Μπαρούτι και ψυχή

Sic Alps - Napa Asylum

8,5/10

Πόσες φορές τυχαίνει να ακούσεις μια μπάντα την ύπαρξη της οποίας δε γνώριζες μέχρι πρότινος, και να ανταποκρίνεται επακριβώς στα standards που θέτεις για τη μουσική; Σίγουρα όχι πάρα πολλές. Ειδικά από το σημείο που έχεις κατασταλλάξει σε αυτό που ψάχνεις, και έχεις ήδη πίσω σου αρκετά ακούσματα, ώστε πλέον σπάνια να ενθουσιάζεσαι όπως όταν άκουγες το "Nevermind" ή το "Unknown Pleasures" στα 15 σου και συγκλονιζόταν η μέχρι τότε κοσμοθεωρία σου. Τονίζω εξ αρχής λοιπόν ότι με το "Napa Asylum" των Αμερικανών Sic Alps δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Οι τύποι παίζουν μπαρουτοκαπνισμένο garage rock βγαλμένο από τα 60's, όπως θα το έβλεπε κάποιος που μεγάλωσε ακούγοντας θορυβώδες shoegaze και lo-fi στα 90's. Σημαντικό κομμάτι της πίτας του τελικού αποτελέσματος λοιπόν αποτελεί η παραγωγή. Πολύ απλά, ο ήχος τους είναι σεμιναριακού επιπέδου για αυτό που παίζουν. Από το πρώτο δευτερόλεπτο τα reverbs και οι θορυβώδεις παραμορφώσεις σε αιχμαλωτίζουν. Ακόμη και τα ακουστικά περάσματα είναι τόσο μα τόσο ηλεκτρισμένα. Νοιώθεις ότι αυτοί που παίζουν τη μουσική έχουν αληθινά όνειρα. Τα οποία όμως δεν πραγματοποιούνται πάντα. Και βαριούνται. Βαριούνται πολύ. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δε μπορούν να ονειρεύονται και να έχουν όραμα. Ίσως μάλιστα αυτός να είναι και ο λόγος που ονειρεύονται. Και έτσι, αυτές οι ανησυχίες βρίσκουν διέξοδο μέσω της μουσικής. Ακριβώς έτσι δε συνέβαινε στην προ 00's εποχή; Πριν γεμίσουμε από υπέροχες, καλογυαλισμένες, κρυστάλλινες παραγωγές, όπότε και οι μπάντες άρχισαν να αναζητούν το χρυσοφόρο χιτάκι που θα τους κάνει rockstars εν μια νυκτί; Οι Sic Alps λοιπόν δίνουν βάση στο δίσκο. 22 συνθέσεις που αποτελούν μια ολότητα. Θέτουν τους κανόνες τους και βγαίνουν κερδισμένοι. Γιατί μπορεί να μην πρωτοτυπούν, ούτε να είναι τέλειοι, αλλά γιατί πολύ απλά έχουν ψυχή.
Χρήματα δεν ξέρω αν θα τους δώσεις, την προσοχή σου όμως, πρέπει...