May Roosevelt - Haunted8,5/10
Στην Ελλάδα του 2011 η παράδοση αντιμετωπίζεται με δύο τρόπους. Υπάρχουν κάποιοι που σε αυτή βλέπουν κάτι το ιερό και αδιαπραγμάτευτο, και που η απομάκρυνσή μας από αυτή συνεπάγεται και παρακμή των ηθών, και από την άλλη υπάρχει η άποψη ότι για να προχωρήσουμε μπροστά πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί της με σύγχρονους όρους, ή ακόμη και ότι πρέπει να επέλθει η πολυπόθητη ρήξη των σχέσεών μας μαζί της. Δύο στάσεις που η καθεμιά τραβάει το δικό της μονοπάτι, και που στο φόντο ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου συγκρούονται ολοένα και πιο συχνά. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι το θέμα της παράδοσης αποτελεί ένα ισχυρό ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι συνεπώς εύκολο να καταπιαστείς με ένα τόσο λεπτό ζήτημα με ακανθώδεις προεκτάσεις. Η May Roosevelt στο δεύτερο δίσκο της εμπνέεται από τη θεωρία περί φαντασματολογίας του Ντεριντά, και τολμά να επανεξετάσει 8 παραδοσιακούς χoρούς υπό το πρίσμα του theremin.
Η ενασχόληση της May Roosevelt με την παραδοσιακή μουσική δεν είναι επιφανειακή. Δε σκαρφίστηκε ένα πρωινό ότι θα είχε ενδιαφέρον να διασκεύαζε παραδοσιακούς χορούς ανά την Ελλάδα ξεκινώντας αμέσως την ηχογράφηση του δίσκου. Δε θα το επέτρεπε η πολύχρονη μουσική της παιδεία. Ακολούθησε επισταμένη μελέτη σε κάθε ρυθμό, μπαίνοντας ουσιαστικά μέσα στην ψυχοσύνθεσή του. Παρόλα αυτά, η May Roosevelt δεν απώλεσε ούτε κατά διάνοια τη ματιά του σύγχρονου ανθρώπου. Ο δίσκος αρχίζει με το 'The Unicorn Died', όπου το ζεϊμπέκικο αποκτά μια ambient εκδοχή, και ήδη αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι πρόκειται να ακολουθήσει. Στο 'Ooomph' ένας φουτουριστικός Μαντηλάτος περιτριγυρίζεται από dubstep σκιές, ενώ το 'Vow' αποτελεί μια post-industrial οπτική ενός μεγαλοπρεπούς Πωγωνίσιου. Το 'Dark The Night' ξεκινά με έναν αργό και ράθυμο χασάπικο, για να αποδομηθεί πλήρως σε ένα θεοσκότεινο ηλεκτρονικό χάσιμο. Ξεσηκωτικό. Καταδικασμένο να ξεχωρίσει. Στο 'Mass Extermination' θα ξεπεταχτούν δεκάδες Πόντιοι μπροστά στα μάτια σου χτυπώντας ρυθμικά τις φτέρνες τους στο πάτωμα, με ένα στοιχειωτικό avantgarde παιάνα να σιγοντάρει από πίσω, και στο Ζωναράδικο του 'Young Night Thought' θα χρειαστεί να κρατηθείς καλά από τη ζώνη σου για ένα περιπετειώδες σκληροπυρηνικό ταξίδι στα όρια του ebm. Το theremin στο μεγαλείο του. Το 'Chasm' είναι η εκτέλεση ενός Τσάμικου από τους Portishead του "Third", και τέλος το 'Outcry' με τον επαναληπτικό του post-apocalyptic ρυθμό δίνει νέα έννοια στον πιο δημοφιλή παραδοσιακό χωρό, τον Καλαματιανό, κάνοντάς με να φαντασιώνομαι ήδη γάμους στο μακρινό μέλλον που οι νιόπαντροι θα χορεύουν υπό τους ρυθμούς της May Roosevelt...
Το "Haunted" είναι ένας φιλοσοφημένος δίσκος. Μετρημένος σε κάθε του δευτερόλεπτο, χωρίς όμως να κάνει εκπτώσεις σε συναισθηματικές εξάρσεις. Σου δίνει την εντύπωση ότι η May Roosevelt έχει απεριόριστες δυνατότητες στη χρήση του theremin, αλλά χάριν της απλότητας μένει μόνο στα απολύτως απαραίτητα. Αυτό που τελικά καταφέρνει, είναι να ενσωματώσει την παράδοση στις σύγχρονες μουσικές τάσεις, δίχως το αποτέλεσμα να φαντάζει πουθενά κιτς. Η έκρηξη της ελληνικής σκηνής δεν έχει προηγούμενο. Οι εξαιρετικές κυκλοφορίες διαδέχονται η μία την άλλη, και το "Haunted" της May Roosevelt κερδίζει μέχρι στιγμής τον άτυπο διαγωνισμό της καλύτερης εγχώριας κυκλοφορίας της χρονιάς. Θα χορέψεις.
