Να λοιπόν που φτάνουμε και στη blogovision του 2011. Διάφοροι bloggers από όλη την Ελλάδα με κοινή αγάπη για τη μουσική, θα ψηφίσουν τις 20 πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Ο κανονισμός έχει ως εξής: ξεκινάμε από την 1η Δεκέμβρη με την ανάρτηση για το νούμερο 20, και κάθε μέρα ανεβάζουμε και ένα δίσκο για αν φτάσουμε στις 20 του μήνα στο νούμερο 1. Αν θες να μάθεις περισσότερα ή να δηλώσεις συμμετοχή, δεν έχεις παρά να περάσεις μια βόλτα από το blog του host του θεσμού gone4sure.Πέρυσι ,στην πρώτη μου συμμετοχή, είχα αναφερθεί πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός της blogovision σε μια εποχή που ο δίσκος περνάει κρίση. Όχι τόσο εμπορικά, αυτό έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και είναι λογικό επακόλουθο πολλών παραγόντων της επικαιρότητας, αλλά κυρίως ως προς την κατανάλωση περιεχομένου. Η βάση δίνεται στο μέρος (στο single δηλαδή) παρά στο όλο. Φέτος υπάρχει άλλος ένας παράγοντας που καθιστά τη blogovision σημαντική. Τα blogs περνούν κρίση. Οι 140 χαρακτήρες του Twitter αποδεικνύονται πιο εύχρηστοι από ένα πιο μακροσκελές και αναλυτικό κείμενο. Δεν αδικώ αυτήν την προσέγγιση. Και εγώ άλλωστε την επιλέγω πολλές φορές μιας και εξοικονομείς χρόνο. Δε θα σταματήσω ποτέ όμως να προτιμώ τη δυνατότητα για εκτενέστερη και σαφέστερη άποψη που προσφέρει μια πλατφόρμα όπως ο blogger, σε αντίθεση με την επικράτηση της εικόνας και του σημείου.
Για να μην πολυλογώ όμως, το 2011 ήταν μια καλή μουσική χρονιά, με λίγους μεν δίσκους που θα μείνουν στην ιστορία, πολλούς όμως εξαιρετικούς που αξίζουν το χρόνο σου. Μέχρι την 1η Δεκέμβρη λοιπόν και την επίσημη έναρξη, πάμε να δούμε τις (λίγο ό,τι να 'ναι) επιλογές μου για τις θέσεις 50 έως 21.
50. R.E.M. - Collapse Into NowΔεν ξέρω αν οι R.E.M. είχαν κατά νου κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ότι το "Collapse Into Now" έμελλε να είναι ο τελευταίος δίσκος της καριέρας τους, αλλά θέλω να πιστεύω πως ναι. Η φρεσκάδα στις uptempo στιγμές του "Collapse Into Now" έχει τις βάσεις της στις καλές στιγμές της μπάντας θρύλου από την Athens της Georgia και κάπως έτσι κλείνει ένας ιστορικός κύκλος για ολόκληρο το μουσικό στερέωμα.
48. Thundercat - The Golden Age of ApocalypseΟ,τιδήποτε ξεκινά με sample το "hoooooooo" του Liono-O, έχει κερδίσει αυτομάτως την προσοχή μου. Πόσο μάλλον αν συμμετέχει και ο Flying Lotus. Το "Golden Age of Apocalypse" είναι απολαυστικά ρετρό και διαολεμένα αστικό. Από τη free jazz μέχρι τη funk και το dubstep, ο Thundercat δημιουργεί μουσική με μυαλό.
47. Anna Calvi - Anna Calvi
Το ντεμπούτο της Anna Calvi κυκλοφόρησε αρκετά νωρίς στη χρονιά και αυτό συνήθως αυτό αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα ώστε να αναρριχηθεί ένας δίσκος σε μια λίστα. Η Calvi έχει καλή φωνή, όχι όμως την καλύτερη στο χώρο της. Δεν τη λες άσχημη, υπάρχουν όμως σίγουρα πιο όμορφες. Γιατί ξεχωρίζει; Λόγω προσωπικότητας. Και κομμάτια όπως το 'Love Won't Be Leaving' δε γράφονται κάθε μέρα.
