Όταν η Shelly έφυγε από την Αθήνα

Είναι γνωστό για όσους ασχολούνται με τη μουσική ότι πλέον υπάρχουν πολλά ελληνικά συγκροτήματα εκεί έξω που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μπάντες του εξωτερικού. Ίσως να σχετίζεται με την κρίση που διάγει η χώρα, καθώς η μουσική είναι ιδανικό μέσο διαφυγής, αλλά αυτή η μουσική έκρηξη δεν έχει προηγούμενο. Το μόνο ελάττωμα που μπορεί κάποιος να καταλογίσει στην εγχώρια μουσικής σκηνή που πάντα την εμπόδιζε από το να διεισδύσει στο εξωτερικό, είναι ο ετεροχρονισμός στις μόδες. Συνήθως τα ρεύματα που επικρατούν στις προηγμένες μουσικά χώρες έρχονται καθυστερημένα, με συνέπεια την περιορισμένη προώθηση εντός των τειχών. Εξαίρεση σε αυτήν την αλυσίδα αποτελούν οι Keep Shelly in Athens.

Όταν η Sarah P και ο RΠЯ ξεκινούσαν να ηχογραφούν έχοντας ως έμπνευση το αστικό τοπίο με τις αναμνήσεις και τους συνειρμούς που αυτό δημιουργεί, πολύ δύσκολα θα φαντάζονταν τι πρόκειται να ακολουθήσει. Σήμερα, οι Keep Shelly in Athens έχουν αποκτήσει μοναδικό hype στην ελληνική indie κοινότητα, το Gorilla Vs. Bear τους έχει λατρέψει και η χάρη τους έφτασε μέχρι το Pitchfork. Και όλα αυτά χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει καν full length δίσκο. Δε θέλει και πολύ για να ξεφουσκώσει όλος αυτός ο ενθουσιασμός. Μια λάθος κίνηση και επιστρέφεις εκεί που ήσουν πριν. Ως εκ τούτου, το πρώτο τους live στο Bios ήταν καθοριστικό.

Η αναμονή για την πρώτη τους εμφάνιση ήταν τεράστια, κάτι που αποδεικνύει το sold out που ακολούθησε. Και οι Keep Shelly in Athens δικαιολόγησαν και με το παραπάνω το hype τους. Έπαιξαν τραγούδια από το πρώτο τους EP, διάφορα remixes και αρκετά νέα τραγούδια. Ως τετράδα επί σκηνής στέκονται πολύ καλά, με στιβαρή παρουσία, δίνοντας μια διαφορετική πνοή στη μουσική τους. Κορυφαία στιγμή το 'Our Own Dream' που αποτελεί και την καλύτερη έως τώρα στιγμή τους. Σίγουρα η Sarah P έχει πολύ σημαντικό ρόλο στο feeling που μεταδίδουν, και ήταν εξαιρετική, αποδεικνύοντας ότι οι φωνητικές της δυνατότητες ξεπερνούν τα όρια των chillwave φωνητικών και ότι μπορεί να σε καθηλώσει με χαρακτηριστική ευκολία. Το όποιο δικαιολογημένο άγχος υπήρχε σε σημεία το κάλυψε χαριτωμένα, και έχει όλα τα φόντα να καταστεί μια χαρισματική frontwoman για αυτό που εκπροσωπεί. Η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν η νέα στροφή που φαίνεται να παίρνει το σχήμα στα νέα τραγούδια του. Αρκετά πιο σκοτεινά, με την ανεμελιά του 'In Love with Dusk' να έχει χαθεί. Σύγχρονη, προοδευτική ηλεκτρονική μουσική, ιδανικό soundtrack για βόλτες στη νυχτερινή χειμωνιάτικη κατακερματισμένη Αθήνα. Αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον η νεά δουλειά τους.

