The Kills - Blood Pressures8/10
Ανέκαθεν η γυναικεία παρουσία στο rock ήταν κάτι που εξίταρε. Σε ένα χώρο που ξεκίνησε ως ανδροκρατούμενος, η θέαση ενός θηλυκού που μπορεί να μεταδίδει τόση ενέργεια όση και οι άντρες συνάδελφοί της, αλλά χωρίς να χάνει σε θηλυκότητά, δημιούργησε δεκάδες sex symbols, με εκατομμύρια θαυμαστές να έχουν αφίσες τους πάνω από το κρεβάτι τους σαν εικονίσματα. Η Alison Mosshart είναι πλέον ένα από αυτά sex symbols. Δεν τη λες όμορφη. Μάλλον πρόκειται για μιας συνηθισμένη γυναίκα , από αυτές που βλέπεις καθημερινά στους δρόμους. Ο τρόπος όμως που τραγουδάει, το απαράμιλλο sex appeal που αποπνέει επί σκηνής και η αυθεντική προσωπικότητά της, την έκαναν να ξεχωρίσει. Σε μια εποχή που το indie "επιβάλλει" φορέματα και ανέμελες, αέρινες γυναικείες υπάρξεις, η Mosshart επιμένει να ροκάρει, και κυκλοφορεί μαζί με το συνοδοιπόρο Jamie Hince το τέταρτο άλμπουμ των Kills, υπό τον τίτλο "Blood Pressures"...
Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από το επιτυχημένο poppy πείραμα του "Midnight Boom", η Alison Mosshart συνεργάστηκε με τον Jack White στο πλαίσιο της δεύτερης κυκλοφορίας των Dead Weather. Σίγουρα αυτό το νταραβέρι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην απόφαση του διδύμου των Mosshart και Hince να επιστρέψει στις ρίζες του. Και αυτό μπορεί να σημαίνει ένα μόνο πράγμα. Bluesy ήχος στις κιθάρες, post punk ατμόσφαιρα και το distortion pedal του Hince να παίρνει φωτιά. Η Alison βρίσκεται στην πιο ώριμη περίοδο της καριέρας της, και δε σου δίνει την εντύπωση ούτε μία στιγμή ότι δεν ξέρει τι κάνει ή τι θέλει. Κάθε στίχος που ερμηνεύει έχει κάποιο νόημα. Για παράδειγμα, το 'The Last Goodbye' είναι μια μπαλάντα παλαιάς κοπής, που σκοπό έχει να αναδείξει ακριβώς αυτό, την περσόνα της Alison Mosshart. Δεν πρέπει να περάσει παρόλα αυτά απαρατήρητη η παρουσία του Hince. Σε κάθε δίσκο των Kills καταφέρνει και γεμίζει την παραγωγή μόνο με τα απολύτως απαραίτητα. Ο ήχος που βγάζει από την κιθάρα του είναι υπεραρκετός για να τονίσει τις συνθέσεις, και πλέον το παίξιμό του έχει καταστεί αναγνωρίσιμο. Οι Kills ξεκίνησαν ως δίδυμο, έτσι εμφανίζονται και στη σκηνή, και έτσι συνεχίζουν. Εντούτοις, δε σου έδωσαν ποτέ το δικαίωμα να ισχυριστείς ότι κάτι λείπει, ότι δε γεμίζουν τη σκηνή, ότι το μοντέλο αυτό είναι πεπαλαιωμένο και δυσλειτουργικό. Έτσι και στο "Blood Pressures". Είναι αδύνατο να μείνεις ασυγκίνητος από το συνδυασμό της παραμόρφωσης του ήχου της κιθάρας του Hince και των ερμηνειών της Mosshart σε κομμάτια όπως τα 'Heart Is a Beating Drum', 'Nail in My Coffin' και 'DNA'. Το 'Satellite' έχει μια 60's αισθητική, ενώ το 'Pots And Pans' το οποίο κλείνει ιδανικά το άλμπουμ, είναι από τις πιο bluesy στιγμές της καριέρας τους με την ερμηνεία της Alison στο κλείσιμο να είναι ερωτεύσιμη υπεράνω των επιτρεπτών ορίων...