46. The Pains of Being Pure at Heart - BelongΟ νέος δίσκος των Pains of Being Pure at Heart ήταν από τους πλέον αναμενόμενους στη λίστα μου για το 2011. Μόλις τον άκουσα κόλλησα μαζί του, στη συνέχεια ξεφούσκωσε και μετά από κάποιο διάστημα κόλλησα πάλι μαζί του, αν και όχι όσο θα περίμενα. Το αλά Smashing Pumpkins ομότιτλο κομμάτι είναι ίσως το καλύτερο που έχουν γράψει, αλλά ομολογώ ότι περίμενα κάτι που θα ήταν ένα κλικ παραπάνω.
45. Psychic Ills - Dazed DreamΟι ράθυμες ψυχεδέλειες της Sacred Bones ενδείκνυνται για μεταμεσονύκτιες ακροάσεις, και από τη στιγμή που μέσα στο 2011 συνήθισα να πέφτω για ύπνο λίγο πριν ξημερώσει, βρήκαν αρκετές φορές το δρόμο προς το play. Μέθη και παραζάλη, εθιστικές όσο λίγες φορές.
44. Monovine - ClicheΤα πράγματα είναι πολύ απλά. Αν λατρεύεις το grunge, αν ξυπνάς με το "Nevermind" και κοιμάσαι με το "Superfuzz Bigmuff", το΄τε θα λατρέψεις αυτόν το δίσκο, ανεξαρτήτως αν έχει κυκλοφορήσει από Έλληνες ή όχι. Grunge revival; Πες το κι έτσι.
43. Sic Alps - Napa AsylumΜου αρέσει πολύ αυτή η σύγχρονη τάση του garage να εμπλέκεται με lo-fi φόρμες. Πρωτεργάτης είναι ο Ty Segall, αλλά το μπαρουτοκαπνισμένο "Napa Asylum των Sic Alps είναι από τους δίσκους με τους οποίους δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Νιώσε την αδρεναλίνη του 'Trip Train' και θα καταλάβεις αμέσως τι εννοώ.
42. Baby Guru - Baby Guru
41. PJ Harvey - Let England ShakeΟκ, ομολογώ ότι προτιμώ πολύ περισσότερο την PJ Harvey με μια κιθάρα αγκαλιά να "αγριεύει" παίζοντας το 'Meet Ze Monsta'. Γι' αυτόν το λόγο δυσκολεύτηκα λίγο να χωνέψω το "Let England Shake" και ας αναγνωρίζω την καλλιτεχνικη του αξία. Είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος της Polly Jean μετά από αρκετά χρόνια, και περιέχει πραγματικά υπέροχες στιγμές, αλλά εγώ θα προτιμώ πάντα το κιθαριστικό παρελθόν της.
40. Dirty Beaches - BadlandsΔε βρέθηκα στη συναυλία του Alex Zhang Hungtai στο Bios, οπότε θα κρίνω το "Badlands' με καθαρά στουντιακά κριτήρια. Και ο ήχος του μ' αρέσει. Σαν οι Suicide να παίζουν με τον Elvis στα φωνητικά σε κάποιο σκοτεινό motel κάποιας ερημικής αμερικανικής λεωφόρου. Και αυτή είναι από μόνη της μια δελεαστική εικόνα.
39. Ty Segall - Goodbye BreadΜετά την garage βόμβα που ακούει στο όνομα "Melted", ο Ty Segall δεν αναπαύτηκε ούτε λεπτό και έτσι δημιουργήθηκε το "Goodbye Bread". Η lo-fi κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει είναι προφανής και με τραγούδια όπως το ομότιτλο δε μπορεί να του το αρνηθεί κανείς. Η πιο ώριμη και ολοκληρωμένη φάση της καριέρας του μουσικού από το San Francisco.
38. Wild Beasts - SmotherΟι Wild Beasts δεν είναι ακριβώς αυτό που αναζητώ στη μουσική, αλλά πάντα κατάφερναν να με κερδίζουν με τις ιδιαίτερα νωχελικές και ρομαντικές μελωδίες τους. Στο "Smother" μετατρέπουν σε μουσική όλα τα σωματικά συναισθήματα που συνοδεύουν τον έρωτα, και αυτό αφορά ουσιαστικά όλους. Το 'Plaything' στο repeat και η ερωτική επιθυμία στο κόκκινο.