Μετά και το live στο Bios, η συνέχεια για τους Keep Shelly in Athens επιφυλάσσει περιοδεία στις ΗΠΑ, που θα Καταλήξει πανηγυρικά στο Bowery Ballroom της Νέας Υόρκης. Από τη στιγμή που κατάφεραν να σε κάνουν να ξεχάσεις για λίγο τις ανυπόφορες συνθήκες που επικρατούν στο Bios με την απουσία εξαερισμού, δε βλέπω τι μπορεί να σταθεί στο δρόμο τους για την επιτυχία. Το μόνο που χρειάζονται είναι ένα best new music από το Pitchfork που θα τους ανοίξει την πόρτα μαζικών indie ακροατηρίων, αλλά μπορούν και χωρίς αυτό. Συνοψίζοντας, έχουμε την πρώτη φορά που συναυλία νέου ελληνικού σχήματος απορρέει διεθνή αύρα, τη μουσική εξέλιξη που αποδεικνύει πόσο στενά συνδεδεμένοι είναι οι κεραίες του με το τι συμβαίνει με τις σύγχρονες τάσεις στο εξωτερικό, και εν τέλει δεν υπάρχει κανένας λόγος που να μπορεί να κρατήσει τη Shelly στην Αθήνα. Το όνειρο των Keep Shelly in Athens συμβαίνει τώρα.

Keep Shelly in Athens - Hauntin Me (Live in Athens)

Sacred Bones medley Vol. 2

Ενώ φτάνουμε προς το τέλος του 2011, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η δισκογραφική εταιρεία που ξεχώρισε φέτος είναι η Sacred Bones. Κάποιοι από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς οφείλονται στην εταιρεία από τη Νέα Υόρκη, όπως για παράδειγμα το "Leave Home" των Men, αλλά είναι κυρίως η γενικότερη αισθητική της που την κάνει να διαφέρει. Τα χαρακτηριστικά εξώφυλλα είναι πλέον σήμα κατατεθέν της Sacred Bones, και συνιστούν δείγμα καλού γούστου αλλά και ανεξαρτησίας από τα εξώφυλλα των πολυεθνικών δισκογραφικών. Ο τρίτος χρόνος της Sacred Bones είναι λοιπόν και ο πλέον επιτυχημένος της, και μετά το πρώτο medley, επιβάλλεται και ένα δεύτερο.

Amen Dunes - Through Donkey Jaw

8,5/10

Οι Amen Dunes είναι ένα project του Damon McMahon, ο οποίος έχει κυκλοφορήσει δίσκους με διάφορα ονόματα και μπάντες και όπου τα τελευταία χρόνια τα είχε περάσει στο Πεκίνο. Το "Through Donkey Jaw" είναι ο δεύτερο δίσκος του υπό τη σκέπη των Amen Dunes, και μάλλον πρόκειται για ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει κυκλοορήσει, αν αναλογιστείς ότι αυτήν τη φορά όλα τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν την ίδια περίοδο. Η μουσική του "Through Donkey Jaw" δύσκολα περιγράφεται, αλλά πολύ πιο εύκολα βιώνεται. Ο ίδιος ο McMahon περιέγραψε το συναίσθημα που δημιουργεί ο δίσκος ως ένα χιονισμένο τοπίο στις 6 το πρωί, και νομίζω ότι δε θα μπορούσε να το θέσει πιο εύστοχα. Το εναρκτήριο 'Baba Yaga' είναι από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ και χαρακτηριστικό για το τι θα ακολουθήσει, με το 'Lower Mind' να συνεχίζει το ίδιο δυνατά, καταρρίπτοντας οποιαδήποτε χρονική διάκριση της μουσικής. Ψυχρή ατμόσφαιρα με μια ισχυρή αίσθηση μοναξιάς, με τη φωνή του McMahon όμως να σιγοκαίει και να σε κερδίζει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Αυτή η αντίθεση είναι ο άξονας του δίσκου. Η μουσική είναι κατά βάση ποπ δωματίου, με τη lo-fi προσέγγιση και τα reverbs όμως να δημιουργούν κάτι αρκετά πιο πειραματικό και εγκεφαλικό, που διαθέτει την απαραίτητη post punk ψυχή για να πετύχει. Η υποβρύχια ψυχεδέλεια του '1985' είναι από τις στιγμές που δικαιολογούν συσχετισμούς με τη σχολή του Syd Barret, αλλά οι επιρροές των Amen Dunes είναι αρκετά καλά καλυμμένες και ο McMahon είναι τόσο αυθεντικός συνθέτης, που δεν έχει μεγάλη σημασία να σταθεί κάποιος εδώ. Από τη ράθυμη μελωδικότητα του 'Not a Slave' στο δυστοπικό περιβάλλον του 'Jill' και από τη στοιχειωμένη folk του 'For All' μέχρι το ονειρικά παραισθησιογόνο 'Bedroom Drum', το "Through Donkey Jaw" διακατέχεται από μια ιδιαίτερη αίσθηση διαχρονικότητας και δεν κουράζει σε κανένα σημείο. Το 'Tomorrow Never Knows' είναι ένα εφιαλτικό κολλάζ ήχων που φανερώνει τις ιδέες αυτού του περίεργου τύπου που ακούει στο όνομα Damon McMahon, ο οποίος ακριβώς επειδή δεν έθεσε κανένα φράγμα σε αυτές, κυκλοφόρησε έναν από τους κορυφαίους δίσκους της Sacred Bones για το 2011.

