Είμεθα ραδιοκέφαλοι

Radiohead - The King of Limbs

9,5/10

Λοιπόν, ας θέσουμε τα πράγματα εξ αρχής όπως είναι. Οι Radiohead είναι ένα συγκρότημα που ποτέ δεν επαναπαύτηκε σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος ή στις δάφνες της επιτυχίας του. Πάντα είχε τις κεραίες του ανοιχτές σε ό,τι νέο συμβαίνει στον κόσμο της μουσικής. Όχι λόγω κάποιας υστερόβουλης επιθυμίας να γίνουν εμπορικοί. Εμπορικοί είναι έτσι κι αλλιώς, και με τους κανόνες που θέτουν οι ίδιοι. Κάθε κυκλοφορία δίσκου τους αποτελεί γεγονός άλλωστε. Απλά, ο Yorke επιθυμεί να είναι επίκαιρο αυτό που έχει να πει. Θα χρησιμοποιήσει επιρροές από παλαιότερες δεκαετίες, αλλά όλα αυτά έντεχνα καλυμμένα υπό το πρίσμα των σύγχρονων μουσικών ρευμάτων της κάθε εποχής. Έτσι, κατανοώ απόλυτα όσους είναι παιδιά των 90's και προτιμούν τους Radiohead μέχρι το "OK Computer", άντε το πολύ μέχρι το "Kid A". Έκτοτε, φαινομενικά καθίστανται ψυχροί. Απογυμνώνουν τις συνθέσεις από τη ζεστασιά της κιθάρας, πειραματιζόμενοι με φόρμες ηλεκτρονικής μουσικής της εκάστοτε εποχής. Από την άλλη όμως, ίσως και επειδή τα 00's να είναι και η δεκαετία που ανδρώθηκα μουσικά, πάντα έβρισκα πως πίσω από τα θεωρητικά απόμακρα και στεγνά κομμάτια, υπήρχε τόσο συναίσθημα που σπάνια έβρισκες αλλού στα κυκλώματα της ηλεκτρονικής μουσικής. Λατρεύω δηλαδή τους Radiohead από το "Kid A" και έπειτα. Και αυτή η διευκρίνιση είναι σημαντική, από τη στιγμή που το "The King of Limbs" είναι καταδικασμένο να διχάσει.

Για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρος πως ο όγδοος δίσκος τους θα είναι ένα ακόμη αριστούργημα στην καριέρα τους, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του αυτήν την τόσο υπέροχη φετινή ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Δε με έχουν απογοητεύσει και ποτέ. Δεν κυκλοφόρησαν ποτέ δίσκο χωρίς να έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Κάθε κυκλοφορία τους συνιστά και ένα statement. Ακούγοντας το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το 'Bloom', γίνεται αντιληπτό ότι το μουσικό αισθητήριο των Radiohead αντιλαμβάνεται σωστά το κλίμα της εποχής. Εκεί που η ηλεκτρονική μουσική συναντά το ουσιώδες dubstep, εκεί ακριβώς βρίσκονται τα θεμέλια του "The King of Limbs". Flying Lotus. Το μπάσο σου λοβοτομεί τον εγκέφαλο, και όσο ρέει ο δίσκος τόσο αφήνει τη θέση του σε πιο minimal καταστάσεις, με αποκορύφωμα το 'Give Up The Ghost', το οποίο, κάτω από το ambient-οειδές πέπλο του, είναι ξεκάθαρα folk rock τραγουδοποιία. Το "The King of Limbs" είναι ένας δίσκος που απαιτεί την προσοχή σου. Σε κάθε δίσκο τους οι Radiohead γίνονται ολοένα και πιο τελειομανείς. Καμία νότα, κανένα απολύτως σημείο στο δίσκο δε φαντάζει περιττό. Όλα είναι ακριβώς εκεί που πρέπει. Είναι γεγονός πως οι δίσκοι των Radiohead από τα 00's και μετά, δύσκολα σε κερδίζουν με την πρώτη ακρόαση, όπως το έκαναν στα 90's. Στα χρόνια όμως που όλα έχουν τη μορφή της μιας χρήσης, αυτό δεν είναι διόλου ασήμαντο. Κάθε φορά που θα ακούς το 'The King of Limbs' θα έχεις και ένα διαφορετικό αγαπημένο κομμάτι. Πρώτα ήταν το 'Little By Little' που σε καθηλώνει κιόλας από την εισαγωγή του. Στη συνέχεια ήταν το 'Morning Mr Magpie', ίσως το πιο εθιστικό του δίσκου, με την οργασμική, εκτροχιασμένη κορύφωση προς το τέλος. Μετά ακολούθησε το 'Feral', με το τρομακτικό μπάσο να επισκιάζει τα πάντα. Η μπαλάντα του δίσκου, το 'Codex', αν σε πετύχει στην ιδανική στιγμή είναι ικανή να σε ξεκάνει. Το 'Lotus Flower' θα το λατρέψεις μόνο και μόνο παρακολουθώντας τον αλλοπρόσαλλο χορό του Thom Yorke στο βίντεό του. Δεν υπάρχει κάποια σύνθεση που να υστερεί από τις υπόλοιπες. Τίθεται βέβαια το θέμα γιατί να δαπανήσεις τόσα χρήματα για να παραγγείλεις ένα δίσκο με 8 tracks, που διαρκεί 35 λεπτά. Συμφωνώ μεν με όποιον εκφράζει αυτήν την αντίθεση, αλλά από την άλλη όλα είναι θέμα πρωτίστως ποιότητας. Η ποσότητα ακολουθεί. Και από τη στιγμή που η ποιότητα είναι για ακόμη μία φορά εδώ, τα μετριάζει όλα.

Τελικά, για να πω την αλήθεια περίμενα σίγουρα έναν πάρα πολύ καλό δίσκο, στα υψηλά standards των Radiohead, αλλά δεν περίμενα κάτι που θα με ενθουσιάσει τόσο πολύ. Ίσως να σχετίζεται με τη λατρεία που τρέφω για τις τάσεις της ηλεκτρονικής μουσικής τα τελευταία χρόνια. Θα καταλάβω όποιον δεν ενθουσιαστεί για τους λόγους που ανέφερα στην αρχή. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο των Radiohead από το "Amnesiac". Αυτό είναι το δεδομένο αυτήν τη στιγμή. Το ποια θέση θα πάρει δίπλα στα υπόλοιπα αριστουργήματα, θα το δείξει ο χρόνος και μόνο. Αυτό που πλέον κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει, είναι ότι οι Radiohead είναι με διαφορά η πιο σημαντική μπάντα της τελευταίας 15ετίας. Και αν θες την άποψή μου, ίσως και η καλύτερη...

Τι να είχε άραγε ο Yorke στο μυαλό του όταν κούναγε τους γοφούς του στο 'Lotus Flower; Σίγουρα πάντως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, καμία από τις επιληπτικές κινήσεις του δε μοιάζει περιττή. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το "The King of Limbs"...