37. Yuck - Yuck
36. Wolves in the Throne Room - Celestial LineageΣτον τέταρτο δίσκο τους οι Wolves in the Throne Room δείχνουν πιο εμπνευσμένοι από ποτέ και καταφέρνουν να κάνουν δεκάλεπτα κομμάτια να φαίνονται μικρά. Καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα όρια του black metal και ο τρόπος που σε καθηλώνουν είναι πραγματικά μοναδικός. Το 'Astral Blood' ξεπερνά τα όρια της μουσικής και μετουσιώνεται σε βίωμα. Δίσκος ορόσημο για το σύγχρονο αμερικανικό black metal.
35. Panda Bear - TomboyΟ Panda Bear είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που κυκλοφορούν εκεί έξω και πρόκειται για κλασική περίπτωση love or hate. Αν αγαπάς τόσο τους Beach Boys όσο εγώ, τότε αυτόματα τίθεσαι στο "love". Το "Tomboy" αποδεικνύει ότι ουσιαστικά είναι ο ιθύνων νους των Animal Collective, και ότι με συνθέσεις όπως το 'Afterburner' δε φοβάται να εξελίσσεται. Άλλος ένας ισχυρός κρίκος στη χρυσοφόρα αλυσίδα των Animal Collective.
34. Still Corners - Creatures of an HourΤο περιμέναμε το ντεμπούτο των Still Corners και δε μας απογοήτευσαν. Αιθέριες indie μελωδίες με εύθραυστα γυναικεία φωνητικά και με περίσσεια μετάγγιση ψυχής. Αυτός ο δίσκος δημιουργήθηκε για να σε στοιχειώνει για πάντα.
33. Snowman - AbsenceΟι Αυστραλοί Snowman κυκλοφόρησαν φέτος το κύκνειο άσμα τους, και μπορώ να φανταστώ πολλούς που πιάστηκαν απροετοίματοι μπροστά στην αβανγκάρντ προσπάθεια τιθάσευσης του χάους που επιχειρούν. Δύσκολος δίσκος. Δύστροπος. Από τη στιγμή όμως που θα αφεθείς στις απόκοσμες μελωδίες του, το βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει γυρισμός.
32. Amen Dunes - Through Donkey JawΟ Damon McMahon έχει μια περίεργη αίσθηση της μελωδίας και αυτό φαίνεται στο προσωπικό του project υπό το όνομα Amen Dunes. Η μουσική είναι σε πρώτο επίπεδο αρκετά ψυχρή και απόμακρη, ο πυρήνας της όμως σιγοβράζει. Ιδανικό soundtrack για τις κενές μικρές ώρες, που επιβεβαιώνει την εξαιρετική φόρμα στην οποία βρίσκεται η Sacred Bones.
31. Mastodon - The HunterΕίναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει σήμερα το metal και φροντίζουν να το δείχνουν σε κάθε περίπτωση. Το "The Hunter" είναι ο πιο άμεσος δίσκος τους, με κάθε κομμάτι να είναι πιο πιασάρικο από το προηγούμενο. Οι επιρροές τους από τους Queens of the Stone Age είναι πιο εμφανείς από ποτέ, αλλά σε κομμάτια όπως το 'Creature Lives' και 'The Sparrow' προσθέτουν και κάποιες ψυχεδέλειες αλά Pink Floyd που σε αφήνουν άφωνο. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους, είναι όμως αυτός με τον οποίο κόλλησα περισσότερο.
30. Liturgy - AestheticaΟι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του black metal δεν τους αποδέχονται κατηγορώντας τους ότι δεν είναι black metal. Εγώ οπαδός του black metal δεν είμαι, οπότε δε μπορώ να πάρω θέση. Το "Aesthetica" είναι ένας σύγχρονος black metal δίσκος με indie rock ψυχή, που με συνεπήρε από την πρώτη ακρόαση. Οι Liturgy αποδεικνύουν ότι το αμερικανικό black metal είναι από τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά μονοπάτια εν έτει 2011.
29. Nicolas Jaar - Space Is Only NoiseΗ μελωδία στο μυαλό του Nicolas Jaar δε βρίσκεται στα όσα έχουμε συνηθίσει, αλλά εντοπίζεται σε ένα κολάζ μινιμαλιστικών, διαστημικών, υδάτινων ήχων, που αν ενωθούν δημιουργούν μια εικόνα του μέλλοντος της ηλεκτρονικής μουσικής. Το ομότιτλο αποδείχθηκε από τα κολλήματα της χρονιάς.