Amen Dunes - Christopher by sacredbones

Psychic Ills - Hazed Dream

8/10

Ένα από τα θετικά που πιστώνονται στη Sacred Bones είναι ότι έχει βοηθήσει να βγουν στην επιφάνεια πολλές αξιόλογες μπάντες από τη σκηνή της Νέας Υόρκης. Μια από αυτές είναι οι Psychic Ills, που μετά από κάποια χρόνια περιπλάνησης σε διάφορες εταιρείες κατέληξαν στη Sacred Bones και το "Hazed Dream" είναι ο πρώτος δίσκος αυτής της συνεργασίας. Το ομιχλώδες όνειρο των Psychic Ills θα ικανοποιήσει στο έπακρο όσους γοητευτούν από το όνομα της μπάντας και του δίσκου περιμένοντας στο περίπου τι θα ακούσουν. Ψυχεδέλειες που σε τοποθετούν στη χρονομηχανή και σε ταξιδεύουν σε μέρη γνωστά και οικεία, που με την πάροδο του χρόνου όμως είχες ξεχάσει πόσο θετική επίδραση σου προκαλούν. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του 'Midnight Moon' τίθεσαι σε κατάσταση νιρβάνας, με τα διακριτικά πλήκτρα στο background να σε ναρκώνουν και τους ψίθυρους του Tres Warren να σε ξεναγούν στα όνειρα του νεοϋρκέζικου τρίο. Σε κομμάτια όπως το 'Mind Daze' παίζουν με το μυαλό σου, αλλά αυτό το παιχνίδι είναι τόσο διεγερτικό που δε θες με τίποτα να σταματήσει. Η ράθυμη μελωδία του 'Mexan Wedding' διακόπτεται από ένα σόλο φυσαρμόνικας, σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Στο instrumental 'Travelin Man' ακούγονται περιπετειώδεις όσο λίγοι σύγχρονοι θιασώτες της ψυχεδέλειας, και η παραίσθηση του 'Sungaze' ισούται με μια όαση στη μέση μιας άνυδρης καυτής ερήμου. Κλείσιμο με το 'Same Old Song', και τελικά η όαση ήταν αληθινή η οφθαλμαπάτη; Σίγουρα πάντως έμοιαζε τόσο αληθινή. Ξανά από την αρχή για να το διαπιστώσουμε...

