Drive

Κάθε γενιά θέλει τα είδωλά της και κάθε κοπέλα θέλει τον ιππότη της. Από τον Paul Newman μέχρι τον Brad Pitt, η 7η τέχνη ποτέ δε σταμάτησε να παράγει sex symbols. Κάπως έτσι συμβαίνει σήμερα και με τον Gosling. Η απήχηση που έχει στις indie κορασίδες ξεπερνά κάθε προηγούμενο, ενώ αρχίζει να διεισδύει και στο mainstream. Η βάση αυτής της αγάπης βρίσκεται χωρίς αμφιβολία στο Notebook, ενώ με το Blue Valentine εξελίχθηκε σε ώριμο έρωτα.

Γενικά είμαι επιφυλακτικός απέναντι σε όλες αυτές τις μόδες. Δίνουν περισσότερη σημασία στο φαίνεσθαι παρά στην ουσία του ηθοποιού, στον πυρήνα της ερμηνευτικής του ικανότητας. Για να πω την αλήθεια δεν είχα ξετρελαθεί από την ερμηνεία του Gosling στο Notebook. Μου είχε περάσει μάλλον αδιάφορος. Με την ερμηνεία του στο Half Nelson τον συμπάθησα και κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα πραγματικό ταλέντο. Μετά ήρθε το Blue Valentine, στο οποίο τα σάρωσε όλα, εκτός από μια υποψηφιότητα για όσκαρ, το οποίο και δικαιούτο πέρα ως πέρα. Ερμηνεία ζωής, τόσο απλά. Και στη συνέχεια έρχεται το Drive στις Νύχτες Πρεμιέρας...

Οι κριτικές που απέσπασε το Drive ήταν μόνο διθυραμβικές, κάτι το οποίο δε μπορούσα σε καμία περίπτωση να αντιληφθώ παρακολουθώντας το trailer. Δεν έδειχνε κάτι το διαφορετικό, αλλά περισσότερο έμοιαζε με άλλο ένα regular b-movie με crime θεματολογία. Η αλήθεια όμως απέχει αρκετά από τα συμεράσματα που μπορεί να εξάγει κάποιος για την ταινία πριν τη δει. Η δικτατορία των trailer έχει δημιουργήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, όπου είτε έχεις δει ολόκληρη την ταινία από το trailer, είτε αυτό δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα επιλέγοντας να προβάλλει τις μοναδικές δύο με τρείς σκηνές που αξίζουν από την ταινία. Το Drive όμως χρησιμοποιεί τη γεμάτη στα κλισέ υπόθεση ως βάση για να αναδείξει κάτι μεγαλύτερο. Το ίδιο το σινεμά.

Δεν υπάρχει τίποτε εδώ που να μην έχει παρουσιαστεί ξανά. Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος που αυτό παρουσιάζεται. Ο Nicolas Winding Refn έχει αποδείξει με την τριλογία του Pusher τις ικανότητές του να καθηλώνει, αλλά με το Drive δημιουργεί το αριστούργημά του. Καταρχάς, οι διάλογοι είναι περιορισμένοι. Η λακωνικότητα της ταινίας είναι to the point, με κάθε λέξη να πετυχαίνει το στόχο της και να χρησιμεύει στο ξετύλιγμα της πλοκής, τα σημαντικότερα όμως είναι αυτά που δε λέγονται. Ένα σίγουρο βλέμμα, μια επικίνδυνη κίνηση του σώματος, ένα απειλητικό σφίξιμο του χεριού, ένα στυλιζαρισμένο πλάνο... Ακόμη και το splatter που κυριαρχεί στο δεύτερο μισό της ταινίας συγκλονίζει. Όχι αλά Saw/Hostel, αλλά σαν χορογραφία. Είναι φτιαγμένο από τα αυθεντικά συστατικά αυτού που αποτελούμε τέχνη. Αποκορύφωμα όλων των παραπάνω είναι η σκηνή στο ασανσέρ. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα διαρκούσε κάποια δευτερόλεπτα και θα περνούσε απαρατήρητη ενώ ετοιμάζεσαι να πιάσεις άλλη μια χούφτα από ποπ κορν. Όχι όμως στο σινεμά του Refn. Μουσική, σκηνοθεσία, ερμηνεία, ο έρωτας και ο θάνατος, ο κινηματογράφος, όλα μπλέκουν τόσο αρμονικά σε μια σκηνή από τα highlights της χρονιάς, και ίσως και κάτι περισσότερο. Και φτάνουμε στον πυλώνα της ταινίας, τον Ryan Gosling.

Στην πορεία της καριέρας του ο Gosling κάπου σταμάτησε απλά να ερμηνεύει τους ρόλους του και άρχισε να τους μελετά, τόσο ώστε να μπαίνει μέσα σε αυτούς. Ο Gosling δεν ερμηνεύει τον Driver, ΕΙΝΑΙ ο Driver. Πουθενά στην ταινία δεν αναφέρεται το όνομα του ήρωα και δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Τα έντονα βλέμματα, οι βέβαιες κινήσεις και τα ματωμένα jacket κάνουν τέλεια τη δουλειά τους. Αν η μισή επιτυχία της ταινίας οφείλεται στον Refn, τότε η άλλη μισή ανήκει ξεκάθαρα στον Gosling. Είναι η χρονιά του και κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει.

Τέλος, πρέπει να γίνει αναφορά στο άψογο soundtrack της ταινίας, γεμάτο από synthpop ύμνους με νοσταλγία των 80's, που δένουν υπέροχα με τη ρετρό αισθητική των τίτλων έναρξης και τέλους της ταινίας. Το Drive είναι μια ταινία που πρέπει να δεις, γιατί αποδεικνύει ότι το σινεμά μπορεί να είναι εμπειρία δίχως την περιττή πολυτέλεια του 3D.

Desire - Under Your Spell