We 'll always have music

Η αλήθεια είναι ότι φέτος για πρώτη φορά δεν έχω τόση κάψα να ακούσω νέες κυκλοφορίες. Το κάνω κάπως μηχανικά. Και παρατηρώ ότι δεν είμαι ο μόνος που μου συμβαίνει αυτό. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πλέον τόσο τραγική που και να μη θες να ασχοληθείς με αυτήν, θα τη βρεις παντού μπροστά σου. Αυτό που πριν από ένα με δύο χρόνια ήταν απλώς μια μιζέρια που ένιωθες παρακολουθώντας ειδήσεις, σήμερα είναι παντού. Σε κάθε βήμα σου στο κέντρο της Αθήνας βιώνεις την παρακμή. Θυμάμαι πόσο ρόδινα ήταν όλα όταν μπήκα στη σχολή πίσω στο 2007 και πόσο μου άρεσε να περπατάω στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης και βλέπω πως είναι σήμερα και αναρωτιέμαι πώς άλλαξαν όλα τόσο γρήγορα. Και στη μέση όλων αυτών, μια γενιά που γαλουχήθηκε μέσα στην ευδαιμονία και στα μεγάλα όνειρα, μονάχα για να γκρεμιστούν όλα σε μια νύχτα όταν έφτασε η στιγμή να αποκτήσει όσα της υποσχέθηκαν. Υπάρχει όμως και η μουσική. Πάντα θα υπάρχει. Έστω και στο φόντο.

Pop. 1280 - The Horror

8,5/10

Για τη Sacred Bones δε χρειάζεται να πω και πολλά. Είναι με διαφορά η πιο καλαίσθητη νέα δισκογραφική εταιρεία στον κόσμο από όποιον τομέα και αν το δει κανείς. Ένα από τα τελευταία της δώρα στη μουσική είναι οι Pop. 1280. Νεοϋρκέζοι που κυκλοφορούν φέτος το ντεμπούτο τους με τον περιεκτικό τίτλο "The Horror" και χάρη στη Sacred Bones θα ακουστούν στο σωστό κοινό. Αυτός ο δίσκος είναι ακριβώς ό,τι θέλω να ακούω αυτήν την εποχή. Ακατέργαστο rock της συνομοταξίας των πρώιμων Sonic Youth για την ταύτιση, post-punk μυαλό για την καταχνιά και κάποιες punk εξάρσεις για την πώρωση. Μπες μέσα στις φλόγες του Burn the Worm, κάνε απόκοσμο air guitar με το New Electronic, άσε την αρρώστια του Nature Boy να σε κυριεύσει, χάσου μέσα στην έξαλλη τελετουργία του Bodies in the Dunes, κυλήσου στο βούρκο του Cyclotron, βρες την ανθρωπιά σου στα σκονισμένα synths του Beg Like a Human, ηλεκτρίσου με το Dogboy, σπάσε το κορμί σου στο West World, ανταποκρίσου στα νοητικά παιχνίδια του Hang 'Em High και αφουγκράσου το χάος του Crime Time. Βασικά άκου το δίσκο. Μεγάλη είσαι Sacred Bones και θαυμαστά τα έργα σου...

ΥΓ: Στην παραγωγή του δίσκου ο Ben Greenberg που πέρυσι ανέλαβε το "Leave Home" των Men. Λέει κάτι αυτό...

Hospitality - Hospitality

7,5/10

Θεωρητικά οι Hospitality είναι μια ακόμα indie pop μπάντα με γυναικεία φωνητικά όπως όλες τις υπόλοιπες που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τον κόσμο της μουσικής. Τί είναι όμως αυτό που με κάνει να μη μπορώ να ξεκολλήσω από το ομότιτλο ντεμπούτο τους; Η απάντηση βρίσκεται στην αμεσότητα και τη ζεστασιά που βγάζουν. Δεν κάνουν κάτι διαφορετικό, είναι όμως η μπάντα της διπλανής πόρτας που παίζει αυτό που γουστάρει χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό. Είναι αυθεντικοί. Το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται σαν οι Belle and Sebastian να κυκλοφορούσαν το ντεμπούτο τους αν κατάγονταν από το Brooklyn και το 'Friends of Friends' είναι ήδη από τα αγαπημένα μου χιτάκια της χρονιάς που όποτε το ακούω με κάνει να περνάω καλά. Και αυτό νομίζω είναι και το νόημα...

Hospitality - Friends of Friends

Air - Le Voyage Dans La Lune

6/10

Ο έβδομος δίσκων των Air αποτελεί soundtrack της έγχρωμης έκδοσης της ιστορικής μικρού μήκους ταινίας "Le Voyage Dans La Lune" από το 1902. Ως εκ τούτου, ηχεί περισσότερο σαν μουσική υπόκρουση κινούμενων εικόνων παρά ως αυτόνομο μουσικό έργο. Υπάρχουν κάποιες μαγικές αλλαγές, όμως τα 30 λεπτά του δίσκου δεν επιβεβαιώνουν την ταυτότητά του ως LP. Το 'Seven Stars' με τη συμμετοχή της Victoria Legrand των Beach House είναι καταπληκτικό και πρόκειται για ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν ηχογραφήσει οι Γάλλοι εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ με τη συνδρομή των Au Revoir Simone βυθίζεσαι άμεσα στη μυστηριακή ατμόσφαιρα του 'Who Am I Now'. Θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει ως ένα παράλληλο EP και όλοι να ήμαστε ικανοποιημένοι, παρόλα αυτά τώρα αφήνει έντονη αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

A Place to Bury Strangers - Onwards to the Wall EP

5,5/10

Ένας Θεός ξέρει πόσο αγαπώ τους A Place to Bury Strangers, αλλά στην πραγματικότητα η κυκλοφορία του "Onwards to the Wall EP" δεν είχε κανένα απολύτως νόημα. Σκέψου ένα φίλο σου που ναι μεν έχει χιούμορ, εναλάσσει όμως διαρκως την ίδια γκάμα αστείων. Στην αρχή θα τα λατρέψεις και θα γελάσεις, όταν όμως τον βλέπεις να λέει κάθε φορά τα ακριβώς ίδια αστεία θα βαρεθείς και θα ξενερώσεις αμέσως. Έτσι και οι A Place to Bury Strangers. Το 'So Far Away' είναι πάρα πολύ καλό κομμάτι, όμως όλα τα κομμάτια του "Onwards to the Wall EP" θα μπορούσαν να είναι b-sides σε οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία τους. Είναι ο ίδιος ήχος. Εξαιρετικός μεν, αλλά ο ίδιος. . Δε μειώνεται βέβαια η αναμονή μου για τον τρίτο τους δίσκο, ελαχιστοποιείται όμως η περίοδος χάριτος των Νεοϋρκέζων σε περίπτωση που παραδώσουν ακριβώς την ίδια συνταγή.