Psychic Ills - Mind Daze by sacredbones

Case Studies - The World Is Just a Shape to Fill the Night

7,5/10

Η υπερπαραγωγή και υπεροπροβολή του folk τα τελευταία χρόνια έχει λίγο κουράσει, αλλά σίγουρα ένας folk δίσκος από τη Sacred Bones δε γίνεται παρά να αναμένεται με ενδιαφέρον. Ο Jesse Lortz μετά τη διάλυση των The Dutchess and the Duke αποφάσισε να ηχογραφήσει μόνος του υπό το όνομα Case Studies, και κυκλοφορεί το ντεμπούτο του στη Sacred Bones με τίτλο "The World Is Just a Shape to Fill the Night". Μην παέι το μυαλό σας σε σύγχρονες indie folk προσμίξεις. Ο Lortz ενδιαφέρεται για την ουσία του αμερικανικού folk και αναζητά τις ρίζες του στην παράδοση της country τραγουδοποιίας. Η καταγωγή του Lortz από το Seattle διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, μιας και το κρύο και απόμονωμένο περιβάλλον συνδράμει στη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για ένα τέτοιο επιχείρημα. Το εξώφυλλο είναι χαρακτηριστικό του περιεχομένου. Το βασικό θέμα είναι η ερωτική απογοήτευση, οι εμμονές που δημιουργεί, οι αυτοκτονικές τάσεις και η υπερηφάνια που επικρατεί στο τέλος, και όλα αυτά ιδωμένα από μια εντελώς γκροτέσκα οπτική γωνία. Δεν πρόκειται για έναν εύπεπτο δίσκο . Είναι αρκετά σκοτεινός και δημουργεί συναισθήματα καταχνιάς. Το μαύρο χιούμορ του 'Lies' ή η ωμή απόγνωση του 'Secrets' δεν ενδείκνυνται για όλες τις ώρες. Και το 'The Day We Met' που κλείνει το δίσκο είναι τόσο απλοϊκό που θα μπορούσε να προέρχεται από τις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά δε σου αφήνει ίχνος ελπίδας. Θα εκτιμηθούν περισσότερο μια κρύα νύχτα με αλκοόλ μετά από μια ερωτική απογοήτευση. Παρόλα αυτά, αν και υστερεί σε θέμα ταυτότητας και ενιότε μοιάζει ως φόρος τιμής στη μουσική παράδοση της Αμερικής, το "The World Is Just a Shape to Fill the Night" είναι ένας ιδανικός δίσκος για να γεμίσει τις πιο σκοτεινές και θολωμένες νύχτες σου, και εν τέλει ένα ακόμη σημαντικό λιθαράκι στο οικοδόμημα της Sacred Bones για το 2011.

Case Studies - The Eagle, or the Serpent by sacredbones

Fall TV Series Recap

Το φθινόπωρο είναι μια εποχή που ενδείκνυται για όμορφες και εποικοδομητικές βόλτες, ξεθάβοντας τα χειμωνιάτικα ρούχα από τη ντουλάπα. Είναι όμως και η ιδανική εποχή για να καθίσεις σπίτι και να δεις τις νέες σειρές της αμερικανικής τηλεόρασης ενώ τα πρωτοβρόχια κάνουν την εμφάνισή τους έξω από το παράθυρο του δωματίου σου. Η αναβολή της εξεταστικής είχε καταλυτική επίδραση ώστε έχω χρόνο να δω τους περισσότερους νέους πιλότους. Κάποιες σειρές με καθήλωσαν από την αρχή, κάποιες με κούρασαν, κάποιες πήραν δεύτερη ευκαιρία και την κέρδισαν, κάποιες άλλες όχι. Πέντε σειρές ξεχώρισα από το νέο πρόγραμμα, και είπα να κάνω ένα διάλειμμα από τα μουσικά και να πω δυο λόγια για την καθεμία.

New Girl

Από όλες τις κωμωδίες της νέας σεζόν, το New Girl είχε ξεχωρίσει πριν καν προβληθεί λόγω της παρουσίας της Zooey Deschanel στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ως εκ τούτου, οι προσδοκίες ήταν αυξημένες και, καθότι όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω στη σειρά εξ αρχής, δε θα υπήρχε περίοδος χάριτος σε πιθανότητα αποτυχίας. Η σειρά όμως είναι καλή. Δεν έχει ακριβώς πνευματώδες χιούμορ, ούτε θα ξεκαρδιστείς στα γέλια και τα 22 λεπτά του επεισοδίου. Το New Girl με κέρδισε γιατί όταν το βλέπω με διασκεδάζει και μου φτιάχνει τη διάθεση. Είναι μια έκρηξη θετικής ενέργειας. Ίσως να είναι λίγο παραπάνω cute απ' όσο πρέπει, αλλά αν ακολουθείς την καριέρα της Zooey Deschanel το κάνεις για αυτόν ακριβώς το λόγο. Και ας δυσκολεύεσαι αν πιστέψεις πως γίνεται να θεωρηθεί αδιάφορη σε τρείς άνδρες με τους οποίους συγκατοικεί. Γιατί όταν τους βλέπεις να τραγουδάνε στο εστιατόριο το 'The Time of My Life', όταν φοράνε παιδικά καπέλα στην αυλή του πρώην φίλου της και όταν χορεύουν το chicken dance μπροστά σε κόσμο, ένα μειδίαμα σκάει στα χείλη σου και οποιεσδήποτε ενστάσεις αυτόματα εξαλείφονται.
"Who's that girl? It's Jess!"

