλλά όπως το επιθυμεί η ίδια. Το 'Get It Wrong, Get It Right' κλείνει το "Metals" με μια αίσθηση νοσταλγίας και σε προκαλεί να καθίσεις ακόμα πιο βαθιά στην πολυθρόνα, να καλέσεις για παρέα ένα μπουκάλι αλκοόλ και να πατήσεις το repeat. Τόσο απλά.

Οι 12 συνθέσεις του "Metals" ρέουν απόλυτα ομαλά, σε ένα δίσκο που έχει καταφέρει ήδη να γίνει από τους αγαπημένους μου της χρονιάς. Δεν ξέρω κατά πόσο θα ευσταθούσαν συγκρίσεις με το "The Reminder", μιας και η κατεύθυνση της Feist στο "Metals" είναι ελαφρώς διαφορετική, αλλά το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μια κορυφαία σύγχρονη τραγουδοποιό, επιδραστική όσο λίγες στο χώρο της. Το "Metals" είναι εκεί έξω και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να σε κερδίσει. Αν δε συμβεί με την πρώτη, δώσε του μια δεύτερη ευκαιρία και δε θα βγεις χαμένος.

Feist - How Come You Never Go There (Live on Letterman)