Melodrama

Όταν είσαι 20 χρονών ο κόσμος είναι έτοιμος για να τον κατακτήσεις. Θέλεις να ζήσεις τα πάντα και να νιώσεις τα πάντα και έτσι πρέπει, γιατί είναι αυτή η φάση της ζωής σου που είσαι ενήλικας και μπορείς να ξεκινήσεις να ζεις όπως θες εσύ, ενώ ταυτόχρονα η ιδέα της ματαιότητας είναι ακόμη μακρινή και δε σε έχει αγγίξει. Ένας χωρισμός σε αυτή τη φάση της ζωής σου μπορεί να αισθανθεί σαν το τέλος του κόσμου, σαν να νιώθεις πως όλο το βάρος του πλανήτη πέφτει πάνω σου, ότι τέλος πάντων είσαι το μοναδικό άτομο που περνάει αυτή την κατάσταση και έχεις κάθε λόγο να πονέσεις μέχρι εκεί που δεν πάει. Αυτό που δεν ξέρεις βέβαια είναι πως αυτή είναι μια συνθήκη που μπορεί να έχει τις ίδιες συνέπειες και στα 25 και στα 30 και στα 35, αν και εκεί λείπει αυτή η πρωτόγνωρη επαφή με το συγκεκριμένο κομμάτι του εαυτού σου και αποκτά άλλες πιο αγωνιώδεις και ρεαλιστικές προεκτάσεις. Το σίγουρο είναι ότι ένας χωρισμός στα 20 σου είναι μοναδικός και σε διαμορφώνει ως άνθρωπο.

Δεν είναι η ευτυχία αυτή που σε κάνει ενδιαφέροντα άνθρωπο, αλλά ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τις δύσκολες καταστάσεις που θα βρεις μπροστά σου. Στον πρώτο της δίσκο η Lorde ήταν μια χαριτωμένη και άβολη έφηβη από την Νέα Ζηλανδία που σίγουρα είχε μια ιδιαίτερη φωνή και ήξερε να γράφει κάποια τραγούδια που σου μένουν. Στο δεύτερο δίσκο της αποκτά προσωπικότητα, γίνεται η καλλιτέχνιδα που προοριζόταν να γίνει και γίνεται ένα με την εποχή της, στο βαθμό που το μουσικό 2017 θα έχει για πάντα χαραγμένο το όνομά της με χρυσά γράμματα. Και για όλα αυτά «χρειαζόταν» ένας χωρισμός ή μάλλον καλύτερα, η διαχείρισή του. 

Το «Melodrama» είναι ένας μεγάλος δίσκος, από αυτούς στους οποίους θα επιστρέφεις συνέχεια και που πάντα θα ανακαλύπτεις νέα πράγματα και καινούριες ταυτίσεις με τα δικά σου συναισθήματα. Και σίγουρα το «Green Light» είναι το track της χρονιάς, ένα συγκλονιστικό σύγχρονο ποπ τραγούδι, μια ωμή προσωπική εξομολόγηση σε μορφή ενός πομπώδους dance ύμνου με ένα σπουδαίο ρεφρέν, από αυτά που θα ζητάς με ενθουσιασμό στα μελλοντικά 10s revival parties. Και είναι δίκαιο να ανοίγει το άλμπουμ, βάζοντάς σε κατευθείαν μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα συναισθημάτων που νιώθει η Lorde και που σίγουρα έχεις νιώσει και εσύ. Μπαίνεις κατευθείαν στο κλίμα θες δε θες.

Στο «Team» από τον πρώτο της δίσκο είχε γράψει το στίχο «dancing around the lies we tell». Έρχεται λοιπόν στο «Melodrama» για να μας πει ότι «it’s time we danced with the truth». Αυτή είναι μια μόνο απόδειξη του πόσο έχει εξελιχθεί η Lorde σαν καλλιτέχνης, αλλά πρωτίστως σαν άνθρωπος. Η εφηβική ανέμελη μελαγχολία έχει δώσει τη θέση της σε κάτι πολύ πιο αληθινό, πολύ πιο έντονο, πολύ πιο βιωματικό. Μια από τις πιο όμορφες στιγμές του δίσκου είναι αυτό το ψιθυριστό και απογυμνωμένο «boom» ακριβώς πριν από την κορύφωση του τελευταίου ρεφρέν. Έτσι κι αλλιώς είναι από τα καλύτερα τραγούδια του «Melodrama», αλλά ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι ένας μουσικός που ανοίγει την ψυχή του.