Suburgatory

Οκ, ομολογώ ότι δε γνώριζα ούτε την ύπαρξη αυτής της σειράς πριν διαβάσω κάποια σχόλια στο Twitter. Και τελικά εξελίχθηκε στο καλύτερο κρυμμένο μυστικό αυτής της τηλεοπτικής σεζόν. Λατρεύω τις εφηβικές κωμωδίες όταν γίνονται σωστά. Και ας το παραδεχτούμε, οι κορυφαίες εφηβικές κωμωδίες έχουν κορίτσια στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Δες για παράδειγμα τα Mean Girls και Easy A. Πόσο υπέροχο θα ήταν να έχεις μια ανάλογη εφηβική κωμωδία σε εβδομαδιαία βάση; Κρίνοντας από το Suburgatory, μοναδικά υπέροχο. Ένας πατέρας αποφασίζει να μετακομίσει με την κόρη του από το Manhattan της Νέας Υόρκης στα προάστια όταν βρίσκει ένα προφυλακτικό σε ένα συρτάρι της. Η χαρτογράφηση των προαστίων ως τρομακτικά πληκτικά, σαν να βγήκαν από έναν εφιάλτη που σε αναγκάζει να ξυπνήσεις ιδρωμένος στη μέση της νύχτας, προσφέρει χώρο για κορυφαίες στιγμές γέλιου, ειδικά όταν το χιούμορ της σειράς είναι τόσο μα τόσο έξυπνο. Όλοι οι χαρακτήρες είναι ο ορισμός του fun και παρά τις άποιες εξόφθαλμες αναφορές στο Easy A, όλα είναι τόσο διασκεδαστικά που δεν πρόκειται να ενοχληθείς ποτέ. Που είναι το κακό δηλαδή να έχεις μια δεύτερη Emma Stone, ειδικά όταν η Jane Levy δανείζεται στοιχεία από την πρώτη για να κάνει κάτι δικό της. Η πιο αστεία κωμωδία της σεζόν, που παρακολουθώντας τη δε θα χρειαστεί ποτέ να αναφωνήσεις "pickles!"...

The Secret Circle

Το Secret Circle σίγουρα δεν είναι μια σειρά που απευθύνεται σε όσους δεν αρέσει το Vampire Diaries. Και οι ομοιότητες των δύο μάλλον πρέπει να σταματήσουν εδώ. Όπως το Vampire Diaries, έτσι και το Secret Circle είναι σειρά του CW, γεγονός που σημαίνει ότι απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο νεανικό κοινό. Το ότι βέβαια μέσα σε αυτό το κοινό περιλαμβάνεται και το κοινό του Twilight, δε σημαίνει ότι εκεί στοχεύουν αυτές οι σειρές. Το Secret Circle ασχολείται με τη ζωή 6 έφηβων μάγων, τρία αγόρια και τρείς κοπέλες, που παρέα προσπαθούν να ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους και το σκοτεινό παρελθόν των γονιών τους. Σε δεύτερο επίπεδο, οι σχέσεις συμπάθειας και αντιπάθειας που αναπτύσσονται μεταξύ τους βοηθάει πολύ στο να μη χάσεις το ενδιαφέρον σου για τη σειρά, αν και κάποιες φορές ακροβατεί σε ένα απαγορευμένο ρομάντζο αλά Twilight μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον το αποφεύγει όσο γίνεται οπότε το προσπερνάμε. Όμορφα πρόσωπα στους βασικούς ρόλους (ειδικά η Phoebe Tonkin ως Faye είναι από τις αποκαλύψεις της σεζόν), ο Gale Harold πειστικός στο ρόλο του κακού και δυνατή πλοκή με τα κομμάτια του παζλ να αποκαλύπτονται ένα-ένα μετά το συγκρατημένο πιλότο. Στα θετικά της σειράς οι πολύ καλές μουσικές, από Kills μέχρι My Morning Jacket και απο Uh Huh Her μέχρι Dum Dum Girls.

