60's γκαραζοψυχεδέλειες και lo-fi δίνες

Ty Segall - Goodbye Bread

8/10

Πριν ξεκινήσω να γράφω ο,τιδήποτε άλλο, πρέπει να αναφέρω πόσο εκτιμώ τη δουλειά του Ty Segall τα τελευταία χρόνια. Είναι μόλις 23 ετών, και έχει ήδη τόσες κυκλοφορίες όσες δεν έχουν μουσικοί με τα διπλάσια χρόνια του. Αυτό μου βγάζει ένα πάθος και μια ψύχωση για τη μουσική, που με έχει κάνει να παρακολουθώ στενά την πορεία του. Αφού λοιπόν συμμετείχε σε διάφορες μπάντες, πλέον κυκλοφορεί solo δίσκους. Ξεκίνησε από θορυβώδες punk, για να κόψει λίγο τις ταχύτητες στο περσινό "Melted" μπολιάζοντας τις συνθέσεις με garage ήχους, ώστε να φτάσουμε στο 2011 και το "Goodbye Bread", ένα άλμπουμ που φαίνεται καθοριστικό για τη σταδιοδρομία του.

Ο Ty Segall έχει μια καλώς εννοουμενη αφέλεια πάνω στη μουσική. Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο πλάνο, ούτε τον απασχολεί οποιαδήποτε επιτυχία. Γράφει τη μουσική που γουστάρει να ακούει ο ίδιος στο σπίτι του, ασχέτως αν σε κάποιους μπορεί να φαίνεται μονότονη ή ότι έχει ξαναπαιχτεί. Στο "Goodbye Bread" ο Ty Segall αποφασίζει να ρίξει ακόμη περισσότερο τις ταχύτητες, και έχει τις απαραίτητες επιρροές ώστε αυτή η μετάβαση να γίνει όμορφα και ομαλά. Ο δίσκος βρίσκεται κάπου μεταξύ των 60's πριν αυτά γίνουν 70's, και των 90's πριν αυτά γίνουν 00's. Από τα 60's παίρνει τη garage ανεμελιά των Kinks και τη surf αύρα της σκηνής της California, και από τα 90's αποκομίζει την οικεία lo-fi ατμόσφαιρα. Αυτό γίνεται αντιληπτό από το ομότιτλο κιόλας κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, με όλα αυτά τα συστατικά να συνυπάρχουν αρμονικά σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του. Ευπρόσδεκτη η αρμύρα των ακτών της California του 'Califronia Commercial', ενώ το riff του 'Comfortable Home' νιώθεις ότι γράφτηκε πίσω στα 60's σε κάποιο υπόγειο από μια "βρώμικη" garage μπάντα. Το 'You Make The Sun Fry' είναι μάλλον ό,τι ήταν και το 'Girlfriend' για το "Melted", δηλαδή μια πιασάρικη γκαραζοψυχεδελική μπαλάντα, με ρεφρέν που σου μένει με την πρώτη ακρόαση. Το 'I Can't Feel It' φανερώνει ξεκάθαρα τη στροφή του Ty Segall σε lo-fi μονοπάτια, και το 'My Head Explodes' συνεχίζει στο ίδιο ύφος για να επιτελέσει τον τίτλο του στο εκρηκτικό ρεφρέν. Το 'The Floor' αποτελεί το ιδανικό statement για την πορεία που θα ακολουθήσει ο Segall στο μέλλον, το 'Where Your Head Goes' διαθέτει ένα από τα πιο ευκολομνημόνευτα ρεφρέν του δίσκου και κάποιες bluesy πινελιές, οι οποίες κορυφώνονται στο 'I Am With You' με το ονειρικό κιθαριστικό solo στο τέλος του κομματιού. Τέλος, το fuzzy 'Fine' κλείνει με τον Ty Segall να λέει 'bye-bye, see you next time', και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ελπίζεις η επόμενη φορά να έρθει τόσο σύντομα όσο μας έχει συνηθίσει ο μουσικός από το San Fransisco...

Το "Goodbye Bread" δεν πρωτοπορεί κάπου, αλλά είναι ο δίσκος που φανερώνει ότι πλέον ο Ty Segall έχει κατασταλλάξει και ξεκαθαρίσει την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει. Είναι η χρονική στιγμή που πλέον και τα μουσικά μέσα θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν σοβαρά ως ένα μουσικό φαινόμενο της εποχής μας. Το ταλέντο του Segall είναι αστείρευτο, και εκτιμώ ότι οι καλύτεροι δίσκοι του βρίσκονται μπροστά. Αυτό έχει αποδείξει μέχρι στιγμής με την κάθε κυκλοφορία του να είναι καλύτερη και πιο ώριμη συνθετικά από την αμέσως προηγούμενη. Μέχρι να κυκλοφορήσει λοιπόν το magnum opus του, εγώ θα γιορτάζω την επαναφορά του lo-fi στο προσκήνιο...

Ty Segall - You Make The Sun Fry by Popfrenzy