Το "Blood Pressures" είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα εξαιρετικών δίσκων των Kills, οι οποίοι χωρίς να επαναλαμβάνονται, έχουν καθιερώσει ένα συγκεκριμένο ήχο. Και δεν ξέρω πόση σημασία έχει, αλλά είναι από τα άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο μέσα στη χρονιά. Και εμμένοντας σε δίσκους που έχουν ισχυρή ψυχαγωγική αξία, αυτό μου είναι αρκετό για την ποιότητα του "Blood Pressures". Δε θα αποτελέσει ορόσημο για το 2011, ούτε θα σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τη μουσική. Αυτό όμως που καθίσταται σαφές, είναι ότι πλέον οι Kills καλύπτουν επάξια το κενό που δημιουργήθηκε από τη διάλυση των White Stripes...
The Kills - Pots and Pans (Live)
Πολυ καλος ηχος...πηγε να το παρακανει λιγο με την κιθαρα θα μπορουσε να ταν λιγακι πιο καθαρος/κοφτος ο ηχος αλλα παραμενει πολυ καλη κιθαρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κυρια εχει μια πληθωρικη παρουσια σιγουρα ( respect πολυ λιγες μπορουν να το πετυχουν ) , για φωνη ειναι νωρις αν δεν ακουσω κ αλλο υλικο να μπορεσω να κρινω αλλα νομιζω τα παει καλα.
Παντως οχι κ να καλυψουν το κενο των White Stripes :P φανταζει mission impossible ;) μακαρι ομως.
Μπραβο για ενα ακομα καλο γκρουπ που δεν το ξερα ( δεν την ψαχνω τοσο με τις νεες κυκλοφοριες με τοσο αριστο υλικο που δεν εχω ανακαλυψει ακομα απο το παρελθον ) και επισης θα θελα να πω μπραβο κ για τους monovine περιμενω πολλα πραγματα απο αυτους τους ακουσα πιο προσεκτικα 2-3 φορες κ πραγματικα λενε τα παιδια. Ειναι στο χερι τους να συνεχισουν κ να πετυχουν κατι αξιολογο...δε βρηκα καπου κανα bio να ξερω τι καναν εως τωρα κ τι σκοπευουν να κανουν.
Χριστος Ανεστη, χρονια πολλα ο,τι επιθυμεις περιμενω νεο post με ακομα καλυτερη μπαντα ;)
Βασικά αυτός ο larger than life ήχος συγκροτημάτων όπως οι Kills και οι Black Keys με τρελαίνει. Είναι η πεμπτουσία της απλότητας. Και δεν υπάρχει live στιγμή των Kills που η Alison να φαίνεται λίγη. Είναι απλά μία χαρισματική performer.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αν δεν καλύπτουν το κενό των White Stripes, σίγουρα είναι το πιο κοντινό σε αυτούς αυτήν τη στιγμή. Έχουν παρόμοιο attitude, συν του ότι η Alison έχει λάβει το χρίσμα από τον White...
Τώρα για τους Monovine, το "Cliche" ήταν το ντεμπούτο τους. Οπότε δεν έχουν μεγάλο βιογραφικό. Έχουν πάντως το μέλλον μπροστά τους.
Χρόνια πολλά και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ετοιμάζω ένα μεγάλο post για μια αγαπημένη μπάντα. Stay tuned.. ;)
Xρόνια πολλά και από μένα! Aκριβώς τέτοιους ήχους σαν των Black Keys και Kills γουστάρω και εγώ και είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια..α! βάζω και τους πολύ καλούς The Heavy..
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά και πάντα με καλές μουσικές! Ωραίος για τους Heavy. Το "Great Vengeance and Furious Fire" είναι εξαιρετικός δίσκος. Πως θα μπορούσε να είναι κακό άλλωστε κάτι με αναφορά στο Pulp Fiction? ;p
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό κοντά και οι Band of Skulls. Γενικά είναι αδύνατο να μείνεις αδιάφορος από αυτόν τον ήχο. Είπαμε, η απλότητα στο τέλος υπερνικά...
Όσες φορές και να πω ότι την αγαπώ δεν θα είναι αρκετές. Η φωνή σε συνδυασμό με την περσόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο δικό μου κόσμο το κενό των White Stripes κάλυψαν οι Dead Weather.
Εξαιρετικά και τα δύο άλμπουμ των Dead Weather, απλά αυτήν τη στιγμή το μέλλον τους είναι κάπως ασαφές. Τουλάχιστον υπάρχουν αρκετές μπάντες σε αυτόν τον ήχο που μπορούν να καλύψουν αυτό το κενό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνούμε πάντως ότι η Alison Mosshart είναι ο θηλυκός Jack White...