Homeland

Το Homeland είναι η πιο προσεγμένη και καλογυρισμένη σειρά της σεζόν. Ο πιλότος της καταφέρε να με καθηλώσει όσο κανένας άλλος αυτό το φθινόπωρο. Και το επίτευγμα καθίσταται ακόμη μεγαλύτερο αν αναλογιστείς την πρώτη ύλη. Ένας Αμερικάνος αξιωματικός είχε αιχμαλωτιστεί στον πόλεμο του Ιράκ πριν από 8 χρόνια, και ενώ εθεωρείτο από όλους νεκρός τον εντοπίζεται από μια επιχείρηση των ειδικών δυνάμεων στο υπόγειο ενός κτιρίου. Όταν γυρίζει πίσω, μια μάχιμη πράκτορας της CIA έχει βάσιμες υποψίες ότι όλο αυτό το διάστημα συνεργαζόταν με τον εχθρό και ότι τώρα ετοιμάζει τρομοκρατικό χτύπημα. Τίποτα δηλαδή που δεν έχεις δει εκατοντάδες φορές τα τελευταία 10 χρόνια. Η ουσία του Homeland όμως δε βρίσκεται στο "τι", αλλά στο "πως". Κακά τα ψέματα, ζούμε σε μια εποχή που πλέον έχει μεγαλύτερη σημασία ο τρόπος που θα πεις κάτι, παρά το περιεχόμενό του αποκομμένο από ο,τιδήποτε άλλο. Και σε αυτόν τον τομέα κερδίζει κατά κράτος. Οι ερμηνείες των Damian Lewis και Claire Danes είναι κάτι παραπάνω από πειστικές, όπως επίσης δίνουν πολλά και οι υπόλοιποι ρόλοι με τους Morena Baccarin και Mandy Patinkin να ξεχωρίζουν. Δίχως αμφιβολία το βραβείο καστ αυτής της τηλεοπτικής σεζόν. Πρόσθεσε και την αγωνία που ξεχειλίζει στην υποβλητική ατμόσφαιρα, και έχεις την πιο ελπιδοφόρα νέα σειρά.

Revenge

Πριν πω ο,τιδήποτε άλλο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το Revenge είναι η κορυφαία νέα σειρά του ABC. Τόσο απλά. Είναι φρέσκια, έχει γρήγορο ρυθμό και είναι η μοναδική που σε κάνει να αγωνιάς τόσο πολύ περιμένοντας το επόμενο επεισόδιο. Μια νεαρή κοπέλα επιστρέφει μετά από 15 χρόνια στον τόπο που μεγάλωσε για να πάρει εκδίκηση από τους υπαίτιους της σκευωρίας απέναντι στον αθώο πατέρα της. Η Emily VanCamp είναι καλύτερη πέρα από κάθε προσδοκία σε αυτόν το ρόλο, δείχνοντας ανεξάρτητη, αποφασισμένη και εκπέμποντας ένα δυναμισμό που δεν πίστευα ότι διέθετε. Αντίπαλο δέος η Madeleine Stowe, που αν και ομολογώ ότι ήθελε προσπάθεια για να με κάνει να αντιπαθήσω κάποιο ρόλο της, εδώ τα καταφέρνει περίφημα. Είναι πολυτέλεια για τη σειρά που τη διαθέτει. Όλο το υπόλοιπο καστ είναι στιβαρό, από το Max Martini μέχρι τον Connor Paolo του Gossip Girl, και τον Gabriel Mann στον πιο awkward συμπαθή ρόλο της σεζόν. Το τέχνασμα του να ξεκινάς από το τέλος και να δείχνεις πως φτάσαμε εκεί δε λειτουργεί πάντα, αλλά στο Revenge ταιριάζει γάντι. Δεν ξέρω αν το story μπορεί να τραβήξει για δεύτερο κύκλο, έχει όμως όλα τα φόντα για μια αλησμόνητη πρώτη season.

Ευγενή μέταλλα

Feist - Metals

8,5/10

Δίχως αμφιβολία η νέα μόδα στο indie προτάσσει αιθέριες, εύθραυστες γυναικείες φωνές. Από τη Florence and the Machine και τη Zola Jesus μέχρι την EMA και τη Madeline Follin των Cults, πολλά είναι τα κορίτσια που ακολουθούν αυτήν τη μόδα, θέτοντας τον πήχυ αρκετά ψηλά. Η απαρχή όμως αυτής της τάσης εστιάζεται στην Καναδή Leslie Feist, που παρέα με την Cat Power και με δίσκους όπως το "Let It Die" έφερε στο προσκήνιο μια πιο ευαίσθητη πλευρά των γυναικών στο indie στερέωμα, σε αντίθεση με τις οργισμένες παρουσίες των 90's. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το "The Reminder", τον πιο ολοκληρωμένο και critical acclaim δίσκο της Feist, και έφτασε η στιγμή για το διάδοχό του με τον τίτλο "Metals".