28. Los Campesinos! - Hello SadnessΟι Ουαλοί Los Campesinos! φροντίζουν με κάθε δίσκο τους να κάνουν φανερό το αστείρευτο ταλέντο τους που δεν τους επιτρέπει να βαλτώσουν στο indie pop με το οποίο ασχολούνται. Το ' By Your Hand' συγκαταλέγεται στα χιτάκια της χρονιάς και νομίζω ότι πλέον μπορούμε να πούμε ότι έχουμε βρει τους νέους Belle and Sebastian.
27. Prurient - Bermuda DrainΗ αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω πολύ καλά με τα power electronics. Ο φετινός δίσκος των Prurient όμως είναι από αυτούς που ξεπερνούν τα στενά όρια του ιδιώματος. Ο Ian Dominick Fernow στήνει ένα εφιαλτικό φουτουριστικό σκηνικό, με τις διακυμάνσεις και τις διαθέσεις της φωνής του να είναι ο πρωταγωνιστής. Αξίζει να το αντιμετωπίσεις ως έργο τέχνης.
26. Low - C'monΟ ένατος δίσκος των Low με άφησε μάλλον αδιάφορο όταν κυκλοφόρησε. Στη συνέχεια όμως άρχισα σιγά-σιγά να κολλάω με κάποιες μελωδίες, για να καταλήξω τελικά να λατρέψω το δίσκο στην ολότητά του. Το μεγαλύτερο grower της χρονιάς, που απλά περιμένει να σε πετύχει στην κατάλληλη κατάσταση. Και αυτό το 'Witches'. Αχ αυτό το 'Witches'...
25. Krallice - DiotimaΤο μουσικό 2011 χαρακτηρίστικε από τη μόδα με το αμερικανικό black metal, που με τους δίσκους των Liturgy και Wolves in the Throne Room μπήκε για τα καλά στο προσκήνιο. Ο δίσκος των Krallice είναι όμως αυτός που εμ κέρδισε περισσότερο. Ευφυής και περιπετειώδης. Σε κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις και κάτι καιούριο που δεν είχες προσέξει πριν. Σοκ και δέος στο ομότιτλο κομμάτι.
24. Washed Out - Within and WithoutΤο ντεμπούτο του Ernest Greene από την κραταιά Sub Pop αποτελεί ένα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού του 2011. Ονειρικές chillwave μελωδίες με lo-fi προσέγγιση, ό,τι πρέπει για να αποτελέσουν τη μουσική υπόκρουση ενός υπέροχου ηλιοβασιλέματος. Σε έναν κόσμο που υπάρχει αιώνιο καλοκαίρι, το 'Eyes Be Closed' παίζει αέναα στο repeat.
23. Shabazz Palaces - Black UpΤο πειραματικό hip-hop των Shabazz Palaces είναι δίχως αμφιβολία από τα πιο ενδιαφέροντα και πειραματικά πράγματα που ακούσαμε μέσα στο 2011. Διαθέτει το attitude του hip-hop και την παράνοια σύγχρονων κινημάτων της ηλεκτρονικής μουσικής. Αστικός ήχος. Ακούγεται δυνατά στην καρδιά της πόλης.
22. Jay-Z/Kanye West - Watch the ThroneΟι δύο μεγάλοι του σύγχρονου hip-hop ενώνουν τις δυνάμεις τους, σε μια από τις κορυφαίες συνεργασίες των τελευταίων ετών. Η μουσική, τα σαμπλαρίσματα, το ραπάρισμα, η παραγωγή, τα πάντα εδώ είναι άψογα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, για το κλείσιμο σαμπλάρουν το 'I Love You So' του Cassius σε μια κολασμένα χορευτική στιγμή φτιαγμένη για να παίζεται δυνατά στα clubs.
21. Black Lips - Arabia MountainΛοιπόν, απλά λατρεύω τους Black Lips. Το αυθεντικό garage feeling που βγάζουν, το πόσο στα σοβαρά δεν παίρνουν τον εαυτό τους, τις απίστευτες εμφανίσεις τους επί σκηνής, εν ολίγοις τα πάντα. Λάτρεψα την αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει το "Arabia Mountain", τόσο που με έκανε να ακούω μόνο αυτό για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Γιατί δε μπήκε 20άδα; Γιατί όταν ρίχνουν την ένταση, δημιουργούνται κάποια fillers που θα μπορούσαν να λείπουν. Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι πρέπει να έρθουν επειγόντως για live.