Η ενασχόληση της May Roosevelt με την παραδοσιακή μουσική δεν είναι επιφανειακή. Δε σκαρφίστηκε ένα πρωινό ότι θα είχε ενδιαφέρον να διασκεύαζε παραδοσιακούς χορούς ανά την Ελλάδα ξεκινώντας αμέσως την ηχογράφηση του δίσκου. Δε θα το επέτρεπε η πολύχρονη μουσική της παιδεία. Ακολούθησε επισταμένη μελέτη σε κάθε ρυθμό, μπαίνοντας ουσιαστικά μέσα στην ψυχοσύνθεσή του. Παρόλα αυτά, η May Roosevelt δεν απώλεσε ούτε κατά διάνοια τη ματιά του σύγχρονου ανθρώπου. Ο δίσκος αρχίζει με το 'The Unicorn Died', όπου το ζεϊμπέκικο αποκτά μια ambient εκδοχή, και ήδη αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι πρόκειται να ακολουθήσει. Στο 'Ooomph' ένας φουτουριστικός Μαντηλάτος περιτριγυρίζεται από dubstep σκιές, ενώ το 'Vow' αποτελεί μια post-industrial οπτική ενός μεγαλοπρεπούς Πωγωνίσιου. Το 'Dark The Night' ξεκινά με έναν αργό και ράθυμο χασάπικο, για να αποδομηθεί πλήρως σε ένα θεοσκότεινο ηλεκτρονικό χάσιμο. Ξεσηκωτικό. Καταδικασμένο να ξεχωρίσει. Στο 'Mass Extermination' θα ξεπεταχτούν δεκάδες Πόντιοι μπροστά στα μάτια σου χτυπώντας ρυθμικά τις φτέρνες τους στο πάτωμα, με ένα στοιχειωτικό avantgarde παιάνα να σιγοντάρει από πίσω, και στο Ζωναράδικο του 'Young Night Thought' θα χρειαστεί να κρατηθείς καλά από τη ζώνη σου για ένα περιπετειώδες σκληροπυρηνικό ταξίδι στα όρια του ebm. Το theremin στο μεγαλείο του. Το 'Chasm' είναι η εκτέλεση ενός Τσάμικου από τους Portishead του "Third", και τέλος το 'Outcry' με τον επαναληπτικό του post-apocalyptic ρυθμό δίνει νέα έννοια στον πιο δημοφιλή παραδοσιακό χωρό, τον Καλαματιανό, κάνοντάς με να φαντασιώνομαι ήδη γάμους στο μακρινό μέλλον που οι νιόπαντροι θα χορεύουν υπό τους ρυθμούς της May Roosevelt...
Το "Haunted" είναι ένας φιλοσοφημένος δίσκος. Μετρημένος σε κάθε του δευτερόλεπτο, χωρίς όμως να κάνει εκπτώσεις σε συναισθηματικές εξάρσεις. Σου δίνει την εντύπωση ότι η May Roosevelt έχει απεριόριστες δυνατότητες στη χρήση του theremin, αλλά χάριν της απλότητας μένει μόνο στα απολύτως απαραίτητα. Αυτό που τελικά καταφέρνει, είναι να ενσωματώσει την παράδοση στις σύγχρονες μουσικές τάσεις, δίχως το αποτέλεσμα να φαντάζει πουθενά κιτς. Η έκρηξη της ελληνικής σκηνής δεν έχει προηγούμενο. Οι εξαιρετικές κυκλοφορίες διαδέχονται η μία την άλλη, και το "Haunted" της May Roosevelt κερδίζει μέχρι στιγμής τον άτυπο διαγωνισμό της καλύτερης εγχώριας κυκλοφορίας της χρονιάς. Θα χορέψεις.
May Roosevelt - Mass Extermination (Kotsari)
Εξαιρετική ανάγνωση του CD.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπι τέλους η "παράδοση" φαίνεται ότι παραδόθηκε σε καλά χέρια για να πάψει σιγά-σιγά να είναι κύμβαλο αλαλάζον, και να συνδεθεί με ζωοοποιό τρόπο με το εδώ και το τώρα.
Μπράβο στη May Roosevelt.
"Το 'Dark The Night' ξεκινά με έναν αργό και ράθυμο χασάπικο, για να αποδομηθεί πλήρως σε ένα θεοσκότεινο ηλεκτρονικό χάσιμο."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, έχετε χάσει όλοι τη μπάλα. Μια χαρά δεν ήσασταν τόσα χρόνια με τη Βίσση και τους Radiohead ; Ζήτω ο φασισμός της λούπας και της ρουτίνας. Το μόνο ευτυχές είναι ότι μάθαμε το θέρεμι, έστω και έναν αιώνα μετά. We are evolving.
Πραγματικά, εγώ δεν είμαι και τόσο υπέρμαχος της παράδοσης, αλλά έργα όπως το "Haunted" είναι που συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον. Πολύ δύσκολη αποστολή, αλλά στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Στα συν του άλμπουμ και το εξαιρετικό artwork δια χειρός της ίδιας της May Roosevelt. Ένας λόγος παραπάνω να το αγοράσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα με το theremin, δε μπορώ να πω ότι ο ήχος του είναι ακριβώς αυτό που ψάχνω. Είναι και αρκετά obscure επί σκηνής. Για ιδιαίτερες φάσεις... Μόνο στους Portishead μου άρεσε, άντε και λίγο στους Hawkwind. Εδώ όμως είναι τέτοια η χρήση του, που άγγιξε κάθε πιθανή χορδή μέσα μου. Και βασικά ο συνδυασμός που έγινε λατρεία 'Βίσση + Radiohead' αποτελεί μια παράδοση κι αυτός. Μόνο που έτσι όπως την κόβω, μάλλον οδεύει προς τη ρήξη...