Η εύθραυστη φύση του άλμπουμ αποκαλύπτεται ακόμη καλύτερα στο «The Louvre» με τα ατμοσφαιρικά synths να χτίζουν μια ένταση που ποτέ δεν κορυφώνεται όπως θα περίμενες, αλλά αυτή η βουβή μελαγχολία είναι που εν τέλει σε κερδίζει και που αποδεικνύει πόσο έχει ωριμάσει η Lorde, πολύ πιο πέρα από τα 20 έτη της. Αυτό, συν ο στίχος «they’ll hang us in the Louvre, down the back, but who cares. Still the Louvre». Το «Liability» είναι από τα πιο δύσκολα τραγούδια στο replay του δίσκου. Είναι μια εντελώς απογυμνωμένη ποπ μπαλάντα, με την φωνή της Lorde να νιώθει στο έπακρο κάθε πιθανό συναίσθημα πληγής, σε τέτοιο βαθμό που είναι too much να το ακούς πχ στη δουλειά ή στο δρόμο. Όχι, είναι για να το ακούς σε πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις μόνος σου, τότε που θα το νιώθεις κι εσύ. Που ελπίζεις να μη φτάσεις εκεί δηλαδή, αλλά όταν συμβεί θα πονέσεις κι εσύ μαζί με την Lorde. Το «Hard Feelings/Loveless» είναι το προσωπικό αγαπημένο τραγούδι του άλμπουμ και έχει νόημα που δύο τραγούδια ενώνονται σε ένα για την απόδειξη του πώς ένας πραγματικά σημαντικός καλλιτέχνης μπορεί να πάρει μια προσωπική κατάσταση, να την ζήσει με όλο το δράμα της («Hard Feelings») και μέσα από αυτή να ανοίξει το κάδρο και να απευθυνθεί εν τέλει σε μια ολόκληρη γενιά («Loveless»). 

Το «Sober II (Melodrama)» είναι το πιο εχμ, μελοδραματικό κομμάτι του άλμπουμ, αυτό που η Lorde λέει ότι καταλαβαίνει πόσο δραματική γίνεται, αλλά αυτό ζει και κανείς δε θα της πει αν θα το κάνει με μέτρο και πόσο πρέπει να εκθέσει τον εαυτό της. Προειδοποίησε για μελό και αυτό παρέδωσε. Αληθινό και τίμιο. Το «Writer in the Dark» έχει το hands down πιο σπαρακτικό ρεφρέν όλου του δίσκου, περνώντας από την μητρική αγάπη στον έρωτα δίχως να περιμένεις ανταπόδοση και εν τέλει στη συνειδητοποίηση ότι κάποια στιγμή προχωράς παρακάτω. Αξίζει ένα stand ovation. 

Το «Supercut» είναι αυτή η φάση του χωρισμού που αρχίζεις και σκέφτεσαι τα θετικά της σχέσης, όχι για να μείνεις σε αυτά αλλά για να τα κρατήσεις παρακάτω και το «Liability (Reprise)» είναι από τις πιο εξομολογητικές στιγμές του δίσκου (αν και ισχύει για αυτό ότι και για το πρώτο μέρος του), μια κρίσιμη αναμέτρηση με τον εαυτό που έρχεται ιδανικά ακριβώς πριν σκάσει το «Perfect Places», ένα ιδανικό closing track, από τα πιο σωστά τοποθετημένα ακριβώς εκεί. Είναι η τόσο σημαντική συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει τίποτα το τέλειο, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζεις να ζεις την κάθε σου στιγμή και να ψάχνεις το καλύτερο δυνατό, εκτιμώντας το πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Το «what the fuck are perfect places anyway?» είναι η ατάκα του δίσκου αλλά και της Lorde αυτή τη στιγμή ως καλλιτέχνης.

Το «Melodrama» είναι ένας δίσκος βιωμένων εμπειριών και όχι ανακυκλωμένων ιδεών ανάμεσα σε περιοδείες. Και δεν είναι ένας δίσκος χωρισμού, όσο της ζωής που συνεχίζεται. Θα ζήσεις γιατί πρέπει και θα περάσεις και το δράμα σου έντονα γιατί επίσης πρέπει και γιατί η ζωή είναι ένα σύνολο βιωμένων εμπειριών, αλλά πάντα θα προχωράς, ακόμη και αν σε φάσεις αυτό μπορεί να φαντάζει βουνό. Το «Melodrama» είναι ένας δίσκος που πάλλεται από αληθινή ζωή.