Το "Metals" δε συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το "The Reminder". Είναι πολύ πιο μοναχικό και πολύ πιο ενδοσκοπικό. Ασχέτως από τις μόδες της εποχής, η Feist αποφασίζει να κάνει κάτι πιο προσωπικό, κάτι που την εκφράζει περισσότερο, κάτι που άλλωστε την κάνει να ξεχωρίζει. Αν το "The Reminder" είχε όλα τα φόντα να απευθυνθεί σε μεγάλα indie ακροατήρια, αυτό εδώ δεν το πετυχαίνει με την ίδια ευκρίνεια. Επιτυγχάνει όμως κάτι εξίσου σημαντικό. Απευθύνεται στον καθένα ξεχωριστά. Διαθέτει μια country αύρα που το κάνει πιο γήινο και άμεσο. Από το εναρκτήριο 'The Bad in Each Other' αισθάνεσαι οικεία με την ατμόσφαιρα του δίσκου. Εδώ δε θα θεοποιήσεις τη Feist, αλλά θα τη νιώσεις δίπλα σου. Το 'Graveyard' δίνει τη δυνατότητα για το μεγαλύτερο sing-along της χρονιάς και είναι σίγουρα από τις κορυφαίες στιγμές της Καναδής. Το συναίσθημα που εναποθέτει είναι αληθινό. Το βιώνεις. Ανατριχιάζεις. Ταυτίζεσαι μαζί της. Η μελωδία του 'How Come You Never Go There' είναι τόσο catchy που θα κολλήσεις για καιρό και θα πιάσεις τον εαυτό σου να τη σιγοτραγουδά σε ανύποπτο χρόνο. Το οπερατικό 'A Commotion' είναι η πιο μεγαλοπρεπής στιγμή του δίσκου, για να αντισταθμιστεί από τη γνώριμη ζεστασιά του 'The Circle Married the Line' και τη γλυκόπικρη μελωδία του 'Bittersweet Melody'. Η συνέχεια με το 'Anti-Pioneer' είναι λιτά και απέριττα ονειρική. Μια καταθλιπτική μελωδία που κορυφώνεται, και προς το τέλος του κομματιού παραδίδει μια από τις καλύτερες μουσικές στιγμές του 2011. Διαρκεί τόσο λίγο, αλλά σε τελική ανάλυση όλα τα καλά δε διαρκούν ελάχιστα; Το 'Undiscovered First' έχει ένα διαολεμένα εθιστικό ρεφρέν που κάθε φορά μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, στην πιο ηλεκτρισμένη στιγμή του "Metals". Ο τρόπος που το 'Comfort Me' εξελίσσεται από μια απλή country μπαλάντα σε έναν σύγχρονο ξεσηκωτικό indie ύμνο φανερώνει τη μαεστρία της Feist, η οποία με αυτόν το δίσκο κάνει ένα ακόμη βήμα μπροστά στην καριέρα της. Ίσως όχι όπως να περίμεναν αρκετοί, αλλά όπως το επιθυμεί η ίδια. Το 'Get It Wrong, Get It Right' κλείνει το "Metals" με μια αίσθηση νοσταλγίας και σε προκαλεί να καθίσεις ακόμα πιο βαθιά στην πολυθρόνα, να καλέσεις για παρέα ένα μπουκάλι αλκοόλ και να πατήσεις το repeat. Τόσο απλά.

Οι 12 συνθέσεις του "Metals" ρέουν απόλυτα ομαλά, σε ένα δίσκο που έχει καταφέρει ήδη να γίνει από τους αγαπημένους μου της χρονιάς. Δεν ξέρω κατά πόσο θα ευσταθούσαν συγκρίσεις με το "The Reminder", μιας και η κατεύθυνση της Feist στο "Metals" είναι ελαφρώς διαφορετική, αλλά το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μια κορυφαία σύγχρονη τραγουδοποιό, επιδραστική όσο λίγες στο χώρο της. Το "Metals" είναι εκεί έξω και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να σε κερδίσει. Αν δε συμβεί με την πρώτη, δώσε του μια δεύτερη ευκαιρία και δε θα βγεις χαμένος.

Feist - How Come You Never Go There (Live on Letterman)